Israel



Με τη διάσπαση του ΣΥΝ αφήσαμε πίσω γεγονότα  σημαντικά για τον κόσμο, όπως την επίθεση του Ισραήλ στο στόλο των ακτιβιστών που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Ανεβάζω μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση του blog,  Κιουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα.

 Ακόμα στο blog μονόγραμμα μπορείτε να βρείτε απόψεις του έγκυρου αναλυτή Σήφη Φιτσανάκη σχετικά με το θέμα.  


Από το blog " Κιουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα"

Ήθελα να γράψω κάτι συνεκτικό για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Όμως ο Murat Belge, σπουδαίος Τούρκος αριστερός διανοούμενος, εξέφρασε εξαιρετικά καλά αυτά που θα ήθελα να πω. Μεταφράζω λοιπόν το άρθρο, για να ξέρουμε με ποιους Παλαιστίνιους, ποιους Ισραηλινούς και ποιους Τούρκους είμαστε. Γενικά, με ποιους ανθρώπους και πολίτες είμαστε: όσους πιστεύουν σε μερικές βασικές πολιτικές αξίες, όπως η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Από ιστορικής άποψης, το πιο σημαντικό εκφράζεται με μια πρόταση στο άρθρο του Μπελγκέ: «προϋπόθεση για την ύπαρξη αυτού του καθεστώτος είναι να μην επιτρέπεται στη ντόπια κοινωνία να μορφωθεί και να εξελιχθεί». Αυτό κάνει το Ισραήλ, αυτό έχουν κάνει κατά καιρούς και οι αποικιοκρατικές δυνάμεις: σταματώντας τις δυναμικές των ντόπιων κοινωνίων για αλλαγή, χρησιμοποιώντας όσα στοιχεία της παραδοσιακής κοινωνίας τους βολεύουν για να εγκλωβίσουν την κοινωνία σε αδράνειες, κι επιπλέον τροφοδοτώντας με τη σύγκρουση τα πιο ακραία στοιχεία, σταματάνε τον ίδιο τον εκδημοκρατισμό, και της «άλλης» κοινωνίας και της «δικής τους». Μ’αυτό τον τρόπο, το Ισραήλ βρέθηκε αυτή τη στιγμή να έχει ως βασικό συνομιλητή στην Παλαιστίνη τη Χαμάς και να δηλώνει ότι αρνείται να συνομιλήσει με ισλαμιστές. Έτσι όμως εγκλωβίζονται όλα τα δημοκρατικά, προοδευτικά στοιχεία, και στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη.

