Είναι η Ελλάδα μια «κανονική» χώρα;

Η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Είναι όμως μια κανονικότατη τριτοκοσμική χώρα με κλειστή, φοβική σε κάθε αλλαγή κοινωνία, κατακερματισμένα προνόμια, χιλιάδες κάστες μικροεξουσίας, διαφθορά, κράτος παντού και διάχυτο μίσος προς την υγιή επιχειρηματικότητα. (leo)

Σταμάτης Κυρζόπουλος από το Σχολιαστή

Η εποχή μας θυμίζει έντονα την παρακμή της αρχαίας ελληνικής πολιτείας: εξακολουθεί να λειτουργεί , ωστόσο δεν πείθει κανέναν. ...Τραγική επειδή χάνεται, κωμική επειδή συνεχίζει.

     Soren Kierkegaard (Δανός φιλόσοφος, 1813-1855)

   Με την ανωτέρω εξαιρετικά επίκαιρη αποστροφή του σημαντικού Δανού φιλοσόφου ξεκινά την πολύ ενδιαφέρουσα βιβλιο-κριτική της η Μαρία Τοπάλη για μια συλλογή κειμένων του Κierkegaard υπό τον τίτλο «Το κεντρί της ύπαρξης», που εκδόθηκαν πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος.
«...Tραγική επειδή χάνεται, κωμική επειδή συνεχίζει...». Η φράση τριγύριζε ώρα στο μυαλό μου, μετά την απογευματινή ποδηλατάδα στην παραλία και το κέντρο της Νέας Μάκρης. Δεν ήταν τα γεμάτα κόσμο -στην ευλογημένη θερινή του ραστώνη- παραλιακά εστιατόρια, καφέ, ουζερί που είχαν τραβήξει την προσοχή μου, δεν ήταν οι κραυγαλέες αυθαιρεσίες και η άναρχη δόμηση που καταλαμβάνουν το παραλιακό μέτωπο της Ανατολικής Αττικής, δεν ήταν η θλιβερής αισθητικής και επιθετικής προπέτειας πινακίδες και μαρκίζες που βεβηλώνουν την όψη της ιστορικής διαδρομής του κλασσικού μαραθωνίου, δεν ήταν, τέλος, τα κουφάρια των κλειστών καταστημάτων που χάσκουν ως σιωπηλοί μάρτυρες του οριστικού τέλους  των ψευδαισθήσεων της καταναλωτικής αμεριμνησίας. Ήταν εκείνο το γραφείο που έστεκε θαλερό μέσα στο «βομβαρδισμένο» εμπορικό κέντρο της παραλιακής κωμόπολης: «Γραφείο Διεκπεραίωσης Συνταξιοδοτικών Υποθέσεων». 


 Εν έτει 2013, στον αιώνα της ηλεκτρονικής δικτύωσης και της πληροφορίας, σε μια ευρωπαϊκή χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, μετά από κάμποσες μείζονες μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού συστήματος και συγχωνεύσεις Ταμείων, μετά από την υποχρεωτικώς επιβληθείσα «τεχνική συνδρομή» πλείστων όσων επιτροπών ξένων εμπειρογνωμόνων για θέματα διοικητικής οργάνωσης, μετά από την  Task Force και τα τροϊκανά «τεχνικά κλιμάκια», μετά από την «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», το Open-Gov και τη Δι@υγεια,... και η διεκπεραίωση του ελέγχου των ασφαλιστικών προϋποθέσεων ενός εργαζομένου για τη συνταξιοδότησή του αποτελεί μια καφκικής πολυπλοκότητας γραφειοκρατική και χρονοβόρα διαδικασία, που απαιτεί την -με το αζημίωτο φυσικά- συνδρομή ειδικών γραφείων. Σε ποια «κανονική» χώρα συμβαίνουν αυτά;

   Σε ποια «κανονική» χώρα οι πολίτες-υπήκοοι υποχρεούνται στη σύνταξη συμβολαιογραφικής πράξης για κάθε μεταβολή της οικογενειακής κατάστασης, λόγω αδυναμίας των πολυπλόκαμων κρατικών της υπηρεσιών να συνεννοηθούν στοιχειωδώς μεταξύ τους και αυτό βαφτίζεται μεταρρύθμιση;

   Σε ποια «κανονική» χώρα προσπαθεί το κράτος επί τρία χρόνια να προσδιορίσει -κατ’ εκτίμηση έστω- τον αριθμό των μισθοδοτούμενων υπαλλήλων του ή διεξάγει βουλευτικές εκλογές το 2012 με στοιχεία της απογραφής πληθυσμού του 2001;

   Σε ποια «κανονική» χώρα, όπου οι πάντες συμφωνούν ότι απαιτείται ένα απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα, ψηφίζονται κάθε χρόνο καμιά δεκαριά νέοι φορολογικοί νόμοι;

   Σε ποια «κανονική» χώρα απαιτείται η αυτοπρόσωπη παρουσία των πολιτών στις εφορίες δυο-τρεις φορές το χρόνο;

   Σε ποια «κανονική» χώρα, για να επιβληθούν οι προβλεπόμενες από τον νόμο ποινές σε «επιχειρηματίες» που εκδιώκουν από την «επιχείρησή» τους τους ελεγκτές του Σ.Δ.Ο.Ε., απαιτείται η έκδοση...υπουργικής απόφασης;

   Σε ποια «κανονική» χώρα απαιτείται η κατάλληλα σκηνοθετημένη επικοινωνιακά προσωπική πρωθυπουργική παρέμβαση για την εκταμίευση, από μηνών αποκλειστικά δεσμευμένων κονδυλίων για την αποπληρωμή από πολλών ετών ληξιπρόθεσμων οφειλών προς ιδιώτες, σε μια αγορά που κατά τα λοιπά αγωνιούμε γιατί «στενάζει»;

   Σε ποια «κανονική» χώρα συνομολογείται ως μείζων εθνικός στόχος η ...μείωση του Φ.Π.Α. στην εστίαση, και η πιλοτική, βραχυπρόθεσμη και υπό αίρεση εφαρμογή της αναγγέλλεται με...πρωθυπουργικό διάγγελμα;

   Σε ποια «κανονική» χώρα χρειάζεται διψήφιος αριθμός ετών για να τελεσιδικήσει μια δικαστική διαφορά; Που αλλού έχει πρακτικώς ανασταλεί η απονομή δικαίου με τις αλλεπάλληλες «λευκές» απεργίες των δικαστών, τις εκτός λογικής καθυστερήσεις και την πρακτικά ανύπαρκτη εφαρμογή των εξωδικαστικών συμβιβασμών;

   Σε ποια «κανονική» χώρα υποχρεώνεται ο αρχηγός του στρατεύματος να βγει με «ντουντούκα» στο προαύλιο του υπουργείου εθνικής άμυνας για να κατευνάσει διαμαρτυρόμενους απεργούς;

   Σε ποια «κανονική» χώρα «αναμορφώνεται» το Λύκειο και οι πανελλήνιες εξετάσεις σε κάθε νέα υπουργική θητεία -ήτοι ανά δύο-τρία χρόνια;

   Σε ποια «κανονική» χώρα οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων αρνούνται την εφαρμογή νόμου ψηφισμένου από την ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην ιστορία της;

   Σε ποια «κανονική» χώρα κλείνει σε ένα απόγευμα με «ξαφνικό θάνατο» ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, ενώ όλα τα υπόλοιπα ραδιοτηλεοπτικά μέσα λειτουργούν «πειρατικά» σε δημόσιες συχνότητες που ουδέποτε κατανεμήθηκαν ή διευθετήθηκαν διαφανώς και οργανωμένα, και για τη χρήση των οποίων κανένα τίμημα δεν καταβάλλεται; Πως είναι δυνατόν να πωλείται στην ελεύθερη αγορά η άδεια εκπομπής ραδιοτηλεοπτικού σήματος από κοινοβουλευτικό κόμμα, στο οποίο είχε εκχωρηθεί για την προώθηση των θέσεων του;

   Σε ποια «κανονική» χώρα, με «ανοιχτά», «κλειστά» ή «ημίκλειστα» επαγγέλματα, αποτελούν εμπορεύσιμο προϊόν οι δωρεάν εκχωρηθείσες από το κράτος -γύρευε με ποια κριτήρια- άδειες επαγγελματικής δραστηριότητας (φαρμακείων, οχημάτων δημοσίας χρήσης κ.α.);

   Ποια «κανονική» χώρα με κοινοβουλευτική δημοκρατία κυβερνάται με  πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αναγκαστικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις;

   Σε ποια «κανονική» χώρα, τέλος, ως λύση για όλα αυτά -και άλλα πολλά που δεν αναφέρονται στο παρόν σημείωμα- μια όλο και διευρυνόμενη μερίδα πολιτών προκρίνει την ψήφο σε ένα απροκάλυπτα ναζιστικό κομματικό-παραστρατιωτικό σχηματισμό;

   Ας δώσει ο αναγνώστης όποιον ορισμό στον όρο «κανονική χώρα» κρίνει καταλληλότερο. Είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι η χώρα μας δεν θα πληρεί οποιαδήποτε κριτήρια κι αν τεθούν ως προϋποθέσεις.

   Από συστάσεως του -μετά την ελληνική επανάσταση και τη ναυμαχία του Ναυαρίνου- το μικρό ελλαδικό κράτος έθεσε -καλώς ή κακώς, καλώς, είναι η άποψη του γράφοντος- ως θεμελιώδη πολιτικό του στόχο την προοδευτική σύγκλιση με τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες. Στην κατεύθυνση αυτή φάνηκαν προσηλωμένες -τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων- διαχρονικά, όλες σχεδόν οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου και το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής και κοινωνικής άρχουσας τάξης της. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο στόχος αυτός σταδιακά και εν μέρει επετεύχθη, όχι πάντα χωρίς απώλειες ή χωρίς μείζονες κοινωνικοπολιτικές συγκρούσεις. Η χώρα έχει τη θεσμική συγκρότηση, παρά τις ατέλειες της, μιας τυπικής αστικής δημοκρατίας και υπήρξαν περίοδοι στην πρόσφατη ιστορία της που εμφάνισε εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο. Υπήρξε, επίσης, τις τελευταίες δεκαετίες η πιο σταθερή κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά πολιτεία στη νοτιοανατολική Ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο. Όλα αυτά όμως, παρά την προφανή σημασία τους, δεν παύουν να έχουν ένα χαρακτήρα επιφανειακό, αποτελούν ένα είδος εξωραϊσμένης πρόσοψης, που μάλιστα υπό την πίεση της κρίσης, ραγίζει και παραμορφώνεται. Η, τρόπον τινά, πρόσδεση της χώρας στο άρμα της Δύσης έγινε κυρίως με όρους γεωπολιτικούς και οικονομικίστικους. Με απλά λόγια θεωρήσαμε ότι θα μας προσφερθεί ασφάλεια -με όρους εδαφικής ακεραιότητας και πολιτικής σταθερότητας- και οικονομικές ενισχύσεις -με τη μορφή δανεισμού ή επιδοτήσεων-, και μείναμε εκεί. Η ψυχοπνευματική μας προσέγγιση στην προηγμένη -έτσι, δεν την αποκαλούμε;- Δύση έγινε με ανομόλογητο αίσθημα μειονεξίας, με καχυποψία, επαρχιωτισμό, επιδερμικό μιμητισμό και καταναλωτική υστεροβουλία. Οι πολιτικές ελίτ, αλλά και οι πολίτες, δεν συζήτησαν ποτέ σοβαρά τη σημασία, αλλά και το κόστος της, εμφανισθείσας ως αυτονόητης, επιλογής τους για συμμετοχή στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μεταξύ της συγκρότησης των ουσιαστικών διοικητικών δομών ενός δυτικοευρωπαϊκού τύπου κράτους και της αποκαλούμενης και «δημοκρατίας των κολλητών» επέλεξαν και επέβαλλαν, σιωπηρά ή κόντρα στις διακηρύξεις τους τη δεύτερη.

    Όλα αυτά, όσο το «σκληρό» ευρώ έρεε στα πορτοφόλια μας δεν μας απασχολούσαν ιδιαιτέρως. Χαιρόμασταν δε, τις «ιδιαιτερότητες» αυτές ως «μαγκιά» και ατσιδοσύνη.
Πλέον, θέλοντας και μη, θα τα επανεξετάσουμε. Όλα...