Τα υποβαθμισμένα πτυχία




Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση από έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο που τιμά το ελληνικό πανεπιστήμιο.
 
Λουκάς Βλάχος από τα ΝΕΑ

Για μια σειρά ετών παρατηρούμε ότι το Τμήμα Φυσικής (ΤΦ) στο ΑΠΘ υποδέχεται τρία τουλάχιστον (στατιστικά μιλώντας πάντα) σύνολα φοιτητών: 1) Ενα 60% που θα έπρεπε να το συμβουλέψουμε να αλλάξει καριέρα γιατί βρέθηκε εκεί «κατά λάθος» και θα ταλαιπωρηθεί σπουδάζοντας πολλά χρόνια άδικα. 2) Ενα 20% που πήγε πολύ καλά στις εξετάσεις και αντιπροσωπεύει φοιτητές  αποφασισμένους να σπουδάσουν  φυσική, και 3) Ενα 20% που έπρεπε να του δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία για να δούμε αν θα περάσει στην κατηγορία 1) ή 2) στις εξετάσεις του επόμενου  έτους. Συμπερασματικά, μόνο 60 φοιτητές από τους 200 θα έπρεπε να συνεχίσουν στο δεύτερο έτος και πιθανά στο τρίτο να έφταναν τελικά οι 30! Είναι σαφές ότι το 70% των φοιτητών που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο βρίσκονται εκεί γιατί δεν βλέπουν άλλη επαγγελματική διέξοδο και θα συσσωρευτούν σταδιακά στην κατηγορία των «αιώνιων φοιτητών».
Σε όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης στα ΤΦ συνεχίζουν σπουδές στα δύο τελευταία χρόνια μόνο 20-30 φοιτητές και φοιτήτριες. Είναι άραγε τόσο μεγάλη η ζήτηση για φυσικούς στη βιομηχανία και την εκπαίδευση το 2013 στην Ελλάδα για να εισάγουμε φέτος στα πέντε ΤΦ της χώρας 1.200 νέους φυσικούς;  Ας τα σκεφτούν, λοιπόν, όλα αυτά μαζί με τους γονείς τους όσοι και όσες θα επιλέξουν τμήματα το επόμενο εξάμηνο και ας μην πέσουν στην παγίδα του υπουργείου Παιδείας που αύξησε αυθαίρετα τον αριθμό των εισακτέων στα τμήματα που δεν «καταργήθηκαν» (για πολιτικές σκοπιμότητες). Το ΤΦ του ΑΠΘ του χρόνου θα δεχτεί 250 (!) φοιτητές (μαζί με τις μεταγραφές). Γιατί;
Το πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το υπουργείο Παιδείας είναι ότι δεν έχει απάντηση  στο ερώτημα: αν μόνο το 30% από τους απόφοιτους του λυκείου κατευθύνεται στα πανεπιστήμια, τι θα κάνουμε με τους υπόλοιπους; Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι ότι η λύση «να πάνε στο πανεπιστήμιο» δεν ήταν ποτέ λύση και ιδιαίτερα το 2013. Η λύση να πάνε στα ΤΕΙ, που πάλι για πολιτικούς λόγους έγιναν Ανώτατα Τεχνολογικά Ιδρύματα, δεν είναι επίσης λύση. Ποια είναι τελικά η λύση; Διεθνώς έχει δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία πτυχίων με σαφέστατα επαγγελματικά δικαιώματα: τα δημόσια κολέγια. Μια ιδέα, λοιπόν, είναι να μην κλείσουν οι σχολές και τα τμήματα στις περιφέρειες αλλά να αλλάξουν ριζικά κατεύθυνση και να μετατραπούν σε κολέγια (τη λύση αυτή επανέφερε  πρόσφατα ο πρώην υφυπουργός Παιδείας Ι. Πανάρετος). Στα κολέγια η πρόσβαση θα είναι ελεύθερη. Οι οικογένειες δεν θα εξαντλούνται οικονομικά στα φροντιστήρια και τα παιδιά τους θα σπουδάζουν κοντά στα σπίτια τους. Γρήγορες σπουδές με σαφέστατο επαγγελματικό προσανατολισμό. Οταν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους με επιτυχία, θα μπορούν να συνεχίζουν ανώτατες σπουδές αν το επιθυμούν, έπειτα από αίτηση στα ΑΕΙ ή ΑΤΕΙ. Το «Αθηνά 2» ας είναι μια πραγματική τομή προς την κατεύθυνση που κινούνται οι σπουδές παγκοσμίως, αξιοποιώντας φυσικά και όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες (e-courses) που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται στον χώρο της εκπαίδευσης.