Ισραήλ του Μουράτ Μπελγκέ

Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια, γράφοντας σχετικά με διεθνή θέματα, είχα βάλει το Ισραήλ και τη Νότια Αφρική στην ίδια κατηγορία. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μία μορφή «Δημοκρατίας» την οποία, για ιδιαίτερους λόγους και σε ιδιαίτερες συνθήκες, εγκαθίδρυσησε μια κοινότητα «μεταναστών» διαμορφώνοντας μια μορφή διακύβερνησης που καταπίεζε τους ντόπιους. Προϋπόθεση για την ύπαρξη αυτού του καθεστώτος είναι να μην επιτρέπεται στη ντόπια κοινωνία να μορφωθεί και να εξελιχθεί ∙ η αδυναμία της ντόπιας κοινωνίας επιτρέπει σ’αυτό το καθεστώς να συνεχίζει να υπάρχει.
Όμως, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πειστεί η σε συνεχή αλλαγή διεθνής κοινή γνώμη για τη νομιμότητα αυτού του καθεστώτος. Κι εδώ συνεχίζονται οι ομοιότητες: η αντίδραση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αρχίζει να γίνεται εξίσου καθοριστική με τον αγώνα που διεξάγεται μέσα στην ίδια τη χώρα. Ίσως και να γίνεται ακόμα πιο σημαντική και καθοριστική, επειδή η εν λόγω κοινωνία μεταναστών έχει πείσει τον εαυτό της ότι έχει το δικαίωμα να καταπιέζει τον ντόπιο λαό. Κι έχει συνηθίσει να ζει μ’αυτά τα διπλά κριτήρια. Όμως αρχίζει να κλονίζεται από τις παγκόσμιες αντιδράσεις που αντιμετωπίζει.
Η λευκή μειονότητα της Νότιας Αφρικής, ολλανδικής κυρίως καταγωγής, η οποία είχε ζήσει πιο πολλά χρόνια σ’ένα τέτοιο καθεστώς, ήταν η πρώτη που υποχώρησε. Τώρα η κατάσταση στη Νότια Αφρική ομαλοποιείται.
Το Ισραήλ, από την άλλη, δεν υποχώρησε. Κι όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά, εντελώς στην αντίθετη κατεύθυνση, υιοθετώντας μια όλο και πιο σκληρή στάση, συνεχίζει στον ίδιο δρόμο ∙ ακολουθεί μια πολιτική που βασίζεται στο να δείχνει πόσο αποφασισμενο είναι να συνεχίζει σ’αυτό τον δρόμο, φέρνει στην εξουσία ηγεσίες που σκέφτονται κατ’αυτό τον τρόπο. Οι μηχανισμοί που παράγουν μια ριζοσπαστικοποίηση προς αυτή την κατεύθυνση δουλεύουν στο φουλ στην κοινωνία του.
Μια τέτοια πολιτική έχει πιθανότητες επιτυχίας; Είναι βιώσιμη; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Όμως σύμφωνα με τις ηγεσίες που περιέγραψα οποιαδήποτε άλλη πολιτική δεν μπορεί καν να εξεταστεί.
Και η τελευταία πράξη του Ισραήλ, και ένα μεγαλό πόσοστο όσων έχει κάνει μέχρι σήμερα, είναι πράγματα που δεν μπορούν να υποστηριχτούν, δεν δικαιολογούνται. Όμως υπάρχει εδώ ένα σημαντικό σημείο που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Αυτό έχει να κάνει πιο πολύ όχι με το ίδιο το Ισραήλ, αλλά με τους εχθρούς του: σήμερα, στο μέτωπο που έχει διαμορφωθεί εναντίον του Ισραήλ, περιλαμβάνει και μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Άνθρωποι που σκέφτονταν έτσι – πιο σωστό μάλλον είναι να πούμε «ένιωθαν» κι όχι «σκέφτονταν» – υπήρχαν και στη Νότια Αφρική και στους μαύρους λαούς των γύρω χωρών. Κι αυτό είναι λογικό να συμβαίνει σε κάθε μέρος όπου ένα τέτοιο καθεστώς ασκεί μια τέτοια καταπίεση. Μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους γι’αυτό, αλλά άλλο το «κατανοώ» κι άλλο το «επιδοκιμάζω». Δεν χτίζεται ζωή πάνω στο μίσος και την έχθρα.
Τελικά, στη Νότια Αφρική τον φαύλο κύκλο της εχθρότητας έσπασε πρώτος απ’όλους ο Νέλσον Μαντέλα. Αυτός είπε ότι το μέλλον που μπορεί κανείς να οραματιστεί για τη χώρα πρέπει να είναι ένα μέλλον στο οποίο λευκοί και μαύροι θα ζουν μαζί και έδωσε εγγυήσεις ότι οι μαύροι θα το τηρούσαν αυτό. Έπεισε, και στη Νότια Αφρική η ζωή συνεχίζεται στηριζόμενη σ’αυτές τις αρχές.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν εγκρίνουν συγκεκριμένες πολιτικές συμπεριφορές του Ισραήλ ∙ και καθώς δεν αλλάζει τρόπο συμπεριφοράς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτοί θα αυξηθούν. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι πρέπει να καταστραφεί το Ισραήλ, αλλά υπερασπίζονται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Ένας απ’αυτούς είμαι κι εγώ. Ο τρόπος με τον οποίο ιδρύθηκε το Ισράηλ μπορεί να είναι γεμάτος λάθη. Ο κόσμος, που μόλις ξυπνούσε από τον εφιάλτη του Β’ παγκόσμιου πολέμου, μέσα στη σαστιμάρα του να επανορθώσει για τα όσα φρικτά είχαν γίνει στον πόλεμο, κάνοντας νέα λάθη ενθάρρυνε το Ισραήλ. Και με τη γνωστή «δυτική αναισθησία» δεν πρόσεξε καν τι έκανε και στην πλάτη ποιου.
Όμως σήμερα είμαστε στο 2010. Σήμερα, αυτό που λέμε «λύση» μπορεί να είναι μια φόρμουλα, και μόνο μα μόνο αυτή, που να μην παραβλέπει το δικαίωμα ύπαρξης κανενός.
Μέχρι σήμερα, στην παγκόσμια πολιτική ιστορία είδαμε πολλές φορές να επαναλαμβάνεται το εξής: όποιος/ό,τι δεν κάμπτεται, σπάει. Οι «πολιτικές ακαμψίας» που ακολουθούνται βάσει μιας ρητορικής του τύπου «δεν μπορούμε να κάνουμε υποχωρήσεις, δεν θα κάνουμε υποχωρήσεις», ως αποτέλεσμα μιας συσσώρευσης που διαμορφώνεται πιο αργά ή πιο γρήγορα, ανάλογα με τις συνθήκες, σε κάποιο σημείο αρχίζουν να τρίζουν και να κλυδωνίζονται ∙ μετά απ’αυτό το σημείο παύει να είναι δυνατό να σταματήσει κάποιος αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή το Ισραήλ (το οποίο δεν «υποχώρησε» όπως η Νότια Αφρική) βρίσκεται σ’ένα σημείο αυτής της διαδικασίας. Αν δεν αλλάξει τη συμπεριφορά του, δεν θα αλλάξει κι αυτό το αποτέλεσμα. Το λέω αυτό, ενώ αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα που θέλω εγώ. Με τίποτα δεν το θέλω.

Το άρθρο του Μπελγκέ στο πρωτότυπο θα το βρείτε εδώ.
Κι εδώ ένα ενδιαρέρον σάιτ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία