Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι μεταρρυθμιστική

- Ιουνίου 20, 2013

του Λεωνίδα Καστανά

Ας υποθέσουμε ότι ο Αντώνης δεν έκλεινε άγαρμπα την ΕΡΤ και ήθελε να την αναδιαρθρώσει επί της ουσίας. Όχι σε χρόνο αόριστο, αλλά σε 6 μήνες. Όχι μεταφέροντας τις ξανθιές στο ισόγειο και τους ψηλούς στον τρίτο, αλλά περιορίζοντας το μέγεθος και τις δραστηριότητές της στα μέτρα που μπορεί να σηκώσει μια πτωχευμένη χώρα με άλλες σοβαρότερες προτεραιότητες. Με ανεξάρτητη διοίκηση όπως προβλέπει το σχέδιο της επιτροπής Αλιβιζάτου. Με αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητη αρχή. Χωρίς κομματικά κριτήρια. Με απολύσεις όσων δεν χρειάζονται, με προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.

Πόσοι εργαζόμενοι θα συμφωνούσαν; Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση; Πόση και ποια Αριστερά θα αποδέχονταν τη διαδικασία;

Πανώ, κατάληψη, Άξιον Εστί, Συριζαίικα συνθήματα και μια δυο τρεις….. πολλές βίλες «Αμαλία». «H EΡT χρειάζεται αναδιάρθρωση αλλά όχι απολύσεις εργαζομένων.»

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ΕΡΤ. Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επειδή σήμερα κλείνει την ΕΡΤ. Αύριο θα κλείσει 500 μικρά σχολεία, 100 ανύπαρκτα πανεπιστημιακά τμήματα, 10 νοσοκομεία που υπολειτουργούν. Η κυβέρνηση θα πάρει την απόφαση, αλλά δεν θα τα κλείσει αυτή, ούτε η τρόικα. Θα τα κλείσει η ίδια η ζωή. Η απλή αριθμητική των εσόδων-εξόδων.

Η κυβέρνηση αυτή και κάθε κυβέρνηση θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή επειδή θα είναι υποχρεωμένη να περιορίσει το κράτος.

Στο παραφουσκωμένο, σπάταλο, πολυπλόκαμο κράτος αναδιάρθρωση σημαίνει και καταργήσεις. Και αξιολογήσεις και απολύσεις αλλά και προσλήψεις με σοβαρά κριτήρια. Με συμβάσεις ορισμένου έργου για εξειδικευμένους υπαλλήλους που προσλαμβάνονται για να κάνουν κάτι συγκεκριμένο και όταν το τελειώσουν απολύονται και δεν διεκδικούν νομικά τη μονιμοποίησή τους μέσω συνδικαλιστών-υπουργών.

Αλλά το πολιτικό σύστημα έχει μάθει αλλιώς. Μόνο να προσλαμβάνει και να μοιράζει. Και όταν πιέζεται από τα πράγματα να κάνει αλλαγές στο μυαλό του έχει να ξαναστήσει την ίδια μηχανή αλλά με κομματικά κριτήρια και πάλι, εν ανάγκη διακομματικά.

Η Αριστερά δεν μπορεί να υπογράψει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Που θα περιορίζουν το κράτος, που θα ανοίγουν την οικονομία στον ανταγωνισμό. Που θα βγάζουν δημόσιους υπάλληλους στο δρόμο. Έστω και αν 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι άνεργοι. Έστω και αν όλες οι βάναυσες προσαρμογές γίνονται για να συντηρούνται απείραχτες οι κρατικές δομές. Φυσικά και θα έκανε τα ίδια αν βρισκόταν στην εξουσία και ήθελε να παραμείνει. Αλλά δεν είναι και δεν θα είναι στο άμεσο μέλλον. Και όση από την Αριστερά είναι σήμερα στα πράγματα, θα αναζητά τρόπους να υπεκφύγει από τα πραγματικά επίδικα. Θα αποφεύγει να προτείνει τα δικά της μοντέλα αναδιάρθρωσης γιατί αυτά κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Θα αποκρύβει τις επεξεργασίες που η ίδια έχει κάνει γιατί κάποιο σωματείο έχει εκλογές και δεν πρέπει να δυσκολέψει τη θέση των συνδικαλιστών της, γιατί δεν είναι η κατάλληλη συγκυρία, γιατί είναι ο Ερμής ανάδρομος. Γιατί και η Αριστερά είναι πελατειακή.

Να αποφασίσουμε ένα πράγμα και να το πούμε ανοικτά, σαν άσκηση θάρρους. Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι πραγματικά μεταρρυθμιστική. Φτιάχτηκε, αγωνίστηκε, υπέφερε για ένα μεγάλο και προστατευτικό κράτος, για ισχυρές συντεχνίες που συνδιοικούν, απαιτούν και επιβάλλουν. Στην ουσία φαντασιώθηκε το σοβιετικό κράτος σε καπιταλιστικό περιβάλλον. Θα το υπερασπιστεί μέχρι το τέλος είτε σε αριστερόστροφη είτε σε δεξιόστροφη συσκευασία.

Σχόλια

Ανώνυμος20 Ιουνίου 2013 στις 10:58 π.μ.
Να προσθέσω και κάτι πολύ πρόστυχο που κάνει η γενιά σου Λεωνίδα είτε στην Αριστερά είτε στη Δεξιά βρίσκεται: Όλες τις αλλαγές τις πληρώνουν οι νέοι. Οι νεοδιόριστοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για παράδειγμα. Γιατί όχι οι παλιοί; Που είναι συνήθως κια το πρόβλημα;

Αλλά φταίει και η δική μου γενιά που έμαθε να γλύφει τη δική σου για μια θέση. Αν δεν συγκρουστεί η γενιά μου και οι νεότερες με την δική σου δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Δεν είναι το πρόβλημα ότι η αριστερά που ξέρεις δεν είναι μεταρρυθμιστική. Κάποτε μπορεί και να ήταν. Είναι απλά γερασμένη και βολεμένη στο σοβιετικού τύπου κράτος. Τα προνόμιά της κοιτάει. Και οι νεότερες γενιές αντί να την πολεμήσουν είναι αδρανείς. Μόνο που η παλιά γενιά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι τρώει από το μέλλον των παιδιών της.

Γιώργος Παπαμώκος
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Kostas Ramantas20 Ιουνίου 2013 στις 12:44 μ.μ.
Λεο,

Εγώ δε θα το έλεγα ότι τα φέρνει η ζωή, αλλά οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ε/Ε. Και άλλες χώρες έχουν ελλείμματα αλλά δεν πετάνε κόσμο στο δρόμο (άσε που και 20000 απολύσεις να γίνουν, μάλλον θα ανατροφοδοτήσουν παρά θα φρενάρουν την ύφεση και θα προκαλέσουν και πανικό).

Σήμερα ένας απολυμένος του δημοσίου είναι καμένο χαρτί και λόγω του χρεοκοπημένου ιδιωτικού τομέα αλλά και λόγω προκαταλήψεων. Η Αριστερά δεν μπορεί να το κάνει αυτό, δεν είναι στο DNA της, είναι απάνθρωπο. Άρα μήπως τελικά η χώρα δε χρειάζεται ανασύσταση της κεντροαριστεράς αλλά της ... κεντροδεξιάς; Πλέον ο Σαμαράς και με σφραγίδα Ακριβοπούλου είναι ... άκρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Leftrip20 Ιουνίου 2013 στις 12:45 μ.μ.
Λεο, από που προκύπτει ότι πρέπει να μειώσουμε τις δραστηριότητες της ΕΡΤ ΑΕ, ειδικά από την στιγμή που είμαστε χρεωκοπημένοι. Γνωρίζεις ότι η ΕΡΤ είναι πλεονασματική; Το να προκρίνεις την αντίδραση των συνδικάτων σε μία σταδιακή διαδικασία, τελικά σε κάνει να νομιμοποιείς κοινωνικά αντιδημοκρατικές πρακτικές, τύπου Σαμαρά. Υπάρχει ένας αριστερός προοδευτικός τρόπος για να γίνουν μεταρρυθμίσεις, τις οποίες βέβαια δεν μας τις ζητάει η τρόϊκα και δεν τις κάνει και ούτε πρόκειται να τις κάνει ο τριτοκοσμικός ακροδεξιός Σαμαράς. Η τρόϊκα το μόνο που ζητάει είναι κόψιμο του κράτους. Θα ήταν ευχαριστημένη αν αύριο το πρωί απολύαμε 150.000 δημόσιους υπαλλήλους και βγάζαμε τα τανκς στον δρόμο για να πνίξουμε τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις.
Για τις μεταρρυθμίσεις τώρα, διότι μου φαίνεται ότι έχουμε μπερδευτεί λίγο. Αν θες να κλείσεις 3 μικρά σχολεία σε χωριά και να φτιάξεις ένα μεγάλο, ξεκινάς με ένα σχέδιο κοστολογημένο για την τωρινή και την μελλοντική κατάσταση. Στο κόστος της μελλοντικής κατάστασης, θα πρέπει να συνυπολογίσεις τις αντισταθμιστικές πολιτικές, δηλαδή πολιτικές που θα πάρεις προς όφελος αυτών που π[λείττονται. Είτε λοιπόν πούλμαν για να πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο, είτε μηνιαίο επόδομα στους γονείς τους. Αφού κάνεις ανάλυση κόστους-οφέλους, και όντως αποφανθείς ότι σε συμφέρει να προχωρίσεις, τότε και μόνο ανακοινώνεις το σχέδιό σου, πρωτίστως στην τοπική κοινωνία την οποία αφορά. Κανονίζεις μία ανοικτή συνάντηση λοιπόν με τοποικούς φορείς αλλά και τους πολίτες ώστε να παρουσιάσεις το σχέδιό σου. Δέχεσαι βελτιώσεις, και προχωράς. Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Ναι, το ξέρω, έχει κόστος, θέλει επιμονή και υπομονή, αλλά αυτό είναι δημοκρατία. Αν θες, αυτό σημαίνει αριστερή προοδευτική πολιτική. Το λίδιο για τα νοσοκομεία, την ΕΡΤ ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι κάνεις μεταρρυθμίσεις.
Χρήστος
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος20 Ιουνίου 2013 στις 1:01 μ.μ.
Οι νέες γενιές μεγάλωσαν, πέρα απ΄το να θεωρούν αυτό το μοντέλο ως θέσφατο και υπεράνω πάσης αμφισβήτησης, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η δική τους σειρά να απολαύσουν τα προνόμια αυτά - γι' αυτό και ποτέ δεν αντέδρασαν μέχρι την κρίση. Τώρα που βλέπουν ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ αντιδρούν στη λάθος κατεύθυνση. Φταίνε κάποιοι άλλοι "τρόικα" "προδότες" κλπ. Οι πιο πολλοί δε θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι τόσο καιρό ΚΑΚΩΣ δεν αντιδρούσαν - είναι πάντα πιο βολικό το να μη χρειαστεί να παραδεχτούμε τα λάθη μας.

Ηλίας Μελισσάς
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
giorgos papaspiropoulos γιώργος παπασπυρόπουλος20 Ιουνίου 2013 στις 1:01 μ.μ.
Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι μεταρρυθμιστική. Μπορεί να υπάρξει "άλλη" Αριστερά;

από που πάνε για την άλλη αριστερά;
Η Αριστερά που ξέρουμε είναι πράγματι έτσι όπως περιγράφεται παρακάτω, στο κείμενο του φίλου μας, Λ Καστανά. Ας πάμε λίγο πιο πέρα τον συλλογισμό: υπάρχει "άλλη" αριστερά;

Ναι, αλλά μόνο στα όνειρά μας. Στην πράξη, η ανανέωση της αριστεράς δεν μπόρεσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Όπως και η σύγκλισή της με την πολιτική οικολογία, παρά την αποδοχή της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της για τις ζωές μας αλλά και τον ίδιο τον πλανήτη. Γιατί;
Γιατί το σοβιετικό μοντέλο με παραλλαγές υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού της κάθε αριστεράς - όπως και ο κρατικός σοσιαλισμός/καπιταλισμός. Ο κρατισμός. Οι αριστεροί κάθε απόχρωσης τα πάνε καλά με το κράτος αλλά όχι και με την ιδιωτική σφαίρα. Θεωρούν την ατομική πρωτοβουλία επίκίνδυνη, εκτός "σχεδίου", μη κανονική. Θεωρούν την πειθαρχημένη μάζα δημιουργό της ιστορίας και κάθε "φιλελευθερισμό" παρέκκλιση. Είναι συγκεντρωτικοί. Θεωρούν την αυτοοργάνωση μικροαστισμό, την αυτοδιαχείριση αναρχισμό, την ιδιωτική πρωτοβουλία λαμογιά και κερδοσκοπική δραστηριότητα. Και το κέρδος αμαρτία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού συμπαρέσυρε και την λεγόμενη ανανεωτική αριστερά ή το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, μεταλλάσσοντάς τα σε συνιστώσες της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είχαν κάτι άλλο να πουν πέραν του ανέφικτου "σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο". Γιατί ποτέ δεν αμφισβήτησαν την ρίζα του κακού - την κρατική διεύθυνση της οικονομίας. Και την λατρεία της "ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων".

Και οι left liberal; Έχουν κάτι να πουν ή πρόκειται για τα τελευταία δείγματα διαμαρτυρίας ενός ιστορικού κινήματος που παρήκμασε αποτυγχάνοντας να βγάλει τα συμπεράσματά του και να "ανανεωθεί";

Έχουν να πουν. Έχουν να γεφυρώσουν την κοινωνική ευαισθησία και την δύναμη της προοδευτικής συλλογικότητας με την ιδιωτική οικονομία, τον πολιτικό φιλελευθερισμό και την οικολογική πρόταση για αειφορία. Το ιδιωτικό με το δημόσιο. Να προτείνουν την "μικτή οικονομία", όπου το κράτος είναι ελεγκτής, το δημόσιο χώρος που ανήκει και υπηρετεί τους πολίτες και η αγορά ελεύθερη με κανόνες.

Έχουν όμως να ξεπεράσουν και μια προκατάληψη. Δεν ανήκουν στην Αριστερά ούτε στους Φιλελεύθερους. Αποτελούν ένα υβρίδιο, μια έκφραση σύνθεσης δυο ιστορικών ρευμάτων, μια ακόμη "παραγωγή" του ριζοσπαστικού κέντρου. Όπως κάθε τι λογικό, κάθε τι που προκρίνει την επίλυση των προβλημάτων από την ιδεολογική αυτοεπιβεβαίωση.
Περισσότερη σχέση έχουν με το πραγματιστικό Πράσινο κίνημα παρά με την δεξιά και την αριστερά - αλλά δείχνουν τον δρόμο. Τον μόνο δρόμο.
Της προόδου μέσα σε αειφορία. ( Γιώργος Παπασπυρόπουλος)

http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2013/06/blog-post_20.html
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Antoniskyp20 Ιουνίου 2013 στις 1:30 μ.μ.
Αμάν Λεό, έχεις αρχίσει να ξεφεύγεις. Αποχωρούμε από τις κλειστές θάλασσες, ανοιγόμαστε σε ωκεανούς ελευθερίας. Η Αριστερά της γεροντοκρατίας στραγγαλίζει την σκέψη και τα όνειρα ενίοτε και την κοινή λογική. Ο κρατισμός της συντηρεί τον φόβο στην αλλαγή και εκπαιδεύει στην αποδοχή της στασιμότητας. Αυτή είναι η αιτία της μελαγχολίας της κάθε ημάς Αριστεράς, η εμμονή στον κρατισμό.

Δεν άκουσες ποτέ τη μάνα σου την άγια
σ᾿ ἐνοχλοῦσε Και σένα το κατεστημένο,
δεν είδες γύρω σου χιλιάδες τα ναυάγια
δεν το χαμπάρισες πως το παιχνίδι ήταν στημένο.
Μ.Αναγνωστάκης

Συνέχισε Αγώνας. Βγαίνουμε σε δύσκολα μονοπάτια, αλλά θα πρέπει να αξίζει. Υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο της επιτυχίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Crisis and Critique20 Ιουνίου 2013 στις 2:06 μ.μ.
Συμφωνώ Λεωνίδα. Η Αριστερά που ξέρουμε ΤΩΡΑ, δεν μπορεί να είναι μεταρρυθμιστική.
Αναρωτιέμαι μήπως χρειάζεται επιστροφή σε "εγκταλλειμένες κληρονομιές" πριν το 1980 ; Μπερλινγκουέρ, ίσως και ακόμη πιό πίσω (ακόμη και Αυστρομαρξισμός μεσοπολέμου, Όττο Μπάουερ κτλ);

Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (1922 - 11 Ιουνίου 1984): Η ηθική διάσταση στην κρίση της πολιτικής
http://aftercrisisblog.blogspot.com/2013/06/1922-11-1984.html
Σαν να ειπώθηκαν χθές, σήμερα.

1980 -2010: Τρείς εντελώς χαμένες δεκαετίες (ίσως με την μοναδική εξαίρεση των Πράσινων της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Crisis and Critique20 Ιουνίου 2013 στις 2:14 μ.μ.
Μάλλον άσχετο αλλά ενδεικτικό:
Αναδημοσίευσα την περίφημη αυτή συνεντευξη του Μπερλινγκουέρ στον Εουτζένιο Σκάλφαρι (1981, δημοσιευσμένη στα Ελληνικά το 2010 - "Αυγή"), με σχετικά links, και το "Μετά την κρίση" έχει υποστεί σε χρόνο dt απιστευτη εισβολή αναγνωστών από την Ιταλία, που ψάχνουν τα σχετικά μέσω του google κτλ.
Ο κόσμος έχει ανάγκη από άφθαρτες πολιτικές αξίες - και δεν τις βρίσκει στο "παρον" της Αριστεράς.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος20 Ιουνίου 2013 στις 2:36 μ.μ.
Πολύ σωστά τα λέτε. Αν δεν κάνω λάθος σε αυτήν την Αριστερά "ανήκετε" όμως. Γιατί δεν φεύγετε; Τι προτείνετε;
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μάκης Π20 Ιουνίου 2013 στις 6:17 μ.μ.
Έχουν περάσει περίπου 25 χρόνια και η Ελληνική Αριστερά δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι ο δημοσιουπαλληλικός "σοσιαλισμός" απέτυχε. Όταν το καταλάβει, τότε θα ανακαλύψει και τήν λέξη μεταρρύθμιση. Το καθε πράγμα στήν ώρα του.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Κουτσαμανης Αλεξ.20 Ιουνίου 2013 στις 6:47 μ.μ.
Χρεωκόπήσαν όλοιΔήμοι-συνεταιρισμοί-ΜΜΕ,δυστυχώς χρεωκόπησε και η Αριστερά γιατί δεν αντιλήφθηκε την κρίση και δεν την αντιλήφθηκε γιατί ηταν η Αριστερά των επιδομάτων,εναγκαλισμένη με τους συνδικαλιστές και αποκομμένη απο τους πραγματικά αδύναμους.Η σημερινή Αριστερά και ειδικά η ΔΗΜΑΡ θα πρεπει να επανελθει απαιτώντας μεταρρυθμίσεις,να είναι προτωπόρος και οχι κομπάρσος.Πρέπει να αναδείξει την αξιοκρατία και να αναχαιτισει την καθε συντεχνία.Υπάρχουν οι συνθήκες.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος20 Ιουνίου 2013 στις 7:01 μ.μ.
Τι ανακούφιση!...και νόμιζα ότι είμαι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη γη που αγαπώ την αριστερά και βλέπω τα πράγματα ακριβώς όπως τα διατυπώνετε!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος20 Ιουνίου 2013 στις 7:39 μ.μ.
Λεο, καλησπέρα. Ευστοχότατο, όπως πάντα, το άρθρο σου. Θέτεις έναν καίριο προβληματισμό.

Προσωπικά, προσυπογράφω το αναλυτικό σχόλιο του κ. Παπασπυρόπουλου, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα.

Με την ευκαιρία αυτής της συζήτησης, θα ήθελα πάντως να πω ότι εκτός από τις φωνές και τις απόψεις του κρατισμού, με ενοχλούν εξίσου και οι αφιονισμένοι υπέρμαχοι της κατάργησης κάθε δημόσιας δομής και υπηρεσίας, και του πογκρόμ των δημοσίων υπαλλήλων, μέσω αθρόων και άκριτων απολύσεων.

Διαβάζουμε καθημερινά αρθρογράφους -αυτοχαρακτηριζόμενους ως liberals- να ανάγουν την απασχόληση στο Δημόσιο σε θανάσιμο αμάρτημα και να ζητούν μαζικούς διωγμούς υπαλλήλων -παραβλέποντας εντελώς και την κοινωνική επίπτωση, πέραν της ανθρώπινης.
Εκτός από την ανόητη κάθετη διαίρεση σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, έχει γεννηθεί και η διαίρεση, με πολεμικούς όρους, σε εργαζόμενους στο Δημόσιο και εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Η άποψη αυτή, ενώ εμφανίζεται ως ορθολογική, κρύβει κατά τη γνώμη μου βαθιές ιδεολογικές εμμονές -αντίστοιχου "κολλήματος" με τον κρατισμό- που παραπέμπουν στο φονταμενταλισμό των ρεπουμπλικανών των ΗΠΑ. Δεν βοηθούν καθόλου όλα αυτά στην ψύχραιμη προσέγγιση των προβλημάτων.

Και κάτι ακόμη: Διαμορφώνεται και ένας πόλεμος γενεών. Εδώ, θα ήθελα να υπενθυμίσω το εξής σε πολλούς γόνους της παλαιότερης γενιάς -της αποκαλούμενης και γενιάς της Μεταπολίτευσης- οι οποίοι σήμερα ζητούν την κεφαλήν των γεννητόρων επί πίνακι: Η δανεική ευημερία και τα προνόμια που εξασφάλισαν οι γονείς τους επέτρεψε συχνά στους ίδιους να αποφοιτούν από τα Κολλέγια και του Μωραϊτηδες, να σπουδάζουν θεατρολογία και να ρίχνουν καπάκι κι ένα μεταπτυχιακό στη αλλοδαπή, με θέμα την κοινωνιολογία των φυλών του Αμαζονίου και την αποδόμηση.
Μεγάλα παιδιά ήταν, ας έκαναν πιο εποικοδομητικές για την οικονομία επιλογές!

Η ουσία είναι ότι επί δεκαετίες είχαμε μια κοινωνία, οικονομία και πολιτική στημένες πάνω σε στρεβλές βάσεις. Απολαύσαμε τα όποια οφέλη, καιτώρα πρέπει να δούμε πώς θα περισώσουμε την κατάσταση. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός εναι ο χειρότερος σύμβουλος!

Αλίκη

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Left Liberal Synthesis20 Ιουνίου 2013 στις 9:51 μ.μ.
Leo
Έχω την εντύπωση πως υπόρρητα αναθέτεις στην αριστερά όλο το project των μεταρρυθμίσεων. Κατόπιν με βάση αυτή την «ανάθεση» βαθμολογείς και βάζεις μηδέν.

Η ανεπάρκεια των μεταρρυθμίσεων είναι αποτέλεσμα του λεγόμενου «αστικού» κόσμου. Δεν αναφέρομαι στενά στην οικονομία αλλά στον πολιτισμό, την ιδεολογία, τα δίκτυα ,τις πρακτικές των «ελίτ». Οι τύποι αυτοί είναι απογυμνωμένοι από οποιοδήποτε πολιτιστικό κεφάλαιο και ηθικό κύρος.

Μεταρρυθμίσεις με ταυτόχρονη μείωση των πόρων των κράτους και αξιολόγηση, γίνονται μόνο δια του παραδείγματος, και μιας λελογισμένης συναίνεσης. Αυτά δεν υπάρχουν στον «αστικό κόσμο» ούτε ως κόκκος. Οι λόγοι πολλοί: χαμηλή βιομηχανική βάση, ναυτιλία η οποία παραπέμπει σε άλλες ποιότητες, εξάρτηση από κρατικές ρυθμίσεις (πολεοδομίες,κλπ) κλπ κλπ

Η αριστερή δυσανεξία στην οποία αναφέρεσαι δεν είναι αντιμεταρρυθμιστική είναι σχεδόν ορθολογική προσαρμογή, σε μια κατάσταση που διαμορφώνουν οι «μεγάλοι».

Βέβαια στο πλαίσιο ενός δημόσιου λόγου, μπορείς και να θέσεις το ερώτημα:

-Υπάρχει μια αριστερά , η οποία λειτουργεί σε μια κοινωνία της οποίας οι Ελιτ είναι τυπικοί κλεπτοκράτες ,η οποία ως ιδεατή πολιτική οντότητα θα συλλάβει και θα εκτελέσει το απόλυτο μεταρρυθμιστικό project;

Απάντηση:
-Δεν υπάρχει ούτε στα ποιο άγρια όνειρα του πιο αφελούς ιδεοληπτικού left liberal.Επομένως ας προτείνουμε και νέους τρόπους χαρακίρι.

Το ερώτημα όμως , φίλε μου, είναι λανθασμένο και ίσως άστοχο.

Το ερώτημα μου είναι:

-Με δεδομένη την αντιμεταρρυθμιστική ,τυχοδιωκτική κουλτούρα του αστικού κόσμου, πως μπορεί η αριστερά να βοηθήσει τις δειλές μεταρρυθμίσεις χωρίς να καταλήξει να έχει απήχηση ομάδας κρίκετ στην Καρδίτσα;

Φοβάμαι πως εγώ δεν έχω πλήρη απάντηση
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ck20 Ιουνίου 2013 στις 11:52 μ.μ.
Πολύ εύστοχο το κείμενο.
Ιδιαίτερα σήμερα που μαθαίνουμε πχ ότι ο 'υπουργός δικαιοσύνης' κ. Ρουπακιώτης (το συντομότερο ανέκδοτο)όχι μόνο δεν απολύει τους επίορκους, αλλά λευκαίνει το ποινικό μητρώο όσων έχουν παραστρατήσει στο παρελθόν, για να μπορούν να προσληφθούν στο δημόσιο.
Ίσως γι αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι απαραίτητοι στο δημόσιο που ονειρεύεται και υπηρετεί ο κ, Ρουπακιώτης, που αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικάντη 'δικαιόρου' κομμένου και ραμμένου στο πατρόν του αείμνηστου Γκρούεζα.
Στο μεταξύ ο κ. Κουβέλης είναι έτοιμος να ανατινάξει το Κούγκι, μετά των αλλοφύλων ελλήνων που δεν ανήκουν στο δημόσιο, για να σώσει τους 750 διπλοτριπλοθεσίτες 'δημοσιογράφους' της κρατικής προπαγάνδας, για να μην υπάρξει προηγούμενο απόλυσης δικών μας παιδιών και χαλάσει η ωραία ατμόσφαιρα.
Αυτή η χώρα έχει ακόμα μεγάλη διαδρομή μέχρι τον αναπόφευκτο πάτο.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ck20 Ιουνίου 2013 στις 11:53 μ.μ.
http://www.iefimerida.gr/news/111323/%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE-%CE%BF%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%AF-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B2%CE%AE%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CF%83%CF%84%CE%BF-
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος21 Ιουνίου 2013 στις 12:51 π.μ.
Εξαιρετικη αναλυση, Αλικη..ωστοσο αναρωτιεται κανεις παρακολουθωντας συστηματικα την καταθεση αποψεων του Λεο, μετα τις αποψινες εξελιξεις ποιον θα ακολουθησει..τον αποχωρησαντα Κουβελη η μηπως θα απελευθερωθει επιτελους και θα παραμεινει στο σωστο δρομο.. Ισως ειναι ισχυροτερη αλλωστε η ισχυς της νομοτελειας που θελει τον κυκλο να κλεινει..
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ευάγγελος21 Ιουνίου 2013 στις 8:06 π.μ.
Αυτή η "αριστερά" δεν είναι η αριστερά.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Alexius Lautus21 Ιουνίου 2013 στις 10:01 π.μ.
Δες την "αριστερά" και τη "δεξιά" χωρίς συναισθηματικές αγκυλώσεις, χωρίς να σε βαραίνει το ιστορικό θυμικό.
Δες την πραγματική αριστερά και δεξιά που δυστυχώς δεν εκφράζονται στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Δες την πραγματικότητα διεθνή και ελληνική.
Είναι πολύ απλό ότι ένα κλικ χρειάζεσαι για να καταλήξεις στα σωστά που έγραψες Καστανα.

(ομοιο)παθός και μαθός
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Γιάννης Τσάβαλος21 Ιουνίου 2013 στις 11:13 π.μ.
Μεταρρυθμίσεις, μείωση δαπανών και γενοκτονία.
Αφιερωμένο εξαιρετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος21 Ιουνίου 2013 στις 2:17 μ.μ.
@Γιάννης Τσάβαλος

Στο ιστολογιο αυτο θα βρειτε τις αιτιες.

http://ermippos.blogspot.gr/search/label/%CE%91%CE%92%CE%A1%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος21 Ιουνίου 2013 στις 4:27 μ.μ.
Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχει ιεράρχηση αναγκών και διάθεση να αποχωρήσει το κράτος από την παροχή υπηρεσιών που απλά θα επρεπε να πληρώνει. Στο χώρο της υγείας αυτό θα σήμαινε να αλλάξει το ΕΣΥ καθεστώς (ΝΠΙΔ- μη κερδοσκοπικού) και να χρηματοδοτείται μόνο από τον ΕΟΠΥΥ βάσει των ασθενών που θα επιλέξουν να παν εκεί και όχι στα ιδιωτικά.
Αντίστοιχα, κουπόνια για παιδεία κλπ κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος24 Ιουνίου 2013 στις 2:34 μ.μ.
Δε καταλαβαινω πραγματικα τι σας εχει πιασει και λετε οτι η δημαρ δεν ειναι πλεον αριστερα της ευθυνης, οτι ειναι πελατειακη αριστερα κοκ. Η ανανεωτικη αριστερα ανεκαθεν συγκρουονταν και καταδικαζε και τα πελατειακα δικτυα και τη διαφθορα και την αναποτελεσματικοτητα αποδειξεις γι αυτα ειναι οτι δεν ειναι αυτη τη στιγμη στη θεση του συριζα... Δεν αυξησε τα ποσοστα της λαικιζοντας και ταζοντας καταγγελιες και λοιπα αλλα ακριβως το αντιθετο... Αμφισβητειτε τη μεταρρυθμιστικη διαθεση του μανιτακη (στην ουσια ταυτιζεστε με τη ΝΔ)και το εργο του ενω γνωριζετε πολυ καλα οτι οι υπουργοι της ΝΔ δε εδιναν στοιχεια και καθυστερουσαν. Δε καταλβαινετε οτι εαν η δημαρ εκανε πισω στο ζητημα της ερτ ο σαμαρας απο κει και περα θα εκανε οτι ηθελε? Θελετε να μετατρεποταν η δημαρ σε δορυφορο της ΝΔ?? και τι ρολο θα επαιζε στη κυβερνηση μετα απο αυτο? Αριστερα της ευθυνης δε σημαινει ψηφιζω ναι σε ολα οτι κι αν ειναι αυτα ειτε εργασιακα ειτε ερτ ειτε ιθαγενειες ειτε αδικα φορολογικα κοντρα στην ιδεολογια της ανανεωτικης αριστερας,επειδη θα πεσει δηθεν η κυβερνηση και θα αποσταθεροποιηθει το κλιμα.ουτε ειναι η συμπραξη σε ακροδεξιες πρακτικες (βλεπε αντιρατσιστικο,ιεροδιδασκαλοι,επιστρατευσεις,βαρβαρη καταστολη) που μονο στοχο εχουν την κομματικη διευρυνση της ΝΔ. Θελετε να μετατρεψετε τη δημαρ σε ενα κεντρωο κομμα που θα ταυτιζετε με το νεοφιλελευθερισμο και τον αυταρχισμο?? πρεπει ντε και καλα η δημαρ να ακουλουθει τη θατσερικη πολιτικη της πυγμης του σαμαρα?? Η αριστερα της ευθυνης δεν ειναι ενας χωρις ορια κυβερνητισμος αλλα μπορει να εκφραστει οχι μονο συμπρατοντας σε κυβερνησεις αλλα και ασκοντας ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ αντιπολιτευση διοτι οι μεταρρυθμισεις δε μπορουν να συνοδευονται με αυταρχισμο και διοτι πρεπει να εχουν αριστερο προσημο κατι που δε συνεβει στη περιπτωση της "τρικομματικης"...

ενας ικανοποιημενος ψηφοφορος της δημαρ!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ΓιώργοςΤ22 Αυγούστου 2013 στις 11:51 μ.μ.
Έχεις μπερδέψει την Αριστερά με τον νεοφιλελευθερισμό. Καμία σχέση. Διαβάζουμε λίγο και οικονομική ιστορία του Μεσοπολέμου. Διαβάζουμε και λίγο Κέινς έτσι για να δούμε πως ούτε καν αριστεροί είναι οι άνθρωποι πρότειναν τις λύσεις που ξεπερνούν τις κρίσεις. Αγαπητέ η Αριστερά δεν είναι ετικέτα, δεν είναι life style. Είναι επιστημονική προσέγγιση, ηθική και στάση ζωής. Αριστερά στο μύλο των πολυεθνικών ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει. Ευτυχώς για εμάς δυστυχώς για εσάς.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις