Τα οικουμενικά συμφέροντα

Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται λογικά που δεν είναι λαμόγια ούτε ιδεόληπτοι, που δεν πουλάνε ιδεολογία που δεν είναι κολλημένοι. Υπάρχει τελικά ζωή. Λίγη, αλλά υπάρχει. 

Κλαζομένιοι της Δικαιοσύνης

του Γιώργου Κτιστάκη από τα ΝΕΑ

Πρόσφατα ανακοινώθηκε το προσχέδιο για τις νέες σημαντικές περικοπές στις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών. Οι δικαστικές ενώσεις αντέδρασαν έντονα στο σχέδιο. Ηδη δημοσιεύτηκε το άρθρο του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου - υπαγόμενου στα ειδικά μισθολόγια («Αντι-κοινωνικός κανιβαλισμός», «ΤΑ ΝΕΑ», 10/9/2012), το οποίο τοποθετούσε το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις. Ομως μια φωνή νηφαλιότητας ακόμα δεν κάνει κακό.

Οι δικαστικές ενώσεις υποστήριξαν ότι:

1 Οι δικαστικοί έχουν υποστεί μειώσεις 38% (ποσοστό που υιοθέτησε και ο υπουργός Δικαιοσύνης), άρα δεν μπορούν να υποστούν άλλες. Προφανώς κάποιο λάθος έχει γίνει στον σχετικό υπολογισμό. Προσωπικά υπολογίζω τις συνολικές μέχρι τώρα μειώσεις (προ φόρου εισοδήματος) σε 22% - 24%. Σε ποσοστό 22% ή 23% τις υπολόγισε στην εφημερίδα «Το Βήμα» ο Ζώης Τσώλης (Κυριακή 9/9/2012). Ας ξαναδούν τους υπολογισμούς οι συνάδελφοι και θα επισημάνουν το λάθος στο οποίο υπέπεσαν. Σε κάθε περίπτωση δεν «δικαιούνται (μόνο) οι δικαστικοί λειτουργοί μια αξιοπρεπή διαβίωση», αλλά όλοι οι εργαζόμενοι, άρα προσφέρουμε χείριστες υπηρεσίες στο δικαστικό σώμα με το επιχείρημα αυτό και αδυνατίζουμε την έξωθεν καλή μας μαρτυρία. Επίσης δεν μπορεί να προβληθεί ως επιχείρημα ότι οι δικαστικές αποδοχές κατοχυρώνονται συνταγματικά, άρα οι περικοπές είναι αντισυνταγματικές. Ζούμε σε μια ακραία δύσκολη εποχή και τις δυσκολίες οφείλουμε να τις υποστούμε όλοι, ακόμα και αυτοί με συνταγματικά κατοχυρωμένες αποδοχές.

2 Οι δικαστικοί θα επιστρέψουν στους προϊσταμένους των δικαστηρίων και εισαγγελιών τις δικογραφίες ζητώντας να αποκτήσουν στις υπηρεσίες τους γραφεία και προσωπικούς υπολογιστές όπου θα εργάζονται μόνο στη διάρκεια του ωραρίου. Δεν θυμάμαι από το 1983, όταν οι αποδοχές μας ήταν πολύ υποδεέστερες των σημερινών, να διεκδικήσαμε παρόμοιες συνθήκες εργασίας. Τότε δεν ετίθετο παρόμοιο αίτημα. Τώρα τίθεται, ανησυχητικά καθυστερημένο όμως.

3 Θα κατεβαίνουμε από τις έδρες στις 10.00 και μέχρι τις 15.00 (λευκή απεργία δηλαδή). Δηλαδή θα δικάζουμε μία ώρα μόνο. Σύμφωνα μάλιστα με ανακοίνωση δικαστικής ένωσης, μετά τις νέες περικοπές υπάρχει κίνδυνος να υποβαθμιστεί η ποιότητα της απονομής της δικαιοσύνης. Ενώ τώρα - με 165.000 εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις, με αστικές υποθέσεις για τις οποίες η έκδοση τελεσίδικης απόφασης απαιτεί αρκετά χρόνια, με ποινικές υποθέσεις που τα πλημμελήματα εκδικάζονται σε δεύτερο βαθμό στα επτά χρόνια και τα κακουργήματα στα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια - η ποιότητα της απονομής είναι καλή. Δεν θα έχει άδικο ο μη νομικός πολίτης αν αναρωτηθεί γιατί το ΕΔΔΑ καταδικάζει συνεχώς την Ελληνική Δημοκρατία για καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης που παραβιάζουν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση.

4 Αλλεπάλληλα δημοσιεύματα των εφημερίδων συνδέουν την προοπτική οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα (αυτής δηλαδή που μπορεί να προσφέρει στην Ελλάδα τη σωτηρία από το ναυάγιο) με ένα πιο γρήγορο δικαστικό σύστημα, που θα εκδίδει συντομότερα τις αποφάσεις ώστε να εκμηδενίζει τις έριδες και τις αμφισβητήσεις. Διαφορετικά διατυπωμένο: δεν θα έλθει κανένας επενδυτής να χάσει τα χρήματά του στην Ελλάδα αν πρόκειται να εμπλακεί σε ένα δικαστικό σύστημα τόσο αργό όσο το ελληνικό. Οι συνάδελφοι όμως που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους από την απειλή νέας περικοπής στις αποδοχές μας δεν ασχολούνται με τα παραπάνω.

5 Το διοικητικό συμβούλιο μιας εκ των ενώσεων θα συλλέξει τις παραιτήσεις των συναδέλφων από το δικαστικό σώμα και, εφόσον υπερβούν το 50% του συνόλου, θα τις υποβάλει αρμοδίως. Περιττεύει κάθε σχολιασμός.

Προσωπικά θεωρώ τις νέες περικοπές έναν νέο οικονομικό δυσβάστακτο εφιάλτη. Από εδώ μέχρι τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των δικαστικών ενώσεων υπάρχει αγεφύρωτη διαφορά. Τούτο διότι:

α)Κατοχυρώσαμε τις αποδοχές μας με τις αλλεπάλληλες αγωγές στη διάρκεια αρκετών ετών έως τη συνταγματική μεταρρύθμιση του 2001 που καθιερώθηκε το Μισθοδικείο, με αποτέλεσμα να φτάσουν οι αποδοχές μας εκεί που ήταν πριν την έναρξη των μειώσεων. Αυτό που αποκλήθηκε το ισόκυρο των λειτουργιών. Το ισόκυρο όμως είναι κάτι που επιβεβαιώνουμε καθημερινά με τις πράξεις μας και τις ανακοινώσεις μας. Τελευταία όμως υπονομεύουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας.

β)Ζούμε στο κράτος της μεταπολίτευσης. Αρα γνωρίζουμε όλοι τον τρόπο που λειτούργησε αυτό το κράτος, έχουμε όλοι πληροφορηθεί τους αγώνες και τις διεκδικήσεις εργαζομένων εις βάρος του συνόλου των ελλήνων πολιτών και κυρίως της Ελληνικής Δημοκρατίας, αφού στη χώρα μας δεν υπάρχει ένας νόμος για όλους, αλλά «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του αγρότη, του φοιτητή, του νυχτοφύλακα και κυρίως του ναυαγοσώστη». Γνωρίζουμε συνδικαλιστικές δηλώσεις όπως «θα ματώσουμε», «εμείς δεν πουλάμε», «θα κάνουμε λευκή απεργία». Τα διάφορα χάπενινγκ με κρεμάλες ή χωρίς.

Ας ενεργήσουμε εμείς με νηφαλιότητα. «Εξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν» έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες. Προσωπικά θα παραμείνω Αθηναίος και δεν θα πολιτογραφηθώ Κλαζομένιος.

Ο Γιώργος Κτιστάκης είναι αντεισαγγελέας Εφετών

Υπάρχει ζωή δίπλα στα τυμπανιαία πτώματα

του Δημήτρη Ψυχογιού από την AV

Όποιος διαπιστώνει παράδοξα φαινόμενα πρέπει να τα κοινοποιεί για να μαθαίνουν και άλλοι πως η εποχή των θαυμάτων δεν πέρασε οριστικά, μπορούμε να ελπίζουμε ακόμη. Γιατί ήταν απολύτως παράδοξο το άρθρο του αντεισαγγελέα εφετών Γιώργου Κτιστάκη που δημοσιεύθηκε την περασμένη Δευτέρα (16/9/12) στα Νέα (Κλαζομένιοι της Δικαιοσύνης) – διαβάστε το, πρόκειται για υπόδειγμα δημόσιου λόγου, για τον λόγο που περιμένει να ακούσει κανείς από αυτούς που κάποτε ονομάζονταν «οι ταγοί» – λόγο που υπερβαίνει το ατομικό και πρόσκαιρο χάριν του συλλογικού και μακροπρόθεσμου. Σήμερα αυτός ο λόγος έχει εκφυλιστεί σε εθνικολαϊκές κορώνες υπέρ της Ελλάδας, της ελληνικότητας και της μοναδικότητας της. Το κείμενο του κ. Κτιστάκη αποδεικνύει ότι κάποια ίχνη ζωής υπάρχουν στην έρημο του τυμπανιαίου δημόσιου λόγου. Λόγο θορυβώδη που ξεκουφαίνει και δεν επιτρέπει να σκεφθείς, εκφερόμενο από συλλογιστικές που έχουν πάθει τυμπανισμό μετά τον θάνατό τους.

Ο αρθρογράφος αμφισβητεί τους τερατώδεις ισχυρισμούς των συνδικαλιστών για τις μισθολογικές απώλειες που έχουν υποστεί οι συνδικαλιστές, υπενθυμίζει την τραγική κατάσταση απονομής δικαιοσύνης αλλά και με ποιο τρόπο έφθασαν οι αμοιβές των δικαστικών εκεί που έφθασαν: με σκανδαλώδεις αποφάσεις δικαστηρίων. Και τονίζει ότι οι δικαστικοί δεν μπορούν να προβαίνουν σε ακραίες διαμαρτυρίες όχι μόνο για να διατηρούν το κύρος που απαιτείται για να μπορούν να δικάζουν (το κύρος που διεκδικούν με την μισθολογική ιδιαιτερότητά τους) αλλά και γιατί αν υιοθετήσουν τον κανόνα ότι οι κοινωνικές διαφορές λύνονται με «αγώνες» και όχι στο πλαίσιο του «κράτους δικαίου», τότε ουσιαστικά αυτοκαταργούνται επαγγελματικά: οι σχέσεις δύναμης υποκαθιστούν τον νόμο, δεν υπάρχει λόγος να έχουμε δικαστές.

Έχουν υπάρξει πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι που έχουν προτάξει το δημόσιο συμφέρον στο επαγγελματικό και προσωπικό, έχουν γράψει για τα προβλήματα του χώρου τους, για τις συνδικαλιστικές υπερβολές, για την ουσιαστική κατάργηση του επαγγέλματος μέσω της υποτιθέμενης υπεράσπισής του – και ορισμένοι έχουν τιμωρηθεί για αυτό από τους ταλιμπάν συνδικαλιστές συναδέλφους τους. Δεν έχω όμως ακούσει άλλους «διανοούμενους επαγγελματίες» (μηχανικούς, συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς, δικαστικούς, γιατρούς ή δικηγόρους, κτλ) να δηλώνουν δημόσια «δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να διεκδικούμε αυτά τα πράγματα, δεν είναι δυνατόν να αντιστεκόμαστε σε αυτές τις αλλαγές». Δεν πρέπει κάποιος του κλάδου να μας εξηγήσει γιατί έχουν κλείσει δεκάδες χιλιάδες μαγαζιά αλλά ούτε ένα φαρμακείο; Γιατί είναι σωστό να καταργηθούν οι κενές οργανικές θέσεις στο δημόσιο παντού – πλην του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως αποφάσισε το ίδιο;

Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που λένε τα στραβά του κλάδου τους στα σπίτια τους ή στα συνδικαλιστικά τους όργανα αλλά αυτό μόνο υποκριτική προσωπική από-ενοχοποίηση, αθώωση, μπορεί να θεωρηθεί. Γιατί τελικά ωφελούνται και οι ίδιοι από τους ακραίους εγωιστικούς αγώνες των κλάδων τους και επιπλέον επιτρέπουν να κυριαρχούν στον δημόσιο χώρο οι αρπακτικές φωνές που συνεχώς διεκδικούν, απαιτούν, απειλούν διαμορφώνοντας την πολιτιστική και πολιτιστική κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε πολλά χρόνια τώρα, πολύ πριν την κρίση: σε κλίμα μόνιμης σύρραξης δηλαδή όπου οι αγώνες είναι ανυποχώρητοι, οι θέσεις αδιαπραγμάτευτες, τα δικαιώματα κατοχυρωμένα, οι υποχρεώσεις εκμηδενισμένες, η βία συνεχής και δικαιολογημένη.

Η θεωρία του καημένου Κάρολου για τον σοσιαλισμό προέβλεπε ότι το προλεταριάτο μπορεί να προτάξει τα οικουμενικά συμφέροντα απέναντι στα ιδιοτελή, για τούτο και αποκαθαίρει την ιστορία από τις αμαρτίες της. Η θεωρία του κομμουνιστικού κόμματος προβλέπει ότι αυτό μπορεί να εκφράσει τα οικουμενικά συμφέροντα και να ξεπεράσει τον συντεχνιακό συνδικαλισμό. Τώρα βλέπουμε τα κόμματα της Αριστεράς, στο όνομα του μαρξισμού και του σοσιαλισμού, να υποστηρίζουν συνεχώς τις χυδαιότερες συνδικαλιστικές απαιτήσεις. Αυτές των φοροφυγάδων, για παράδειγμα, είτε ταβερνιάρηδες είναι είτε φροντιστήρια κάνουν. Είναι θύματα του συστήματος οι φοροφυγάδες που έχει ως μακρύ χέρι τη Χρυσή Αυγή. Ο πρωτογονισμός αυτής της άποψης είναι αδιανόητος στους υποστηρικτές της και για τούτο έχουν ταυτίσει την πολιτική με τον σαλταδορισμό: ό,τι προλάβουμε και αρπάξουμε σε ψήφους και αξιώματα, μέσα και έξω από τη βουλή βεβαίως.

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διάφοροι αγράμματοι εγκαλούν τους διανοούμενους για τη σιωπή τους, θεωρώντας ομιλία τον τυμπανιαίο λόγο συνδικαλιστών και πολιτικών, ψύχραιμες ανιδιοτελείς φωνές σαν αυτή του Γιώργου Κτιστάκη (τον οποίο, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, γνωρίζω μόνο μέσα από τα κείμενά του) μας επιτρέπουν να ελπίζουμε ότι υπάρχει ζωή και μετά τα μέτρα για τα 11,5 δισεκατομμύρια.