μη μαδας τη μαργαριτα

Μάνος Ματσαγγάνης Η ομιλία στην εκδήλωση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου για την κρίση Ολες οι κρίσεις, ακόμη και οι πιο οδυνηρές,  κάποτε τελειώνουν (μερικές φορές από καθαρή εξάντληση). Φαίνεται ότι αυτό πρόκειται να συμβεί και στη δική μας περίπτωση. Το 2014 ο ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ θα είναι κοντά στο 0%. Αφορμή για θριαμβολογία; Σίγουρα όχι. Αλλά μετά από 6 συνεχή έτη σωρευτικής μείωσης του εθνικού εισοδήματος της τάξης του 23%, το 0% είναι ένα είδος προόδου. Όλα δείχνουν ότι σύντομα τα χειρότερα θα είναι πίσω μας. Η στιγμή είναι κατάλληλη για έναν απολογισμό. Και για έναν αναπροσανατολισμό. Τι ακριβώς μας συνέβη τα τελευταία χρόνια, πού βρισκόμαστε τώρα, προς τα πού πάμε, προς τα πού πρέπει να πάμε. Το θέμα ασφαλώς δεν εξαντλείται σε μια εκδήλωση, ή χωρίς να εξαντληθεί το ακροατήριο, ούτε πολύ περισσότερο στα 10’ της ομιλίας μου. Θα μείνω στα βασικά. 1. Ας ξεκινήσω από αυτό που μου φαίνεται το κρισιμότερο  πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Τα τελευταία χρόνια η χώρα...

Προοπτικές & Προκλήσεις του Παναγή Καλατζή από την εκδήλωση των «58» στη Κηφισιά Η ύπαρξη μίας ισχυρής κεντροαριστεράς δεν είναι σήμερα απλώς αναγκαία, είναι και επιβεβλημένη. Και προκύπτει από την αδυναμία και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και  της ΔΗΜ.ΑΡ. να ανταποκριθούν στον ρόλο αυτό. Το μεν ΠΑ.ΣΟ.Κ. διότι έχει φθαρεί σε εξοντωτικό και πιθανότατα μη αναστρέψιμο σημείο, η δε ΔΗΜ.ΑΡ. καθώς επέδειξε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθεί στις ιστορικές προκλήσεις και ευκαιρίες που, κατ’ επανάληψη, της προσέφεραν οι κρίσιμες για την χώρα περιστάσεις. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να αποσόβησε την χρεοκοπία της χώρας και την έξοδό μας από την ευρωζώνη όμως, δέσμιο της επί μακρόν κατεστημένης αντίληψης και της νοσηρής νοοτροπίας που το χαρακτηρίζει και με τα συντεχνιακά και άλλα συμφέροντα λυσσαλέα να αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια περιορισμού των προνομίων τους, δεν τόλμησε να προχωρήσει, ούτε στην αναγκαία για την πρόοδο της χώρας θεσμική μεταρρύθμιση, ούτε στην συγκρότηση εθν...

του  Τάσου Γιαννίτση Ομιλία σε εκδήλωση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Η κρίση που πέρασε το Ευρώ και η Ευρώπη μετά το 2007, και που ακόμα δεν έχει κλείσει τον κύκλο της, εκφράζει το μέγεθος της ανευθυνότητας των οραματιστών του ενιαίου νομίσματος. Όχι ότι το όραμα ήταν λάθος. Όμως, πολλά λάθη έγιναν στον τρόπο υλοποίησης και διαχείρισης του εγχειρήματος στην εύκολη πρώτη δεκαετία, αλλά και στα χρόνια της κρίσης.  Οι οραματιστές κάθε φορά έχουν σημαντική ευθύνη για το όραμά τους. Το ίδιο και οι κληρονόμοι των οραματιστών. Όμως, κάθε φορά, το λάθος των οραμάτων το πληρώνουν οι πιο αδύναμοι κρίκοι μιας ομάδας χωρών ή ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας στο εσωτερικό μιας χώρας -τα πιο εύπιστα και τα πιο αδύναμα. Θα αδικούσα την Ευρώπη, αν παρέμενα μόνο στις ευθύνες των οραματιστών της. Σε μια σειρά από χώρες, κυρίως, αλλά όχι μόνο, στη Νότια Ευρώπη και, φυσικά, στην Ελλάδα, είχαμε τους εθνικούς πρωταγωνιστές του δράματος, που ήσαν πολυάριθμοι και βρίσκονταν σε πολλές κα...

του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται ταχύτατα προς το κέντρο και πολύ καλά κάνει. Και γι’ αυτόν και για τη χώρα. Είναι διαφορετικό π.χ. το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αγγελοσκιάζεται με «επαχθή χρέη» και άλλες ανοησίες και διαφορετικό να έχει τη λογική και διαπραγματεύσιμη θέση περί μη βιωσιμότητας του χρέους. Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ δρόμο ακόμη, αλλά η μετακίνησή του προς τη λογική αναγκαστικά δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στον εκλογικό σχεδιασμό των κομμάτων της συγκυβέρνησης, τα οποία επιμένουν σε παλαιολιθικές τακτικές αντιμετώπισής του. Δεν αναφερόμαστε μόνο στα περί αθεΐας του κ. Αλέξη Τσίπρα, ούτε στα περσινά ξινά σταφύλια περί συμπάθειας στελεχών του στην ανομία και την τρομοκρατία. Το πρόβλημα για τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα μπορέσουν να παίξουν το χαρτί του 2012, «ή εμείς ή η δραχμή». Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει εργώδη προσπάθεια να φτιάξει φιλοευρωπαϊκό προφίλ και λίγ...

του Λυκούργου Λιαρόπουλου από το FB Μία από τις πιο απολαυστικές και αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας του 1970 (νομίζω το 1975) ήταν το “Οι Εντιμότατοι Φίλοι Μου – Amici Miei”. Το ξεκίνησε ο Πιέτρο Τζέρμι, αλλά αρρώστησε σοβαρά και λίγο πριν πεθάνει το ανέθεσε στον Μάριο Μονιτσέλι. ο Τζέρμι είχε γράψει ένα ξεκαρδιστικό όσο και τραγικό σενάριο για μια παρέα πενηντάρηδων που διασκέδαζαν με τα πάντα, στήνοντας διαρκώς χοντρές πλάκες για τους ανύποπτους και χλευάζοντας, ουσιαστικά, τον ίδιο τον θάνατο. Τέτοιο ήταν το σουξέ που το 1981 ο Μονιτσέλι γύρισε στο ίδιο μοτίβο, το «Οι εντιμότατοι φίλοι μου Νο 2», που ξεκινάει με τους τέσσερις φίλους στον τάφο του 5ου. Και αυτό «χάλασε κόσμο». Επειδή, όμως, όλοι δεν είναι ίδιοι, ένα άθλιο ριμέικ το 2011 από τον Νάνι Λόι, γνώρισε εμπορική πανωλεθρία. Η χθεσινή συνάντηση των 58 στην Κηφισιά μου φάνηκε σαν ένα πολιτικό «Οι εντιμότατοι φίλοι μου». Το συναίσθημα που ένοιωσα ήταν χαρμολύπη. Ήταν παρόντες φίλοι και γνωστοί από τα παλιά, μ...

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της φίλης Μαρίας Βιτωράκη που προσπαθεί να εξηγήσει την ατροφία του οικολογικού κινήματος στη χώρα μας. Και την εξηγεί πολύ καλά. Η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να γίνει με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον, για να είναι βιώσιμη και ωφέλιμη.  Στο δρόμο αυτό δεν χωράνε ούτε οι ακρότητες, ούτε το αντιεπιχειρηματικό πνεύμα, ούτε η καταστροφολογία. Δυστυχώς το οικολογικό κίνημα κληρονόμησε όλα τα κουσούρια της άκρας αριστεράς και με αυτά πορεύεται. Έτσι ούτε χώρο βρίσκει, ούτε ρεαλιστικές προτάσεις καταθέτει, ούτε βοηθά στην αναβάθμιση του περιβάλλοντος.  Ελπίζω το νέο οικολογικό κόμμα "Ευρώπη - Οικολογία" να ενώσει τις δυνάμεις του με τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς που αναζητούν μια συλλογική έκφραση. (leo) Μαρία Βιτωράκη από την Athens Voice Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί  γιατί στην Ελλάδα η πολιτική οικολογία, αλλά και τα κοινωνικά οικολογικά κινήματα, παραμένουν (σχετικά) στο περιθώριο, παρά τα σημαντικά θέματα ιδιαίτερου οικολογ...

Ο φίλος καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος πιάνει ένα καυτό θέμα. Τη συνεργασία. Αυτό που λείπει από από την ελληνική οικονομία, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, την ελληνική κεντροαριστερά, την ίδια την Ελλάδα. Απολαύστε τον. (leo)   Γιώργος Παγουλάτος από Καθημερινή Το μικρό δεν είναι πάντα ωραίο, είναι όμως συχνά ακατανίκητο. Η οικονομία μας είναι δομημένη στις μικρές, πολύ μικρές, αντιπαραγωγικές μονάδες. Ομως η γοητεία του μικρού συχνά επεκτείνεται και στο πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη με τόσο πολλά μικροαφεντικά και αυτοαπασχολούμενους, όπως τεκμηριώνει ο Αρίστος Δοξιάδης στο «Αόρατο ρήγμα». Οι ιδιοκτήτες των μικρών μονάδων προτιμούν να τις κρατούν μικρές και οικογενειακές για να διατηρούν τον έλεγχο. Ελάχιστες είναι ανταγωνιστικές, έχοντας πιάσει επιτυχώς μια συγκεκριμένη μικρή γωνιά της αγοράς. Συνήθως όμως είναι αναποτελεσματικές. Και στην πολιτική, πολλοί ονειρεύονται να φτιάξουν ή να διατηρήσουν το δικό τους μικρό μαγαζί. Δεν έχει σημασία ό...

του Μάνου Ματσαγγάνη  από το protagon Με δύο πρόσφατες δηλώσεις του, για τη  φοροδιαφυγή  και το  απεχθές χρέος , ο Γιώργος Σταθάκης, βουλευτής και μέλος της σχετικά πιο ρεαλιστικής συνιστώσας του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να αλλάξει το θέμα συζήτησης μεταξύ των οπαδών του κόμματος αυτού. Την περασμένη εβδομάδα μιλούσαν για το πόσο ΟΚ είναι να σκοτώνεις ανθρώπους, αρκεί να έχεις πολιτικό κίνητρο (μια ιδέα που ίσως θα έπρεπε να συζητήσουν πρώτα με τους αγαπημένους του Παύλου Φύσσα). Αυτή την εβδομάδα μιλάνε για ζητήματα οικονομικής πολιτικής. Πάλι καλά, είναι και αυτό ένα είδος προόδου. Με την πρώτη δήλωσή του έκλεισε το θέμα του απεχθούς χρέους, ελπίζω οριστικά. «Μόνο το 5% του ελληνικού χρέους μπορεί να χαρακτηριστεί επαχθές» δήλωσε ο Σταθάκης. Πολύ λέει. Για να είναι επαχθές ένα χρέος, θα πρέπει (α) να το πήρε μια δικτατορική κυβέρνηση, (β) να ξόδεψε τα λεφτά για δικό της όφελος (π.χ. σε κοσμήματα που τώρα είναι σε θυρίδες στην Ελβετία)...

Μάνος Ματσαγγάνης από την Athnes Voice Oι πολιτικές ελίτ, όλων των αποχρώσεων,  απαρτίζονται κατά κανόνα από άτομα πιο μορφωμένα και πιο εύπορα από το μέσο όρο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με όσους άλλους ασχολούνται με τα κοινά. Ο αγώνας για την επιβίωση δεν αφήνει ούτε χρόνο ούτε μυαλό για άλλα. Αυτό ισχύει πάντα και παντού. Ο προφανής κίνδυνος είναι οι συνήθως καλοπροαίρετοι άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας να αποκοπούν από τις πιο άμεσες και πιο πιεστικές αγωνίες ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Το λιγότερο που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια ρημαγμένη χώρα. Το «νέο κοινωνικό ζήτημα» Τα τελευταία χρόνια  η χώρα μας έγινε πιο άνιση. Όχι τόσο επειδή οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι – αυτό δεν φαίνεται να συνέβη. Αλλά επειδή οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ομάδας μας στο πανεπιστήμιο, 14% των συμπολιτών μας είχαν το 2013 τόσο χαμηλό εισόδημα που δεν ήταν σε θέση να αγοράσουν ένα βασικό καλάθι αναγ...

Περιστέρι, 21-1-2014 Φίλες και φίλοι 1. Η σημερινή συγκέντρωση γίνεται κάτω από ένα νέο όνομα , που σε λίγο θα έχει νέο σύμβολο , και που θέλει να έχει σύντομα πολλά νέα πρόσωπα. Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη . Η Παράταξη μπορεί να γίνει το κοινό σπίτι όλων μας. Όλων όσων λέμε ούτε ΝΔ ούτε ΣΥΡΙΖΑ. Όλων όσων αντιπαρατίθενται στην πολιτική της Δεξιάς , τη συντηρητική κουλτούρα, τον αυταρχισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Όλων όσων αρνούνται τον αριστερό λαϊκισμό, τον ψευδεπίγραφο ριζοσπαστισμό που αναπαράγει το παλιό. Όλων όσων λέμε ότι θέλουμε να ανασυγκροτήσουμε την Ελλάδα, με πυξίδα τις ιδέες του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της δημοκρατικής αριστεράς, του κοινωνικού κέντρου, του πολιτικού φιλελευθερισμού, της οικολογίας. Όλων όσων λέμε ότι πρέπει να αλλάξουμε την Ευρώπη με πυξίδα έναν νέο μαχητικό προοδευτικό ευρωπαϊσμό. Θα είναι μια Παράταξη πολιτών , όχι κομματικών μηχανισμών. Συνεχίζουμε να απευθυνόμαστε σε όλα τα κόμματα, τις κινήσεις...