Γιάννης Θεοδωρίδης: Ο πόνος του αιμομικτικού αποχωρισμού

από το blog "Ψυχαναλυτικές αναγνώσεις"

Ακούμε συχνά ιδιαίτερα στις μέρες μας, πολιτικούς να εκφράζουν με βάθος ψυχής και γνήσιο συναισθηματικό σπαραγμό, τον πόνο που νοιώθουν από τον αποχωρισμό κρατικής περιουσίας της οποίας κάθε τρόπος παραχώρησης συνιστά “ξεπούλημα”.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι ειλικρινείς ως προς τα συναισθήματα που εκφράζουν και ως προς την αντίληψη του “ξεπουλήματος”. Οφείλουμε να τους πιστέψουμε παρότι είναι αδύνατον να συμμεριστούμε μία τόσο πρωτόγονη αντίληψη της ζωής και της σχέσης με τον κόσμο.

Ο σπαραγμός τους μπορεί να μην έχει ουδεμία αντιστοιχία με την συνολική αποτίμηση της πράξης, έχει όμως ευθεία “σωματική” και συναισθηματική αντιστοιχία με το σπαραγμό του βρέφους που χάνει την αγκαλιά την μάνας του. Στην περίπτωση του βρέφους όπου ο εαυτός του είναι το σύμπαν, η απώλεια της “αγκαλιάς” είναι απώλεια δικού του “σώματος” και ψυχής. Κανένα τίμημα, ούτε όλη η περιουσία του κόσμου δεν μπορεί ούτε στοιχειωδώς να αναπληρώσει το ναρκισσιστικό τραύμα της απομείωσης της ύπαρξης.

Στα βρέφη βέβαια μια τέτοια αντίληψη δεν συνιστά κανενός είδους πρόβλημα. Στην περίπτωση των ενηλίκων όμως, όπως τυπικά είναι το πολιτικό προσωπικό που “πονάει”, η ίδια αντίληψη του κράτους εφόσον διατηρήσει τη δυναμική της, αποκτά μια δαιμονιώδη διάσταση. Η αγκαλιά μεταξύ του πολιτικού και της μητρικής “κρατικής ύλης” έχει μολυνθεί σεξουαλικά. Η μονοπωλιακή ιδιοκτησιακή ηδονή που αναπτύσσεται είναι ασυναγώνιστη και αιμομικτική. Κάθε παρενόχληση της αιμομικτικήςσχέσης με την “κρατική ύλη”, συνιστά βρωμερό παράσιτο της ωραιότητας που γίνεται μοιραία αντιληπτό ως “ξεπούλημα”. Ο “τρίτος”, ο εξωτερικός παράγοντας που έρχεται να “αγοράσει”, να γονιμοποιήσει, να αναπτύξει τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τους σιδηροδρόμους, είναι ο εισβολέας που φέρνει τον αληθινό κόσμο της ματαίωσης δια του “αιμομικτικού αποχωρισμού”.

Ο “πόνος” αυτών των ανθρώπων είναι γνήσιος. Γνήσιος και τραγικός. Αποτελεί την έκφραση ενός αρρωστημένου ιδεολογήματος που οδήγησε τη χώρα στον ευνουχισμό. Είναι το ιδεολόγημα του Οιδίποδα που ευνουχίστηκε επειδή φαντάστηκε την υπέρτατη ηδονή στην σύνδεση με τη μητρική σάρκα της οποιας η παραμικρή απώλεια συνιστά "ξεπούλημα". Πολίτες και πολιτικοί πορεύτηκαν στην Ελλάδα για δεκαετίες με αυτή την θνησιγενή φαντασίωση της σύνδεσης με το αναντικατάστατο κράτος.