Προτείνουμε, λοιπόν, να προχωρήσουμε στο «Αθηνά 2» με τα παρακάτω βήματα: 
1) Σοβαρή αναβάθμιση της Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ). 
2) Αξιολόγηση όλων των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ. 
3) Ενας μικρός αριθμός ΑΕΙ και ΑΤΕΙ να συνεχίσει να λειτουργεί με δραστικά μειωμένο αριθμό φοιτητών και φοιτητριών. 
4) Τα υπόλοιπα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ να μετατραπούν σε κολέγια αξιοποιώντας το κτιριακό και ανθρώπινο δυναμικό που αυτή τη στιγμή διαθέτουν. Μόνο στα τμήματα των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ που θα κατατεθεί υπερβολικός αριθμός αιτήσεων να γίνεται η επιλογή με εισαγωγικές εξετάσεις. Να επιτρέπεται η συνεχής  μετακίνηση φοιτητών/τριών προς όλες τις κατευθύνσεις ύστερα από αίτηση των ενδιαφερομένων στα τμήματα υποδοχής. 
5) Το υπουργείο Παιδείας  πρέπει να αφήσει  τα ΑΕΙ, τα ΑΤΕΙ και τα κολέγια (αν τελικά ιδρυθούν) να κανονίσουν την πορεία τους και το μέλλον τους. Να αξιολογεί και να χρηματοδοτεί μόνο τα ιδρύματα που είναι βιώσιμα με βάση τους εγγεγραμμένους φοιτητές/τριες αλλά και τον ρυθμό αποφοίτησήςτους.

Με αυτά τα δεδομένα η λέξη «αριστεία» για τα ιδρύματα θα αποκτήσει νόημα και δεν θα είναι απλά μια ευχή, αλλά θα αποτελέσει ζήτημα επιβίωσης ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Ο δρόμος που ακολουθεί σήμερα η Πολιτεία (όλα τα πτυχία «ανώτατα» και υποβαθμισμένα) είναι  καταστροφικός για τους νέους μας. Το πτυχίο από «βραχιόλι» κοινωνικής ανέλιξης γίνεται «θηλιά» στον λαιμό τους και εισιτήριο στην ανεργία. Μόνο οι οικονομικά ισχυροί θα στείλουν τα παιδιά τους σε αξιόλογα πανεπιστήμια του εξωτερικού και θα καλύψουν τη σχετικά περιορισμένη αγορά εργασίας σε πτυχιούχους. Ας καταλάβει το υπουργείο ότι ακόμα και αν στείλουν 300, 400 ή και 500 εισακτέους στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ, μόνο 30 θα τελειώσουν στην ώρα τους και θα βρουν δουλειά - οι υπόλοιποι για ποιον ακριβώς λόγο σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο;
Ο Λουκάς Βλάχος είναι καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ.

Σχόλια

  1. Ένα ακόμα πολύ αξιόλογο άρθρο του κ. Βλάχου. Όσοι έχουν κάνει μεταπτυχιακά στην Αμερική σκέφτονται όπως ο κ. Βλάχος. Η λύση στο μπάχαλο μπορεί να βρεθεί μόνο γύρω από τη πρόταση του.

    (Είδα στο βιογραφικό του οτι εχει κάνει το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Σοβαρό δημόσιο ίδρυμα με πρόεδρο και πρύτανη πού κάνουν τους Μυλόπουλους να φαίνονται γελοτωποιοι της δεκάρας. Θυμάμαι κάποτε σ'ένα αμφιθέατρο της Σόλωνος ένα "προοδευτικό" τύπο πού μιλούσε γιά το κακό "ΝΑΤΟικό" Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Βαθύτατα νυχτωμένος ο τύπος. Δυστυχώς το σκοτάδι πέφτει ακόμα βαθύ πάνω από τα Ελληνικά πανεπιστήμια.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. γεια σου φίλε Μάκη,
      Το σκοτάδι πέφτει όχι μόνο στο Πανεπιστήμιο αλλά παντού στην περιοχή μας. Για τους Μυλό και τους υποστηρικτές τους όλα τα σοβαρά σχολεία είναι Νατοϊκά και μόνο η ανωτάτη ανθοδεσίας είναι σχολή με βαθιά δημοκρατική εκπαίδευση. Αστα φίλε. Ότι λαμόγιο κυκλοφοράει στη χώρα δηλώνει Αριστεριστής μπας και σωθεί από τη μπουντρού.

      Διαγραφή
  2. Χρύσιππος Αθανασίου Μπάρκας1 Απριλίου 2013 στις 7:50 π.μ.

    Θα μπορούσα να συμφωνήσω με τα παραπάνω αλλά εν τέλει δεν συμφωνώ. Το κόμμα μας η ΔΗΜΑΡ είναι εναντίον του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και της παιδείας και δυστυχώς όλες αυτές οι προτάσεις που έχουν γραφτεί εδώ πέρα για το "Αθηνά 2" αναδίδουν κεντρικό σχεδιασμό.
    Σκόπιμο θα ήταν τα πανεπιστήμια να γίνουν παραρτήματα εταιρειών, προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις τους, ούτως ώστε να βοηθήσουν στην ανάπτυξη που όλοι τόσο πολύ επιζητούμε.
    Ιδανικό παράδειγμα σε αυτά που λέω είναι το παρακάτω:
    Hamburger University - McDonalds

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο κεντρικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος από τη στιγμή που τα πανεπιστήμια είναι δημόσια και συντηρούνται με λεφτά των φορολογουμένων. Γιαυτό προτείνω και ίδρυση ιδιωτικών ή μεικτών που θα μπορούσαν να καλύψουν τα κενά της "αγοράς" αλλά και να προσελκύσουν φοιτητές από το εξωτερικό. Αλλά η πανεπιστημιακή συντεχνία έχει αντίθετη άποψη. Προτιμά να δει τα ΑΕΙ να καταρρέουν παρά να ανοίξουν στον ανταγωνισμό.

      Διαγραφή
    2. Χρύσιππος Αθανασίου Μπάρκας2 Απριλίου 2013 στις 7:37 π.μ.

      Αυτό ακριβώς εννοώ αγαπητέ Λεωνίδα: Τα κρατικά πανεπιστήμια δεν χρειάζονται. Δεν χρειάζονται γιατροί, μηχανικοί, μαθηματικοί, φυσικοί. Δόξα τω θεώ, έχουμε πολλούς. Γιατί λοιπόν να χρηματοδοτούμε άχρηστες ειδικότητες και επαγγέλματα σε κορεσμό; Μόνο ιδιωτικά πανεπιστήμια και μόνο εξειδικευμένες επιτελικές ειδικότητες. Ετσι και οι άριστο αλλοδαποί θα έρχονται εδώ, οι άριστοι ντόπιοι θα σπουδάζουν με υποτροφία έχοντας σαν προοπτική την διοίκηση και οι υπόλοιποι με μια ταχεία "λυκειακού τύπου" εκπαίδευση προσανατολισμένη σε τεχνικά αντικείμενα θα κατευθύνονται σε υποδεέστερα αντικείμενα όπως εργάτες γης, ή εργαζόμενοι σε γραμμές παραγωγής των εργοστασίων.
      Οι ανθρώπινοι πόροι θα διασκευάζονται και θα τίθενται πάραυτα στις θέσεις ευθύνης τους.
      Έκαστος εφ' ω ετάχθη, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι

      Διαγραφή
  3. @Χρύσιππος Αθανασίου Μπάρκας

    Μηπως σας βοηθησει

    Η εκπαίδευση και η κρίση
    Κωνσταντίνος Σοφούλης, 04/06/2012

    “….Ο λαϊκισμός, με τη σειρά του ενδημεί στην ακαδημαϊκή κοινότητα και βρίσκει τους φυσικούς συνδέσμους με τον λαϊκισμό του πολιτικού συστήματος. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την κυριαρχία των ζητημάτων που απασχολούν τον διάλογο πολιτικής μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια. Δύο είναι τα ζητήματα που απορροφούν σχεδόν ολοκληρωτικά τον όποιο διάλογο στο εσωτερικό της ακαδημαϊκής κοινότητας: Η προσβασιμότητα και η διαχείριση της εξουσίας διακυβέρνησης. Η αύξηση της προσβασιμότητας έχει αναχθεί σε αυτοσκοπό και γιαυτό γίνονται ανεκτές ακόμη υπερβασίες του τύπου εισαγωγής με βαθμούς κάτω από την (όποια) βάση. Όλες οι δομές συλλογικής έκφρασης ασχολούνται με το θέμα αυτό είτε εξ αφορμής των ετήσιων πανελλαδικών εξετάσεων, είτε των διαδοχικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρούν κατά σειρά οι υπουργοί Παιδείας. Περί ποιότητας των εισαγομένων, ουδείς λόγος. Η εμπειρία μου δείχνει ότι έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε κατά κανόντα να προσαρμόζουμε την έναρξη των σπουδών στο (χαμηλό) επίπεδο των σπουδαστών που εγγράφονται, αντί να απαιτούμε επίπεδο εισαγομένων πρόσφορα για την άνετη παρακολούθηση των πανεπιστημιακών μαθημάτων! Ο κόσμος ανάποδα και ελάχιστη διαμαρτύρονται. Αλλά γιατί να μας εκπλήσσει το γεγονός, όταν και ο πολιτικός λόγος, αντάμα με την προβληματική της κοινής γνώμης, στο ίδιο επίπεδο στοχασμού βολοδέρνει; Δεν έχει παρά να παρακολουθήσει κανείς τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στη διάρκεια των εισαγωγικών. Η Ελλάδα ίσως είναι η μοναδική χώρα στην οποία οι εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο απασχολεί με πηχυαίους τίτλους τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων…..”

    http://www.metarithmisi.gr/el/readAuthors.asp?authorID=114&page=1&textID=8979

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Χρύσιππος Αθανασίου Μπάρκας

    Συμπερασμα (Κ.Μ.Σοφούλης) : “…το δόγμα το μέγιστο της εκπαίδευσης για όλους αντιστρατεύεται την κατά πολύ πιο επιστημονική θέση “το μέγιστο της εκπαίδευσης που ταιριάζει στον καθένα”. Η παραβίαση της επιστημονικά τεκμηριωμένης (αρκετά, αν όχι αποφασιστικά) δεύτερης θέσης στην ουσίας (κατά Murray)βλάπτει περισσότερο παρά ωφελεί και τους μαθητές/φοιτητές/μαθητευόμενους και συνολικά την κοινωνία….”

    ΥΓ Ο/Η Κ.Μ.Σοφούλης λέει:
    Ιουνίου 7, 2009 στις 9:14 μμ
    Το ζήτημα του συσχετισμού δεικτών νοημοσύνης (βλ. Howard Gardner)και της επίδοσης (όχι μόνο στην εκπαίδευση)έχει κατα κόρο μελετηθεί και συνεχίζει να μελετάται επειδή τα όποια πορίσματα έχουν τεράστιες συναισθηματικές και ιδεολογικής επιπτώσεις. Λίγο να μη προσέξει κανείς μπορεί εύκολα να διολισθήσει σε ρατσιστικές γενικεύσεις, ή ευγονικές υπερβολές που στις δύο περιπτώσεις οδηγούν σε πολύ σημαντικά ηθικά ζητήματα. Στον τομέα μας η διαβόητη έρευνα των Herrnstein και Murray που εκδόθηκε με τον ογκώδη τόμο The Bell Curve ξεσήκωσε θύελλα επιστημονικής αντιδικίας. Γράφηκαν στην κυριολεξια δεκάδες χιλιάδες άρθρα και βιβλία για να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός σε μια πιο νηφάλια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία ναι μεν δεν υπάρχουν αναμφισβήτες απόδείξεις του ντετερμινιστικού συχετισμού των δεικτών νοημοσύνης με την σχολική επίδοση, αλλά αρκετές ένδείξεις δείχνουν οτι ο g factor είναι ισχυρός ερμηνεύτής (explicator)για την πρόβλεψη των πιθανών ορίων σχολαστικής επίδοσης που μπορεί μια ομάδα να φτάσει.
    ΄Πρόσφατα, ο Murray κυκλοφόρησε ένα σχετικά ολιγοσέλιδο βιβλίο με τον τίτλο Real Education, όπου αναπτύσσει αρκετά πειστικά ομολογώ, την άποψή του οτι γίνεται μεγάλη σπατάλη δημόσιων και ιδιωτικών πόρων στην εκαίδευση μόνο και μόνο επειδή ιδεολογικά δεν αποφασίζουμε να δεχτούμε οτι καθένας μας έχει κάποιο όρια πέρα από το οποία οποιαδήποτε εκπαιδευτική επεξεργασία δεν μπορεί να τον κάνει να το ξεπεράσει με διάρκεια. Έτσι το δόγμα το μέγιστο της εκπαίδευσης για όλους αντιστρατεύεται την κατά πολύ πιο επιστημονική θέση “το μέγιστο της εκπαίδευσης που ταιριάζει στον καθένα”. Η παραβίαση της επιστημονικά τεκμηριωμένης (αρκετά, αν όχι αποφασιστικά) δεύτερης θέσης στην ουσίας (κατά Murray)βλάπτει περισσότερο παρά ωφελεί και τους μαθητές/φοιτητές/μαθητευόμενους και συνολικά την κοινωνία.
    Συνιστώ θερμά το νέο βιβλίο του Murray και εύχομαι σύντομα να βρεθεί κάποιος συνάδελφος από τα Παιδαγωγικά να το μεταφράσει για να δώσει την ευκαιρία στους εκπαιδευτικούς και τους πολιτικούς μας να μελετήσουν μια εναλλακτική – πέραν της ηγεμονεύσουσας αφόρητα επιπόλαιης λαϊκίστικης – άποψη, άσχετα αν θα συμφωνησουν ή όχι. Κάτι παραπάνω θα μάθουν ή τουλάχιστο θα σκεφτούν.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρύσιππος Αθανασίου Μπάρκας3 Απριλίου 2013 στις 7:32 π.μ.

      Αγαπητέ Φιλέλληνα, πρέπει να καταλάβουμε ότι - όπως έλεγε και ο στρατηγός Κάστερ - στην μικρή και προσωρινή ζωή μας τα πάντα καθορίζονται από σύμβολα και συμβολισμούς. Για να καταληφθεί το οχυρό πρέπει να καταληφθεί και να κατασχεθεί η σημαία του, το σύμβολο εξουσίας των προηγούμενων ενοίκων του.
      Βρέθηκα κατά την επανένωση της Γερμανίας στο Βερολίνο στο πανεπιστήμιο Humboldt, σαν μέλος ενός κλιμακίου Γερμανών και Αμερικανών, όπου εν μια νυκτί,
      α. Αντικαταστάθη το σύνολο του προσωπικού του πανεπιστημίου απο τον πρύτανη και τους κοσμήτορες, ως τους κυλικειάρχες και τις καθαρίστριες.
      β. Οι φοιτητές επανέλαβαν κάποιες εξετάσεις, στους δε μεταπτυχιακούς τοιούτους που αλλάχθηκαν οι curators τους κατέστη σαφές ότι θα συνεχίσουν με νέους επιβλέποντες, άλλως θα αποβληθούν.

      Το ανωτέρω πείραμα αφού πέτυχε στο πανεπιστήμιο-σύμβολο της Γερμανίας εφαρμόστηκε πάραυτα και στα πανεπιστήμια της Λειψίας και του Μαγδεμβούργου με απτά αποτελέσματα.

      Εκτιμώ τις απόψεις αμφοτέρων σας πρέπει όμως να εκσυγχρονιστούμε.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία