Ένα ντέρμπι χωρίς ανθρώπινη ταυτότητα

του Θανάση Ράλλη από το sport fm


Φαντάζομαι ότι οι πιο πολλοί που διαβάζετε όχι μόνο το site του sport-fm, αλλά και όλες τις υπόλοιπες πηγές ενημερώσεις που διατίθενται σε αφθονία στην Ελλάδα, έχετε μία εικόνα στο μυαλό σας για τους εργαζόμενους στα αθλητικά μέσα.

Μια συγκεκριμένη εικόνα.

Ότι ξέρουμε τι γίνεται, αλλά δεν το λέμε. Ότι είμαστε λαμόγια και μέρος ενός συστήματος που λειτουργεί για να παραπληροφορεί και να κρύβει την αλήθεια. Δεν θα το αρνηθώ. Κάποιοι από εμάς ίσως και να είμαστε.

Το μυαλό μου γυρνάει ασυναίσθητα στις μέρες, εκεί πριν από 12-13 χρόνια, που μετά το σχολείο ψαχνόμουν για τα επαγγελματικά μου. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε σε μία σχολή ηχοληψίας στην οποία με οδήγησε η μεγάλη μου αγάπη για τη μουσική. Εκεί ένα καθηγητής μας είχε πει, ότι σε αυτό επάγγελμα θα ακούσουμε τόση μουσική που στο τέλος θα τη σιχαθούμε.

Αυτό ήταν. Οι μέρες μου στην ηχοληψία από εκείνη την ατάκα και μετά ήταν μετρημένες. Δεν ήθελα με τίποτα να σιχαθώ τη μουσική.

Και έτσι μία ατάκα ενός καθηγητή ηχοληψίας, βγήκε αληθινή σε έναν εντελώς διαφορετικό χώρο. Σε αυτόν της αθλητικής δημοσιογραφίας.

Μετά τα όσα έγιναν το Σάββατο και δεν εννοώ τα διαιτητικά, γιατί τα έχουμε ξαναδεί και θα τα ξαναδούμε, δεν αισθάνομαι καθόλου μα καθόλου πικραμένος. Αντίθετα. Αισθάνομαι χαρούμενος.

Χαρούμενος που από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο χώρο μου έφυγε κάθε στοιχείο οπαδισμού που διατηρούσα από πιτσιρικάς.
Γιατί απλά τους σιχάθηκα πολύ νωρίς και όχι τώρα.

Χαρούμενος γιατί εδώ και 7-8 χρόνια ποτέ δεν έμεινα άυπνος, επειδή έχασε η ομάδα μου.

Χαρούμενος που ποτέ δεν έχασα την ψυχραιμία μου σε ένα ντέρμπι και που ποτέ δεν τσακώθηκα με φίλο μου για ομάδες. 

Χαρούμενος που αποφάσισα πολύ νωρίς ότι όλα αυτά που βλέπουμε να γίνονται γύρω μας, είτε είναι κόκκινα, είτε είναι πράσινα ή όποιο άλλο χρώμα προτιμάτε, δεν με αφορούν εκτός από την καταγραφή τους για καθαρά επαγγελματικούς λόγους και δεν μου προσφέρουν τίποτα στην εξέλιξη μου ως άνθρωπο.

Γι αυτό λοιπόν ξύπνησα σήμερα το πρωί με καλή διάθεση. Γιατί πολύ απλά δεν με ενδιαφέρει αν πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός.

Δεν με ενδιαφέρει αν αδικήθηκε ο Παναθηναϊκός. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά, γιατί πολύ απλά έχω πάψει να τα υποστηρίζω εδώ και χρονια.

Αυτοί που ενδιαφέρονται λοιπόν, μπορούν να πανηγυρίσουν. Μπορούν να φωνάξουν. Μπορούν να τα σπάσουν. Μπορούν να πιουν και μια σαμπάνια αν θέλουν. Και σε ένα ή δύο χρόνια όταν θα γίνουν από την ανάποδη πλευρά τα ίδια πράγματα, απλά θα αλλάξουν ρόλους. Και θα συνεχίσουν να συμμετέχουν σε αυτή την κωμωδία ή τραγωδία (όπως σας αρέσει).

Εγώ και τότε θα κάθομαι ήσυχος ήσυχος σε μία γωνία. Θα τους βλέπω και θα γελάω. Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς, Αεκτζήδες, Παοκτζήδες κτλ.

Και θα γελάω γιατί άφησαν την οπαδική τους ταυτότητα, να ξεπεράσει την ανθρώπινη τους ταυτότητα.