Τάσος Ανθουλιάς: Και τώρα τι;

Φωτογράφησε η Γεωργία Καρβουνάκη

 Τώρα που μπορούμε να σταματήσουμε να φοβόμαστε την ολοκληρωτική καταστροφή με έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, είναι ανάγκη να δούμε με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό πώς φτάσαμε εδώ που είμαστε.

Τα τελευταία 40 χρόνια δημιουργήσαμε μια διεφθαρμένη, αγράμματη και διαπλεκόμενη κοινωνία με κύριο υπεύθυνο τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο μικρός Καραμανλής, που υποτίθεται πως θα ανέτρεπε το κράτος του ΠΑΣΟΚ, από το 2005 ως το 2009 τίναξε στον αέρα την οικονομία της Ελλάδας με εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο και εφιαλτικό εξωτερικό δανεισμό, χωρίς να κάνει καμιά αλλαγή στο ελληνικό κράτος που ήταν ήδη υπό διάλυση. Και όταν είδε πως είχε φτάσει πια την Ελλάδα στον γκρεμό, την κοπάνισε και άφησε τον ηλίθιο ΓΑΠ να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Έτσι, έχοντας τεράστια ελλείμματα που δεν μπορούσαμε να καλύψουμε με δανεισμό (αφού κανείς δεν μας δάνειζε πια) ο ΓΑΠ ζήτησε βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή την τρόικα.

Φυσικά, για να μας δανείσει (με ασήμαντους τόκους) η τρόικα τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που χρειαζόμασταν για να μην καταστραφούμε με απόλυτη χρεοκοπία απαίτησε μια δανειακή σύμβαση, δηλαδή ένα μνημόνιο. Τι έλεγε, όμως, στην πραγματικότητα το πρώτο μνημόνιο;

– Οφείλετε, κύριοι, να μηδενίσετε το πρωτογενές έλλειμμά σας μέσα σε τρία χρόνια. Χωρίς να λογαριάζετε τα τοκοχρεολύσια που πρέπει να πληρωθούν αυτά τα τρία χρόνια. Αυτά θα τα πληρώσει η τρόικα με νέα δανεικά που θα σας δώσει (με μικρό τόκο), αφού κανείς άλλος πια δεν σας δανείζει (με λογικό τόκο).

Φυσικά, για να μειώσετε το έλλειμμά σας (αφού χρήματα δεν έχετε για να πληρώνετε μισθούς και συντάξεις ούτε για να βάζετε τη συμμετοχή σας στα δωρεάν κονδύλια που σας δίνει η Ε.Ε.) θα πρέπει να κάνετε τρία πράγματα:

Πρώτον, να μειώσετε τα έξοδά σας και να αυξήσετε τα έσοδα – προτιμήστε να μειώσετε περισσότερο τα έξοδά σας, παρά να αυξήσετε τα έσοδά σας (με άμεσους και έμμεσους φόρους).

Δεύτερον, να κάνετε (όσο πιο γρήγορα γίνεται) αποκρατικοποιήσεις, πριν καταβαραθρωθεί το Χρηματιστήριό σας.

Τρίτον, να κάνετε γρήγορα και αποτελεσματικά διαρθρωτικές αλλαγές.

Πιο λογικά πράγματα δεν υπάρχουν. Αυτονόητα, που δεν χρειαζόταν καμιά τρόικα να μας «αναγκάσει» να τα κάνουμε.

Αλλά το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε. Τι έκανε η κυβέρνηση του ΓΑΠ γι’ αυτά τα τρία θέματα;

Πρώτον, όχι μόνο δεν μείωσε τις δαπάνες, αλλά τις αύξησε. Και έριξε φόρους επί δικαίων και αδίκων – συνήθως επί αδίκων.

Δεύτερον, δεν έκανε καμιά αποκρατικοποίηση. Και ο ΓΑΠ «απείλησε» στη Βουλή πως θα περάσει στο Σύνταγμα την απαγόρευση των πωλήσεων κρατικού «πλούτου» – σιγά μην έχουμε τέτοιον «πλούτο» και δεν το ξέρουμε.. (Ακόμα και για το περίφημο «φιλέτο» του Ελληνικού, που τάχα «ξεπουλήθηκε» τώρα, μόνο μια εταιρεία ενδιαφέρθηκε). Κι έτσι το Χρηματιστήριο έπεσε στα Τάρταρα.

Τρίτον, όχι μόνο δεν έκανε καμιά διαρθρωτική αλλαγή, αλλά συνέχεια προσπαθούσε να πείσει την τρόικα πως κάνει.

Ο Σαμαράς άρχισε να λέει τις αρλούμπες του στα Ζάππεια 1, 2, 3 κλπ. Και ξεκίνησε την αισχρή και λαϊκίστικη προπαγάνδα για τις ευθύνες των «κακών ξένων».

Αν το πρώτο μνημόνιο εφαρμοζόταν δεν θα υπήρχε ανάγκη από δεύτερο, τρίτο κλπ. Δεν θα υπήρχε τέτοια ύφεση. Δεν θα έφευγαν στο εξωτερικό τόσα χρήματα από φόβο. Δεν θα είχαμε ακόμα το 2012 τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα και δεν θα χρειαζόταν δυο χρόνια παράταση για να το μηδενίσουμε, παίρνοντας κι άλλα δανεικά.

Έτσι φτάσαμε τον χειμώνα του 2011 στη μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου που σταμάτησε για λίγο τον κατήφορο. Αλλά ο Σαμαράς έριξε πρόωρα (πριν ολοκληρώσει το έργο της) αυτή την κυβέρνηση γιατί βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός.

Και έγιναν οι διπλές (εξαιτίας της ΔΗΜΑΡ και της Δράσης) εκλογές την άνοιξη του 2012. Και επί ένα χρόνο (όσο η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην κυβέρνηση) δεν προχωρούσε καμιά αποκρατικοποίηση και καμιά διαρθρωτική αλλαγή – μόνο φόροι.

Ουσιαστικά, ό,τι σωστό προχώρησε έγινε μόνο μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και μέχρι τις Ευρωεκλογές – δηλαδή για εννιά μήνες.

Από κει και ύστερα ακολούθησε ο κατήφορος με τη μια γελοιότητα να ακολουθεί την άλλη. Με τους βουλευτές της συγκυβέρνησης να λένε ό,τι αρλούμπα τους κατέβαινε μήπως και ξαναψηφιστούν. Με τους νέους λαϊκιστές υπουργούς να ξηλώνουν ακόμα και όσα σωστά είχαν προηγουμένως γίνει.

Και φτάσαμε στο σημείο ο σοφός λαός να ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ψεκασμένους. Και να του αρέσει ο ναζισμός της Χρυσής Αυγής.

Δεν έχει νόημα να κατηγορήσει κανείς το ΠΑΣΟΚ – δεν θα μπορούσε ένας λογικός άνθρωπος να περιμένει κάτι καλύτερο από το ΠΑΣΟΚ μετά από 25 χρόνια διακυβέρνησης (δηλαδή διαφθοράς και διάλυσης) της χώρας.

Αλλά δυστυχώς και ο Σαμαράς, που ξεκίνησε τη θλιβερή καριέρα του το 1993, όχι μόνο δεν θέλησε να βελτιώσει τη θέση του στην ιστορία, αλλά παρέδωσε την Ελλάδα στην τελική καταστροφή της.

Τι έμεινε το 2015;

Μια πάρα πολύ κακή οικονομική κατάσταση. Ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα και ένας λαός που δεν ξέρει τι του γίνεται (ελπίζοντας ακόμα και στον Λεβέντη και στον Γκλέτσο για να σωθεί, αφού πίστεψε στις αθλιότητες του ΣΥΡΙΖΑ), ρίχνοντας όλο το βάρος της ευθύνης στους «κακούς ξένους» (μετά την πλύση εγκεφάλου που του έγινε πρώτα από τον Σαμαρά και τον άθλιο κύκλο του και ύστερα από την αλητεία του ΣΥΡΙΖΑ, των ψεκασμένων και της Χρυσής Αυγής).

Και τώρα τι γίνεται, λοιπόν;

Βλέποντας την τελευταία δημοσκόπηση της 27ης Μαΐου νομίζω πως, δυστυχώς, πρέπει να ευχόμαστε να μείνει η κυβέρνηση του Τσίπρα για έναν ακόμα χρόνο, ώστε να ολοκληρωθούν οι αναγκαίες για τη χώρα μας μεταρρυθμίσεις, κάτω από την πίεση των «κακών ξένων», ιδιαίτερα στα τρία θέματα:

- Εργασιακά

- Εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ

- Ολοκλήρωση των μεγάλων αποκρατικοποιήσεων.

Καμιά άλλη κυβέρνηση (με αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν θα άντεχε να τις κάνει.

Το τέλος μπορεί να είναι ο Μάιος του 2017 με την πρώτη εφαρμογή του «κόφτη».

Τάσος Ανθουλιάς