Μεταναστευτικό: Τη λύση θα τη δώσει η ίδια η ζωή

Tώρα ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε μεταναστευτική πολιτική. Έλα ρε, σοβαρά;

Γιατί έχουμε αθλητική πολιτική, εκπαιδευτική, φορολογική, εξωτερική; Έχουμε καμιά πολιτική; Έχουμε μόνο δανειοληπτική και καταναλωτική πολιτική, αλλά μάλλον δεν επαρκούν για να γλιτώσουμε τη χρεωκοπία.

Καμιά πολιτική και καμιά δράση, από τις γνωστές, δεν μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας. Τη λύση θα δώσει η ίδια ζωή, δηλαδή οι αγορές, η πορεία της οικονομίας, ίσως τα φυσικά φαινόμενα, σίγουρα η μάζα, αλλά  κανένας αξιωματούχος και καμιά πολιτική. Η άσκηση πολιτικής θέλει σχέδιο, χρήμα και ομοψυχία πράγματα που δεν υπάρχουν στη σημερινή Ελλάδα, ούτε για δείγμα. Αλλά και πάλι, δεν μιλάμε για εγγειοβελτιωτικά έργα, για την εκτροπή του Αχελώου, αλλά για διαχείριση ανθρώπινων ψυχών. Αδύνατο να τις «φορτωθείς», αλλά και αδύνατο να τις «ξεφορτωθείς» χωρίς τη θέλησή τους.

Όσο η ύφεση βαθαίνει και η κοινωνία βυθίζεται σε μια καθολική κρίση αξιών, οι μετανάστες λαθραίοι και μη που δεν μπόρεσαν να ενταχθούν στην κοινωνία μας, θα εξαθλιώνονται ακόμα περισσότερο και η κατάσταση θα αγριεύει. Οι αντιδράσεις θα αυξάνονται, θα γίνονται πιο βίαιες, ο ρατσισμός θα βρίσκει έδαφος για να ριζώσει στους πολίτες, θα γίνει αυτός η μεταναστευτική πολιτική. Τότε οι ξένοι θα καταλάβουν ότι βρίσκονται παγιδευμένοι και από «απειλή», θα βρεθούν απειλούμενοι από μαζικές επιθέσεις.Τότε, το πογκρόμ θα είναι αληθινό.

Παιδιά αλβανικής καταγωγής ήδη φεύγουν και άλλοι ετοιμάζονται να γυρίσουν μαζί με τους γονείς τους στη γη των προγόνων τους, για να δουλέψουν. Μαζί τους θα φύγουν  και οι μετανάστες από την Ασία και την Αφρική. Άλλοι θα ψάξουν την τύχη τους στις χώρες τις Ευρώπης, άλλοι θα γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους. Δεν θα ζητήσουν την άδεια κανενός υπουργείου για να το κάνουν. Όπως παράνομα ήρθαν, έτσι παράνομα θα φύγουν, αναζητώντας το ψωμί τους.

Οι δουλειές που δεν καταδέχονταν οι ντόπιοι, σε λίγο θα γίνουν περιζήτητες. Ο αφρικανός που σέρνει το καρότσι με τα παλιοσίδερα στη Πατησίων, σε λίγο θα αλλάξει χρώμα και θάναι δικός μας. Ο άλλος που βουτάει με το τσιγκέλι στον κάδο των σκουπιδιών για να βρει κάτι αξίας, θα δώσει τη θέση του στο γηγενή που τώρα τον κοιτάζει με σιχαμάρα, καθώς ξεκοκαλίζει τα λίγα που του απέμειναν από την εποχή της αφθονίας. 

Οι καιροί αλλάζουν και καμιά «πολιτική» δεν μπορεί να τους ανακόψει την πορεία. 

Στις δεκαετίες του 50, 60 και του 70, «εμείς» τις κάναμε αυτές τις δουλειές και άλλες χειρότερες. Κοπέλες  από την επαρχία ξεβρώμιζαν τα σπίτια των αστών, μεστωμένες μικροαστές φρόντιζαν τους γέρους, χωριατόπαιδα πάλευαν στα γιαπιά και στις φάμπρικες, ξεπεσμένοι αστοί έκαναν τα γκαρσόνια, φτωχοί μάζευαν τη λιμαδούρα από  τα μηχανουργεία ή το χαλκό από τα παλιά ρολόγια της ΔΕΗ και τα πουλούσαν. Δικά μας κορίτσια πάλι έπαιρναν τον κακό το δρόμο και έπιαναν δουλειά σε πορνείο, στην Τρούμπα ή στη Φυλής. Δεν κάναμε ανέκαθεν τη μεγάλη ζωή, με δανεικά. Δεν είχαμε, ανέκαθεν, ως στόχο ζωής μια θέση στο δημόσιο. Δεν ήμασταν, ανέκαθεν, μέλη κάποιας κλαδικής.

Αν σήμερα οι ρατσιστικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις είναι υπόθεση της Χρυσής Αυγής, σε λίγο θα είναι υπόθεση των Ελλήνων πολιτών που θα νιώθουν το αίσθημα της πείνας στα δικά τους στομάχια και θα έχουν βγει στους δρόμους, που τώρα «εξουσιάζουν» οι «λαθραίοι» ξένοι. Το ιδεολόγημα που λέει ότι ο Έλληνας δεν είναι ρατσιστής, ήρθε η ώρα να διαλυθεί στην πράξη. Μέχρι τώρα ο Έλληνας δεν είχε νιώσει την πίεση στον τόπο του. Έζησε ως μετανάστης, δεν είχε ποτέ νιώσει την «απειλή» του μετανάστη στο ίδιο του το σπίτι. Το πρώτο μεταναστευτικό κύμα από την Αλβανία και μετά από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, βρήκε τον Έλληνα σε θέση ισχύος. Είχε δουλειά, είχε δάνεια, είχε πλούτη και φοβήθηκε μην του τα πάρουν οι ξένοι. Αντέδρασε ρατσιστικά, αλλά η αντίδραση ήταν ήπια και κυρίως προσχηματική, μιας και έβλεπε στα πρόσωπα των μεταναστών, σκλάβους για εκμετάλλευση. Άραξε στα καφενεία και στα κωλόμπαρα και έβαλε τους Αλβανούς να δουλεύουν για την πάρτη του. Εκείνοι δούλεψαν σκληρά και με τον ιδρώτα τους έφτιαξαν οικογένειες και σπίτια και δουλειές δικές τους και πρόκοψαν και έγιναν αφεντικά και μπράβο τους. Ευρωπαίοι ήταν, η κουλτούρα τους  ήταν συγγενική με τη δική μας, ενσωματώθηκαν, τα παιδιά τους είναι πλέον Έλληνες και είναι τιμή μας.

Τώρα όμως είναι αλλιώς. Τα δάνεια τελειώσανε, έρχονται τα δύσκολα. Το μάτι του Έλληνα από την πείνα και όχι από την αγρύπνια θα γίνει πέτρινη γροθιά και όποιον πάρει ο χάρος. Θα ζητήσει, όπως και κάθε λαός στην ιστορία, να επανακτήσει τον ζωτικό του χώρο. Να στήσει και πάλι το συνεργείο στην Ακομινάτου, να  δουλέψει τη φάμπρικα στη Λεπενιώτου, να ανακαινίσει όπως - όπως ένα χάλασμα στο Μεταξουργείο, να ανοίξει ένα τυροπιτάδικο στη Μάρνη και πάνω στην προσπάθεια αυτή θα βρει τους «εισβολείς» που θα έχουν απομείνει  απέναντί του και θα αρχίσει ο πόλεμος.

Ας πάει η Αριστερά να του πει ότι όλοι  είναι άνθρωποι και όλοι θύματα του καπιταλισμού. Ας πάνε οι political correct να του πουν ότι δεν πρέπει να είναι ρατσιστής, ας πάνε οι χριστιανοί να του πουν για τους δύο χιτώνες και πως θα τους μοιραστεί με το συνάνθρωπο που έχει άλλο χρώμα.

Ο πόλεμος είναι προ των πυλών και θα είναι ενδοταξικός και άγριος.

Αν σκεφτούμε ότι οι γηγενείς θα έχουν και την εξουσία και τους μηχανισμούς της με το μέρος τους δεν χρειάζεται να αμφιβάλλουμε για το νικητή. Βέβαια μια σειρά  επαγγελματίες της ανάγκης  θα χάσουν τις απολαβές τους από το κύκλωμα της λαθρομετανάστευσης και θα θελήσουν να αντισταθούν, αλλά η πορεία θα είναι δύσκολο να ανακοπεί.

Οι ξένοι έτσι ή αλλιώς θα φύγουν, η Αθήνα θα «καθαρίσει». Οι πληγές μας όμως θα μείνουν ανοικτές και θα απειλούν, γιατί η απειλή μας είναι αυτές.

Ποια θα είναι όμως η επόμενη μέρα; Αν συνεχίσουμε να πολιτευόμαστε σαν έθνος με τον ίδιο τρόπο, τα προβλήματα θα γίνονται ακόμα πιο πολύπλοκα. Και τότε αυτός που θα σε μαχαιρώνει για μια κάμερα στην Αχαρνών δεν θα είναι Αφγανός, αλλά δικός μας.