Κύριε κύριε κύριε να πω;;;

Κύριε κύριε κύριε να πω;;; ερωτώ με σηκωμένο το χεράκι περιμένοντας τη σειρά μου.

Μιχάλης Γ.Τριανταφυλλίδης

Μέσα σε ένα κλίμα διαρκούς και πλήρους συγχύσεως.

Μέσα σε ένα περιβάλλον εξαγριωμένων αντιδράσεων, ακόμη και ανθρώπων που δεν θα περίμενες ποτέ να αντιδράσουν με τρόπο βίαιο, το να προσπαθείς να βρεις λόγο νηφάλιο μάλλον με ουτοπία μοιάζει.

Μην τρελαινόμαστε τώρα.

Εάν δε, αυτόν το λόγο, προσπαθείς να τον ψαρέψεις στα σοσιαλμίντια, τότε έχεις γελαστεί οικτρά.

Οι πάντες ζητούν πρόταση για το τι κάνουμε, πως το κάνουμε, πότε, ποιοι κλπ.

Το να προσδιορίσεις τι ζητάς να κάνουμε είναι το δύσκολο.

Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να απεμπλέξει τον εαυτό του από τη μιζέρια, την αθλιότητα του παρελθόντος, κυρίως όμως από τα απολύτως τετριμμένα γνωστά τερτίπια που μάθαμε και δεν λέμε να ξεχάσουμε.

Κατ’ αρχάς όταν λέμε φορέας, όλοι στο μυαλό τους φέρνουν, αυτήν την άθλια δομή του κόμματος νέου τύπου, που έχει πεθάνει και ήδη ταφεί.

Αφού φυσικά δηλητηρίασε και όλο το πολιτικό σύστημα.

Όταν λέμε μεταρρύθμιση, ο καθένας έχει στο μυαλό του ότι του κατεβάσει ο θεός και όλα και τίποτε. Μπερδεμένα είμαστε υπέρ ποιών όμως κάνεις δεν λέει ανοικτά. Και το πιστεύω αυτό, επειδή διαβάζω και ακούω πως ο καθένας, την όποια αλλαγή έχει στο μυαλό του, τη θεωρεί μεταρρύθμιση και μάλιστα θεμελιώδη.

Όταν λέμε Αριστερά, ο καθένας την προσδιορίζει γεωγραφικά μεν, γιατί έτσι έμαθε , εκεί η Αριστερά, από δω η Δεξιά, άρα στη μέση το Κέντρο. Δεν παίρνει όμως υπόψη του, ότι ακόμη και αυτές οι συντεταγμένες έχουν αλλάξει. Και φυσικά το κεντροαριστερά και κεντροδεξιά σε σχέση με αυτό που διαλαλούσε ο καθένας μας όποτε δεν τραβούσε στην άκρια το σχοινί, δεν παίζει και δεν υπακούει σε τέτοιους προσδιορισμούς.

Παραδείγματος χάριν ότι φορέα και να φτιάξεις , και να τον πεις «Ανέστη» εάν δεν μιλάει ξεκάθαρα και δεν θέλγει τον πολίτη, όχι για να εναποθέσει, όπως παλιότερα τις ελπίδες του σ’ αυτόν, αλλά για να πει ότι παίρνει μέρος, έχασες μαρς.

Μονοτονία ίσως μονομανία , αλλά κάποια στιγμή θα συζητήσουμε σοβαρά.

Σοβαρή λύση και επιμένω σ΄αυτό, είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση και όχι μόνον η κίνηση των πέντε, που θα γίνουν δέκα και μετά πενήντα, αλλά η αυτοδιοίκηση ως πυρήνας ανασύνταξης της ευρωπαϊκής ένωσης, ως λογική ανασυγκρότησης του Ευρωπαϊκού ονείρου.

Επιμένω να πιστεύω, πως η Ευρώπη του 21^ου αιώνα, θα είναι η Ευρώπη των Αυτοδιοικήσεων, η Ευρώπη των πολιτών, όπως λέγαμε κάποτε, αν κάποιοι θυμάστε.

Θα είναι η Ευρώπη της συμμετοχής.

Γιατί,  κι εδώ  να παρελθοντολογήσουμε λιγάκι.

Όντως ξεγελαστήκαμε και πολύ οικτρά, κάποιοι/ες, για την προοπτική της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Για πολλούς λόγους . Από το ότι δεν περιμέναμε τέτοιου βαθμού ιδιοτέλεια, μέχρι το ότι ουδείς φανταζόταν τέτοιου επιπέδου στενομυαλιά και κυρίως να μιλάμε για αριστερή συνείδηση άνθρωποι κλειδωμένοι σε γραφεία , δεκαετίες, αποσπασμένοι και άρα έχοντας εξαπατήσει ήδη, το Δημόσιο και τους Έλληνες πολίτες.

Αυτοί λοιπόν τολμάν να μιλάν για Αριστερή συνείδηση και πολιτική.

Αλλά από την άλλη δεν υπάρχει καμιά ευθύνη πιστεύουμε σε μας τους ίδιους;

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.

Επί δύο χρόνια ως μωραί παρθέναι, είχαμε εγκαταλείψει τις βουλήσεις ημών και εναποθέσει όλες τις ελπίδες της προοπτικής του φορέα της αριστεράς, σε τούτους δω τους περισπούδαστους, οι οποίοι νομίσανε πως επειδή κλείσανε δουλειές και έκαναν κουμάντα ιδιοτελή, κυβερνάνε κι όλας. Και γέλασε και το παρδαλό κατσίκι.

Αλλά για το ότι ο κώλος του βασιλιά ήταν ξεβράκωτος κανείς δεν τόλμαγε να πει κουβέντα.

Όλοι μαγκωμένοι και φυσικά μουγκομένοι .

Και όταν προσπαθήσαμε κάτι διαφορετικό, υπονομεύτηκε τόσο άθλια και προκλητικά που ουδείς εχέφρων έκτοτε θεώρησε εαυτόν διατεθειμένο να κινήσει έστω και το μικρό του δαχτυλάκι.

Το καινούριο που όλοι διακαώς επιθυμούμε, εάν και πάλι επαναπροσδιοριστεί, όπως είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε με τα πάντα , επίσης χάσαμε.

Μην μας πιάνει πρεμούρα και βιάση.

Ούτως ή άλλως η βασιλεία των ουρανών ήγγικεν.

Να κυνηγήσουμε το χαμένο χρόνο δεν μας παίρνουν τα ποδάρια μας και μέσα από την σαφή διαφοροποίησή μας, από την αθλιότητα του σκηνικού που μας περιβάλει , ένας πρέπει να είναι ο στόχος μας.

Πρώτον, ν’ αλλάξει η ατζέντα, αν όχι σήμερα αύριο και να δώσουμε σε πρόσωπα και απόψεις που δεν έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα στο πρόσφατο παρελθόν και μπορούν με έναν λόγο συγκροτημένο και προσεκτικό να πείσουν την κοινωνία , γιατί για μας ποιος νοιάζεται.

Δεύτερον, σε κάθε γωνιά που μπορούμε να κινήσουμε διαδικασίες συγκρότησης κινήσεων πρωτοβουλιών, ή ακόμη και να στηρίξουμε ανθρώπους που το προωθούν και το διεκδικούν με θάρρος και δυναμισμό, να δείξουμε δηλαδή ότι το καινούργιο μπορεί σιγά σιγά να γεννηθεί.

Τέλος, να σχεδιάζουμε το μικρό και καθημερινό μπροστά μας, με τα μικρά δίκτυα, τις μικρέ πρωτοβουλίες των κλάστερ για τις μικρομεσαίες, για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και όχι επαιτείας σαν κι αυτές που το δήθεν πρόγραμμα για την ανεργία των κεκ πρότεινε μέχρι σήμερα….

Ας το προσπαθήσουμε τουλάχιστον αξίζει τον κόπο.

21.8.2013

Κύριε, κύριε ξέχασα να πώ;….

Του Μιχάλη Γ.Τριανταφυλλίδη

Επειδή εψες έγραψα κάτι τις και για να μην φανεί ημιτελές, ως η συμφωνία του Σούμπερτ, να συμπληρώσω κάποια πράγματα.

Ούτε χάπια ληγμένα έχω πάρει, ούτε λάθος θεραπευτική αγωγή ακολούθησα. Είμαι όμως απολύτως βέβαιος ότι τα «κόμματα» του 21^ου αιώνα δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτά που ξέραμε.

Ούτε για αλχημείες  θα μιλήσω, ούτε για τίποτε άλλο. Απλώς θέλει να σκεφτούμε μερικά στοιχειώδη και μερικά σημαντικά.

Γιατί θα πρέπει να συμφωνώ εγώ με τον άλλο συμμέτοχο μου, στο ίδιο «κόμμα» για τα πάντα και μάλιστα να ομονοούμε;

Όχι αυτή η περίοδος πέρασε και πέρασε ανεπιστρεπτί.

Πρέπει επίσης να ξεχάσουμε ότι το «κόμμα» του 21^ου αιώνα μπορεί να είναι μηχανισμός κάθετος, με διάρθρωση πυραμίδας.

Μάλιστα δεν έχουμε αντιληφθεί, ότι όχι μόνον οι κοινωνικές, οικονομικές και τεχνολογικές συνθήκες έχουν πλήρως αλλάξει, αλλά το ότι από δω και μπρος επειδή είναι απολύτως απαραίτητη και αναγκαία η γνώμη και η συνδρομή του κάθε πολίτη, τα «κόμματα» θα αποκτήσουν μία διάρθρωση οριζόντια και άρα λειτουργία πολύ πιο διευρυμένη και αποτελεσματική.

Θα έλεγα να μην ονειρευόμαστε προγράμματα .

Θα προτείνουν, θα βρίσκουν λύσεις και θα ομονοούμε όσοι συμμετέχουμε στο «κόμμα» , στο κάθε τι ξεχωριστά, στην κάθε πτυχή της καθημερινής μας ρουτίνας, της καθημερινής μας ανάγκης. Όλα φυσικά πάντα ενταγμένα σε ένα ευρύτατο πλαίσιο σεβασμού της δημοκρατίας και της γνώμης του άλλου.

Τα «κόμματα» του 21^ου αιώνα θα αναπτυχθούν και θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον των νέων γενεών, μόνον εάν απεμπολήσουν τη λογική της απόλυτης αλήθειας, που πρεσβεύουν.

Θα ήταν δε φρόνιμο, με τρόπο δυναμικό, να διαμορφώσουν ένα καινούριο πλαίσιο άσκησης της πολιτικής όπου η συμμετοχή θα είναι το εργαλείο και όχι η πολυτέλεια που επιτρέπει για τους κοινούς θνητούς η πολιτική εξουσία.

Τα «κόμματα» θα είναι ένα πλαίσιο συνύπαρξης, με πλήρως αποκεντρωμένη  δομή , οπότε όλα όσα γνωρίζαμε περί καταστατικών, εσωκομματικών διαδικασιών, εκλογών οργάνων και άλλων τινών, θα πρέπει να αρχίσουμε να τα ξεχνάμε, λίγο πιο γρήγορα από ότι τώρα , γιατί ήδη έχουμε αργήσει.

Όσοι θα εκπροσωπούν τα «κόμματα» του 21^ου αιώνα θα εκλέγονται με περιορισμένη θητεία, σε διαδικασίες απόλυτης δημοκρατικότητας.

Οι υποψήφιοι, να αναλάβουν κάποια καθήκοντα, θα καταθέτουν σε όλα τα μέλη του « κόμματος» εκτός από το βιογραφικό τους και τις πολιτικές τους απόψεις και το γιατί θέλουν πάνε εκεί που θέλουν να πάνε. Και ηλεκτρονικά θα ψηφίζει ο καθένας και η καθεμιά αυτούς που προτιμούν ή συμφωνούν ή πιστεύουν ότι θα μπορούν κάτι να καταφέρουν ως εκπρόσωποι.

Και τέλος ο προσωπικός μου καημός. Τα «κόμματα» του 21^ου αιώνα θα απαγορέψουν τις αποσπάσεις . Δεν θα έχουν αποσπασμένους .

Οι δε υπάλληλοι του όποιου «κόμματος» του 21^ου αιώνα θα προσλαμβάνονται με βάση τα προσόντα και τις δυνατότητές τους αποκλειστικά . Δεν θα μπορούν δε να έχουν την οποιαδήποτε κομματική ιδιότητα πλην της υπαλληλικής.

Μην τα νομίζετε όλα τούτα, οραματισμούς και φαντασιώσεις.

Το «κόμμα» που θέλγει το σύγχρονο πολίτη αυτά τα χαρακτηριστικά θα έχει, αυτή τη δυναμική θα παρουσιάζει και θα είναι σφάλμα , κατά την ταπεινή μου γνώμη, να μην το κατανοήσουμε και το σχεδιάσουμε κάπως έτσι όσο γίνεται πιο γρήγορα, ως διαδικασία και πλαίσιο απλώς…Όλα τ’άλλα θα βρεθούν.

Είναι μια αντίληψη που κυριαρχεί στην κοινωνία περί την πολιτική που θα απαιτήσει διαφορετικές δομές και φορείς.

Δεν είναι όμως αυτή που μας το επιβάλλει.

Είναι οι καθημερινές μας ανάγκες, είναι οι δυνατότητες αλλά και η αναγκαιότητα συμμετοχής του σύγχρονου πολίτη , που αποτελεί την πεμπτουσία του καινούριου πολιτικού σκηνικού που απαιτείται.

Όλο δε το παραπάνω, είναι επί της ουσίας, το λειτουργικό σχέδιο όλων αυτών που θα σχεδιάσει και προωθήσει αναγκαστικά η τοπική αυτοδιοίκηση του αύριο, για την Ευρώπη του αύριο και της συμμετοχής…

22.8.2013