Ελάτε στην Ελλάδα για να δείτε μια όμορφη χώρα να πέφτει.

Ο φίλος μου ο Θανάσης, που γυρνάει λόγω επαγγέλματος όλον τον κόσμο, μου περιέγραφε τις προάλλες την επιθυμία των κατοίκων της Άπω Ανατολής να επισκεφθούν την Ελλάδα. Μια χώρα, για τους περισσότερους εξ αυτών, μυθική. Και ο Θανάσης δεν μιλάει στα ταξίδια του με της γης τους κολασμένους που πασχίζουν να έρθουν στην Ευρώπη αναζητώντας δουλειά και καλύτερη τύχη. Μιλάει με εύπορους ανθρώπους της μεσαίας και ανώτερης τάξης της Κορέας, της Ιαπωνίας, της Κίνας και της Ινδίας που έχουν σαν όνειρο της ζωής τους να δουν από κοντά τον Παρθενώνα ή να κολυμπήσουν στις δικές μας θάλασσες. Με την ραγδαία ανάπτυξη των χωρών αυτών και τα μεγέθη τους είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι εκατομμύρια τουρίστες αναμένονται τα επόμένα χρόνια στη χώρα μας. Δεν ξέρω αν θα μας λύσουν τα προβλήματα χρέους που αντιμετωπίζουμε, αλλά σίγουρα θα μας φέρουν χρήμα, θα ανοίξουν τις δουλειές μας, θα συμβάλλουν στη μείωση της ανεργίας. Ακόμα θα μεταφέρουν στις μακρινές τους χώρες, εικόνες από τη ζωή μας.

Αλήθεια τι κάνουμε εμείς για να τους υποδεχθούμε;

Μόλις ο τουρισμός ανακάμπτει, η ΠΝΟ θυμάται ότι δεν θέλει τη μείωση των συντάξεων των μελών της και αποφασίζει να κλείσει τα λιμάνια. Η ευγενής τάξη των ταξιτζήδων διεκδικώντας την κλειστότητα του επαγγέλματος της κλείνει και τα αεροδρόμια.   Δηλαδή, τα αιτήματα των μελών τους, τα οποία ενδεχομένως είναι δίκαια, τα χρησιμοποιούν για να θίξουν τη δουλειά και το ψωμί χιλιάδων ανθρώπων. Κατά τη γνώμη των συνδικαλιστών η ομηρία των εργαζομένων και των τουριστών είναι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης. Δεν τους θεωρώ χαζούς. Απλά, είναι συνδικαλιστές μια άλλης εποχής και δεν έχουν άλλα όπλα για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Στην ατζέντα τους υπάρχει μόνο το μίσος, ο εκβιασμός, η καταστροφή.

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης αναζητά τρόπους να αποκατασταθεί το αστικό τοπίο της πλατείας Συντάγματος. Έπεσαν πάνω του να τον φάνε. Ειδικά, η παράλογη Αριστερά, βάλθηκε να υπερασπιστεί τα αντίσκηνα της πλατείας, αυτά τα «μνημεία» της άμεσης δημοκρατίας. Δεν είναι η επαναστατική ιδεολογία που κινεί τέτοιες πρακτικές. Είναι η ιδεολογία της μιζέριας. Η λατρεία της έκπτωσης, του μπάχαλου, της βρώμας που πρέπει να κατακλύζουν τα πάντα. Το Σύνταγμα εκφράζει τυπικά την ευρωπαϊκή νότα της Αθήνας, εν αντιθέσει με την περισσότερο ανατολίτικη Ομόνοια. Αυτό είναι που τους ενοχλεί. Τα μεγάλα ξενοδοχεία, τα ακριβά μαγαζιά, οι καλαίσθητες βιτρίνες,  τα μοδάτα μπαράκια, οι πρεσβείες, ο εθνικός κήπος, η Βουλή και το Ζάππειο που περιστρέφονται γύρω από τον άξονα του Συντάγματος είναι ο στόχος. Αυτή η ευρωπαϊκή προθήκη της χώρας μας πρέπει να καταστραφεί, όπως καταστράφηκαν άλλα δείγματα της αστικής Αθήνας και έγιναν τοποθεσίες, τις οποίες καλό είναι να τις αποφεύγεις.

Ας δούμε το Μουσείο, την πλατεία Αιγύπτου και το νότιο τμήμα της Πατησίων. Περιοχή άκρως τουριστική κάποτε, αλλά και περιοχή για να περπατήσεις, να παίξουν τα παιδιά σου, να επικοινωνήσεις με τους άλλους. Φροντίσαμε να καταστρέψουμε το Πολυτεχνείο και τους γύρω δρόμους, να τα κάνουμε άντρα παρανομίας και υπαίθριες αποθήκες διαλυμένων ψυχών.

Δεν είναι οι μετανάστες που υποβάθμισαν την περιοχή. Πριν και πάνω από αυτούς φροντίσαμε εμείς και ειδικά οι «αντισυστημικοί» ακαδημαϊκοί ταγοί του Πολυτεχνείου που αμέλησαν εσκεμμένα  να προφυλάξουν το χώρο τους.

Ποιος θα τολμήσει να πει ότι το Πολυτεχνείο πρέπει να καθαρίσει, να ανακαινιστεί και να αποδοθεί στους φοιτητές του, αλλά και στους κατοίκους της πόλης του. Θα πέσουν να τον φάνε. Θα επιστρατευτούν το άσυλο και τα δημοκρατικά προσχήματα, όχι για να προστατευθούν άνθρωποι και ιδεολογίες, αλλά για να διατηρηθεί η απέραντη μιζέρια που αποπνέει η περιοχή.

Πάμε λίγο παραπάνω, στα Εξάρχεια. Κάθε ευρωπαϊκή πόλη έχει μια περιοχή σαν τα παλιά Εξάρχεια. Είναι η περιοχή των φοιτητών, των διανοουμένων, των καλλιτεχνών. Είναι η ροκ, η εναλλακτική γωνιά της πόλης. Φροντίσαμε να την κάνουμε περιοχή της πρέζας και της βίας, άντρο κάθε μπάχαλου, περιοχή αβίωτη και αδιάβατη. Αν ρωτήσεις την παράλογη Αριστερά θα σου πει να μείνει ως έχει, ή να γίνει ακόμα χειρότερη. Από εκεί θα ξεκινήσει η επανάσταση. Αλήθεια τι επαναστατικό κυοφορείται εκεί μέσα δεν έχω καταλάβει. Ξέρω όμως ότι από εκεί ξεκινάει η βία για να απλωθεί μέσα στην πόλη, να κάψει, να τραυματίσει, ή και να σκοτώσει, χωρίς να δώσει κάτι θετικό, απελευθερωτικό, πραγματικά αντιεξουσιαστικό. Γιατί η βία είναι από μόνη της η πιο βάρβαρη  εξουσία. Όμως και αυτές τις αιτιάσεις τις βλέπω προσχηματικές. Αν κάτι συγκινεί τους ρέκτες της επανάστασης είναι η μιζέρια που  αποπνέουν τα σημερινά Εξάρχεια. Το άρωμα της έκπτωσης, χωρίς κανένα στυλ. Δεν είναι place Pigalle, ούτε Kreuzberg.   Οι βρώμικοι δρόμοι, οι κατεστραμμένοι δημόσιοι χώροι,  οι συναλλαγές πρέζας και ανθρώπων, η έντονη παρουσία της αστυνομίας, ο υπόρρητος φόβος της βίας μιξαρισμένος με τους ήχους της καθημερινότητας.  Ακόμα και τα συνήθως κακόγουστα γκράφιτι έχεις την αίσθηση ότι γίνονται γιατί κάποιοι μισούν την καθαριότητα του τοίχου και όχι γιατί θέλουν να επικοινωνήσουν με τη συλλογική συνείδηση.

Απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει βέβαια ο αντίλογος. Έχουμε πόλεμο με την εξουσία, την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, δεν έχουμε καιρό να σκεφτούμε τον τουρισμό και τους εργαζόμενους. Την ώρα που ξεκολλάμε τα μάρμαρα δεν σκεφτόμαστε την αισθητική. Πολεμοφόδια χρειαζόμαστε για να «σκοτώσουμε το μπάτσο», πριν αυτός μας πνίξει στα χημικά. Σε μια χώρα που τρεκλίζει, εμείς οι αγανακτισμένοι επαναστάτες θα της δώσουμε μια να πέσει, γιατί έτσι οι μάζες θα ριζοσπαστικοποιηθούν και θα επαναστατήσουν….  

Κανείς τους δεν τα πιστεύει όλα αυτά σοβαρά. Ευτυχώς ποτέ δεν έγινε έτσι πραγματική επανάσταση στις σύγχρονες δημοκρατίες. Ακόμα και παραλία να γίνει το Σύνταγμα, η κυβέρνηση θα κάνει αυτό που απορρέει από τους εκάστοτε συσχετισμούς δύναμης. Το μπάχαλο διευκολύνει τις κινήσεις της εξουσίας στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Αντί να προταθούν άλλες αριστερές λύσεις και να συσπειρωθούν γύρω τους ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, ανοίγει ο δρόμος για τις δεξιότερες, τις πιο σκοτεινές, τις ξενοφοβικές. Αυτό που απομένει είναι η μιζέρια, το πεσμένο ηθικό, η ανεργία και η απομόνωση. Δεν ξέρω αν αυτά αξίζουν κάτι, αλλά αυτά έχουμε σήμερα να πουλήσουμε. Ελάτε στην Ελλάδα για να δείτε μια όμορφη χώρα να πέφτει.