..... γιατί τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι και αλλιώς

  

....γιατί τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι και αλλιώς. Τι να σχολιάσω;

από την καλή μου φίλη Γεωργία Καρβουνάκη

Άρωμα κανέλας και πασπαλισμένα με καρύδι και καβουρντισμένο σουσάμι ήταν τα χρόνια μου.. τα ενήλικα, τουλάχιστον..
Ανήμερα Χριστουγέννων πέταξα για πρώτη φορά με αεροπλάνο αφήνοντας πίσω τον πρώτο έρωτα της ζωής μου..
Ανήμερα Πρωτοχρονιάς δέχτηκα μια -ασυνήθιστη, αλήθεια- πρόταση γάμου, ανήμερα τα επόμενα Χριστούγεννα ένα κατάλευκο νυφικό κρεμόταν έτοιμο να το φορέσω την επόμενη μέρα, λίγο φαρδύ στη μέση μιας και μέσα μου χτυπούσε η δεύτερη καρδιά μου..

Ένα χρόνο αργότερα ένα πολύ μικρό, απαλό χεράκι μου έδινε τις μπάλες του χριστουγεννιάτικου δέντρου να τις κρεμάσω με την προσδοκία πολλών χαρούμενων, ευτυχισμένων γιορτών στο μέλλον..

Τα επόμενα Χριστούγεννα, στα 23 μου έκανα μόνη μου γιορτές και δεύτερη επέτειο γάμου στο Νοσοκομείο Παίδων κρατώντας το μικρό χεράκι με λαχτάρα και συντριβή.. o θεός γελούσε με ύφος κακό όταν εγώ έκανα όνειρα..
Δεν ήταν η τελευταία φορά που "γιόρταζα" στο Παίδων.. Μόνη κι έρημη, μακριά από το σπίτι μου, συντροφιά με τις καλές μου νοσηλεύτριες που γνώριζα πια με τα όνομά τους και τους γονείς των άλλων παιδιών, κατά κανόνα πιο τυχερών από εμένα, μ' ένα τραπέζι γιορτινό από το κοντινό fast food ενός, όπως έμαθα, συμπατριώτη μου, με το άρωμα της Νοσοκομειακής αντισηψίας να κυριαρχεί στον αέρα κι ένα μπουκαλάκι σταγόνες Efortil να προσπαθεί να μου ανεβάσει την πίεση από το 6,5 που έπεσε.. το ηθικό ,όμως, δεν ανέβαινε με τίποτα..
Τα βράδια , καθισμένη σ' ένα ξύλινο σκαμπό με το κεφάλι ακουμπισμένο στο νοσοκομειακό κρεβάτι τι όνειρα να έβλεπα άραγε; Στο χέρι μου σφιχτά το μικρό χεράκι , που δεν υπάρχει πια, μου θύμιζε πως η ζωή είναι μεγάλη απάτη.. κι οι γιορτές λιγοστές..

Κάθε χρόνο ο κουραμπιές έμοιαζε πέτρα και το μελομακάρονο έσταζε πίκρα.. Δέντρο δεν ξαναστόλισα από τότε για πάρα πολλά χρόνια.. Ώσπου κάποια Χριστούγεννα βρέθηκα πιο χοντρή από ποτέ με μια καινούργια προσδοκία που δυο βδομάδες αργότερα είδε το φως της ζωής..

Αυτό το φως με φωτίζει 17 χρόνια τώρα, δυο γαλάζια μάτια με βλέπουν χαμογελαστή να προσποιούμαι ότι γιάτρεψα τον πόνο. Το μέλι, η κανέλα, η άχνη ζάχαρη, το καβουρντισμένο σουσάμι και το καρύδι πήραν στην κουζίνα μου τη θέση που τους αξίζει για χάρη του κι οι πιο όμορφες μπάλες στολίζουν το μεγάλο δέντρο με τα πολλά φωτάκια.

Κι όλα αυτά μαζί σκεπάζουν μ' επιμέλεια τη μνήμη..