Υπάρχουν αναμάρτητοι στα πανεπιστήμια;

του Λεωνίδα Καστανά

O τρίτος γύρος στα ΑΕΙ είναι σε εξέλιξη. Ολιγομελείς ομάδες σε σχέση με τον αριθμό των εγγεγραμμένων στα ιδρύματα φοιτητών καταλαμβάνουν τις σχολές, κλέβουν κάλπες, ρίχνουν το δίκτυο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, προγράφουν και προπηλακίζουν υποψηφίους καθηγητές, με λίγα λόγια τα κάνουν όλα μπάχαλο, γιατί; Για να μην εκλεγούν τα εσωτερικά μέλη του συμβουλίου διοίκησης, για να μείνουν οι σχολές τους ακέφαλες.

 Όλα αυτά δεν μου προκαλούν καμιά έκπληξη. Οι νεαροί θιασώτες του Λένιν, του Στάλιν, του Μάο και του Πολ Ποτ απεχθάνονται τις δημοκρατικές διαδικασίες και τις εκλογές. Τουλάχιστον αυτές που δεν μπορούν να ελέγξουν. Τόσα χρόνια, στον γαλαξία της δικής τους «δημοκρατίας», είχαν μάθει να τα βρίσκουν με τους υποψήφιους, να εξασφαλίζουν ασυλίες και προνόμια, να συνδιοικούν τα πανεπιστήμια της διαπλοκής και της ανομίας. Τώρα φοβούνται ότι το προηγούμενο πανηγύρι πλησιάζει προς το τέλος του και αντιδρούν.

Από κοντά έρχονται και οι κομματάνθρωποι, οι καριερίστες της παραεξουσίας, οι «συνδικαλιστές» όλα τα λυκόρνια που είχαν βρει στα ΑΕΙ το μήνα που τρέφει τους έντεκα. Ανάμεσά τους και οι καθαροί και τίμιοι ιδεαλιστές της παρωχημένης Αριστεράς, που προτιμούν ένα διαλυμένο πανεπιστήμιο, παρά ένα πανεπιστήμιο της «Αγοράς». Είναι οι ίδιοι που στις δουλειές τους αγωνίζονται και καλά κάνουν να βρουν διεθνή προγράμματα  και χρηματοδοτήσεις για να προχωρήσουν την έρευνά τους, να υπηρετήσουν την επιστήμη τους. Λες και τα κεφάλαια που ψάχνουν δεν είναι της αγοράς, αλλά της στρατιάς που κατεβαίνει το Κίτρινο Ποτάμι.

Πιο πίσω στέκονται οι μουσίτσες του αντιμνημονιακού μετώπου, που προσδοκούν από το μπάχαλο, ένα κάποιο κομματικό όφελος. Γιατί μέσα στην πολιτική τους σκοτοδίνη φαντασιώνονται τα πυρπολούμενα πανεπιστήμια ως θρυαλλίδες πολιτικών κρίσεων και επαναστατικών διαδικασιών. Στην ουσία φοβούνται ότι αν χάσουν τα πανεπιστήμια, χάνουν ένα πύργο, στο σκάκι της πολιτικής. Το 25% του λαού που τους εμπιστεύεται, είναι άραγε μέσα στο κόλπο; Του αρέσει που τα παιδιά του δεν μπορούν να σπουδάσουν εξαιτίας των εκλεκτών του; Του αρέσει που πληρώνει για να παίζουν κάποια καλόπαιδα την επανάσταση; Ή μήπως δεν καταλαβαίνει; Ή μήπως δεν πληρώνει φόρους; Ή μήπως αυτό το 25% είναι συνένοχο, πιστεύει ότι από τα κατεστραμμένα πανεπιστήμια θα έρθει η αρχή του τέλους του βάρβαρου μνημόνιου;

Έχουν ποτέ σκεφτεί οι μάνατζερ της καταστροφής, ότι τα τάγματα εφόδου που μανατζάρουν τόσα χρόνια θα διεκδικήσουν, όταν έρθει η ώρα τους, μερίδιο από την εξουσία; Αν αυτή η Αριστερά αναλάβει κάποτε τη διακυβέρνηση, πως φαντάζεται ότι θα διαχειριστεί τα πανεπιστήμια, είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε «κουβανέζικο» περιβάλλον; Θα δώσει τα κλειδιά της διοίκησης στους μπάχαλους; Θα θεσμοθετήσει συνδικαλιστικό πτυχίο; Θα τους διορίσει ως κυβερνητικούς  επίτροπους για να επιβάλλουν την επαναστατική ιδεολογία; Οι αντιφρονούντες θα διατηρήσουν τις θέσεις τους ή θα οδηγηθούν σε γκουλάγκ; Τι λένε γι’ αυτά οι θεωρούμενοι ως έλλογοι της εναλλακτικής Αριστεράς; Γιατί τα απομεινάρια του φιλοσοβιετισμού ξέρω τι λένε. «Τα παιδιά ασκούν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμα».

Διάβασα και τις ανακοινώσεις της άλλης πλευράς, της πλευράς της ευθύνης και της λογικής. ΠΟΣΔΕΠ: «Βλέπουμε δυστυχώς θλιβερές "ομάδες εφόδου" ισχνών μειοψηφιών φοιτητών και πανεπιστημιακών "δασκάλων" να κάνουν χρήση όλων των πρόσφορων μορφών βίας ….

Τομέας Παιδείας και Έρευνας της ΔΗΜΑΡ: «αποδοκιμάζει απερίφραστα την παρεμπόδιση της διαδικασίας εκλογής των συμβουλίων διοίκησης των ΑΕΙ».

Αριστερή Μεταρρύθμιση» (ΑΡΜΕ): Η ΑΡΜΕ καλεί τα μέλη ΔΕΠ να δηλώσουν έμπρακτα με τη στάση τους πως η υπόθεση της δημοκρατίας και της νομιμότητας δεν είναι διαδικαστικό εργαλείο αλλά συστατικό στοιχείο της ακαδημαϊκής ζωής. Καταδικάζουμε τη βία, συμμετέχουμε στις εκλογές!»

Οκ σύντροφοι και φίλοι καταλαβαίνω ότι σε εποχές κρίσης το να σκίσεις ένα καλτσόν δεν είναι και λίγο πράγμα όταν μάλιστα οι μισθοί έχουν βυθιστεί και οι τιμές μένουν ακόμα ψηλά. Αλλά αυτά βρήκατε να πείτε για να υποστηρίξετε την αξιοπρέπειά σας ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι; Η πολιτεία δεν έχει άλλα εργαλεία παρά τις χλιαρές αποδοκιμασίες που τις διαβάζουν δέκα άνθρωποι; Συντελούνται ή όχι παράνομες πράξεις στο εσωτερικό των ιδρυμάτων σας; Τα ονόματα αυτών που βιαιοπραγούν σας είναι άγνωστα; Οι πρυτάνεις δεν έχουν τηλέφωνο εισαγγελέα; Δικηγόροι για να κάνουν μηνύσεις δεν υπάρχουν; Γιατί δεν γίνονται προσαγωγές, ανακρίσεις κλπ;  Μήπως θεωρείτε και σεις ότι όλα αυτά είναι συνδικαλιστικές εκφράσεις έστω και ακραίες;

Δυστυχώς για την κατάσταση των πανεπιστημίων είναι όλοι υπεύθυνοι. Περισσότερο απ όλους αυτοί και αυτές που δεν μιλούν ή μιλούν χλιαρά, ενώ έχουν και φωνή και πολιτική κάλυψη. Γιατί αυτοί και αυτές δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από το μπάχαλο, αντιθέτως έχουν μόνο να χάσουν. Πείτε μου ότι δεν είναι έτσι.