Γιώργος Στόγιας: Ηθικό πλεονέκτημα

Κύριο μέλημα της "αρθρογραφίας της ήττας" που αναπτύσσεται τον τελευταίο καιρό από αναστοχαστικούς και εμβριθείς διανοουμένους της αριστεράς (π.χ. Λιάκος, Χριστόπουλος, Δ. Σεβαστάκης, Μπουρνάζος) είναι η υπεράσπιση του ηθικού πλεονεκτήματος. Η αναγνώριση των ευθυνών έχει να κάνει αποκλειστικά με τις εσφαλμένες, όπως αποδείχτηκε, πολιτικές εκτιμήσεις για τις δυνατότητες του κυβερνητικού εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει τους δεδομένους συσχετισμούς ισχύος στην Ευρώπη.

 Οι συγγραφείς απευθύνονται και απολογούνται, με σπαραγμό ψυχής, αποκλειστικά σε όσους πίστεψαν στο όραμα και τώρα κοιτούν απογοητευμένοι και θυμωμένοι την άτακτη συνθηκολόγηση. Η ρητορική τους για το μέλλον δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτή του πρωθυπουργού: Κανένας αγώνας που δόθηκε δεν είναι ολοκληρωτικά χαμένος. Ηττηθήκαμε γιατί ήμασταν αφελείς, απροετοίμαστοι, ιδεολόγοι, επιπόλαιοι. Ναι, αλλά ήμασταν και είμαστε οι καλοί, αυτός είναι ο κρίκος που μας ενώνει, το άστρο που θα μας οδηγεί στη νεομνημονιακή ζωή.

Πουθενά στα κείμενα αυτά δεν υπάρχει μια αναφορά στις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πουθενά δεν υπάρχει ένα ενδιαφέρον, μια συγγνώμη για τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που είδαν την επαγγελματική τους κατάσταση να δυσκολεύει από τον Φεβρουάριο και να επιδεινώνεται δραματικά από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος έως σήμερα. 

Οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις, η απώλεια εμπορικής εμπιστοσύνης που είχε κερδηθεί με κόπους ετών, οι ακυρώσεις παραγγελιών και κρατήσεων, η αδυναμία εισαγωγής πρώτων υλών, οι στο άμεσο μέλλον ελλείψεις βασικών αγαθών, η αγωνία και η απελπισία για φιλόδοξα σχέδια (επιχειρηματικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά) που εγκαταλείπονται, όλα αυτά βαραίνουν την κυβερνώσα αριστερά, είναι πάνω της. Στον βαθμό που τους αναλογεί, πρέπει να βαραίνουν και εκείνους τους διανοουμένους που με τον δημόσιο λόγο τους έδωσαν, όλο αυτό τον καιρό, μια, υψηλής κουλτούρας, αγωνιστική κάλυψη και υποστήριξη στην αντιμνημονιακή ρητορική και στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. 

Η απόσειση αυτών των ευθυνών, η ομφαλοσκοπική κίνηση του βλέμματος προς το φίλιο ακροατήριο, φανερώνει την αδυναμία τους να ασκήσουν ριζοσπαστική κριτική και αυτοκριτική, και να συμβάλουν έτσι στην υπέρβαση του πολιτικού αδιεξόδου. Σαν θρησκευτικοί αγκιτάτορες ενδιαφέρονται πρώτιστα για την ενότητα του δόγματος, λες και από αυτή εξαρτάται, σε τελική ανάλυση, η σωτηρία. Τα υπόλοιπα είναι για τους κοσμικούς, που, έτσι κι αλλιώς, είναι πλανημένοι και καταδικασμένοι.

Tα κείμενα

Δ. Σεβαστάκη,  Μπουρνάζου, Λιάκου, Χριστόπουλου