Η ανασφάλεια του Ισραήλ
του Λυκούργου Χατζάκου από το koolnews
Ανέκαθεν και σε κάθε κρίση, πρόκληση ή επίθεση, το Ισραήλ επέλεγε την σκληροτέρα των απαντήσεων αντιποίνων. Προφανώς, αιτία για αυτό είναι η ανασφάλεια, την οποία αισθάνονται οι Ισραηλινοί, δεδομένου ότι η χώρα βρίσκεται εντός απολύτως εχθρικού περιβάλλοντος, για την δημιουργία του οποίου έχουν και οι ίδιοι ευθύνη.
Πρέπει να συγκρατείται ότι, οι Ισραηλινοί δέχθηκαν επίθεση από τον 5μερή αραβικό συνασπισμό (Ιορδανία, Συρία, Ιράκ, Αίγυπτος και Λίβανος) κατά το έτος 1948· στον πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ πρόλαβε επίθεση των Αιγύπτου και Ιορδανίας, στο δε πόλεμο του Γιομ Κιπούρ -την μεγαλύτερη θρησκευτική εορτή-, μόλις κατάφερε η χώρα να διασωθεί από νέα Αραβική επίθεση.
Από την άλλη πλευρά η σύσταση –με την απόφαση 181 του Σ.Α. των Η.Ε.-, του Ισραηλινού Κράτους, προκάλεσε κύμα Παλαιστινίων προσφύγων, οι οποίοι ουδεμία αποζημίωση έλαβαν ποτέ και έκτοτε υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», αφού παρά την αρχική πρόνοια της απόφασης των Η.Ε., ουδέποτε δημιουργήθηκε Αραβικό (Παλαιστινιακό) Κράτος και η Δυτική Όχθη μέχρι και το 1967 ανήκε στην Ιορδανία (τότε Υπεριορδανία). Η πλειοψηφία βέβαια των προσφύγων αυτών, κατέφυγε στην Χασεμιτική Ιορδανία (η πλήρης ονομασία της χώρας είναι Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας) και έλαβε αμέσως Ιορδανική υπηκοότητα (οι Ιορδανοί υπήκοι σε ποσοστό 60%-70%, δηλαδή η πλειοψηφία των κατοίκων της, είναι ακόμη και σήμερα Παλαιστινιακής καταγωγής).
Αυτά, δημιούργησαν εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη αισθημάτων ανασφάλειας, καχυποψίας και εχθρότητας μεταξύ των Ισραηλινών και Αράβων γειτόνων τους. Παρά ταύτα, μετά από σφοδρές συγκρούσεις η ΟΑΠ και ο Γιάσερ Αραφάτ από Παλαιστινιακής πλευράς και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Γιτζάκ Ραμπίν, ανέλαβαν σοβαρή ευθύνη και οι δύο πλευρές κατέληξαν στην Συμφωνία του Όσλο και εν συνεχεία οι διαπραγματευτικές ομάδες στην Στοκχόλμη προετοίμαζαν το κείμενο της οριστικής λύσης. Κάπου εκεί ο Ραμπίν δολοφονήθηκε από Εβραίο φανατικό, ενώ η συνέχεια της προσπάθειας για οριστική επίλυση στο Καμπ Ντέϊβιντ με τους Εχούντ Μπάρακ και Γιάσερ Αραφάτ, ναυάγησαν εξ αιτίας της αιφνίδιας άρνησης του Παλαιστίνιου ηγέτη να προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις, κατά πάσα πιθανότητα εκβιαζόμενος από ακραίες οργανώσεις των Παλαιστινίων. Να σημειωθεί, ότι οι Ισραηλινοί με τον Ραμπίν, είχαν δεσμευθεί προφορικά στον Πρόεδρο Κλίντον –όπως αυτός ανέφερε, σύμφωνα με μαρτυρίες, στον Σιμόν Πέρεζ στο περιθώριο της ταφής του Ραμπίν στο Τελ Αβίβ-, για αποχώρηση των στρατευμάτων του Ισραήλ από τα κατεχόμενα στην μεθοριακή γραμμή που ίσχυε προ του Ιουνίου ΄67 (πόλεμος Εξι Ημερών).
Μέχρι το Όσλο οι απαντήσεις της Τσαχάλ , σε κάθε πρόκληση, ήταν πάντοτε –και συνεχίστηκαν και κατόπιν-, ασύμμετρα σκληρές και αντί να καταστείλουν τις περισσότερες φορές κλιμάκωναν την έξαρση βίας. Οπωσδήποτε, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι το Ισραήλ βρίσκεται περιβαλλόμενο από μουσουλμανικές χώρες, συγγενείς πολιτισμικά και αλληλέγγυες θρησκευτικά με τους Παλαιστίνιους. Στα Παλαιστινιακά εδάφη, έχουν αναπτυχθεί ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις –με ισχυροτέρα φυσικά την Χαμάς-, οι οποίες ακολουθούν την οδό των τρομοκρατικών επιθέσεων έναντι αμάχων πολιτών.
Από τις χώρες αυτές (π.χ., Ιράν) ή τις οργανώσεις (π.χ., Χαμας), κάποιες έχουν ως συστατική αρχή τους και στόχο την καταστροφή του Ισραήλ. Αυτό, προφανώς και δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό στους Ισραηλινούς. Έτσι, από την μια πλευρά Μόναχο, απαγωγές, εκρήξεις ανθρώποβομβών σε λεωφορεία και πλατείες, ρουκέτες και ανατινάξεις αυτοκινήτων, από την άλλη, Σάμπρα, Σατίλα, ναυτικός αποκλεισμός της Γάζας –είναι σχετικά πρόσφατο και το επεισόδιο με το Τουρκικό πλοίο Mavi Marmara που κατά δήλωσή των Τούρκων μετέφερε «βοήθεια»-, τείχος στην μεθόριο κ.ο.κ. Τελικά οι ακραίοι και από τις δύο πλευρές, πήραν το «πάνω χέρι» και οι κύκλοι αίματος κλείνουν μόνο και μόνο για να ανοίξουν οι επόμενοι.
Σήμερα, όμως, το Ισραήλ εμφανίζεται να ξεπερνά κάθε μέτρο και αυτή η στάση προκαλεί ερωτηματικά. Κατ’ αρχάς είναι αποδεδειγμένο ότι η βία τρέφει τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό της Παλαιστινιακής πλευράς. Όσο και αν αυτό είναι τελικά ατελέσφορη πρακτική, δεν πρέπει να υποτιμάται η οργή και το μίσος που προκαλεί η άσκηση βίας και ο θάνατος αμάχων και ειδικά παιδιών, έστω και αν κάποιοι προκάλεσαν την αντίδραση. Επομένως και με δεδομένο ότι οι Ισραηλινοί επιτελείς –πολιτικού και στρατιωτικού σχεδιασμού-, δεν είναι ούτε αμαθείς ούτε απληροφόρητοι ούτε πολύ περισσότερο ανόητοι, προκύπτει εύλογα το συμπέρασμα ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση το διακύβευμα για το Ισραήλ είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Τούτο, διότι, ναι μεν η σύγκρουση δεν είναι γενικώς με τους Παλαιστινίους, αλλά με την τρομοκρατική Χαμάς, οργάνωση η οποία, οραματίζεται Ισλαμικό Κράτος στα εδάφη του Ισραήλ, η βία της καταστολής δε, κατατείνει να υπερβαίνει τα ανθρωπίνως ανεκτά όρια.
Άραγε, γιατί ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός αποδέχεται το ρίσκο να στρέψει όλη την Διεθνή κοινή γνώμη εναντίον του Ισραήλ –την στιγμή μάλιστα που η απαγωγή και η δολοφονία των 4 εφήβων από την Χαμάς είχε προκαλέσει την κατακραυγή του πολιτισμένου κόσμου; Επίσης, τι ακριβώς εννοεί ο Κος Νετανιάχου όταν λέγει ότι, «θα διαλύσουμε την Χαμάς» σε μία περιοχή όπου ο πληθυσμός είναι με την οργάνωση αυτή σε ποσοστό άνω του 80%;
Ίσως, η απάντηση να βρίσκεται λίγο ανατολικότερα, προς την Τεχεράνη. Είναι γεγονός ότι, η Χαμάς έπληττε –όπως και η γειτονική Σιϊτική Hizbollah στον Λίβανο-, τις πόλεις του Ισραήλ με ρουκέτες Ιρανικής κατασκευής. Και μπορεί στο Ισραηλινό έδαφος να πέρναγαν υπογείως μέσω του δικτύου σηράγγων, όμως, δεν θα ήταν δυνατόν να φθάσουν εύκολα εκεί και μάλιστα σε επαρκή ποσότητα, δίχως συνδρομή εντός της Συρίας και του Ιράκ, χώρες που η αύρα χειρός Τεχεράνης είναι εντόνως αισθητή . Ακόμη, οι Ισραηλινοί είναι γνωστό, ότι πιέζουν τους Αμερικανούς για κτύπημα στο Ιράν, κάτι που ευτυχώς εκείνοι αρνούνται.
Δεν θα ήταν υπερβολή ή δίχως βάση η υπόθεση ότι, το Ισραήλ προκειμένου η πολεμική μηχανή του να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη να καταφέρει πλήγμα εναντίον της θεοκρατικής Τεχεράνης, ξεκαθαρίζει τους τοπικούς λογαριασμούς του και καλύπτει τα νώτα του. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα το δούμε στο μέλλον –εγγύς ή απώτερο-, αλλά είναι σκέψη η οποία μόνο τρόμο δύναται να προκαλέσει.
Απαιτείται επομένως από την Διεθνή –σώφρονα- Κοινότητα, άμεση παρέμβαση καταλαγής της βίας και επιβολής μιας οριστικής και δίκαιης, βιώσιμης λύσης του Παλαιστινιακού. Διαφορετικά, κάθε εκδοχή είναι ανοικτή και καθόλου αισιόδοξη .
Πρέπει να συγκρατείται ότι, οι Ισραηλινοί δέχθηκαν επίθεση από τον 5μερή αραβικό συνασπισμό (Ιορδανία, Συρία, Ιράκ, Αίγυπτος και Λίβανος) κατά το έτος 1948· στον πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ πρόλαβε επίθεση των Αιγύπτου και Ιορδανίας, στο δε πόλεμο του Γιομ Κιπούρ -την μεγαλύτερη θρησκευτική εορτή-, μόλις κατάφερε η χώρα να διασωθεί από νέα Αραβική επίθεση.
Από την άλλη πλευρά η σύσταση –με την απόφαση 181 του Σ.Α. των Η.Ε.-, του Ισραηλινού Κράτους, προκάλεσε κύμα Παλαιστινίων προσφύγων, οι οποίοι ουδεμία αποζημίωση έλαβαν ποτέ και έκτοτε υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», αφού παρά την αρχική πρόνοια της απόφασης των Η.Ε., ουδέποτε δημιουργήθηκε Αραβικό (Παλαιστινιακό) Κράτος και η Δυτική Όχθη μέχρι και το 1967 ανήκε στην Ιορδανία (τότε Υπεριορδανία). Η πλειοψηφία βέβαια των προσφύγων αυτών, κατέφυγε στην Χασεμιτική Ιορδανία (η πλήρης ονομασία της χώρας είναι Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας) και έλαβε αμέσως Ιορδανική υπηκοότητα (οι Ιορδανοί υπήκοι σε ποσοστό 60%-70%, δηλαδή η πλειοψηφία των κατοίκων της, είναι ακόμη και σήμερα Παλαιστινιακής καταγωγής).
Αυτά, δημιούργησαν εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη αισθημάτων ανασφάλειας, καχυποψίας και εχθρότητας μεταξύ των Ισραηλινών και Αράβων γειτόνων τους. Παρά ταύτα, μετά από σφοδρές συγκρούσεις η ΟΑΠ και ο Γιάσερ Αραφάτ από Παλαιστινιακής πλευράς και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Γιτζάκ Ραμπίν, ανέλαβαν σοβαρή ευθύνη και οι δύο πλευρές κατέληξαν στην Συμφωνία του Όσλο και εν συνεχεία οι διαπραγματευτικές ομάδες στην Στοκχόλμη προετοίμαζαν το κείμενο της οριστικής λύσης. Κάπου εκεί ο Ραμπίν δολοφονήθηκε από Εβραίο φανατικό, ενώ η συνέχεια της προσπάθειας για οριστική επίλυση στο Καμπ Ντέϊβιντ με τους Εχούντ Μπάρακ και Γιάσερ Αραφάτ, ναυάγησαν εξ αιτίας της αιφνίδιας άρνησης του Παλαιστίνιου ηγέτη να προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις, κατά πάσα πιθανότητα εκβιαζόμενος από ακραίες οργανώσεις των Παλαιστινίων. Να σημειωθεί, ότι οι Ισραηλινοί με τον Ραμπίν, είχαν δεσμευθεί προφορικά στον Πρόεδρο Κλίντον –όπως αυτός ανέφερε, σύμφωνα με μαρτυρίες, στον Σιμόν Πέρεζ στο περιθώριο της ταφής του Ραμπίν στο Τελ Αβίβ-, για αποχώρηση των στρατευμάτων του Ισραήλ από τα κατεχόμενα στην μεθοριακή γραμμή που ίσχυε προ του Ιουνίου ΄67 (πόλεμος Εξι Ημερών).
Μέχρι το Όσλο οι απαντήσεις της Τσαχάλ , σε κάθε πρόκληση, ήταν πάντοτε –και συνεχίστηκαν και κατόπιν-, ασύμμετρα σκληρές και αντί να καταστείλουν τις περισσότερες φορές κλιμάκωναν την έξαρση βίας. Οπωσδήποτε, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι το Ισραήλ βρίσκεται περιβαλλόμενο από μουσουλμανικές χώρες, συγγενείς πολιτισμικά και αλληλέγγυες θρησκευτικά με τους Παλαιστίνιους. Στα Παλαιστινιακά εδάφη, έχουν αναπτυχθεί ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις –με ισχυροτέρα φυσικά την Χαμάς-, οι οποίες ακολουθούν την οδό των τρομοκρατικών επιθέσεων έναντι αμάχων πολιτών.
Από τις χώρες αυτές (π.χ., Ιράν) ή τις οργανώσεις (π.χ., Χαμας), κάποιες έχουν ως συστατική αρχή τους και στόχο την καταστροφή του Ισραήλ. Αυτό, προφανώς και δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό στους Ισραηλινούς. Έτσι, από την μια πλευρά Μόναχο, απαγωγές, εκρήξεις ανθρώποβομβών σε λεωφορεία και πλατείες, ρουκέτες και ανατινάξεις αυτοκινήτων, από την άλλη, Σάμπρα, Σατίλα, ναυτικός αποκλεισμός της Γάζας –είναι σχετικά πρόσφατο και το επεισόδιο με το Τουρκικό πλοίο Mavi Marmara που κατά δήλωσή των Τούρκων μετέφερε «βοήθεια»-, τείχος στην μεθόριο κ.ο.κ. Τελικά οι ακραίοι και από τις δύο πλευρές, πήραν το «πάνω χέρι» και οι κύκλοι αίματος κλείνουν μόνο και μόνο για να ανοίξουν οι επόμενοι.
Σήμερα, όμως, το Ισραήλ εμφανίζεται να ξεπερνά κάθε μέτρο και αυτή η στάση προκαλεί ερωτηματικά. Κατ’ αρχάς είναι αποδεδειγμένο ότι η βία τρέφει τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό της Παλαιστινιακής πλευράς. Όσο και αν αυτό είναι τελικά ατελέσφορη πρακτική, δεν πρέπει να υποτιμάται η οργή και το μίσος που προκαλεί η άσκηση βίας και ο θάνατος αμάχων και ειδικά παιδιών, έστω και αν κάποιοι προκάλεσαν την αντίδραση. Επομένως και με δεδομένο ότι οι Ισραηλινοί επιτελείς –πολιτικού και στρατιωτικού σχεδιασμού-, δεν είναι ούτε αμαθείς ούτε απληροφόρητοι ούτε πολύ περισσότερο ανόητοι, προκύπτει εύλογα το συμπέρασμα ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση το διακύβευμα για το Ισραήλ είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Τούτο, διότι, ναι μεν η σύγκρουση δεν είναι γενικώς με τους Παλαιστινίους, αλλά με την τρομοκρατική Χαμάς, οργάνωση η οποία, οραματίζεται Ισλαμικό Κράτος στα εδάφη του Ισραήλ, η βία της καταστολής δε, κατατείνει να υπερβαίνει τα ανθρωπίνως ανεκτά όρια.
Άραγε, γιατί ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός αποδέχεται το ρίσκο να στρέψει όλη την Διεθνή κοινή γνώμη εναντίον του Ισραήλ –την στιγμή μάλιστα που η απαγωγή και η δολοφονία των 4 εφήβων από την Χαμάς είχε προκαλέσει την κατακραυγή του πολιτισμένου κόσμου; Επίσης, τι ακριβώς εννοεί ο Κος Νετανιάχου όταν λέγει ότι, «θα διαλύσουμε την Χαμάς» σε μία περιοχή όπου ο πληθυσμός είναι με την οργάνωση αυτή σε ποσοστό άνω του 80%;
Ίσως, η απάντηση να βρίσκεται λίγο ανατολικότερα, προς την Τεχεράνη. Είναι γεγονός ότι, η Χαμάς έπληττε –όπως και η γειτονική Σιϊτική Hizbollah στον Λίβανο-, τις πόλεις του Ισραήλ με ρουκέτες Ιρανικής κατασκευής. Και μπορεί στο Ισραηλινό έδαφος να πέρναγαν υπογείως μέσω του δικτύου σηράγγων, όμως, δεν θα ήταν δυνατόν να φθάσουν εύκολα εκεί και μάλιστα σε επαρκή ποσότητα, δίχως συνδρομή εντός της Συρίας και του Ιράκ, χώρες που η αύρα χειρός Τεχεράνης είναι εντόνως αισθητή . Ακόμη, οι Ισραηλινοί είναι γνωστό, ότι πιέζουν τους Αμερικανούς για κτύπημα στο Ιράν, κάτι που ευτυχώς εκείνοι αρνούνται.
Δεν θα ήταν υπερβολή ή δίχως βάση η υπόθεση ότι, το Ισραήλ προκειμένου η πολεμική μηχανή του να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη να καταφέρει πλήγμα εναντίον της θεοκρατικής Τεχεράνης, ξεκαθαρίζει τους τοπικούς λογαριασμούς του και καλύπτει τα νώτα του. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα το δούμε στο μέλλον –εγγύς ή απώτερο-, αλλά είναι σκέψη η οποία μόνο τρόμο δύναται να προκαλέσει.
Απαιτείται επομένως από την Διεθνή –σώφρονα- Κοινότητα, άμεση παρέμβαση καταλαγής της βίας και επιβολής μιας οριστικής και δίκαιης, βιώσιμης λύσης του Παλαιστινιακού. Διαφορετικά, κάθε εκδοχή είναι ανοικτή και καθόλου αισιόδοξη .
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου