Λεωνίδας Καστανάς: Τα τρία δώρα του ΣΥΡΙΖΑ

Μίζερο και ασαφές το νομοθέτημα για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα  ομόφυλα ζευγάρια, αλλά στην Ελλάδα ζούμε και ας μην είμαστε μικρόψυχοι. Θετικό και ιστορικό και μπράβο στο ΣΥΡΙΖΑ που το έφερε. Άλλοι κατά τεκμήριο πιο ευρωπαϊστές δεν το τόλμησαν. Ακόμα και την ύστατη στιγμή κάποιοι (ες) κρύφθηκαν. Δεν υπάρχει λόγος επιχειρηματολογίας, αυτονόητα πράγματα και φυσικά επιβεβλημένα από την ευρωπαϊκή νομοθεσία περί δικαιωμάτων του ανθρώπου. Βλέπετε δεν είναι μόνο το μνημόνιο που μας κυνηγά είναι που ανήκουμε στην Ευρώπη και πρέπει να εναρμονίζουμε αναλόγως τη νομοθεσία μας. Τυπικά βεβαίως. Το «και ουσιαστικά» είναι μια άλλη ιστορία με πολύ δρόμο.

Τον είχε ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν το νόμο. Έδειξε ευρωπαϊκό προφίλ, δικαίωσε τον αγώνα μιας μειονότητας, όπως συνήθως θεωρούν την ΛΟΑΤ κοινότητα και διαφοροποιήθηκε από τον ακροδεξιό εταίρο του. Έδωσε ένα επιχείρημα αριστεροσύνης στους αριστερούς - εναλλακτικούς του φίλους, που έχουν πάθει κατάθλιψη από την ψήφιση των προαπαιτούμενων και τις αγκαλιές με τον αδελφό Πάνο. Η πασοκαρία των ψηφοφόρων του, που λογικά φρίττει με το νόμο αλλά και η σταλινική συντήρηση  που πολιτεύεται στα σωθικά του γρήγορα θα το ξεχάσουν, αφού δεν τους αφορά. Όσοι το είχαν όνειρο ζωής θα το θυμούνται για πάντα. Ένα χριστουγεννιάτικο δώρο, που βέβαια δεν το οφείλουν σε κανέναν. Αυτονόητο. Και δεν πρόκειται για μειονότητα. Στη σεξουαλικότητα υπάρχουν πολλοί προσανατολισμοί και καλά κάνουν και υπάρχουν.      

Και πάνω που νομίζεις ότι οι τύποι έχουν φιλελεύθερα στοιχεία, ό,τι κάτι τους έχει μείνει από τη σοσιαλδημοκρατία και την ανανεωτική αριστερά, διαβάζεις λίγο παρακάτω στον ίδιο νόμο, μια φωτογραφική διάταξη  που αφορά την απαλλαγή από το αδίκημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών για λόγους ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος και μένεις «παγωτό». Οι απανταχού παρέες, τάξεις, κάστες, ομάδες, συντεχνίες, χωριά και γειτονιές που έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι το δικό τους συμφέρον είναι ευρύτερο,  θα μπορούν να κλείνουν τους δρόμους, γιατί «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και το δικαστήριο είναι πάντα πρόθυμο να ανακαλύψει την ευρύτητα. Όχι πως θα βρεθεί εισαγγελέας να τους ασκήσει δίωξη επειδή έκαναν το πιο φυσιολογικό πράγμα στην Ελλάδα, αλλά έχει  ιδεολογική αξία να είναι κατοχυρωμένο και με νόμο. Ένα επίσης χριστουγεννιάτικο δωράκι σε όλους τους συμπολίτες μας. Μπορεί να μην σας μειώσαμε τον ΕΝΦΙΑ αλλά ένα δρόμο μπορείτε να τον κλείσετε. Δεν είναι λίγο.

Το τρίτο δώρο έχει ιδιαίτερη πολιτική και ιδεολογική αξία. Είναι η επιστροφή της Παιδείας στη δεκαετία του 80. Αν τους αφήσει η ΕΕ θα το προσφέρουν με κάθε τελετουργία. Είναι αιτία για νέους χορούς στο Σύνταγμα. Γιατί είναι πολύ-δώρο.  Απευθύνεται σε ειδικές ομάδες συμφερόντων αλλά και σε πλατύτερες μάζες. Μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας  που κόπτεται,  αγωνιά και ξοδεύεται για τις σπουδές των παιδιών του, ένα και μόνο ένα στόχο έχει. Το πτυχίο, το λεγόμενο και χαρτί. Γιατί ακόμα νομίζει ότι είναι διαβατήριο για το δημόσιο ή για μια κρατικά προστατευμένη συντεχνία. Δεν την ενδιαφέρει ούτε η ποιότητα των σπουδών ούτε η πραγματική μόρφωση. Αν νιώσει ότι κάπου το σχολείο γίνεται πιο απαιτητικό και αυστηρό, αγανακτεί και διαμαρτύρεται, γιατί υποψιάζεται μεγαλύτερες δυσκολίες, περισσότερα φροντιστήρια, περισσότερο χρόνο, περισσότερα έξοδα, περισσότερο κόπο. Να περνάμε ακόμα και με 9,5. Δημοκρατικό δικαίωμα. Έτσι τους μάθανε.

Εδώ είναι που τα βρίσκει στα τυφλά με την εναλλακτική Αριστερά που αν έχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η απέχθεια προς την «αστική εκπαίδευση».  Όσο πιο προσχηματική είναι τόσο πιο ακίνδυνη, άρα και πιο ανίκανη να λειτουργήσει ως μηχανισμός ένταξης και αφομοίωσης των νέων από το καπιταλιστικό σύστημα. Φαίνεται αρλούμπα , αλλά είναι ιδεολογία. Το διάσημο πλέον «η αριστεία είναι ρετσινιά» έχει ιδεολογικές ρίζες στους Γάλλους δομιστές της δεκαετίας του 70 και δεν ειπώθηκε έτσι στην τύχη. Η επαναστατική γνώση πρέπει να υποκαταστήσει τη γνώση των αφεντικών. Για να μην πάμε σε πιο σκληρά κόλπα όπως ότι η επιστημονική αλήθεια καθορίζεται κοινωνικά, άπτεται  δηλαδή της ταξικής ηγεμονίας. Γιατί αν ο Newton ήταν προλετάριος, οι νόμοι του θα ήταν διαφορετικοί.

Το δώρο της εκπαιδευτικής αποδόμησης  έχει και πιο συγκεκριμένους αποδέκτες που δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Χρόνια τώρα η εκπαίδευση λειτουργεί βασικά και κύρια για τους εργαζόμενους σε αυτήν. Τόσο το νέο Λύκειο όσο και ο νόμος 4009/11 για την ανώτατη εκπαίδευση προσπαθούσαν  να εκσυγχρονίσουν τα εκπαιδευτικά μας πράγματα, να τα φέρουν εγγύτερα στα διεθνή πρότυπα. Αυτό προϋπόθετε εξωτερικές αξιολογήσεις, θεσμικά αντίβαρα, συμβούλια ελέγχου, περιορισμό του νεποτισμού, της συνδιαλλαγής  και της παρεοκρατίας, έκθεση στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. ¨Όπως και να το κάνουμε ενοχλούσε πολλούς που έχουν μάθει να δουλεύουν με πατέντες και οριζόντιες διευθετήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι βρήκε απέναντι την πλειοψηφία των συνδικαλιστών ανεξαρτήτως χρώματος. Δεν είναι τυχαίο που η Άννα Διαμαντοπούλου που είχε την πρωτοβουλία της μόνης σοβαρής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της μεταπολιτευτικής περιόδου, κατέστη persona non grata στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια.

Η επιστροφή στο εκπαιδευτικό παρελθόν μόνο ανακούφιση έφερε στους περισσότερους. Και ο δάσκαλος εκλέγει το διευθυντή του ώστε να έχει το κεφάλι του ήσυχο και ο μαθητής όταν βαριέται να κάνει μάθημα, κάνει κατάληψη και το κράτος τον τιμά που αγωνίζεται για τα δικαιώματά του. Και οι φοιτητές πρέπει να διαπραγματεύονται με τον πρύτανη για μια εξεταστική ακόμα και ο χρόνος διδασκαλίας ενός μαθήματος πρέπει να μειωθεί. Γι αυτό και τώρα δεν ακούγεται κιχ από την κατά τα άλλα δραστήρια εκπαιδευτική κοινότητα. Υπάρχουν και αντίθετες φωνές αλλά είναι ακόμα οικτρά μειοψηφία. Υπάρχει μια ισχυρή Ελλάδα που κατά βάθος χαίρεται που δεν μαθαίνει ή δεν μαθαίνει σωστά.  Γι αυτό έχει τα πιο βρώμικα σχολεία και πανεπιστήμια. Δεν τα αγαπά. Και η μάθηση είναι αγάπη.

Το παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να μείνει στην εξουσία και για να το πετύχει πρέπει να εφαρμόζει τις απαιτήσεις του μνημονίου, αλλιώς θα του κόψουν οι δανειστές τη δόση. ¨Οπου όμως μπορεί προσπαθεί να είναι ο αυθεντικός αριστερός - εναλλακτικός ΣΥΡΙΖΑ. Να κρατάει δηλαδή την Ελλάδα κολλημένη, χρονικά στη μεταπολίτευση και τοπικά στην Ανατολή. Δεν μπορεί να μοιράσει λεφτά, αλλά μπορεί να μοιράσει δικαιώματα. Δίκαια όπως στην περίπτωση του συμφώνου συμβίωσης, άδικα όπως στην περίπτωση της εκπαίδευσης. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι ενιαία χώρα. Είναι ένα μωσαϊκό συμφερόντων και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ξέρει καλά. Υποσχέθηκε τα πάντα σε κάθε του ψηφίδα και έτσι ανέβηκε στην εξουσία. Και όπως μπορεί το δουλεύει. Ως πότε;  Μέχρι να τον πάρει το πόπολο χαμπάρι. Μέχρι να εξαντληθούν τα δεκάδες δις του επονείδιστου που κυκλοφορούν εκεί έξω.   Γιατί καλά είναι τα δικαιώματα αλλά δεν τρώγονται.