Το Eurogroup φέρνει πολιτικές εξελίξεις



του Παναγιώτη Γκλαβίνη

Σε αντίθεση με την ελληνική Κυβέρνηση, που εξακολουθεί ν’ αυτοσχεδιάζει, οι εταίροι μας πήγαν καλά προετοιμασμένοι στο Eurogroup της 24ης Απριλίου. Είχαν προηγηθεί δύο άτυπες συσκέψεις σε Ουάσιγκτον και Ρίγα, χωρίς την παρουσία του Έλληνα ΥΠΟΙΚ, ο οποίος δεν προσκλήθηκε. Τώρα καταλαβαίνουμε το βάθος και τη σοβαρότητα της προετοιμασίας των δανειστών μας ενόψει ενός Eurogroup, στο οποίο καλούνταν να συνάγουν τις συνέπειες της μη τήρησης της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου από μέρους μας. Τις κρίσιμες δηλώσεις, τις έκανε ο κ. Dijsselbloem: αφού επέρριψε την ευθύνη για την καθυστέρηση στην ελληνική πλευρά, δήλωσε παρόλα αυτά ότι απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου «παραμένει το πλαίσιό μας για να φτάσουμε σε μια συμφωνία».

Στις 20 Φεβρουαρίου συμφωνήθηκε πράγματι να κλείσει η αξιολόγηση του προηγούμενου προγράμματος μέχρι το τέλος Απριλίου, προκειμένου να εκταμιευθεί μέχρι τότε και η εναπομείνασα δόση. Το Eurogroup της 24ης Απριλίου θα ήταν η τελευταία ευκαιρία για να γίνει κάτι τέτοιο. Και δεν έγινε. Το πιο λογικό, λοιπόν, ήταν να περάσουμε τώρα στο στάδιο διαπραγμάτευσης ενός Τρίτου Μνημονίου σε αντικατάσταση του Δεύτερου, που αδυνατεί να κλείσει. Όλοι ξέρουμε ότι αυτό επιθυμούν και οι εταίροι μας αν είναι να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, που είναι και το βασικό τους σενάριο. Διότι, αν είναι να φύγουμε, δε θα το παίδευαν κι αυτοί τόσο πολύ. Θάχαμε τελειώσει προ πολλού εάν βασικό τους σενάριο ήταν ν’ αποχωρήσουμε. Όμως δεν είναι. Στην πραγματικότητα, όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτή τη φορά οι εταίροι μαζί μας, οφείλονται στο γεγονός ότι θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν στη ζωή έναν ασθενή, που κάνει τα πάντα για ν’ αυτοκτονήσει. 

Γιατί, λοιπόν, δεν έσπευσαν ν’ αδράξουν την ευκαιρία και να πουν στην ελληνική Κυβέρνηση ότι, αφού παρήλθε άπρακτη η προθεσμία για την επίτευξη μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, τώρα πλέον δεν μπορούν να μιλήσουν παρά μόνο για ένα Τρίτο Μνημόνιο; Γιατί δεν το κάνανε, τη στιγμή που γνωρίζουν καλά πως εδώ και πέντε μήνες έχουμε προκαλέσει τέτοια βλάβη στην οικονομία μας, την οποία αδυνατεί να αποκαταστήσει μια ενδιάμεση συμφωνία, καθώς ό,τι πάρουμε τώρα από τη δόση, θα τα δώσουμε αμέσως στην ΕΚΤ, για να βρεθούμε και πάλι σε κατάσταση ασφυξίας; Για τρεις λόγους δεν το κάνανε:

Πρώτον, διότι δεν είναι ακόμα σε θέση ν’ αποκαλύψουν τις πραγματικές προθέσεις τους στα Κοινοβούλιά τους, που δεν θα δεχθούν εύκολα να μας δώσουν κι άλλα χρήματα, τα οποία όμως έχουμε απεγνωσμένα ανάγκη για να παραμείνουμε στο Ευρώ. Για το σκοπό αυτό, όπως έγραψα στις 9 Φλεβάρη εδώ στο Capital, χρειάζονται έναν ελεγχόμενο κλυδωνισμό, αφενός μεν ορατό από τηλεοράσεως στο εξωτερικό, ώστε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη, αφετέρου δε ικανό να συσπειρώσει τον πολιτικό κόσμο στο εσωτερικό, ώστε ν’ αποτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή. Ήδη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε ότι θα φτάσει στα όρια των αρμοδιοτήτων του για να κρατήσει τη χώρα στο Ευρώ! Ξέρει κάτι;

Δεύτερον, διότι η κατάργηση του πολιτικού πλαισίου αναζήτησης μιας συμφωνίας για το κλείσιμο του δεύτερου προγράμματος που εισήγαγε η απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου θα ισοδυναμούσε με πιστωτικό θάνατο, τον οποίο αναπόφευκτα θα επέφερε η ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες, καθώς δεν θα είχε άλλη επιλογή απ’ το να συνάγει τις συνέπειες του ναυαγίου για να περισώσει ό,τι μπορεί.

Για έναν τρίτο λόγο, νομικό αυτή τη φορά, αδυνατούσαν οι εταίροι μας ν’ αλλάξουν το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με την ελληνική Κυβέρνηση και να συζητήσουν τώρα ένα νέο Μνημόνιο μαζί της: διότι αυτό έπρεπε να το ζητήσει πρώτη η ελληνική Κυβέρνηση, σε αντικατάσταση του τρέχοντος Μνημονίου, το οποίο αδυνατεί ή αρνείται να κλείσει. 

Η άλλη επιλογή που είχε το Eurogroup αν εφήρμοζε πιστά την απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου, θα υποχρέωνε τον Πρωθυπουργό να προκηρύξει δημοψήφισμα ή εκλογές για να λάβει εντολή διαπραγμάτευσης ενός Τρίτου Μνημονίου, την οποία αυτή τη στιγμή πιστεύει πως δεν έχει ή δεν τολμά να την σκεφτεί με τη συγκεκριμένη Κοινοβουλευτική Ομάδα πίσω του. Το νέο Μνημόνιο θα περνούσε και τώρα από τη Βουλή, όμως αυτό θα γινόταν επειδή θα ψηφιζόταν από τη ΝΔ, το Ποτάμι και το Πασόκ, ενώ η Κ.Ο. του Σύριζα μπορεί να οδηγούσε με τις διαρροές της σε απώλεια της δεδηλωμένης, περίπτωση κατά την οποία ο κ. Τσίπρας θα υποχρεωνόταν να σχηματίσει Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, αντί της οποίας προτιμά, ως φαίνεται, να προσφύγει και πάλι στις κάλπες.
Η τελευταία επιλογή φαίνεται ν’ αποτελεί ιδανική υπό τις επικρατούσες συνθήκες διέξοδο για τον εγκλωβισμένο Πρωθυπουργό, τη στιγμή που είναι βέβαιο πως, για να λάβει τώρα τη δόση (που δεν θα του λύσει και το πρόβλημα), θα υποχρεωθεί σε υπερβολικούς κατά τη γνώμη του συμβιβασμούς, τους οποίους θα προτιμούσε να κάνει μετά τις εκλογές υπογράφοντας ένα νέο Μνημόνιο, πλην όμως ισχυρότερος απ’ ό,τι είναι σήμερα, τόσο στη Βουλή (χωρίς τους ΑΝΕΛ που τον δυσφημούν), όσο και στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα (χωρίς τους αριστεριστές που τον κρατούν όμηρο).

Όλα αυτά τελούν, ασφαλώς, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι ο κ. Μάρδας θα βρει όσα λεφτά χρειάζονται μέχρι τις αρχές Ιουνίου για να διεξαχθούν οι εκλογές χωρίς πιστωτικό γεγονός, με ανοικτές τράπεζες και πληρωμένες συντάξεις. Εάν τα καταφέρει, οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Αν δεν τα καταφέρει, θα είναι καταιγιστικές.

* Ο κ. Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Α.Π.Θ.


Πηγή:www.capital.gr


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία