Ταυτότητα: τη χάσαμε ή μας την κλέψανε;

Η Αριστερά ή τέλος πάντων αυτό που θέλει να αποκαλείται στην Ελλάδα Αριστερά, πρωταγωνιστεί σε καταστροφές της δημόσιας περιουσίας ( κίνημα δεν πληρώνω), υποστηρίζει τις απεργίες των φαρμακοποιών που χρόνια πλούτιζαν εις βάρος των ασφαλισμένων, των γιατρών του ΙΚΑ, συνυπεύθυνων για το προβληματικό δημόσιο σύστημα υγείας μας, αύριο θα υποστηρίξει τα αιτήματα των καθηγητών για 16-19 ώρες δουλειά την εβδομάδα με 1400Ε καθαρά εισαγωγικό μισθό, αντίστοιχα των δικηγόρων των Δεητζήδων, των Οτετζήδων κλπ και κάθε άλλης συντεχνίας που βαφτίζεται δοκιμαζόμενος και αγωνιζόμενος λαός. Η πολιτική τους αριστερού αυτοματισμού, ή το κυνήγι της άοσμης ψήφου. (Leo) 

Διαβάστε ακόμα και: 1. Ο λόγος του βασιλιά και ο λόγος από το Καπανδρίτι ( LLS)
2. Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς. ( Αριστερή Στρουθοκάμηλος)

3. Η αυτιστική Ελλάδα του σήμερα και ο λόγος της Αριστεράς ( Πολιτική Επιθεώρηση)

Ταυτότητα: τη χάσαμε ή μας την κλέψανε;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη από την Αυγή

Πολύς ο λόγος εσχάτως για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας πολιτικών φορέων που συνήθως διαχειρίζονται την εξουσία, αλλά όχι μόνο.

Απτό το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ που από «αριστερά της αριστεράς» κατά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Α’, έχει προχωρήσει (ή οπισθοχωρήσει, ας διαλέξουν) σε θέσεις αρχικά σοσιαλδημοκρατικές, κατόπιν εκσυγχρονιστικές, δηλαδή φιλελεύθερες και τώρα, πλέον, σε επιεικώς συντηρητικές έως αυταρχικές.

Η κατεξοχήν συντηρητική παράταξη, σε πλήρη σύγχυση, αφού είδε προσώρας (την περίοδο Καραμανλή του Β’) να αποδίδει η προς κάποιο -θεωρητικά- κέντρο διεύρυνση (έστω λεκτικά), σπεύδει τώρα να αναδιπλωθεί, σε θέσεις που τα τελευταία χρόνια μονοπωλούσε το ακροδεξιό, εθνικιστικό και ρατσιστικό μπλοκ (ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή κ.ά.).

Με τη σειρά του και το μόρφωμα που συσπειρώθηκε πίσω από τον κ. Καρατζαφέρη, αφού πέρασε μια περίοδο «αριστερισμού» σε θέματα κυρίως οικονομικής φύσης, επανήλθε στα πάτρια εδάφη βλέποντας το αντίπαλο δέος των ανοιχτά φασιστών να κερδίζει έδαφος.

Και η αριστερά;

Η παραδοσιακή αριστερά που καλύπτεται από την παράδοση και ισχύ του κινήματος διαχρονικά, εκφράζεται πρωτίστως μέσω του ΚΚΕ, το οποίο τον τελευταίο καιρό (όχι μόνον διά της κ. Κανέλλη) διολισθαίνει σε πατριωτικές κατ’ αυτό, κρυφοεθνικιστικές κατά την άποψη μου, θέσεις. Ο σταλινισμός, ως εργαλείο σκέψης και πάλης που επανήλθε και τυπικά στο τελευταίο συνέδριο του ΚΚΕ, νομίζω ότι ποτέ δεν είχε απορριφθεί στην πράξη.

Ένα κομμάτι της παραδοσιακής αριστερής λογικής και κουλτούρας στεγάζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ενστερνιζόμενο σταλινικές θέσεις, έστω και με τη μετασταλινική (και εξίσου αποκρουστική) μαοϊκή πρόσοψη.

Ο πάλαι ποτέ ευρωκομουνισμός έχει συρρικνωθεί (περισσότερο ιδεολογικά, παρά αριθμητικά) και επιβιώνει σε κατάσταση ασφυξίας στον Συνασπισμό και προσωρινής ευφορίας στη Δημοκρατική Αριστερά.

Οι Οικολόγοι, με ευλύγιστη παρουσία και γλώσσα, επιχειρούν να μένουν μακριά από όσα προβλήματα είναι δυνατό να τους φέρουν σε αμηχανία λόγω μη επεξεργασμένων θέσεων και καρπώνονται τη δυσαρέσκεια κυρίως αριστερών και σοσιαλιστών ψηφοφόρων.

Η χαρτογράφηση που επιχειρώ έχει ενδεχομένως και πολλές άλλες αναγνώσεις, ανάλογα και με την ένταξη ή δέσμευση του αναγνώστη. Ως ανένταχτος της αριστεράς και ψηφοφόρος του Συνασπισμού θα προσπαθήσω να δω από πιο κοντά την κατά την άποψή μου μετάλλαξη της δημοκρατικής - αριστερής ταυτότητας του Συνασπισμού.

Πακέτο γιατροί - φαρμακοποιοί

Στο φύλλο της Τρίτης, 8 Φεβρουαρίου 2011, της "Αυγής", στο καπέλο πάνω από τον κύριο τίτλο, διάβασα: «ΓΙΑΤΡΟΙ - ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΙ: Αντίσταση στην εμπορευματοποίηση της Υγείας».

Με κάθε καλή διάθεση και γνωρίζοντας γιατρούς που δίνουν αγώνα ανθρωπιάς στο διεφθαρμένο και απάνθρωπο εργασιακό τους περιβάλλον, έμεινα άναυδος. Δηλαδή, τι στηρίζουμε; Την κατάσταση που επικρατεί στο ΙΚΑ και στα δημόσια νοσοκομεία; Τι δεν έχει εμπορευματοποιηθεί, νόμιμα ή κάτω από το τραπέζι;

Γνωρίζω τον αντίλογο. Αλλά αν φταίνε οι κυβερνήσεις και οι διοικήσεις του ΙΚΑ ή των νοσοκομείων για την άθλια κατάσταση, πόσο άμοιροι είναι οι γιατροί; Είναι σαν να λέμε ότι δε φταίμε εμείς, οι δημοσιογράφοι, για την κατάσταση στα κρατικά (και όχι δημόσια) μέσα ενημέρωσης ή στα κοσμοβριθή γραφεία τύπου υπουργείων, οργανισμών και άλλων φορέων του δημόσιου τομέα, όπου δαπανάται ακόπως το χρήμα των φορολογουμένων;

Διάβασα με προσοχή τα αιτήματα των γιατρών του ΙΚΑ αλλά και των άλλων, των ελεύθερων επαγγελματιών. Δεν είδα πουθενά να αναφέρεται η αντίθεση στη «μεταγωγή» του ασθενούς από τις ουρές των πολυϊατρείων του ΙΚΑ στο ιδιωτικό ιατρείο του υπαλλήλου το πρωί και ελεύθερου επαγγελματία το βράδυ, «υπηρέτη» της Υγείας. Δεν είδα να καταγγέλλονται τα εξοργιστικά που συμβαίνουν στα νοσοκομεία και σε στέλνουν κατευθείαν στην αγκαλιά των εμπόρων. Δεν είδα μια λέξη για την κατευθυνόμενη συνταγογράφηση και τα bonus των φαρμακευτικών εταιριών. Για τα φακελάκια; Αυτά τα έχουμε αποδεχτεί όλοι.

Προλετάριοι ή «βιομήχανοι»;

Ναι, υπάρχουν προλετάριοι γιατροί. Γνώρισα πολλούς στα νιάτα μου. Οι πλείστοι είναι σήμερα βιομήχανοι της Υγείας. Οι λίγοι σύντροφοί μου που μείνανε καθαροί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, τα ονόματά τους έρχονται αυτόματα στο στόμα.

Ναι, οι μισθοί τους στο ΙΚΑ και στα νοσοκομεία είναι για γέλια. Θα έμεναν εκεί οι περισσότεροι αν μέσω αυτών των φορέων δεν εξασφάλιζαν πελατεία για το ιδιωτικό ιατρείο (νόμιμο ή παράνομο, το ίδιο μου κάνει);

Ναι, το σχέδιο νόμου του Λοβέρδου δεν είναι αυτό που θα έπρεπε. Και λοιπόν; Έπρεπε να τα βρούμε με τους Μαρκόπουλους, τους Γιακουμάτους και τους άλλους εκπροσώπους των εμπόρων της Υγείας;

Τα ίδια με τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, τους συμβολαιογράφους. Ας αφήσουμε τις μιξοπάρθενες συμπεριφορές. Έχουμε δύναμη εκλογική στους επιστήμονες, άρα στηρίζουμε τα συντεχνιακά αιτήματα.

Απλό παράδειγμα: η κίνηση Λοβέρδου να περάσει τη συνταγογράφηση των ασφαλισμένων του ΙΚΑ σε όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατρούς που έχουν σύμβαση με το δημόσιο ή τον ΟΑΕ, μπορεί να είναι εκ του πονηρού. Αλλά τότε, γιατί δε ζητήσαμε να αλλάξει αυτή η διαδικασία για τους ασφαλισμένους του Δημοσίου, του ΤΜΕΔΕ, του ΟΑΕ, του δικού μας ΕΔΟΕΑΠ;

Μόνοι παράφρονες μπορούν να ισχυριστούν ότι έτσι δεν εξυπηρετείται ο ασφαλισμένος πολύ καλύτερα απ’ ό,τι στο ΙΚΑ, ακόμη και εκεί που ισχύει το ραντεβού (είναι μια ολόκληρη μάχη για να πάρεις τηλέφωνο σε μια ιδιωτική εταιρεία που κλείνει τα ραντεβού από τις 7.30 το πρωί. Στις 7.32, αν σου απαντήσουν, σου κλείνουν ραντεβού για οφθαλμίατρο π.χ. για τον Μάρτιο. Και αν έχεις γλαύκωμα, πώς θα γράψεις τα πανάκριβα φάρμακα; Δε θα τα γράψεις. Θα τα πληρώσεις από την τσέπη σου. Σε αυτό ποιος γιατρός που απαιτεί ό,τι απαιτεί έχει αξιόπιστη απάντηση;).

Ελεύθερη οικονομία δεν επιθυμούν οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες ή κάνω λάθος; Μήπως ξαφνικά θέλουν σοσιαλισμό;

Με πραγματική σοσιαλιστική κυβέρνηση θα μπορούσαν να έχουν και θέση στο δημόσιο, και σε νοσοκομείο ή στο ΙΚΑ και σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο;

Όλα τα στηρίζουμε

Ας σοβαρευτούμε. Όλοι. Κι εμείς πρωτίστως.

Διότι το να στηρίζουμε τους ιδιοκτήτες των φορτηγών επειδή είναι «μεροκαματιάρηδες», τους φαρμακοποιούς που θέλουν να κληροδοτούν μια άδεια που πήραν κάποτε σε βάρος κάποιων άλλων, να θέλουμε κλειστά τα επαγγέλματα μηχανικών, συμβολαιογράφων, δικηγόρων, μπορεί να καλύπτει πολλούς συντρόφους, αλλά δεν είναι αριστερή πρακτική.

Τότε γιατί στηρίζουμε την ανυπακοή, το «δεν πληρώνω σε διόδια και ΜΜΜ»; Πώς κολλάνε αυτά; Στη Θεσσαλονίκη ο ΟΑΣΘ ανήκει σε ιδιώτες, επαγγελματίες. Σε τι διαφέρουν από τους λοιπούς επαγγελματίες ή εμπόρους; Όταν δεν πληρώνουμε εισιτήριο χάνουν κι αυτοί. Και διαμαρτύρονται, όπως και οι υπάλληλοι του Μπόμπολα για τα διόδια και οι υπουργοί, υφυπουργοί και δημοσιογράφοι της αρπαχτής.

Μαζί τους λοιπόν ή με το Κίνημα των Επιβατών;

Και με τους δυο δεν γίνεται. Έλεος σύντροφοι!

«Μέσα στη δεκαετία του 1980 τα ριζοσπαστικά κινήματα των αστικών κέντρων είχαν καταλαγιάσει σε ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο κοινωνικών αιτημάτων που προβάλλονταν από τη βάση: κυρίως κινητοποιήσεις ενάντια «στην ανεπαρκή στέγαση και τις δημόσιες υπηρεσίες, στην αχαλίνωτη κερδοσκοπία στα ακίνητα, στην έλλειψη κέντρων υγείας και βρεφονηπιακών σταθμών, στα απαρχαιωμένα νοσοκομεία και τις απάνθρωπες συνθήκες στις φυλακές» (Tarrow, Democracy,στο Σφυρηλατώντας τη Δημοκρατία του Τζεφ Ελι).

Ποιοι είναι σήμερα οι στόχοι των ριζοσπαστικών κινημάτων; Μυθριδατισμός, προσπάθεια επιβίωσης σε ένα αφασικό περιβάλλον; Ομολογώ ότι αδυνατώ να καταλάβω.