Συνεννόηση = σωτηρία= πρόοδος, του Λεωνίδα Καστανά

Πλησιάζουμε στη δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση με τους πολίτες να βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση. Το εκλογικό αποτέλεσμα αναμένεται το ίδιο αμφίσημο και αδιέξοδο με αυτό της 6^ης Μαΐου. Κανένα κόμμα, ή συνασπισμός κομμάτων δεν μπορεί να δώσει  προοπτική διεξόδου από την κρίση, έχοντας απέναντι ισχυρή αντιπολίτευση  και  ισχυρές κοινωνικές ομάδες. Η πολλά υποσχόμενη αριστερή έξοδος είναι τυφλή. Ούτε σοβαρές επεξεργασίες υπάρχουν, ούτε κατάλληλα πρόσωπα για να τις κάνουν. Μόλις οι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι διαπιστώσουν ότι οι υποσχέσεις της προεκλογικές περιόδου ήταν απλή δημαγωγία, θα στραφούν με μανία κατά αυτών που τους τις έδωσαν. Το χάος είναι μπροστά μας. Το πολιτικό σύστημα πάσχει σοβαρά από έλλειψη ηγετών, διάθεση συνεργασίας, πολιτική νομιμοποίηση, και σχέδιο.

Δύο χρόνια τώρα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και νομίζουμε ότι κοροϊδεύουμε την κρίση και τους δανειστές.

Το ΠαΣόκ φρόντισε να υλοποιήσει από το μνημόνιο μόνο τα επαχθή οριζόντια οικονομικά μέτρα. Αρνήθηκε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και σε πολιτικές που θα ευνοούσαν την ανάπτυξη. Φρόντισε μόνο να διασώσει το πελατειακό του κράτος, αλλά τελικά δεν απέφυγε την πανωλεθρία. Τώρα  μας ζητά να το εμπιστευτούμε για να μας βγάλει από το μνημόνιο σε τρία χρόνια. Προβάλει πράγματι ένα άλλο πολιτικό λόγο, αλλά είναι πολύ αργά γι’ αυτό. Λίγοι το πιστεύουν.

Ο Σαμαράς αρχικά φρόντισε να διαλύσει το κόμμα του σε αντιμνημονική βάση. Μετά και αφού σύρθηκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, φρόντισε να την υπονομεύσει, για  να πάμε γρήγορα σε εκλογές μπας και αποκτήσει αυτοδυναμία. Ούτε τα γκάλοπ δεν μπορούσε να διαβάσει. Σήμερα μαζεύει όσους έδιωξε, ακούγοντας πια καθαρά την καρέκλα του να τρίζει. Μπροστά στην επερχόμενη πανωλεθρία, μοιράζει χρήματα, μειώνει τους φορολογικούς συντελεστές, θέλει να συγκρατήσει τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα και σαν κερασάκι στην τούρτα του, ετοιμάζεται να ανακηρύξει την  ΑΟΖ. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα του Σύριζα με παλιακές θεωρίες κομμουνιστικού κινδύνου. Πείθει μόνο κάποιους από τους απελπισμένους δεξιούς.

Ο Σύριζα στις 17 Ιουνίου καταργεί  μονομερώς το μνημόνιο, δηλαδή φεύγει από το Ευρώ, αλλά προχωρεί και σε επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Με ποιους; Δεν ξεχνά βέβαια και το πάγιο αίτημα της Αριστεράς, τη «ριζοσπαστική αναδιανομή των εισοδημάτων και του πλούτου». Του διαφεύγει ότι ο πλούτος την έχει κοπανήσει εδώ και καιρό, καμιά πεντακοσαριά εκατομμύρια την έκαναν μετά τις τελευταίες δηλώσεις των στελεχών του. Θέλει να ξαναφορτώσει στο κράτος την Ολυμπιακή και τον ΟΤΕ, μόνο που δεν μας λέει από που θα βρει τα λεφτά, αλλά ούτε και το λόγο. Μάλλον για να μειώσει την ανεργία διορίζοντας εκείνες τις 100 χιλιάδες εργαζόμενους, που δεν μπόρεσε να διορίσει ως κινηματική Αριστερά.

Ο Σύριζα φρόντισε να υπονομεύσει, 2 χρόνια τώρα, την αστική δημοκρατία, υποστηρίζοντας ή μεθοδεύοντας κάθε ακραία δραστηριότητα. Μέχρι και τα διόδια των εθνικών οδών τον ενοχλούσαν. Τώρα, ως κυβέρνηση εν αναμονή, σχεδιάζει νέους φόρους για να τους ρίξει στο απύθμενο πηγάδι του πελατειακού, αλλά δικού του πλέον, κράτους. Μπιζάρισε τους αγανακτισμένους,  πλειοδότησε σε θεωρίες κατοχής και ανθελλήνων, κάλυψε τα γιαούρτια, τις βίαιες αντισυγκεντρώσεις, τις δραστηριότητες των μπάχαλων, απείλησε με ελικόπτερα. Τώρα μάλλον θα πρέπει να συνηθίζει στην ιδέα ότι τα ελικόπτερα ζεσταίνουν τις μηχανές τους και για τα δικά του στελέχη. Που θα βρει τα χρήματα να βουλώσει τα στόματα των τέως πελατών του ΠαΣόκ που ξαφνικά τον ερωτεύτηκαν; Πως φαντάζεται ότι θα διαχειριστεί μια χώρα που θα βγαίνει πανικόβλητη από το Ευρώ, όταν η αγοραστική δύναμη των πολιτών θα βυθίζεται και τα είδη πρώτης ανάγκης, αν υπάρχουν, θα πουλιούνται στη μαύρη αγορά; Το πρωί εκείνης της Δευτέρας που θα σκάσει το Run Bank, ο Αλέξης νομίζει ότι θα πίνει τη φραπεδιά του ατενίζοντας τον Παρθενώνα; Πως θα αντιμετωπίσει την καθολική φτώχια με την οποία απειλεί τους ψηφοφόρους του; Με θεωρίες περί εθνικής ανεξαρτησίας και σοσιαλισμού;

Πλησιάζοντας προς τις εκλογές, θα βλέπουμε κάθε μέρα φούσκες γεμάτες Ευρώ και υποσχέσεις να ανεβαίνουν στον καταγάλανο ελληνικό ουρανό, αλλά δεν θα βλέπουμε ούτε ένα συνεκτικό, συμβιβαστικό και άμεσα υλοποιήσιμο σχέδιο σωτηρίας. Το επίδικο πια δεν είναι η απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Είναι να μην φαγωθούμε μεταξύ μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Να συνεργαστούμε. Η πρόταση της ΔΗΜΑΡ για οικουμενική κυβέρνηση είναι η μόνη λύση. Κυβέρνηση συνεργασίας αξιόπιστων και σοβαρών ανθρώπων που ξέρουν τα αντικείμενα των υπουργείων που θα αναλάβουν και συμφωνούν σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα, άμεσης δράσης. Πολιτικοί κύρους, αλλά και τεχνοκράτες εξωκοινοβουλευτικοί. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να είναι ο Μανιτάκης υπουργός Εσωτερικών ή ο Ρουπακιώτης υπουργός Δικαιοσύνης στη νέα κυβέρνηση. Ορθολογιστές, καθαροί και ικανοί υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους από τη Κεντροδεξιά έως την Αριστερά και θα μπορούσαν να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση άμεσων αλλαγών. Δηλαδή να

1. μειώσουν ακόμα περισσότερο το έλλειμμα με ισοδύναμα μέτρα

2. κάνουν την αναγκαία ασφαλιστική μεταρρύθμιση

3. ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα,  

4. προστατεύσουν θέσεις εργασίας αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα και την ευελιξία

5. προχωρήσουν σε εξορθολογισμό των  κρατικών δαπανών

6. ανεβάσουν την παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα

7. να αντιμετωπίσουν τη φοροδιαφυγή.

Αυτά είναι  7 καίρια σημεία που πρέπει να προτάξουν οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, παράλληλα με την επαναδιαπραγμάτευση. Και αυτά πρέπει να γίνουν οι στόχοι των ανθρώπων της εργασίας, οι στόχοι του Έθνους.

Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να αντιληφθούν ότι μέσα σε μια καταρρέουσα χώρα, το κομματικό όφελος είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός μπορεί να φέρνουν ψήφους, αλλά κάνουν τεράστια ζημιά στην εθνική συνοχή. Αν τα πράγματα χειροτερέψουν το πρώτο θύμα θα είναι τα ίδια τα κόμματα, η πολιτική και η δημοκρατία. Πρέπει άμεσα να δρομολογηθούν επαφές, να καλλιεργηθεί  κλίμα εθνικής συνεννόησης. Ο χρόνος τελειώνει.  Η χώρα δεν μπορεί να πάει σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση, αλλά ούτε και σε κυβέρνηση ισχνής πλειοψηφίας, που θα πυροδοτήσει εντάσεις.

 Η διαφορά της Ιταλίας από την Ελλάδα είναι ότι στην γείτονα χώρα υπάρχει ισχυρός καπιταλισμός. Μόλις τα πράγματα έσφιξαν, το κεφάλαιο έστειλε το Μπερλουσκόνι στα κορίτσια του και έδωσε τη χώρα τους επαγγελματίες. Εδώ το όποιο κεφάλαιο, παρασιτικό και κρατικοδίαιτο, φρόντισε να το σκάσει αφήνοντας τη χώρα έρμαιο των δημαγωγών και των αμοραλιστών. Η πλειοψηφία των πολιτών κρέμεται από τα χείλη τους, ενώ κατά βάθος γνωρίζει ότι αυτοί τον δουλεύουν. Απλά δεν θέλει να δει την καταστροφή και επιμένει να ελπίζει σε μέρες του 2004.

Το βράδυ της 17^ης Ιουνίου, το Σύνταγμα και όλες οι μεγάλες πλατείες της χώρας πρέπει να γεμίσουν ασφυκτικά από γυναίκες, άντρες και παιδιά που θα απαιτούν με μια φωνή, Οικουμενική κυβέρνηση τώρα. Μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι προοδευτική. Γιατί η πρόοδος, σήμερα, είναι συνώνυμο της σωτηρίας.