Το ψήφισμα, ένα τοτέμ της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής

H κρίση που άνοιξε με τις διαφωνίες και τις παραιτήσεις στο Δήμο της Αθήνας, μόνο αθώα δεν είναι. Αντίθετα συμπυκνώνει ένα ενδιαφέρον μέρος της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής και αξίζει να την προσέξουμε.

Το ψήφισμα.

Αφορμή αλλά ίσως και αιτία της κρίσης είναι το ψήφισμα. Δεν έχει σημασία το τι έλεγε ή δεν έλεγε. Το ψήφισμα είναι το τοτέμ της αριστερής ιδεολογίας, κάθε εποχής και κάθε απόχρωσης. Εκατομμύρια εργατοώρες έχουν χαθεί σε συνελεύσεις, σωματεία, συλλόγους και κόμματα για το ψήφισμα. Τόνοι μελάνης έχουν ξοδευτεί για μια χούφτα λόγια του αέρα, αρθρωμένα έτσι ή αλλιώς, με διφορούμενα κόμματα και αναπάντεχες τελείες, με ρητά και υπόρρητα που όταν αποφασίζονται και γράφονται  σημαίνουν τόσα «πολλά» και την επόμενη μέρα εξαερώνονται μπροστά  στην έλευση ενός νέου ψηφίσματος. Η αριστερά μας όχι απλά λατρεύει το ψήφισμα, αλλά ζει γι’ αυτό, πολιτεύεται γι’ αυτό, υπάρχει γι’ αυτό. Γιατί το ψήφισμα είναι λέξεις και όχι πράξεις.

Η πράξη

Η Δημοκρατική Αριστερά έπαιξε πολλά στην εκλογή Καμίνη.  Το κυριότερο, την πολιτική αξιοπιστία του αριστερού μεταρρυθμισμού, που είναι η σημαία της.

Είναι η πρώτη φορά, στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, που ένα κόμμα της αριστεράς συμμετέχει στη διακυβέρνηση του μεγαλύτερου δήμου της χώρας, του Δήμου της Αθήνας. Και δεν συμμετέχει ως φτωχός συγγενής, αλλά ως κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ, αφού και δική της πρόταση ήταν ο δήμαρχος, αλλά και σημαντικά πόστα κατέλαβαν οι δικοί της αντιδήμαρχοι.

Η διακυβέρνηση αυτή δε, συμπίπτει με την μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση  που περνά η χώρα αλλά και ο Δήμος της Αθήνας ειδικότερα, η εξέλιξη και ή λύση της οποίας θα καθορίσει το μέλλον όλων μας.

Συχνά πυκνά η ΔΗΜ. ΑΡ επαίρεται ότι κυριαρχεί ιδεολογικά των άλλων αριστερών δυνάμεων στην επεξεργασία και εκφορά συγκεκριμένων και ρεαλιστικών προτάσεων - λύσεων για τα προβλήματα της χώρας και δικαίως. Μόνο που και οι προτάσεις είναι απλά λόγια, που είναι καταδικασμένα να εξαχνωθούν, αν δεν αξιωθούν να γίνουν πράξεις. Ποια μεγαλύτερη ευκαιρία θα τύχει σε αριστερό κόμμα να αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει πράξη τις ιδέες του από αυτή που έχει τώρα μπροστά της η ΔΗΜ. ΑΡ, στο Δήμο της Αθήνας;

Λογικά θα περίμενε κανείς ότι όλο το κόμμα, με όλα τα στελέχη του θα έπρεπε να είναι πάνω από το Δήμο  της Αθήνας. Να επεξεργάζεται θέσεις, να επιστρατεύει επιστημονικές ομάδες, να αναζητά ευρύτερες  συναινέσεις,  να ετοιμάζει δράσεις και να δρομολογεί στην πράξη την έξοδο του Δήμου από την κρίση. Και ο μεγαλύτερος Δήμος της χώρας με τα οξυμένα του προβλήματα, τη δημοσιότητα που απολαμβάνει και τις δυνατότητές του είναι το πιο προνομιακό πεδίο για να κάνεις αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική σε εποχή κρίσης.

Αν το πείραμα αποτύχει, αν η προσπάθεια διαλυθεί στο ξύλινο ή πλαστικό λόγο ενός ή περισσότερων ψηφισμάτων, μαζί του αποτυγχάνει κάθε ιδέα αριστερού μεταρρυθμισμού. Κανένας μετά δε νομιμοποιείται να αντιπαρατεθεί στις μοναχικές επιλογές της αριστεράς στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Κανένας μας μετά, δεν μπορεί να καταγγείλει αξιόπιστα τις αυτόνομες εκλογικές καθόδους του ΚΚΕ ή άλλων κομμάτων για απλή καταγραφή δυνάμεων. Την αυτιστική περιχαράκωση, αιώνιο σύνδρομο της καθ’ ημάς Αριστεράς.

Αντίθετα με τα αυτονόητα, το άξιο πολιτικό προσωπικό της ΔΗΜ. ΑΡ δεν δείχνει να συναισθάνεται την βαρύτητα της εκλογικής της επιτυχίας. Η πολιτική διαφωνία με την πρόταση ψηφίσματος Καμίνη για το θέμα της απεργίας πείνας των εργατών είναι πολιτικά θεμιτή. Η παραίτηση όμως όχι. Είναι παραίτηση από την προσπάθεια για αλλαγές. Είναι παραίτηση από την σπάνια ευκαιρία για την έλλογη Αριστερά, να δείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μεγάλο, να κυβερνήσει το μεγαλύτερο Δήμο της χώρας και να τον βγάλει αλώβητο από τη φουρτούνα.

Το έτσι ή το αλλιώς στη διατύπωση ενός ψηφίσματος δεν θα λυτρώσει τους απεργούς πείνας. Δεν θα δικαιώσει τον σκληρό τους αγώνα. Το έτσι ή το αλλιώς όμως στην πρακτική της ηγεσίας του Δήμου έχει να κάνει με τη ζωή των πολιτών του. Αλήθεια, τι νόημα μπορεί να έχει η αριστερή πολιτική έξω και μακριά από την πόλη;

*Η φωτογραφία είναι μια από τις τελευταίες που τράβηξε ο Νίκος Αλεξίου λίγο πριν το τέλος της γόνιμης ζωής του.