Τα ψέμματα που μας καταστρέφουν
του Περικλή Βαλλιάνου
Απόψε είναι προφανές ότι η εγκληματική ανικανότητα της πολιτικής μας ηγεσίας (κυβερνητικής και αντιπολιτευόμενης) έχει πάλι σπρώξει τη χώρα στο χείλος τραγικής κατάρρευσης. Ένα νέο '22 είναι προ των πυλών.
Σε λιγότερο από ενάμιση μήνα είναι πιθανότατο, αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν, να έχει δρομολογηθεί η αμετάκλητη εκδίωξη της χώρας από το κοινό νόμισμα και την ΕΕ. Και τότε ο λαός μας θα κατρακυλήσει σε απίστευτη αθλιότητα, που μπροστά της αυτά που περάσαμε τα τελευταία χρόνια θα φαντάζουν παράδεισος.
Το "enough is enough" αυτή τη φορά οι (ευτυχώς μέχρι τώρα) εταίροι μας το εννοούν (σε αντίθεση με το "the game is over" του 2010).
Η ανεύθυνη "αντιμνημονιακή" στροφή των κυβερνητικών μετά τις ευρωεκλογές, που θέλησαν να ξεγελάσουν την διεθνή κοινότητα με ψεύτικα "πλεονάσματα" από την εξόντωση των μεσαίων τάξεων και την καταστροφή της παραγωγικής οικονομίας, δέχτηκε ισχυρό ράπισμα στο Παρίσι.
Ταυτόχρονα στο Λονδίνο η αγραμματοσύνη, η ιδεοληψία και οι εξωπραγματικές πομφόλυγες του "προγράμματος" της αντιπολίτευσης προκάλεσαν την οργή και τον καγχασμό εκείνων από τους οποίους εξαρτάται η οικονομική μας επιβίωση.
Και οι μεν και οι δε ενδιαφέρονται μονάχα για την κατοχή της εξουσίας και την διαιώνιση του συστήματος τη ασύστολης ληστείας της κοινωνίας για χάρη της κομματικής τους πελατείας. Ενός συστήματος που έχτισαν από κοινού όλα αυτά τα χρόνια.
Οι ευθύνες των ίδιων των Ευρωπαίων είναι τεράστιες για την επαπειλούμενη ελληνική τραγωδία, γιατί δεν πίεσαν για τις αναγκαίες δομικές αλλαγές στην διοίκηση και την οικονομία και αρκέστηκαν μόνο στην καταστροφική (όπως αποδείχτηκε) δημοσιονομική διόρθωση.
Υπάρχει άραγε χρόνος για μια σωτήρια διακομματική συναίνεση πριν από την οριστική πτώση στον γκρεμό; Υπάρχουν άραγε οι υπεύθυνοι και λογικοί πολιτικοί που βάζουν το συμφέρον του τόπου πάνω από τις προσωπικές τους μωροφιλοδοξίες; Το ελπίζω, αν και αμφιβάλλω σφόδρα. Η συμπεριφορά όλων είναι μέχρι στιγμής κατάπτυστη.
Προσεύχομαι (δεν έχω τι άλλο να κάνω) να μην χρειαστεί να γράψω ένα τρίτο σημείωμα, με τίτλο αυτή τη φορά "Τα ψέμματα που μας κατέστρεψαν."
Προσυπογράφω όσα αναφέρετε! Δυστυχώς, δεν μπορώ να προσευχηθώ ούτε το θέλω, γιατί δεν πιστεύω ότι έτσι θα σωθώ Καθώς επίσης, δεν πιστεύω σε μεσσίες και ιδιαίτερα, σε πολιτικούς που κατείχαν κυβερνητικές θέσεις ή δημόσια αξιώματα τα τελευταία, τουλάχιστον, 20 χρόνια. Τι απομένει λοιπόν; Η πίστη σε μένα! ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΑΡΚΕΙ! Μήπως όμως είναι πολλοί σαν κι εμένα; Αν ΝΑΙ, μπορούμε και πως, να κάνουμε κάτι;
ΑπάντησηΔιαγραφή