1911

του Πάνου Θεοδωρίδη (ανάρτηση στο fb)

Αν ανοίξετε μιά εφημερίδα του 1911, θα δείτε πως ο Βενιζέλος κυβερνουσε και η Αθήνα ήταν κυριαρχημένη απο μαζικές απεργίες. Και τότε δεν υπηρχε καν ΚΚΕ, γιά να τους ρίχνετε το ανάθεμα.

Υποστηρίζω (γραμμικά, "άδικα" και βιαστικά, όπως όλες οι ιδέες που δεν έχουν επιστημονικό χρόνο μπροστά τους, να ωριμάσουν) να δουμε και την εξής εκδοχή των ελληνικών πραγμάτων:

Η Αριστερά δεν νίκησε ποτέ στην Ελλάδα. Η Ελλαδα διαμορφώθηκε απο κοτζαμπάσηδες και χατζηαβάτηδες, εκρηκτικά καινοτόμους ανθρώπους και δακρυσμένους δημιουργούς, αλλά πολιτικώς υπήρξε και υπάρχει ως ένα νήπιο που αρνείται να μεγαλώσει.

Ναι, ταξικώς ήμεσθεν σκέτο καρουσέλ. Απο τη μιά "ανίδεοι και χορτάτοι", από την άλλη, αυτοκτόνοι λαϊκιστές. Αλλά πάντα έμενε μιά μαγιά. Μιά μαγιά που έφευγε, ή έστεκε μαρμαρωμένη στα άσπρα και στα χρυσά.

Η Αριστερά ήταν αείποτε η μεγάλη Δικαιολογία. Ακόμη είναι. Η πραγματική της δύναμη, μηδαμινή στην πράξη. Αλλα κάθε γενιά, κατέθετε τον φόρο της σε αυτήν. Ατομα που πριν καταλήξουν σε ιδεολογικές χωματερές, περνούσαν μιά ζωντανή περίοδο ευθύνης, μεγαλείου, οργάνωσης, συνεργασίας, υψηλών στόχων.

Στον μεσοπόλεμο, οι οπαδοί της πέρασαν διά πυρός και σιδήρου. Και στα χρόνια απο το 1930 έως το 1950 πέρασαν απο όλα τα "φίλτρα του χαφιέ" ,πρίν να εμφανιστεί, τον 21ο αιώνα, ο μέσος Αριστερός ως ένας λάτρης της αφίσας του Τσέ.

Η μόνη υπάρχουσα κατάσταση στη χώρα, ήταν η κατάσταση των Φυλων, της Φάρας, της Κεχαγιαδωσύνης, των υπενοικιαστών Φόρων, της παράξενης Φυλης των Ρυθμιστών που ξεκινουσε απο μέλος χορευτικου συγκροτήματος για να μετατρέπει τα μέλη της σε μέλη Πολιτικών Συλλόγων.

Και στην μοναδική κομμουνιστική επανάσταση που έγινε και ηττήθηκε, υπάρχουν εκατό πραξικοπήματα, εξεγέρσεις μικροκοινωνιών. Ακόμη και σήμερα, το υπουργείο οικονομικών κι ακόμη ένα, πληρωσε νομιμότατα αναδρομικα σε δικαστές. Πάνω απο εκατό εκατομμύρια.Την ώρα που μιλανε για απατεώνες και τζαμπατζήδες.

Η Ελλαδα έχει καλλιεργήσει υποδειγματικά το φταίξιμο του "άλλου".
Οποια προσωπική ή οικογενειακή ιστορία παρακολουθήσετε, θα έχει ανθρώπους κολλημένους στο χωραφάκι τους, έναν παπά ή καλόγερο, αφθονία σεξικώς αφοσιωμένων αχμάκηδων, γυναίκες που κυβερνούσαν ένα δωμάτιο του σπιτιού και πίστευαν ότι κυβερνούν τον θάνατο και έναν αριστερό γιά τον οποίον όλοι έλεγαν "χαντακώθηκε, αλλά ήταν καλό παιδί".

Η Αριστερά, ως μη έχουσα πραγματική δύναμη, εμπιστεύτηκε το κοινωνικό μελό. Την συναυλια. Την αίσθηση του κοινου σώματος. Πράγματα που όλοι εκτιμουν εφ όσον ήταν κάπου, κάπως και κάποτε χωμένα σε μιά περίοδο του βίου τους.Και τους ανθρώπους της Αριστεράς, τους έτρωγαν το σηκωτι γιά να θρέφονται οι έρανοι της χωροφυλακής, και οι εθνικοι ποιητές που έτρεχαν στα σχολεία. Κοινωνίες δεξιών που έφτυναν τους ποιητές, ανεξάρτητα απο το κόμμα που ψήφιζαν .

Πουνέντηδες, συκοφάντες.

Η εκτός Μηχανισμου Αριστερά, ήταν βαθέως πληκτική και δήθεν κουλτουριάρα. Με γενναιότητα αμαθής. Αλλα κυβερνώσα, ποτέ των ποτών.

Τις ενδοδεξιές διαμάχες σας βέβαια, άνετα τις φορτώνετε στο αριστερό υποζύγιο, διότι η αριστερά μόνον ντρέπεται να παραδεχτεί πως το ταξίδι της θαλασσινό ταξίδι ήταν σε ένα δρομολογιο στο οποίο πηγαίνεις και με τα πόδια.

Ορειβατουμε προς μιά κορυφή που έχει απο δεκαετίες τελεφερίκ.

Δεν μας ένοιαξε ποτέ η κοινωνική εξέλιξη. Τον ξεροκέφαλο γοητευτικό γεροπαραμυθά, τον πιστεύαμε ως λυση.

Και στο τέλος της πυρκαγιάς της Μεσογείου, πάλι οι αριστεροί θα φταίνε.

Ακόμη και σήμερα!