μη μαδας τη μαργαριτα

του Αχιλλέα Γραβάνη Το Σαββατοκύριακο παρακολούθησα σαν Παρατηρητής το Ιδρυτικό Συνέδριο του Ποταμιού στο Λαύριο. Επί της ουσίας, θαρραλέος, σαφής ο πολιτικός λόγος του Σταύρου Θεοδωράκη. Αξίζει να διαβαστεί από φίλους και κρίνοντες. Η συμπεριφορά του σαφώς διαφορετική από αυτή των πολιτικών αρχηγών: ζήτησε δημόσια συγνώμη για έντονο σχόλιο του σε Σύνεδρο, τόνιζε διαρκώς την ανάγκη οι Σύνεδροι να παρακολουθούν το Συνέδριο ώστε να ακούσουν τις προτάσεις που κατέθεταν οι υποψήφιοι για τα όργανα του Κινήματος, ώστε να ψηφιστούν οι αξιότεροι (οι συνήθεις λίστες προτίμησης κορυφής δεν υπήρξαν), παρακολούθησε όλο το Συνέδριο και δεν αποχώρησε διακριτικά με τους illuminati του, όπως συμβαίνει με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς στα συνέδρια των κομμάτων τους. Ήταν για όλους ο Σταύρος. Εύκολα αντιληπτή μία άλλη ανθρωπογεωγραφία Συνέδρων, πολλοί νέοι άνθρωποι, σημαντικοί ‘απελευθερωμένοι’ από το όποιο πολιτικό παρελθον τους ενεργοί πολίτες. Πολλές οι προτάσεις στις τρεις Συνεδρίες με

του Θάνου Τσουμαλάκου Με ποιους Οι αναλύσεις έδωσαν ένα μίγμα ψηφοφόρων περίπου 20% Σύριζα, 20% Πασόκ, 15% ΝΔ, 30% άλλοι, 14% δεν έιχαν ψηφίσει. Πλειοψηφία οι νέοι, και αυτό είναι σημαντικό. Αν και η συζήτηση μοιάζει τελειωμένη, η σύνθεση αυτή δεν παραπέμπει σε κεντροαριστερό ακροατήριο. Ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος δεν έχει μεγάλα εκλογικά ποσοστά, δεν έχει στην σύνθεση από νέα πρόσωπα, και κουβαλά πολλά βαρίδια που υποδύονται τα στελέχη, έχοντας θητεύσει ήδη σε κομματικούς σχηματισμούς ή και κυβερνητικούς θώκους. Οπουδήποτε αλλού, στους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς δεν θα καθόριζαν ή θα συνείσφεραν καθοριστικά στο αποτέλεσμα. Η επόμενη μέρα στην όποια κενροαρστερά με φωτογραφία Βενιζέλου, Κουβέλη και λοιπών στελεχών δεν αφορά το Ποτάμι. Αλλωστε εδω υπάρχει μία παγίδα, η οποία εξέθρεψε την αποθέωση της ελληνικής μεταπολίτευσης, το δίπολο. Ο όρος πρέπει να αμφισβητηθεί για να απεγκλωβίσει τον κόσμο από τις διαχωριστικές γραμμές του δεξιά-α

της Μυρσίνης Ζορμπά O πολιτισμός ως κοινωνικοπολιτισμικό πεδίο Η έννοια της πολιτισμικής δημοκρατίας δεν είναι νέα, ωστόσο δεν έχει απασχολήσει ώς τώρα τον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας, όπως άλλωστε και μια σειρά άλλα σημαντικά ζητήματα του πολιτισμικού πεδίου. Δεν είναι η στιγμή να αναλυθούν οι αιτίες αυτού του κενού, ωστόσο είναι βασικό να υπογραμμιστεί ότι η αναφορά στην πολιτισμική δημοκρατία προϋποθέτει μια έννοια του πολιτισμού πολύ ευρύτερη από τη στενή παραδοσιακή, που περιορίζεται στις τέχνες και την πολιτιστική κληρονομιά. Προϋποθέτει μια διευρυμένη έννοια της κουλτούρας, που αγκαλιάζει το κοινωνικοπολιτισμικό πεδίο, τους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις στο εσωτερικό του. Αυτό απαιτεί προσπάθεια, ώστε να μην οδηγείται η σκέψη μας συνειρμικά στην αισθητική, τα γράμματα και την αρχαιότητα, αλλά να συνδέεται με τους όρους και τις συνθήκες που διαμορφώνουν την πολιτισμική μας ταυτότητα, τη διαφορετικότητα και τα πολιτισμικά δικαιώματα, τις στάσεις, τις νοοτροπίες, τ

Τα Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία είναι η μόνη πραγματική μεταρρύθμιση που έγινε  και εφαρμόστηκε στην εκπαίδευση τα 3 τελευταία χρόνια και ίσως η μοναδική σε ολόκληρο το κράτος μετά την έναρξη της κρίσης. Έργο αποκλειστικά των ανθρώπων της  Διοικούσα Επιτροπή των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων. Αγκαλιάστηκε και υποστηρίχτηκε από μαθητές, γονείς και καθηγητές  Ο νέος υπουργός Παιδείας   είπε και αυτός να βάλει ένα χεράκι.  του Απόστολου Λακασά από την Καθημερινή Θυσία στο πολιτικό κόστος έγινε η αξιοπιστία των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων. Ο υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος, υποκύπτοντας σε πιέσεις ολίγων γονέων, άλλαξε τις προθεσμίες που είχαν τεθεί για τη συμμετοχή των μαθητών στις εξετάσεις εισαγωγής στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία, ώστε να δώσει την ευκαιρία σε ορισμένους μαθητές, οι οποίοι δεν υπήρξαν τυπικοί, να συμμετάσχουν. Με τον γνωστό φόβο του πολιτικού κόστους αποδεικνύεται ότι... ζει ο νέος υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος! Δεν είχε καν δύο ημέρες στ

τ ης Αλίκης Νικολού Αν πρόκειται να μιλήσουμε για σχέσεις μεταξυ λαών, κοινωνιών και διαφορετικής εθνοτικής προέλευσης ομάδων μέσα στην ίδια κοινωνία, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: με ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογήσουμε πράξεις που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς; Υπάρχει ένα ενιαίο, πανανθρώπινο αξιακό σύστημα ή μήπως πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν οι αξίες του κάθε διαφορετικού πολιτισμού; Μήπως, αν κάποιος πιστεύει σε απόλυτες υπερπολιτισμικές κρίσεις κινδυνεύει να θεωρεί ως οικουμενικές αξίες εκείνες που ανήκουν στη δική του παράδοση και στις οποίες έχει εθιστεί; Μήπως έτσι μπορεί να γίνει και επικίνδυνος, πιστεύοντας ότι δικαιούται να επιβάλει δια της βίας στους άλλους τις δικές του αξίες –συλλογιστική που υιοθέτησαν οι υπέρμαχοι της αποικιοκρατίας;  Όμως, και αυτός που πιστεύει στον απόλυτο σχετικισμό των αξιών -ως έναν πολιτισμό, έναν τόπο, μια ιστορική στιγμή- δεν καταλήγει στον μηδενισμό και δεν φτάνει να αποδέχεται τα πάντ

Μια ανακοίνωση της "Πρωτοβουλίας 58" που μετέχουν αρκετές από τις αρχικές υπογραφές της πρωτοβουλίας των 58. Το μετεκλογικό σκηνικό 1. Η μετεκλογική κατάσταση εξελίσσεται ανησυχητικά. Η κυβέρνηση εμφανίζεται χωρίς σταθερή κατεύθυνση, κατακερματισμένη, έτοιμη να επιστρέψει, όσο η διεθνής επιτήρηση της το επιτρέπει, σε παλαιές και αποτυχημένες πρακτικές και συνταγές. Ο ανασχηματισμός αποτέλεσε απόδειξη αυτής της σύγχυσης. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν δικαιολογούν αυτές τις σπασμωδικές αντιδράσεις ούτε από τη μεριά της κυβέρνηση ούτε από τα δύο κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) που τη στηρίζουν. Η επιστροφή στις πολιτικάντικες πρακτικές και μάλιστα στην τελευταία φάση, λίγο πριν ολοκληρωθεί η εποχή των Μνημονίων, θα είναι ένα τεράστιο ολίσθημα. Θα ακυρώσει τις θυσίες που υποστήκαμε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την αντιμετώπιση των δραματικών προβλημάτων που βιώνουν πλατιά λαϊκά στρώματα. Θα αποπρ

του Σακελλάρη Σκουμπουρδή από την Athens Voice Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός , απ’ του λαϊκισμού τη μεγαλοσύνη, επί δεκαετίες παραφράζει ο εύχαρις τσιφτετέλληνας το τραγουδάκι του εθνικού μας ποιητή. Εσχάτως είπαμε πολλά,  σχετικά με το πόσο είναι μόνο δεξιός ο λαϊκισμός, αφού τονίσαμε την αντίθεση «Δεξιός πελατειακός λαϊκισμός ή αριστερός δημοκρατικός εκσυγχρονισμός». Κάποιοι φίλοι, μάλιστα, μας έβαλαν χέρι ότι υπερβολικά αναφερόμαστε συνέχεια στην αναγκαιότητα μιας Αριστεράς. Μα είναι σαφές πώς το εννοούμε αυτό, πόσο Δεξιά είναι η «Αριστερά». Κάθε τι, που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να διασώσει το στάτους κβο, είναι η Δεξιά. Και αντίθετα, κάθε δύναμη που παλεύει για την ανατροπή του είναι εξ ορισμού η Αριστερά. Τα έχουμε ξαναπεί παλιά αυτά.  Αριστεροί δεν είναι αυτοί που τα μοιράζουνε, όπως και Δεξιοί δεν είναι αυτοί που τα χωρίζουνε. Αριστεροί είναι αυτοί που βάζουν πλάτη για να πέσει το κάθε φαύλο στάτους κβο. Και δεξιοί είναι οι πρόμαχοί του, που αγωνίζονται

Είναι και αυτό ένα στοιχείο πολυπολτισμικότητας. Τι λέτε σας αρέσει;  Μ πράβο Σώτη τολμάς και πάλι να πεις τα πράγματα ως έχουν. Η δήθεν πολυπολιτισμικότητα των δυτικών κοινωνιών είναι η τροφός του μουλσουμανικού φονταμενταλισμού του χειρότερου δηλαδή φασισμού του 21ου αιώνα. Πολιτισμική ενσωμάτωση τώρα. Οποιος και όποια θέλει να ζήσει δυτικά να έρθει και να το κάνει. Αλλά χωρίς μαντίλα, χωρίς κλειτοριδεκτομή, χωρίς αγοραπωλησίες γυναικών. Εδώ είναι αλλιώς. (Leo) της Σώτης Τριανταφύλλου από την Athens Voice Επανέρχομαι σε ένα σοβαρό ζήτημα που δεν γίνεται ευρέως κατανοητό στη Δύση παρά την ολοφάνερη αύξηση του ευρωσκεπτικισμού, της ισλαμοφοβίας και των αντιδράσεων εναντίον της θλιβερής προοπτικής της Ευραβίας. Αυτές οι αντιδράσεις δεν προέρχονται μόνον από «δεξιούς» και «ρατσιστές»· προέρχονται από πρώην μουσουλμάνους θεωρητικούς (Αλί Σινά, Τασλίμα Νασρίν, Ανβάρ Σαΐχ) κι από κοσμικούς φιλοσόφους (Μισέλ Ονφρέ, Κρίστοφερ Χίτσενς, Ρίτσαρντ Ντόκινς). Αρχίζω με την παραδοχή ό

του Γρηγόρη Νικολόπουλου από το Reporter Είναι απορίας άξιον γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρεί στη  υλοποίηση των προαπαιτούμενων μεταρρυθμίσεων για τις δόσεις του καλοκαιριού και προσπαθεί να τις αποφύγει, αντί να τις εφαρμόσει με ενθουσιασμό, αφού είναι σαφές ότι όλα τα μέτρα που ζητούν οι εταίροι ευνοούν τον Έλληνα πολίτη. Και για να μη μιλάμε γενικά, ας δούμε ποιά είναι αυτά τα προαπαιτούμενα και τις επιπτώσεις θα έχουν στη ζωή μας. - Η ολοκλήρωση της καταγραφής των φόρων υπέρ τρίτων . Η καταγραφή αυτών των φόρων θα οδηγήσει στην κατάργηση τους. Και αυτό ευνοεί τους πολίτες διότι σήμερα πληρώνουν φόρους μέσω διαφόρων λογαριασμών τους οποίους καρπούνται κάποιες συντεχνίες. Φυσικά οι συντεχνίες αυτές αντιδρούν και για αυτό η κυβέρνηση δεν προχωράει στην κατάργηση των φόρων. - Τα μέτρα κάλυψης της φαρμακευτικής περίθαλψης για τους ανασφάλιστους και η αλλαγή του περιθωρίου κέρδους των φαρμακείων. Είναι προφανές ότι και αυτό το μέτρο είναι υπέρ του πολίτη. Καλύπτεται