Οι τόνοι λάσπης προς τη Μαρία Ρεπούση δεν στοχεύουν μόνο εκείνη, του Γιώργου Στόγια




Ο φίλος μου, Γιώργος Στόγιας παρεμβαίνει με τον καλύτερο τρόπο στο σίριαλ " Η "γενοκτονία" των Ποντίων και η Μαρία Ρεπούση". Το γράφω ξανά. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ο μισογυνισμός,  ότι κατακάθι κυκλοφορεί στην ελληνική κοινωνία βρήκαν κάποια να μισούν και αυτή είναι η Μαρία Ρεπούση. Θα ήταν απλά γραφικό, αν δεν ήταν και επικίνδυνο για εκείνη και την οικογένειά της.
Η υποστήριξη όλων των λογικών και δημοκρατικών ανθρώπων προς τη Μαρία είναι δεδομένη. Απομένει στα κόμματα, σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα, να υπερβούν το πολιτικό κόστος και να κάνουν το καθήκον τους. Να την προστατεύσουν. (leo)


Γράφει ο Γιώργος Στόγιας, στο feleki


Σχετικά με τη χτεσινή κανιβαλική σεξιστική φασιστική διαδικτυακή επίθεση στη βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ και ιστορικό Μ. Ρεπούση, έχω δυο απορίες και μερικές γενικότερες παρατηρήσεις:
Δεδομένης της λάσπης που τόσα χρόνια δέχεται η Μ. Ρεπούση αλλά και του πρόσφατου “πλασαρίσματος” της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο της πολιτικής μας ζωής, στην απευκταία περίπτωση βίαιης επίθεσης προς το πρόσωπό της, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κοτταρίδης (από τον οποίο, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες ξεκίνησε το “κυνήγι της μάγισσας”) είναι υπεύθυνος πρόκλησης μίσους; Συνέλαβε και διέδωσε τον απαραίτητο σχολιασμό, την πλαισίωση η οποία στη συνέχεια έγινε γαϊτανάκι. Η ευθύνη του βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, στο ότι για μιας ημέρας διασημότητα, για μια “πετυχημένη” ατάκα, έσπειρε εθνικιστικό παροξυσμό.
Θα βγει κάποιο πολιτικό κόμμα, είτε “αστικό” είτε “επαναστατικό”, να καταδικάσει το φαινόμενο μιας ολικής στοχοποίησης έξω από κάθε έννοια κριτικής ή σάτιρας; Ή βαραίνει περισσότερο από τις δημοκρατικές αξίες, ο κίνδυνος μερικών χαμένων χιλιάδων ψήφων;
Η στάση που θα κρατήσουν τα κόμματα απέναντι στο φαινόμενο έχει ουσιαστική σημασία:  Αν η στάση της κεντροδεξιάς ήταν διαφορετική την εποχή των πρώτων επιθέσεων στη Μ. Ρεπούση και στο βιβλίο, αν είχε δηλαδή δείξει υπευθυνότητα όπως η  κ. Γιαννάκου, αντί να παραδώσει “γη και ύδωρ” στον ΛΑ.Ο.Σ. και στους νεοναζί (που τότε δε διακρίναμε), είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δε θα είχε κατασκευαστεί μια εθνική συναίνεση σαν μπετόν αρμέ να παρέχει ηθική και πολιτική νομιμοποίηση σε φασιστικές και σεξιστικές επιθέσεις.
Στους  «πολέμους της μνήμης», οι οποίοι δεν αποτελούν ελληνική αποκλειστικότητα, μπορούμε να ξεχωρίσουμε δύο διαστάσεις. Την επιστημονική (ιστορία/ διδακτική της ιστορίας) και την πολιτική. Περί της πρώτης, σε σχέση με το αποσυρμένο βιβλίο της Στ’ Δημοτικού, μπορούμε να συζητούμε ατελείωτα για τις επιλογές που έγιναν από τη συγγραφική ομάδα, όπως επίσης και για τους λόγους για τους οποίους τελικά χάθηκε εκείνη η «μάχη». Μπορούμε να εξετάσουμε αν λόγω του ειδικού προορισμού του έργου για τη δημόσια εκπαίδευση υπήρχαν “εξαρτήσεις” που εμπόδιζαν τη συγγραφική ομάδα να πει “τα πράγματα με το όνομά τους”, με αποτέλεσμα να υποπέσει σε συμψηφισμούς. Έτσι, καθώς δε μπορούσε να γράψει για τα λάθη και τις βιαιοπραγίες που διέπραξε ο ελληνικός στρατός κατά την παραμονή του στην περιοχή της Σμύρνης και την επέλαση του στην ενδοχώρα, αποφάσισε να “απαλύνει” την περιγραφή των Τουρκικών “αντιποίνων”.
Αποτελεί όμως λάθος να κρίνεται ένα ολόκληρο βιβλίο, από μία φράση. Ένα βιβλίο ασύγκριτα καλύτερο από αυτό που χρησιμοποιείται. Ο “συνωστισμός” έγινε η φράση “σημαία” πίσω από την οποία  πραγματοποιήθηκε η κινητοποίηση για την απόσυρση ενός βιβλίου που οι βασικές του διαφοροποιήσεις από τα προηγούμενα (και αυτά που ενοχλούσαν) ήταν άλλα: η απομυθοποίηση, η ιστορικοποίηση των “400 χρόνων σκλαβιάς” σε επίπεδο περιεχομένου, και ο εκσυγχρονισμός της διδακτικής, μέσω της χρήσης των πηγών, σε επίπεδο μεθοδολογίας. Από την άλλη μεριά, έχουν γίνει τεκμηριωμένες κριτικές στο βιβλίο, οι οποίες, μέσα στα πλαίσια ενός επιστημονικού διαλόγου, είναι χρήσιμο να συνεχίζονται.
Σε πολιτικό επίπεδο όμως, δεν έχουμε την πολυτέλεια να πατάμε σε δύο βάρκες, σε «ναι μεν αλλά». Το μόνο που πετυχαίνει μια τέτοια αμφιταλάντευση είναι να δίνει πολυφωνική κάλυψη σε ό, τι πιο ακραίο.   Στο  πρόσωπο της Μ. Ρεπούση, τέτοιες πολιτικές δυνάμεις επιθυμούν να χτυπήσουν -να πατήσουν και να αποτελειώσουν για να είμαι ακριβής – κάθε φωνή που αγωνίζεται στην κατεύθυνση ενός αναστοχασμού πάνω  στην κατασκευή της εθνικής ταυτότητας αλλά και προς έναν εξορθολογισμό της εξωτερικής μας πολιτικής).
Πληρώνουμε τον ύπουλο νεοσυντηρητισμό της δεκαετίας του ’90. Του “Μακεδονικού”, της λατρείας του Μιλόσεβιτς, της κατακραυγής για τη σύλληψη του Οτσαλάν, της σταυροφορίας για τις ταυτότητες, του “ταπεινωτικού συμβιβασμού” στα Ίμια, της ανάληψης των Ολυμπιακών. Ότι κάποτε ήταν light, γαλάζιο, σχεδόν ποιητικό, ηρωικό, λαϊκό, ενίοτε αριστεροδέξιο, σήμερα είναι χυδαίο στο διαδίκτυο και κυκλοφορεί με μαχαίρια και σιδηρογροθιές στους δρόμους.


