Μονιμότητα και δημόσιο



από το blog Αριστερή Στρουθοκάμηλος
Οι λογικές συνέπειες μιας ανακοίνωσης 

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για το σχέδιο απολύσεων στο δημόσιο τομέα
Τρίτη, 05 Ιουλ. 2011

Με την επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία να ξεπερνά το 16% και την ανεπίσημη να είναι πάνω από το 20%, είναι απαράδεκτο και αντικοινωνικό να προωθείται οποιοδήποτε σενάριο απολύσεων στο δημόσιο τομέα. Είναι άλλο πράγμα η εξάλειψη του πελατειακού κράτους και ο αναγκαίος εξορθολογισμός-εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα προκειμένου να εξασφαλιστεί η αποτελεσματικότητά του και η φιλική του σχέση με τους πολίτες και είναι διαφορετικό να βρεθούν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι. Είναι αναγκαίο με συγκεκριμένο σχέδιο να υπάρξουν αναδιατάξεις στο δημόσιο τομέα και όπου υπάρχει πλεονάζον προσωπικό να αξιοποιηθεί μέσα από τη διαδικασία των μετατάξεων..


Σύμφωνα με την παραπάνω ανακοίνωσή της, η ΔημΑρ, συντάσσεται και αυτή με την γνωστή θέση της "παραδοσιακής" αριστεράς για "καμιά απόλυση στον δημόσιο τομέα". Επ' ουδενί! 
Ακόμα κι αν το πλεονάζον προσωπικό δεν είναι κατάλληλο (μετά από αξιολόγηση) να καλύψει κενά άλλων ειδικοτήτων. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν τέτοιες θέσεις να καλυφθούν. Ακόμη κι αν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες βρεθούν μετά τον "αναγκαίο εξορθολογισμό" με πλεονάζον ή και ακατάλληλο προσωπικό. Ακόμη κι αν διαπιστωθεί ότι το έργο που προσφέρουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι μηδαμινό ή η θέση τους εφευρημένη σε οργανισμούς φαντάσματα για τις ανάγκες του πελατειακού κράτους (του οποίου η ΔημΑρ ζητεί και σωστά την εξάλειψη). 
Όχι, να τους βολέψουμε τους ανθρώπους, εργαζόμενοι είναι, ας μην προστεθούν στην στρατιά των ανέργων.
Εκ πρώτης όψεως καλό ακούγεται και φιλεργατικό. Ακόμη βέβαια πιο φιλεργατική είναι η λογική του συνέπεια. Ποια είναι αυτή; 
Το να αξιοποιηθεί το πλεονάζον προσωπικό και του ιδιωτικού τομέα με ανάλογη διαδικασία μετατάξεων (αυτή την φορά από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα...)
Γιατί άνθρωποι είναι και αυτοί, εργαζόμενοι είναι και μάλιστα με υψηλή ειδίκευση. Ας μην προστεθούν στην στρατιά των ανέργων!

Προφανώς εδώ υπάρχει μια ανακολουθία. 
Εάν προτείνεται να προσληφθούν όλοι οι άνεργοι από το δημόσιο, αυτό πρέπει να ειπωθεί καθαρά. Και να υπερκεραστεί "από τα αριστερά" ο Α.Τσίπρας που ζητούσε προεκλογικά 100.000 προσλήψεις στο δημόσιο... 
Κι άντε να δούμε μετά "την εξάλειψη του πελατειακού κράτους". Άντε να δούμε την δημοσιονομική εξυγίανση του δημόσιου τομέα, του κράτους λάφυρου του δικομματισμού. Άντε να δούμε μείωση των ελλειμμάτων του χρεοκοπημένου δημόσιου τομέα.
Ο ιδιωτικός τομέας επιβαρύνεται με απανωτούς φόρους, κλείσιμο επιχειρήσεων και ανεργία και τα απανωτά εισπρακτικά μέτρα, ακόμη και με θυσία του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου της χώρας, στοχεύουν όλα στο να μειώσουν τα ελλείμματα χωρίς να θιχτεί ιδιαίτερα ο παράγοντας που τα δημιούργησε: το πελατειακό σύστημα της ανταλλαγής διορισμών με ψήφους, της ανάθεσης των έργων με αδιαφάνεια στους κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, των εξοπλιστικών παραγγελιών για την μίζα, της παραμονής της παρασιτικής αφαίμαξης του κράτους από την εκκλησία. 

Οι εργαζόμενοι όμως για την αριστερά (έστω θεωρητικά) είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους είτε ο εργοδότης είναι ο ιδιώτης είτε το δημόσιο. 
Ή κάνω λάθος; 
Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πρέπει επ' ουδενί να γνωρίσουν το ταμείο ανεργίας και την διαδικασία αναζήτησης άλλης εργασίας εφόσον το έργο που καλούνται να επιτελέσουν δεν έχει πια αντικείμενο; Ακριβώς η ίδια αιτία στέλνει καθημερινά εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην απόλυση και το επίδομα. 
Γιατί οι ΔΥ πρέπει με θυσία της χώρας αλλά και της ίδιας της βιωσιμότητας του ιδιωτικού τομέα (που από την ανάπτυξή του αναμένουμε την αντιστροφή της χρεοκοπίας) να προστατεύονται έναντι οποιασδήποτε πραγματικότητας; Ακόμη και οι ακατάλληλοι, οι διακοσμητικοί, οι εικονικά εργαζόμενοι, οι βολεμένοι από τα κόμματα και το μέσον χωρίς τα οποιαδήποτε προσόντα; 
Και τι νόημα έχει η αξιολόγηση εάν δεν θα σημαίνει πρακτικά τίποτα; Κάτι σαν τις ΕΔΕ του δημοσίου... Γίνεται "ορθολογισμός" και "εκσυγχρονισμός" χωρίς να αλλάξει τίποτα;

Η μονιμότητα στο δημόσιο χωρίς αξιολόγηση είναι καθαρά ελληνικό φαινόμενο. Ήδη καταρρέει εξαιτίας της χρεοκοπίας. Αλλά καταρρέει με τον άσχημο τρόπο. 
Γιατί το ζήτημα το διαχειρίζονται οι ίδιοι που δημιούργησαν την σχέση πελάτη - κράτους και τώρα φροντίζουν τους δικούς τους πρώτα αντιστεκόμενοι με όλα τα μέσα στην όποια ορθολογική και αληθινά εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση που θα μπορούσε αύριο να επιστρέψει χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Θα περίμενε κανείς από συλλογικότητες της ανανεωτικής αριστεράς να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Και όχι να προσχωρούν στην λογική του "ότι έγινε έγινε", και να αδιαφορούν για την μεταρρύθμιση του κράτους προσπαθώντας να μην δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους. 
Και κυρίως θα περίμενε κανείς να μην εγκαταλείπουν τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους υγιώς επιχειρούντες του ιδιωτικού τομέα (από τους οποίους προέρχεται το σύνολο των ανέργων) κλείνοντας τα μάτια στην ζέουσα πραγματικότητα.

Έχουμε πει ξανά και ξανά από αυτό το ιστολόγιο ότι είναι δύσκολο να αρνηθείς τον ίδιο σου τον εαυτό...
Τα στελέχη των κομμάτων προέρχονται κατά συντριπτική πλειοψηφία από τον δημόσιο τομέα. Επειδή απλά αυτοί έχουν τον χρόνο και την ηρεμία να ασχολούνται με την πολιτική και επειδή προέρχονται επίσης από τα ισχυρά και με πρόσθετες απολαβές συνδικάτα του δημόσιου τομέα. 
Αλλά η ρήξη που ο κόσμος έχει ανάγκη και η τομή στην πολιτική που αναμένει είναι ακριβώς αυτή: να αντιμετωπίζονται με τα ίδια κριτήρια όλοι οι εργαζόμενοι. Και οι τομείς που παράγουν ελλείμματα. 
Μπορεί η λέξη "αξιολόγηση" να ανατριχιάζει τον τοποθετημένο από το κόμμα στο δημόσιο ή τον μόνιμα απασχολούμενο σε αυτό μετά από μία και μοναδική αξιολόγηση μέσω ΑΣΕΠ (και μετά απολαμβάνοντα την συναδελφική αλληλεγγύη), αλλά η Αριστερά θέλει να αλλάξει την κοινωνία, να σταματήσει την αδικία, την ανισότητα, την συντεχνιακά περιορισμένη αλληλεγγύη, την πραγματικότητα των "δικών" μας και των "άλλων". 
Και τέτοιες ανακοινώσεις σαν την παραπάνω την κατατάσσουν αντικειμενικά στην συνέχεια του πελατειακού κράτους και όχι στην ανατροπή του. 
Ακόμα κι αν ο "δείκτης προστασίας 3%" γλυτώσει την αριστερά από τα εγκαύματα των εκλογών, δεν γίνεται να την γλυτώσει από την κοινωνική απαξίωσή της ως, έστω εξ αμελείας, συνεργού του παρακμασμένου καθεστώτος της μεταπολίτευσης.
Χρόνος για διορθώσεις δεν υπάρχει πια. Σήμερα αποφασίζεις με ποιους είσαι και με ποιους όχι - αύριο εισπράττεις. Έτσι είναι η πολιτική, έτσι δουλεύει η ευθύνη.

Σχόλια

  1. το πόσο σύμφωνη με βρίσκει το άρθρο σου δεν μπορώ να σου πω... επιτέλους κάποιος μέσα στο διαδικτυο δεν μιλάει μόνο υπέρ των δημοσίων... κάποιος κατανοεί ότι υπάρχουν και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες που ζουν καθημερινά με το άγχος της επόμενης ημέρας... ζουν με ένα επίδομα ανεργίας και ψάχνουν όλη την ημέρα για εργασία που δεν υπάρχει πια αφού οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη... για λόγους αναδουλειάς αλλά και λόγους ασφυκτικής φορολογίας για να μπορεί να πληρώνεται αυτός ο απίστευτα μεγάλος δημόσιος τομέας... μόνο με τομές μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη... και την ανάπτυξη μπορεί να την πετύχει ο ιδιωτικός τομέας με τη στήριξη ενός κράτους που δεν θα τον επιβαρύνει συνεχώς αυξανόμενο... η ανάπτυξη θα βοηθήσει στην καταπολέμηση της ανεργίας...
    βήματα γίνονται αρκεί να έχουμε ανοικτό μυαλό να δεχθούμε αλλαγές προς όφελος του συνόλου και όχι μονο των βολεμένων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμη φίλη
    Χαίρομαι που ένα άρθρο στο blog μου σε κάνει να γράφεις, αυτά τα όμορφα και δίκαια. Δεν είναι δικό μου αλλά θα μπορούσα να τόχα γράψει και εγώ. Είναι του φίλου του Γιώργου που μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις και στάσεις για τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Το ξέρω αυτό το βουητό που περιγράφεις και αυτή τη λάμψη τη θολή μεσ το καθρέφτη την έχω ξαναδεί, για να παραφράσω και το ποιητή. Την έχω μέσα στο σπίτι μου. Η υποστήριξη στην τάξη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα είναι καθήκον όλων μας, αλλά φευ.............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το θέμα είναι υπαρκτό.
    Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι έχουν επιλεκτική προστασία. Αλλά η λέξη και η έννοια της απόλυσης είναι καταστατικά εκτός αριστεράς ή είναι πολύ αμφιλεγόμενη.Η εργασία είναι ανθρώπινο και ατομικό δικαίωμα.Αντίθετα είναι καταστατικά εντός αριστεράς η λέξη και η έννοια της ευθύνης.
    Δεν χρειάζεται το δημόσιο ούτε μια απόλυση.Χρειάζεται μαζικές υπεύθυνες σαρωτικές αξιοποιήσεις όλων των ρυθμίσεων που εξωστρακίζουν εκτός δημοσίου , οποιονδήποτε παραβαίνει τους κωδικες, τις αρχες, τους κανονισμούς.Αν αυτό γίνει τότε το δημόσιο θα αποκτήσει τήν απαιτούμενη αξιοπιστία, και τελικά το κατάλληλο μέγεθος, γιατί έτσι και αλλιώς τα εργασιακά ήθη έχουν ξεχαρβαλωθεί.

    Κανένας να μην απολυθεί,κανένας να μην μείνει χωρίς ελέγχους, κανείς να μην γλυτώσει τον έλεγχο και τις δρακόντιες συνέπειες του, κυρίως τις συνέπειες (συνενοούμαστε...) Αν εφαρμοστεί αυτό τότε τα αποτελέσματα για την κοινωνία και την αίσθηση δικαίου των ιδιωτικών υπαλλήλων θα είναι καλύτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία