Ο δεινόσαυρος

του Ευθύμη Δημόπουλου

«Όταν ξύπνησε, ο δεινόσαυρος ήταν ακόμα εκεί». (Αουγκούστο Μοντερρόσο)

Ο Δεινόσαυρος ή αλλιώς το μικρότερο «διήγημα» στον κόσμο, έργο του Πάπα της μικρής λογοτεχνικής φόρμας Α. Μοντερρόσο, εικονοποιεί ανεπανάληπτα το αδιέξοδο «ονειρικής» φυγής από τη σκληρή πραγματικότητα.

Κάπως έτσι «ξυπνά» η χώρα και αντικρίζει έντρομη το δεινόσαυρο της πραγματικότητας κάθε φορά που σαρώνονται οι ψευδείς κόσμοι της παραπολιτικής. Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης το ελληνικό κομματικό – μιντιακό σύστημα στήνει σαθρές κατασκευές που διαλύονται στο πρώτο φύσημα. «Η οικονομία μας είναι θωρακισμένη» (Καραμανλής), «Λεφτά υπάρχουν» (Παπανδρέου), «Θα σκίσουμε τα Μνημόνια» (Σύριζα), «Success story» (Σαμαράς) κτλ. Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα.

Όμως μυαλό δε βάζουνε. Με το που άνοιξαν οι κάλπες, άρχισαν πάλι τα όργανα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ίχνος σοβαρού προγραμματικού λόγου, αλλά με φουσκωμένα τα πανιά του και τα μυαλά του από το εκλογικό αποτέλεσμα, αφού μας υποσχέθηκε ότι στις 26 Μαϊου (πρώτη χρονολογημένη Δευτέρα Παρουσία) «θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω», θέλει να επιβάλλει τη δική του ατζέντα: «Η Ελλάδα αλλάζει την Ευρώπη – Εκλογές τώρα – Η κυβέρνηση δε νομιμοποιείται – Μην τολμήσεις Σαμαρά». Από την άλλη ο κυβερνητικός παλαιοκομματισμός κάνει αυτό που πάντα ήξερε να κάνει: «Το μήνυμα ελήφθη – Ανασχηματισμός – Φεύγει ο Στουρνάρας». Έτσι στρώνεται ο δρόμος για μια ακόμη μακρά προεκλογική περίοδο. Τι σημαίνει αυτό; Κομματικός παρασιτισμός αντί για σοβαρή διοικητική δουλειά, αλισβερίσι πολιτικών μεταγραφών, μικροπολιτική μιντιακή δημοσιογραφία, μεταρρυθμιστική παραλυσία, πολιτική αστάθεια, αποθάρρυνση επενδυτών και πάει λέγοντας. Με τούτα και με κείνα δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όχι το δεινόσαυρο της πραγματικότητας αλλά ούτε το φίδι της Χρυσής Αυγής.

Σε αυτό το περιβάλλον ανοίγει και πάλι η συζήτηση περί κεντροαριστεράς. Άλλοι προτείνουν συνέδρια, άλλοι παράταξη, άλλοι ομοσπονδία. Κάποιοι βαφτίζουν κεντροαριστερά το ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι στραβομουτσουνιάζουν με το ΠΟΤΑΜΙ και κάποιοι ελπίζουν ακόμη στη ΔΗΜΑΡ. Αν μόνον αυτά απασχολήσουν το διάλογο για την κεντροαριστερή σύνθεση αυτή γρήγορα θα διολισθήσει στον πολιτικό κομφορμισμό και στον καιροσκοπισμό και το μόνο που θα κερδίσει ο δημόσιος βίος είναι κεντροαριστερούς πανελίστες και «παράγοντες».

Όσοι αγωνιούν πραγματικά για την ενότητα των μεταρρυθμιστικών και ανανεωτικών δυνάμεων, πρώτα να συνομολογήσουν τα καίρια. Όσο οι φορείς της κεντροαριστεράς ρητορεύουν κούφια χωρίς να υπερασπίζονται έμπρακτα στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής τις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις (ασφαλιστικό, φορολογία, εκπαίδευση, νέα κατανομή δημοσιοϋπαλληλικού προσωπικού κτλ) αλλά και τους ανθρώπους της διοίκησης ή της κυβέρνησης που τις προωθούν, τότε η κρίση θα λιμνάζει και άλλοι θα κερδίζουν ψήφους, σταυρούς και επιρροή. Όσο η κεντροαριστερά δε σπονδυλώνεται πάνω σε έναν τρόπο πολιτεύεσθαι που βρίσκεται σε διαρκή εχθροπραξία με όλη την πολιτική κουλτούρα της φυγής από την πραγματικότητα, ουσιαστικά με την πολιτική κουλτούρα της χρεωκοπίας, τότε ο δεινόσαυρος θα είναι πάντα εδώ.