Θάνος Τσουμαλάκος: Κενό αντιπάλου

 του Θάνου Τσουμαλάκου

Η εικόνα

Ο Τσίπρας καρπώνεται, τα τελευταία τρία χρόνια,  όλη την οργή για το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και την πολιτική τάξη που την υπηρέτησε. Έχοντας τραβήξει μία νοητή γραμμή, κυρίως λόγω ηλικίας και κομματικής καταγωγής του,  κατάφερε να κατασπαράξει  ΠΑΣΟΚ & ΝΔ και να απαξιώσει άμεσα, οποιοδήποτε στέλεχος του  αντίπαλου πολιτικού συστήματος του αντιπαρατέθηκε.

Είναι, δε τέτοια η απογοήτευση για τη μεταπολιτευτική πολιτική τάξη του δικομματισμού, ώστε αυτή η λαϊκή κατακραυγή να λειτουργεί  (ακόμη) σαν πυροπροστασία στις τεράστιες αστοχίες της πρωθυπουργικής θητείας του και στην πολιτική του αυτοδιάψευση, η οποία συντελέστηκε με την συμφωνία μετά το δημοψήφισμα και την διαχείριση του Όχι, το οποίο, όπως απεδείχθη, καθόλου δεν τον βόλευε (το επιθυμούσε;).

Για αυτό δεν έχει καμία τύχη η Αριστερή Πλατφόρμα, αφού όλο το πολιτικό της προσωπικό στην απογείωση του σύριζα, έως τώρα, «κρύφτηκε» στην αντανάκλαση του Τσίπρα. Το μόνο που ξέρουν και μπορούν να κάνουν, σαν παλαιοί «μπολσεβίκοι», είναι να εξιστορούν στο μέλλον, πως τα όποια Όχι και  Παρών καταχωρήθηκαν στην μεριά της αξιοπρέπειας  και της υποστήριξης του λαϊκού αγώνα ενάντια στο σύστημα που ανάγκασε τον αρχηγό- Αλέξη να γονατίσει.

Δεν είναι μόνο η λαϊκή κατακραυγή που διασώζει τον Τσίπρα. Πάνω από αυτήν είναι το «κενό αντιπάλου», που τον προστατεύει, γιατί ο λαός προτιμά να τον κυβερνά ο ατζαμής και ενίοτε αφελής ιδεολόγος, παρά το πολιτικό παχύδερμο της μεταπολίτευσης. 

Πάνω από όλα, όμως, είναι η ίδια η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, που δρα σαν ψυχοκοινωνικό εργαλείο, λειτουργώντας σαν θεραπευτική διαδικασία στην αποτρόπαιη εικόνα του πελατειακού κράτους. Μετατρέπεται στον μεγάλο υπνωτιστή του έθνους.

Η εκτέλεση

Στην πρόσφατη  πρωθυπουργική συνέντευξη, ο Α. Τσίπρας παραδέχτηκε πως ρώτησε και έμαθε για τις συνέπειες της μετάβασης στη δραχμή, δηλαδή ενός Grexit . Μία παρατήρηση και μία απορία προκύπτουν εδώ: η παρατήρηση είναι η απίστευτη ελαφρότητα διακίνησης αυτής της ιδέας σαν εναλλακτική στρατηγική προοπτική της οικονομίας, από την κομματική ομάδα του Σύριζα.

Καθώς, όμως,  η κατάσταση παίρνει την μορφή ενός κλειδωμένου συρταριού, ενός μαύρου κουτιού, για το άγνωστο περιεχόμενο της ανάλυσης του Grexit, μόνο υποθέσεις εργασίας ή λογικές διεργασίες μπορούν να γίνουν.  Η  απορία, λοιπόν,  είναι αν την εξήγησε στο υπουργικό συμβούλιο και στα μέλη της  κεντρικής του επιτροπής. Η λεπτομερειακή και επιστημονική ανάλυση, την οποία πρέπει να έλαβε σαν πρωθυπουργός της χώρας, δεν έπεισε του συναγωνιστές, αυτός τρομάζει πιο εύκολα ή υπάρχει κάποιο άλλο μυστικό; Οι εφτά νάνοι έξυναν το κεφάλι τους κοιτώντας την αναίσθητη Χιονάτη…

Εδώ διακρίνουμε, μάλλον,  την φτωχή πολιτική φιγούρα παρά τον χαρισματικό λαοπλάνο και την μετατροπή του μεγάλου υπνωτιστή σε συμπαθητικό και αθώο.

Η ουσία της κατάρρευσης του  πολιτικού συστήματος με το πελατειακό κράτος να το υποστηρίζει, την τελευταία πενταετία των μνημονίων, είναι πως δεν μπορεί να οργανώσει την μακροπρόθεσμη προοπτική και να προσφέρει μία κανονική καπιταλιστική αναπαραγωγή, εξυπηρετώντας και συντονίζοντας το «σύστημα» και τις δυνάμεις του πάνω από το πολιτικό σύστημα.

Και αυτό δεν είναι συνωμοσιολογία, ούτε μία μεταφυσική διάσταση της πολιτικής, εκτός αν ο αναγνώστης πιστεύει απλοϊκά πως ο Ομπάμα κυβερνά τον πλανήτη.

Οι δυνάμεις αυτές δεν επιδρούν σταθερά σε μία κατεύθυνση, δημιουργούν σύμπλοκα σχήματα και διαρκώς μεταβαλλόμενες συμμαχίες,  με ερείσματα στην οικονομία και τις επιχειρήσεις, στην κρατική γραφειοκρατία, στο πολιτικό κατεστημένο και φυσικά στα μέσα ενημέρωσης. Θα δουλέψουν μακροπρόθεσμα για να παρακολουθήσουν και να ελέγξουν τις εξελίξεις και φυσικά δεν υπέρ-αντιδρούν για να αποφύγουν «χυδαίες» παρεμβάσεις στην καθημερινότητα.

Ο λαός ψηφίζει κάθε τετραετία (ή και νωρίτερα), αλλά το σύστημα κάθε ημέρα, με τη έννοια της αέναης παρέμβασης στην δημιουργία και διαχείρισης των πολιτικών ενεργειών.

Η εμπειρία

Όταν, λοιπόν,  εμφανίζεται η άσχημη πλευρά του πράγματος, (ο Βαρουφάκης το προσδιορίζει, μόλις, το βράδυ του δημοψηφίσματος), ο Τσίπρας επιλέγει τον «φρονηματισμό» του κατά την συριζαίικη ερμηνεία, τρέχοντας να υπογράψει το επαχθέστερο των μνημονίων. 

Τότε ξεκινά τις σοφιστείες και τους δικολαβισμούς, αντιλαμβανόμενος πως μπορείς να ζεις τον μύθο σου σαν κομαντάτε (ή …Χιονάτη ενίοτε).

Ήταν η αυτόματη αντίδραση σε μία προσπάθεια  ερασιτεχνικής  αυτονόμησης, η οποία άρχισε με το δημοψήφισμα. Όπως έχω ξαναγράψει, στα στενά όρια της ενοποιημένης Ευρώπης το παιχνίδι είναι γνωστό σε εχθρούς και φίλους.

Οι δυνατότητες παρέμβασης της νομισματικής πολιτικής είναι σχεδόν μονόδρομος στις οικονομίες της αγοράς, άρα υπέρ-στρατηγική δεν υπάρχει, και αν υπήρχε θα ήταν γνωστή σε όλους.

Ο δράκος ξεπρόβαλε από το παραβάν και ξαναέβαλε το κεφάλι του μέσα.

Εκεί ο μεγάλος υπνωτιστής παίρνει την θέση του μέσα στο κοινό.

Όμως, η επίγνωση είναι πάντα η αρχή της εξέλιξης, η ψυχοκυβερνητική διδάσκει πως η εικόνα του εγώ αλλάζει με την εμπειρία.  Και από αυτό πρέπει να το  κατανοήσουν πια και  οι Έλληνες ψηφοφόροι.

Θάνος Τσουμαλάκος 21-7-2015