Υπέρ τίνος ο συμβιβασμός;

 Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Κάποιοι νόμισαν, εσφαλμένα, πως μπορείς, ετεροπροσδιοριζόμενος διαρκώς, να παράξεις πολιτική ή να γεννήσεις καινούριες ιδέες. Γιατί στις σημερινές δυσκολίες, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο τόπος χρειάζεται καινούριες ιδέες, νέες, φρέσκιες προτάσεις.

Χρειάζεται να αντιληφθεί ότι δεν είμαστε ο ομφαλός της γης και το άλας της πλέον, άρα η αδράνεια και αδιαφορία μας δεν δέχονται να προσδιορίζει και το δικό τους μέλλον.

Αυτό θα πρέπει να το αναδείξει και να το προτείνει, ως σχέδιο για την αναγκαία αναγέννηση,  η πολιτική δύναμη που μιλάει το λόγο της αλήθειας.

Από την επομένη των εκλογών, όμως, ακούμε μία διαρκή επανάληψη, ενός επιχειρήματος που δεν επιβεβαιώνεται στην πραγματικότητα και θέλω να επιμείνω σε αυτό, γιατί αφορά τη φιλολογία για τα πρόσημα.

Μάθαμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό, μερικές φορές, να τον κοροϊδεύουμε και βρίσκω μάλλον λάθος αυτή την επανάπαυση σε ένα συμπέρασμα, που μόνον ορισμένοι μπορούν να αναγνώσουν.

Κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο

Κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο.

Δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη το πρόσημο.

Μπορεί κάποιος να μας μιλήσει για κυβέρνηση ικανή να κυβερνήσει;

Μπορεί κάποιος να μας προτείνει τους όρους για μια κυβέρνηση αξιόπιστη;

Μπορεί κάποιος να μας περιγράψει τι σημαίνει κυβέρνηση σοβαρή και αποτελεσματική;

Το εάν θα είναι αριστερή ή όχι, ποσώς με ενδιαφέρει και απασχολεί. Το άλλο περί προόδου παρακαλώ πολύ ας αφαιρεθεί δια παντός διότι στο όνομα της συνέβησαν τα μέγιστα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Και να έρθουμε σε ένα, ένα τα ερωτήματα.

Δεν γνωρίζω ποια υπηρεσία βάζει αυτά τα πρόσημα.

Κατ αρχάς πιστεύω ότι κανείς σήμερα δεν θα αναρωτηθεί για το ότι το ΚΚΕ απέχει τόσο από τη συμμετοχή όσο πολύ περισσότερο, από το περίφημο αριστερό πρόσημο. Οσο και να βαυκαλίζεται ότι εκπροσωπεί το ένα και το άλλο, στη χώρα μας σήμερα αντιπροσωπεύει ότι πιο οπισθοδρομικό, αντιδημοκρατικό και γκρίζο

Να δηλώσω επίσης, τη σαφή αντίθεσή μου και  αντίρρηση ότι μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε απλά έστω και για υπόθεση εργασίας, να μπει,  ακόμη και ως σύμβολο άοσμο και άχρου, το «αριστερό πρόσημο».

Δεν καταλαβαίνω από που κι ως πού;

Όλα τα ξεφτισμένα, πλέον, συνθήματα, ενός αναξιολόγητου, πρόσφατου παρελθόντος, μπορούν να κουβαλούν «αριστερό πρόσημο».

Δεν είναι Αριστερά οι παλιακές και περιθωριακές πλέον οικονομίστικες θεωρίες διαφόρων «μαρξιστών διανοητών», παρωχημένων εποχών που τις ξέβρασεν η ίδια η ζωή και η πράξη και που ο Μηλιός, παρουσιάζει αριστερά και δεξιά ως «νέες δημιουργικές προτάσεις».

Δεν είναι δυνατόν ο κρατισμός, που μας έφερε σε αυτό το χάλι μέχρι σήμερα, να φαντάζει ή να προτείνεται, από κάποιους, ως λύση για το αύριο, επειδή θα τον ελέγχει ο «αριστερός» Φωτόπουλος και ο «αριστερός» Παυλόπουλος.

Την απολύτως διεφθαρμένη λογική της εθνικής δωροδοκίας του Παπανδρέου που έδωσε συντάξεις μέχρι και σε δήθεν κατιόντες απόντων από την Εθνική αντίσταση, την επαναλαμβάνουν οι Στρατούληδες, ως επιστροφή στην προτέρα ευκλεή κατάσταση.

Η Ευρώπη κλονίζεται. Μέσα σε τούτο το σκηνικό, παρακολουθούμε, ένα νεαρό μαθητευόμενο μάγο, να επιδεικνύει την έπαρση του και δεν υπάρχει από πουθενά κάποια σοβαρή πρωτοβουλία που να δείχνει, ότι έχουμε συναισθανθεί πλέον ως πολίτες τον κίνδυνο και το σημείο στο οποίο έχουμε φθάσει.

Όλοι τους προτείνουν από πέντε, έξι, εφτά σημεία ο καθένας. Άλλοι  μπορεί να προτείνουν και δέκα, γαλαντόμοι γαρ.

Και ο πολίτης σκέφτεται ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια « καλά δεν μπορούν να βάλουν τούτα τα σημεία, το ένα δίπλα στο άλλο και να βρούν πέντε, έξι , επτά που να είναι κοινά μπας και μπορέσει να κυβερνηθεί αυτός ο τόπος και να βγει από το αδιέξοδο»;

Ακούμε διαρκώς τα ίδια χωρίς καν παραλλαγές κι όλοι εκφράζουν την αγωνία τους για την 18 όχι Μπρυμέρ αλλά Ιουνίου.

Κανείς δε δεσμεύεται για λύση πολιτική και πρόταση.

Είναι αυτό με το οποίο άρχισα.

Φοβούνται:

Την κυβέρνηση που θα είναι ικανή , χωρίς πρόσημα και γραμματόσημα.

Την κυβέρνηση που θα είναι πραγματική νίκη της πολιτικής γιατί θα έχει ξεβράσει αυτό που οι πολιτικοί θεωρούν πολιτική και δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν ήταν ποτέ τέτοια, αλλά ήταν πάντα μια κακή τεχνική για να αναπαράγουν την εξουσία τους.

Κι εδώ, για να αναγεννηθεί η Αριστερά, σε τούτον τον τόπο, χρειάζεται τόλμη και καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από δεύτερες και τρίτες σκέψεις ωφελιμισμού.

Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε όλοι αυτό που μας φώναξε από μακριά ένα βράδυ ο Λεωνίδας.

Ναι θα κάνουμε συμβιβασμό υποχρεωτικά για να φύγει από τον γκρεμό, η πατρίδα μας.

Το ζητούμενο πάντοτε ήταν και θα είναι  υπέρ τίνος θα είναι ο συμβιβασμός;