Κλίνατε επ’ αριστερά

Θαυμάσια γραφή, κοφτερή ματιά, σύγχρονη αριστερή οπτική. Προσυπογράφω το κείμενο του Παναγιώτη Σιαβελή. Καιρός να σταματήσει το χάιδεμα της κοινής γνώμης, να ειπωθούν τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

του Παναγιώτη Σιαβελή από το arguments

Μια ενδιαφέρουσα ιδέα πέρασε από το μυαλό της νεολαίας μας: στην παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου, λέει, εκεί που θα περνάνε μπροστά από τους επισήμους, θα γυρίσουν συντεταγμένα και επιδεικτικά το κεφάλι αριστερά, θέλοντας να γυρίσουν την πλάτη σε όσους τους απαξιώνουν. Η πραγματικά ενδιαφέρουσα, σκέψη, όμως, είναι η επόμενη: θα το γυρίσουν, λέει, το κεφάλι αριστερά ώστε να χαιρετήσουν τους γονείς και τους παππούδες τους.

            Δε γνωρίζω αν το βλέμμα προς τους γονείς θα είναι το βλέμμα που υποτίθεται ήταν μέχρι πρότινος αυτό το στραμμένο προς τους επίσημους, δηλαδή αυτό του προσποιητού σεβασμού. Ή ίσως το βλέμμα των μεγάλων που κρυβόταν πίσω από κάθε καφενειακή ρητορεία και δημόσια συναναστροφή για να φανερωθεί ένδοξο στα γραφεία των πολιτικών, αυτό της προσποιητά έντιμης επαιτείας, αυτό της ανενδοίαστης κακομοιριάς και αναξιοπρέπειας, στην πιο ψυχοπονιάρικη και παιδιάστικη, όμως, εκδοχή του, συνεπικουρούμενου από τις ειδικές σχέσεις γονέων-τέκνων. Ίσως αυτή ακριβώς να είναι και η επόμενη φάση μετατροπής της κοινωνίας από τόπο δημόσιο σε τόπο ιδιωτικό: εκεί που τα ζητάγαμε όλα σαν κακομαθημένα παιδιά από το κράτος, τώρα θα τα ζητήσουμε κατευθείαν από τις μαμάδες μας (επικυρώνοντας ταυτόχρονα και μια σοβαρή ψυχική/συναισθηματική παλινδρόμηση, από το στάδιο του εξαρτημένου παιδιού σε αυτό του βρέφους).

            Δε γνωρίζω επίσης αν θα έχει το βλέμμα αυτό (εκτός από αυτήν την απόγνωση) και στοιχεία κριτικής. Θα ‘ναι, δηλαδή, το ίδιο βλέμμα που έχουμε όλοι συνηθίσει, αυτό το κουτοπόνηρο κλείσιμο του ματιού ή μήπως θα μπορέσει να ρωτήσει και κάτι όπως «φταίτε κι εσείς» ή «καλά αυτοί, εσείς τι κάνατε»;

            Δε γνωρίζω τα αισθήματα που θα προκαλέσει το βλέμμα στους γονείς: θα αισθανθούν υπερηφάνεια που τα ανήλικα παιδιά τους έμαθαν το ποίημα για τους κλέφτες πολιτικούς, ικανοί πλέον να αναπαυθούν μιας και κανείς δε θα ζητήσει εξηγήσεις από τους ίδιους; Θα χαρούν με την πράξη επισφράγισης της κατά γράμμα μεταλαμπάδευσης της νοοτροπίας τους στα λαμπρά τους τέκνα; Μήπως αισθανθούν ντροπή που δε θα μπορούν να διασταυρώσουν τα δικά τους βλέμματα με αυτά των παιδιών, καταλαβαίνοντας ίσως τις δικές τους τεράστιες ευθύνες για την παρελαύνουσα μπροστά τους απόγνωση; Μήπως κανένας αισθανθεί ντροπή, βλέποντας το παιδί του να γυρίζει το κεφάλι από τη Σκύλα στη Χάρυβδη, δείχνοντας (το παιδί) πλήρη άγνοια για το ότι η τελευταία έχει την παραπλανητική μορφή του κηδεμόνα που ενδιαφέρεται;  

            Υπάρχει, τέλος, έστω μια περίπτωση όλα αυτά τα προηγούμενα να εκμηδενιστούν και να επικαλυφτούν από την ηδονή που προσφέρει μια εκφόρτιση κάθε αρνητικού συναισθήματος, κάθε ίχνους απογοήτευσης από τον κόσμο και από τον εαυτό,  όταν μαθητές και γονείς θα γνεύσουν συγκαταβατικά οι μεν στους δε, διασταυρώνοντας βλέμματα άδεια από το «χάσιμο» που προσφέρει μια ενδοσκόπηση, βλέμματα ανθρώπων σίγουρων για την αθωότητά τους, αποφασισμένων να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, ανθρώπων που θα εναγκαλιστούν μεταξύ τους σε μια τελετή αλληλο-κάθαρσης, η οποία θα επισφραγιστεί όταν οι ευθύνες αποβληθούν με τη μορφή γιαουρτιών και αποδοκιμασιών προς τους εκτεθειμένους στην εξέδρα-αρένα επισήμους;

            Δε γνωρίζω τι θα γίνει σε λίγες ώρες, αν και πιστεύω πως δε θα βιώσουμε τίποτα το καινούργιο. Αυτό που σίγουρα είναι καινούργιο και με θλίβει είναι το γεγονός ότι θυμάμαι πολλούς από αυτούς που φέτος στρίβουν το κεφάλι αριστερά, τους θυμάμαι άλλες χρονιές να αντιδρούν στο μιλιταριστικό, αναχρονιστικό θεσμό των παρελάσεων. Και φέτος έχουν ήδη κλείσει πρώτη θέση απέναντι στους επισήμους και περιμένουν τα παιδιά να δώσουν το εναρκτήριο σάλπισμα, μπερδεμένοι και ετοιμοπόλεμοι ανάμεσα σε λογιών σημαίες, άλλοτε απεχθείς.