Ο Γιώργος Στόγιας είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας του διαδικτυακού μυθιστορήματος Εαρινό Εξάμηνο.

Σχόλια

  1. Είναι αλήθεια ότι η σημερινή φασαρία από ένα πλήθος απόγονων των ακροδεξιών δωσίλογων, των απόγονων των Εξη (που πρόσφατα πετυχαν να ακυρώσουν την απόφαση του τότε επ. δικαστηρίου), των απογόνων των δολοφόνων του μικρασιατικού ελληνισμού που έθεσαν στη λήθη και τη σιωπή οτιδήποτε σχετιζόταν με τη Μικρά Ασία, τον Πόντο κ.λπ, σήμερα χύνουν μαύρο υποκριτικό δάκρυ και γίνονται τιμητές.
    Όμως φτάσαμε σ’ αυτό το θλιβερό σημείο γιατί ένα τμήμα της αριστεράς έκλεισε τα μάτια μπρος σε μια παλιά ανθρωπιστική καταστροφή, συγκάλυψε τα φοβερά νεοτουρκικά εγκλήματα γενοκτονίας εις βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων της Ανατολής, των Ασσυροχαλδαίων, ξέχασε τις γενοκτονίες που συνέβησαν και κρύφτηκε πίσω από το εξισωτικό ιδεολόγημα του ανύπαρκτου “συνωστισμού”.
    Εμείς από προσφυγική αριστερή σκοπιά ασκήσαμε σφοδρή κριτική στις λειτουργίες της αποσιώπησης και της συγκάλυψης τόσο από την αντίληψη “τύπου Ρεπούση”, όσο και απ’ αυτή των ακροδεξιών τύπου Άρειου Πάγου.
    Τα περί “συνωστισμού” υπάρχουν συγκεντρωμένα στην παρακάτω διεύθυνση:
    http://pontosandaristera.wordpress.com/category/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82/

    --------------------
    Θα σας πρότεινα να δείτε το αφιέρωμα στο “Δρόμο της Αριστεράς” με κείμενο μόνο Τούρκων αντιεθνικιστών ιστορικών, για να δείτε ότι τα όσα συνέβησαν εκεί τότε, απέχουν παρασάγγας από την ρεπούσεια αντίληψη της ιστορίας:
    http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5283:%CE%B7-%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85&Itemid=64
    ———————————————
    Οι Τούρκοι σύντροφοι τα γράφουν εξαιρετικά καθαρά στο αφιέρωμα του “Δρόμου”. Πηγαίνετε να διαβάσετε:
    - Fikret Baskaya : Η συνείδηση της Ιστορίας θα μας απελευθερώσει,
    - Ahmet Oral: Για το Αρμενικό, Ελληνικό, Κουρδικό και Αλεβίτικο Ζήτημα,
    - Attila Tuygan: Γενοκτονία για την “ιερή πατρίδα”,
    -Taner Akçam: Οι εκτοπίσεις και οι σφαγές των Ελλήνων του 1913-1914: Πρόβα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων
    - Sait Çetinoğlu: Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Το Τέλος του Κινήματος και η Εκδίωξη
    - Pervin Erbil: Μια τραγική σελίδα στην εκκαθάριση των Ρωμιών, 1914-1924.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. H Ιστορία είναι πράγματι σύνθετο και δύσκολο πράγμα. Είναι επιστήμη ζόρικη. Δεν την κατέχω, πέρα από τα βασικά. Έχω και γω προσφυγική καταγωγή, ξέρω από τις μαρτυρίες των παπούδων μου πως στο μεγάλο διωγμό από τη ΜΑ έγιναν εγκλήματα. Η γενοκτονία είναι άλλο πράγμα, σημαίνει σχέδιο για ολοκληρωτικό αφανισμό, κάτι που έγινε στους Αρμένιους ή στους Εβραίους. Δεν έγινε ούτε στους Πόντιους ούτε στους Μικρασιάτες, διαφορετικά δεν θα είχε φτάσει κανείς εδώ. Καταλαβαίνω το πάθος σας, αλλά έχω μια άλλη προσέγγιση για το θέμα. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας.
    Η Αριστερά οφείλει να προστατέψει τη διαφορετική άποψη, εν προκειμένω της Μαρίας Ρεπούση. Να προστατέψει την ίδια, αλλά και την έννοια της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Και ξέρεις τι έχει γραφτεί, μόνο για μια απουσία, μέσα στις τόσες. Ο φασισμός βρήκε δήθεν εχθρό, μια γυναίκα, μια αριστερή, μια δασκάλα. δεν φαντάζομαι να το συμμερίζεσαι. Ξέρεις ότι Καμένοι και Πολύδωρες έστησαν το κόλπο για μικροκομματικούς και όχι μόνο λόγους. Σπεκουλάρουν πάνω στο φόβο του Έλληνα λόγω κρίσηςμ φουντώνουν εθνικισμούς, κάνουν πάσες σε όσους θέλουν να διατηρηθούν οι εξοπλισμοί. Σου ζητώ να αναστοχαστείς πάνω στη πολιτική διάσταση της ιστορίας. Την ιστορική αλήθεια θα την ψάχνουμε μια ζωή. Το άλλο είναι στην πόρτα μας.
    Ευχαριστώ για τα link

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Leo, Στόγια και λοιποί, υπάρχει, θεωρώ, μεροληψία από μέρους σας υπέρ της κας Ρεπούση λόγω της πολιτικής της προέλευσης. Μιλάς για μια γυναίκα, μια αριστερή, μια δασκάλα... Θα υπερασπιζόσουν με τον ίδιο τρόπο μια επίθεση της Αριστεράς σε μια γυναίκα, μια ακροδεξιά όσο δεν πάει παραπέρα, μια δασκάλα; Ότι και να υποστήριζε; Αν όχι αυτό θα σε έκανε φασίστα και τροχοπέδη στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών;
      Αυτό που οφείλει να κάνει η Αριστερά παράλληλα με την υποστήριξη της ελεύθερης διακίνησης ιδεών είναι και η αξιολόγηση της ιδέας αλλά και η στάση της απέναντι σε αυτήν.
      Αναφέρεις ότι δεν υπήρξε γενοκτονία σε Πόντιους και Μικρασιάτες λόγω του ότι κάποιοι φτάσανε εδώ. Ακριβώς αυτό το γεγονός το αποδεικνύει. Αν δεν είχε σωθεί κανείς, τότε μπορεί να μην γινότανε και ποτέ γνωστό. Ο στόχος του Κεμάλ ήταν η εθνοκάθαρση και η αναδιανομή του πλούτου των εκδιωγμένων, ώστε οι Τούρκοι να έχουν μια βάση να ξεκινήσουν πάνω στα ερείπια μιας διαλυμένης αυτοκρατορίας. Δεν έχουν όμως σημασία οι λόγοι αλλά το γεγονός αυτό και μόνο.

      Διαγραφή
  3. Την ιστορική αλήθεια θα την ψάχνουν μόνο όσοι δεν θέλουν να την δουν!!! Και βέβαια η αντιλαϊκή στάση και η καθωσπρεπίστικη περιφρόνηση, είναι πολυ διαδεδομένη στην ελληνική εμπειρία και ειδικά σήμερα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται ότι πρωτοστατεί η αστικοποημενή νεοφιλελεύθερη εκδοχή της αριστεράς. Στρώνωντας όμως έτσι το δρόμο στο χυδαίο εθνολαϊκισμό και επιτρέπεοντάς του να ενστερνιστεί και να γίνει θέματα που ουδόλως του ανήκουν...
    -------

    Κατ' αρχάς μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα των Τούρκων ιστορικών. Από την άλλη ο όρος "γενοκτονία" που τόσο έχει κακοπάθει στα χείλη των "αντιεθνικιστών" είναι απλώς ένας ΝΟΜΙΚΟΣ ΟΡΟΣ που ορίστηκε με πολύ συγκεκριμένους τρόπους από τον ΟΗΕ το 1948.

    Δυστυχώς ή ευτυχώς για τους προκατειλημμένους Νεοέλληνες έχει αποδειχτεί ότι οι προϋποθέσεις που θέτει ο νομοθέτης έχουν υπάρξει στην περίπτωση των Ελλήνων της Ανατολής. Δεν είνια τυχάιο ότι ο καθ' ύλη αρμόδιος διεθνής επιστημονικός φορέας που ασχολείται με το 'εγκλημα της Γενοκτονίας έχει αποφανθεί με σαφήνεια. Το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου πραγματοποιήθηκε η γενοκτονία από τους Νεότουρκους εθνικιστές (1914-1918) και τους κεμαλικούς διαδόχους στη συνέχεια (1919-1923) περιγράφεται με σαφήνεια στην απόφαση που εξέδωσε στις 16 Δεκεμβρίου 2007 ο καθ’ ύλη διεθνής οργανισμός (Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών-International Association of Genocide Scholars – IAGS) που μελετά το έγκλημα της γενοκτονίας από την πλευρά του διεθνούς δικαίου όπως αυτό ορίστηκε από τον ΟΗΕ το 1948. Η απόφαση του IAGS αναφέρει:
    «ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.
    ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το Οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων Χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
    ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των Χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.
    ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση» (http://www.genocidetext.net)


    Κατά συνέπεια, μετά από την κορυφαία αυτή αναγνώριση του ιστορικού γεγονότος ως ενιαίου και της περιγραφής του εύρους των αποτρόπαιων πράξεων, λειτουργεί αντιδραστικά και εντάσσεται στην κατηγορία των Αρνητών της Gενοκτονίας οποιαδήποτε προσπάθεια να υποβαθμιστεί το γεγονός ή να περιφρονηθεί με την αναφορά του εντός εισαγωγικών....

    H Αριστερά πρωτίστως πρέπει να προστατέψει την ιστορική αλήθεια και την Μνήμη των θυμάτων αποτρόπαιων εξουσιαστικών πολιτικών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου δεν φαντάζομαι να ισχυρίζεστε ότι η ιστορική αναζήτηση έχει τελειώσει πάνω, επειδή ίσως να έχει τελειώσει για σας. Πρώτιστα η Αριστερά θα πρέπει να προστατεύσει την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας. Αρκετά κακόπαθε από τα δόγματα και τις αλήθειες. Θα σου επαναλάβω ότι είναι άλλο πράγμα η αναζήτηση της αλήθειας και η δικαίωση λαών όπων οι Πόντιοι και άλλο πράγμα η επίθεση στη Ρεπούση.

      Διαγραφή
  4. Πολλά από όσα υποστηρίζετε με βρίσκουν σύμφωνο.Ωστόσο σε καμία περίπτωση δε θα με οδηγούσαν στο απίστευτο συμπέρασμα που υπάρχει στην αρχή του σχολίου σας ότι "την ιστορική αλήθεια θα την ψάχνουν μόνο όσοι δεν θέλουν να την δούν". Αντιθέτως την ιστορική αλήθεια θα μπορούν να την προσεγγίσουν μόνο όσοι ψάχνουν και ερευνούν.Αυτή είναι η πεμπτουσία της επιστήμης της ιστορίας και το βιβλίο της Ρεπούση αποτέλεσε,με όλες του τις αδυναμίες και τα λάθη, μια συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση. Μη συντάσσεστε λοιπόν με τους φανατισμούς εναντίον της "νεοφιλελεύθερης" και "εθνοπροδότριας" Ρεπούση.

    Δημόπουλος Ευθύμης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. k. Δημόπουλε, πολλές ο αγνωστικισμός είναι το καταφύγιο του υποκριτή. Γι αυτό και υπήρξε η διατύπωση -φυσικά υπερβολική- που σας ενόχλησε δικαίως. Υπήρξε όμως ως απάντηση στην προηγούμενη υπεκφυγή "Την ιστορική αλήθεια θα την ψάχνουμε μια ζωή"...

      Είναι αλήθεια ότι ο Μπρεχτ απάντησε στο ερώτημα του τι γίνεσαι όταν συναντάς τον αντίθετό σου ("Αγάπη για την πατρίδα, μίσος για τους πατριδοκάπηλους").

      Όσον αφορά τα της Ρεπούση, ειλικρινά λυπόμαστε που έγινε σάκος του μποξ και μέσο για να ξεπλυθεί το κάθε κάθαρμα από τις ιστορικές του αμαρτίες που κουβαλά.... Όμως έχει και η ίδια βαρύτατες ευθύνες, τόσο ως ιστορικός όσο και ως πολιτικός. Θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κριτική που της έγινε για μια δημόσια παρέμβασή της (βιβλίο ιστορίας στ' δημοτικού), την εποχή που υπήρξε οργανική διανοούμενος αυτού του συστήματος (συγγραφέας επίσημης-σχολικής ιστορίας, γαρ...)


      Αυτό που συσκοτίζεται με την ανελαστική της συμπεριφορά είναι ότι επιτρέπει να αποκρύπτεται το απλό γεγονός: Ότι τα όσα έγραψε για τη σφαγή της Σμύρνης και τα όσα δεν έγραψε για τα οργανωμένα σχέδια του τουρκικού εθνικισμού, υπήρξαν από την επαύριο της Καταστροφής του '22 η βασική κύρια κρατική καθεστωτική αντίληψη. Αμφισβητήθηκαν μόλις τις δεκαετίες '80 και '90, όταν η κοινωνία των πολιτών επέτρεψε στους (πολιτικά και ιδεολογικά) περιθωριοποιημένους πληθυσμούς που προήλθαν από την Καταστροφή του '22 να διεκδικήσουν την ενσωμάτωση και της δικής τους ιστορικής εμπειρίας στο κοινό αφήγημα του έθνους-κράτους.

      Για να δείτε τη διαστροφή της πραγματικότητας που ζούμε τα τελευταία χρόνια:

      Ενώ ο ίδιος ο αντικομμουνιστής, εθνικιστής, φασίστας, αντιμικρασιάτης, αντιπρόσφυγας δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε λάτρης του Μουσταφά Κεμάλ και μετονόμασε το 1938 προς τιμήν του μιλιταριστή σφαγέα την Οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ (έτσι λεγόταν έως το '55), φτάσαμε στο απίστευτο και θλιβερό σημείο σήμερα οι μεταξικοί νοσταλγοί να εγκαλούν τη Ρεπούση για "φιλοκεμαλισμό και εθνοπροδοσία". Και οι Μποουτάρης και Τρεμόπουλος, ίσως και ο Μπίστης, να θυμούνται με νοσταλγία την φιλοκεμαλική πολιτική του Μεταξά...

      O tempora, o mores, θα έλεγαν οι πρόγονοί μας για την περίπτωση αυτή.

      -----

      Όλα αυτά δυστυχώς ποτέ δεν τα στοχάστηκε η αλλοτριωμένη αριστερά μας, ποτέ δεν πλησίασε με αγαπητικό τρόπο τις προσφυγικές οργανώσεις, ποτέ δεν κατανόησε τα όσα χρωστούσε πολιτικά στον προσφυγικό ελληνισμό του '22.

      Εμείς πιστεύουμε ότι το παιχνίδι ακόμα δεν χάθηκε και ότι υπάρχει ελπίδα να αναστραφεί το κλίμα και τα πράγματα να μπουν στη θέση τους.

      Διαγραφή
  5. Να ένα σημερινό αφιέρωμα στην "Αυγή":

    “Αλήθειες για τη Γενοκτονία των Ποντίων”

    http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=690088



    Απάντηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγνώμη αγαπητέ αλλά το σχόλιο σας μοιάζει με άνοστο "μπριάμ" για να θυμηθώ τη μικρασιάτισα μάνα μου και γιαγιά μου, από τα Βουρλά της Σμύρνης. Πολλά και διαφορετικά πράγματα ανακατεμένα χωρίς νόημα . Εξηγούμαι.
    Πρώτον, αμφισβητώ σοβαρά πως η αποσιώπηση της τραγωδίας υπήρξε η επίσημη πολιτική του κράτους σε επίπεδο σχολικής ιστορίας. Μια απλή αναδρομή στα σχολικά εγχειρίδια από τη δεκαετία του ' 50 που έχω υπόψη μου θα σας πείσει. Αντιθέτως αποσιωπάται η τεράστια ευθύνη των βασιλικών στη μικρασιατική καταστροφή. Το βάρος πέφτει στην ευθύνη των ξένων, ο γνωστός βολικός μύθος της πατριδοκαπηλείας.
    Δεύτερον, μου φαίνεται απολύτως άστοχο να θεωρείται πολιτικά και ιδεολογικά περιθωριοποιημένους τους πρόσφυγες όταν ο βενιζελισμός ακόμα και μετά την απομάκρυνση του Βενιζέλου από την κυβέρνηση εξακολουθεί να στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα προσφυγικά στρώματα. Επιπλέον, η αριστερά και το ΕΑΜ στη διάρκεια της κατοχής θα συσπειρώσουν χιλιάδες πρόσφυγες και ορισμένες προσφυγικές περιοχές (από την Καισαριανή και το Πολύγωνο μέχρι τη Νίκαια) της Αθήνας και του Πειραιά θα εκφράσουν μια πολύ ισχυρή αντιστασιακή δυναμική. Βέβαια, η αντίστασή τους δε σχετίζεται αποκλειστικά με την προσφυγική τους ταυτότητα αλλά η προσφυγική τους κοινωνική θέση διευκολύνει τη ριζοσπαστικοποίησή τους. Σε κάθε πάντως περίπτωση επειδή δεν εκφράζονται μόνο μέσα από τις μνήμες για τις χαμένες τους πατρίδες δε σημαίνει πως είναι σιωπηλοί και περιθωριοποιημένοι.
    Τρίτον, μάλλον θα απουσιάζατε από την Ελλάδα για να θεωρείται πως η Ρεπούση δεν έκανε δημόσιες παρεμβάσεις με αφορμή το βιβλίο της σχολικής ιστορίας. Αντιθέτως, χάρη σε αυτή τη συζήτηση άρχισε να αποδομείται μια κατεστημένη αντίληψη για το σχολικό εθνικιστικό αφήγημα.

    Δημόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά η συζήτησή σας έχει καταντήσει ενδομικραασιατικός μονόλογος. Όλοι μικρασιάτες είστε τελικά!

      Χωρίς να θέλω να παρέμβω στην όμορφη συζήτησή σας, τα πρώτα σοβαρά στοιχεία για τη μικρασιατική καταστροφή μπήκαν στα σχολικά εγχειρίδια μετά το 1981. Η κυρίαρχη ιδεολογία της "καταραμένης Δεξιάς" ήταν έτσι όπως την περιέγραψε ο αριστεροπόντιος παραπάνω. Ο Γεώργιος Ππαδόπουλος ονειρευόταν "συνομοσπονδία Ελλάδας-Τουρκίας" και απαγόρευε με υπουργική εντολή του τότε υπ.Παιδ. την αρνητική αναφορά στους Τούρκους κατά τους εορτασμούς για το 1821. Πολλά είναι τα παραδείγματα. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η μοίρα της κιν. ταινίας "1922" του Κούνδουρου.

      Διαγραφή
  7. Νομίζω πως πάλι μπερδεύουμε ορισμένα πράγματα. Η δημόσια αντίληψη για την ιστορία, ο δημόσιος λόγος για την ιστορία δεν έχει πάντα φορείς τους επιστήμονες, ούτε βασίζεται σε επαρκή και τεκμηριωμένα στοιχεία. Στην πράξη επικρατούν κάποια στερεότυπα όπως αυτό της ευθύνης των ξένων που κυριάρχησε στην εθνικιστική αφήγηση για τη μικρασιατική καταστροφή.
    Ωστόσο το τραύμα της Μ.Ασίας, ο πόνος για την ανθρώπινη τραγωδία δεν αποσιωπήθηκε. Υπάρχουν τρία εμβληματικά βιβλία που τον περιγράφουν χωρίς να σπεκουλάρουν και να σωβινίζουν. Τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ της Δ.Σωτηρίου που κυκλοφορεί το 1962 και μέχρι το 1983 κάνει 25 εκδόσεις. Το ΝΟΥΜΕΡΟ 31328 του Βενέζη που κυκλοφορεί το 1931 και μέχρι το 1965 έχει κάνει 5 εκδόσεις και το ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ που κυκλοφορεί το 1929 και αποσπά θετικότατα σχόλια από όλη τη γενιά του '30.
    Οι ηλίθιες φαντασιώσεις του Παπαδόπουλου στο πεδίο μιας ασπόνδυλης εξωτερικής μικροπολιτικής δεν είχαν την παραμικρή τύχη.
    Δημόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mε τα βιβλία αυτά, οι Μικρασιάτες λογοτέχνες του Μεσοπολέμου -γιατί πρόσφυγες είναι οι συγκεκριμένοι συγγραφείς- μετάτρεψαν, οριστικά πλέον,το ψυχολογικό τραύμα που δημιούργησε η Μικρασιατική Καταστροφή σε πολιτιστικό. Και το καταθέτουν για πάντα, ως στοιχείο διαμόρφωσης της ταυτότητας των απογόνων των προσφύγων του '22.

      Αυτό το υπόγειο τραύμα υπήρχε για δεκαετίες στην προσφυγική κοινότητα, η οποία ζούσε ιδεολογικά αποκλεισμένη όσον αφορα την συγκεκριμένη ιστορική εμπειρία. Αποκλεισμένη εξαιτίας τόσο των κρατικών επιλογών της "μητέρας-πατρίδας" όσο και της Αριστεράς, που είχε μετατρέψει την κυνική εξωτερική πολιτική του Λένιν, φίλου των Νεότουρκων (κατά δήλωσή του φυσικά), σε ιδεολογικό δόγμα.

      Β.Α.

      Διαγραφή
    2. Β.Α
      Πράγματι η Ελληνική Αριστερά εξαφάνισε την ιστορία της μικρασιατικής καταστροφής και του διωγμού των ποντίων από τα κιτάπια της. Νομίζω περισσότερο από το φόβο του να κατηγορηθεί για εθνικισμό, παρά λόγω των προτιμήσεων του Λένιν. Η απόλυτη ιστορική αλήθεια ίσως να μην αναδειχθεί ποτέ, αλλά είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, ότι μπορούμε να συζητάμε. Ωστόσο νομίζω ότι η Αριστερά θα πρέπει να σταθεί απέναντι σε κάθε φασιστική επίθεση όπως αυτή που υφίσταται η Ρεπούση. Ανεξάρτητα από τις επιμέρους επιστημονικές και πολιτικές διαφωνίες.
      Σε ευχαριστώ για την παρέμβαση. Φροντίζω να πληροφορούμαι τις απόψεις σου επί αυτών των θεμάτων. Νάσαι καλά.

      Διαγραφή
    3. Έχεις απολύτως δίκιο στις διαπιστώσεις σου.

      Πρέπει το κενό που δημιουργήθηκε από τις φοβίες και την αλλοτρίωση να το καλύψουμε με γόνιμη αναζήτηση της αλήθειας. Πρέπει να διοργανώσουμε συμπόσια, συνέδρια. Να συζητήσουμε!

      Ειδάλλως θα έρθει η ακροδεξιά λαίλαπα και θα τα σαρώσει όλα, ξευτελίζοντας τα βέβαια!

      Στον προσφυγικό χώρο υπάρχουν σημαντικότατες οντότητες και δυνάμεις που δεν θα πρέπει να παραγνωριστούν.

      Ας τολμήσουμε επιτέλους τις συναντήσεις και την προσπάθεια να διαμορφώσπυμε μια συναντίληψη για το τι συνέβη στην Ανατολή την περίοδο 1914-1923.

      Είναι δυνατόν να έχουν αποφανθεί γι αυτό οι Τούρκοι αντιεθνικιστές ιστορικοί, και εμείς ακόμα να προβληματιζόμαστε αν πρέπει;


      Β.Α.

      Διαγραφή
    4. BA
      Κάτι που παρέλειψα. Όταν ανοίξει αυτή συζήτηση, θα φανούν και οι δογματισμοί της political correct άποψης, που συχνά προκαλούν και δημιουργούν εθνικιστικές αντισυσπειρώσεις. Κανείς δεν είναι αθώος του αίματος όταν μιλάμε για την περίοδο αυτή. Φαντάζομαι η διαμόρφωση της συναντίληψης να γίνει σε αυτή τη ζωή, να την προλάβουμε.

      Διαγραφή
  8. Η Ιστορία και η εξέταση της είναι κάτι αέναο. Η ερμηνεία της είναι πάντα συνυφασμένη με τις εκάστοτε πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις τόσο όταν τη μελετάμε όσο και όταν γραφόντουσαν οι πηγές της. Ο Παπαρρηγόπουλος, ο Ζαμπέλιος, ο Βουρνάς, ο Ρούσσος, ο Μαρκεζίνης, και τόσοι άλλοι, έγραψαν ιστορία πάντα με την ιδεολογική οπτική και πάντα επηρεασμένοι από την κατάσταση κατά τη χρονική περίοδο της συγγραφής τους. Τα ζήτημα είναι η σταχυολόγηση, η αξιολόγηση και ο συνεχής επαναπροσδιορισμός της μελέτης της και όχι η χρησιμοποίηση της από τον εκάστοτε προπαγανδιστικό μηχανισμό «διάπλασης των παίδων» . Τα στερεότυπα δεν αποτελούν ιστορία αλλά καρικατούρα της

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δες μια ερμηνεία της κακοδαιμονίας της σύγχρονης Ελλάδας. Μια ερμηνεία που είναι σύνοψη της άποψης του Κονδύλη για την παρακμή, της γνώσης για τις κοινωνικές δομές σε Ελλάδα και Μικρά Ασία και το πραγματικό διακύβευμα του '22:

    http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=17/09/2011&id=310410


    Β.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. http://antibaro.ipower.com/upografontes.php
    Παντως αν δεις τις υπογραφες εναντιον της εξ οικιων τα βελη.Στην υπογραφη 5897 ειναι Ο Μακης Διογος υπευθυνος Μ.Μ.Ε της ΔΗΜΑΡ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία