Υπάρχει και άλλος τρόπος να κάνεις πολιτική

του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη

Φοβάμαι  πως η επιδημία που έχει ενσκήψει τον τελευταίο καιρό και έχει ανεβάσει τον πυρετό στα ύψη, περισσότερο από αυτόν του Σαββατόβραδου, για το ποιος θα προτείνει την πιο περίεργη ιδέα για τη συνάντηση της Αριστεράς, του Κέντρου, του χαφ και του σέντερ  μπακ, δεν αντιμετωπίζεται, δυστυχώς, με τα γνωστά εμβόλια.

Χρειάζεται κάποια καινούργια θεραπεία.

Κανά χρόνο πριν, κάποιος είχε αναφωνήσει, πάλι με την ευκαιρία κάποιου κρίσιμου συμβάντος, αν δεν σφάλω, να γίνει ο Μπουτάρης Πρωθυπουργός.

Μετά κάποιος έγραψε, πρόσφατα, να γίνει ο Μπουτάρης ο συνεκτικός κρίκος και ηγέτης συνάντησης της Κεντροαριστεράς.

Πιστεύω ότι σε περίπτωση χηρείας του Πατριαρχικού ή Αρχιεπισκοπικού θρόνου, χτύπα ξύλο, δεν θα προταθεί και για την αντίστοιχη θυσία.

Κατ΄αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν χρειάζομαι πιστοποιητικά λόγω πολυετούς καλής φιλικής σχέσης και να έρθω στο προκείμενο.

Ναι έτσι είναι έχει πολύ μεγάλη διεισδυτικότητα σε όλα τα στρώματα λόγω του ότι είναι άνθρωπος κανονικός, και κυρίως δεν διαχειρίστηκε φαύλη και ευρωφόρα εξουσία. Γιαυτό άλλωστε τον κυνηγάνε θεοί και δαίμονες

Ο Γιάννης Μπουτάρης, αν το λησμονούν κάποιοι ας το θυμηθούν τώρα, είναι εκλεγμένος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ανατρέποντας μία παντοκρατορία πολυετιών και το στοίχημα είναι να πετύχει στο ρόλο που του εμπιστεύτηκε ο λαός της Θεσσαλονίκης και προς εκεί κινούμαστε όλοι να στηρίξουμε και αποτελεί όντως προτεραιότητα και στοίχημα για την πόλη και τους πολίτες της που μπορεί να πιστέψουν σ αυτήν την εκδοχή.

Μόνο ο Μπουτάρης μπορεί να παίξει ρόλο συσπειρωτικό, διήθησης προς κάθε κατεύθυνση, ας πούμε και σε όλη την Ελλάδα. Ας συμφωνήσουμε σ΄αυτό.

Θα παρακαλούσα όμως όλους τους φίλους και τις φίλες με κοντινές ιδέες ή πιο απομακρυσμένες να ξεσκονίσουν λίγο την πολιτική σκέψη από την ταλαίπωρη πια αντίληψη της κίνησης, της μικροκίνησης, της κάμαρης και του σαλόνος και ας αναγνώσουν, διαφορετικά όμως, την ανάγκη της στιγμής.

Μία από τις πολύ βασικές ανάγκες σήμερα, είναι η αλλαγή ατζέντας. Και η αλλαγή ατζέντας δεν μπορεί να προκύψει με τη διαρκή ανακύκλωση των ίδιων και απαράλλακτων εμμονών περί όλων και άλλων.

Η Αυτοδιοίκηση είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό εργαλείο, που μπορεί εάν λειτουργήσει ως τέτοιο, να ανατρέψει αυτή τη σχέση και συνθήκη.

Γιατί;

Γιατί η καθημερινότητά μας βρίσκεται στα σπίτια μας και όχι σε ιδεατούς χώρους, και στα σπίτια μας το βασικό μέσο που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα είναι η συνάντηση των πολιτών και η Αυτοδιοίκηση.

Οι Δήμοι έχουνε άπειρες δυνατότητες. Το πολιτικό σύστημα τους θέλει και αυτούς εγκλωβισμένους σε μιαν άθλια δυσπραγία έως απραξία και κυρίως αποφυγή του να κουνήσουμε έστω και το μικρό μας δαχτυλάκι να βρούμε λύση.

Στο τελευταίο συνέδριο της ΚΕΔΕ, ότι πιο απαρχαιωμένο και δύσκαμπτο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, πέντε Δήμαρχοι , που φαίνεται καθαρά πως δεν διεκδικούν ούτε τα εύσημα σοφίας ούτε κάτι διαφορετικό, έβγαλαν μία κοινή ανακοίνωση στην οποία μπορούν να χωρέσουν χίλιες δύο αναγνώσεις. Κυρίως όμως σηματοδοτούν μια διαφορετική αντίληψη για το ρόλο της πολιτικής και της Αυτοδιοίκησης

Ερώτηση κρίσεως σημαντική. Η Ευρωπαϊκότητα της χώρας αξιολογείται μόνον με το κατά πόσον απαντάμε με ευκολία σε ερωτήματα περί τα δημοσιονομικά της χώρας μας και μόνον;

Το ότι η Αυτοδιοίκηση βρίσκεται σε μορφή σπαργανώδη ακόμη , σε ότι αφορά τον εκσυγχρονισμό της εφ’ όλης της ύλης δεν μας χαρακτηρίζει;

Ξέρω ανοίγει άλλο μέτωπο.Θα ορμήξουν τα χιλιάδες ΝΠΔΔ  των Δήμων, συμβασιούχων κλπ..

Δεν με ενδιαφέρει, ας ανοίξουν.

Γιατί και γι’ αυτό ισχύει, σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, ότι και για την ΕΡΤ και για οποιονδήποτε φορέα του δημοσίου και μάλιστα ακόμη πιο διευρυμένα σε ότι αφορά την πελατεία και το βόλεμα προς τα Αριστερά.

Νομίζω ότι στη φάση που βρισκόμαστε και με δεδομένο ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστούν όχι μόνον οι πολιτικοί σχηματισμοί αλλά και το περιεχόμενο της πολιτικής, ας εντοπίσουμε που και πως μπορούν να  οργανώνονται κινήματα διαμόρφωσης κοινής γνώμης και συνείδησης πολίτη και ας αρχίσουμε το σκάψιμο.

Σίγουρα τότε κάτι θα βγει.

Έχουμε συμφωνήσει πιστεύω πως στη δική μας χώρα θέλουμε να επιβραβεύουμε την ήσσονα προσπάθεια σε ότι αφορά την δουλειά μας, την βελτίωσή μας, τα πάντα. Η πολιτική καλόμαθε σ΄αυτή τη θέση και φοβάται μπας και βραχούν τα

μιντέρια της.

Απαιτείται όμως και μην επαναλάβουμε τη βλακώδη περί αυγών και ομελέτας, ρήση.

Αλλά να τολμήσουμε.