Δημήτρης Σωτηρόπουλος: Στροβιλισμός

από το fb

Στροβιλιζόμαστε ως χώρα σε μια θύελλα πως να την ονομάσει κανείς δεν ξέρει, δεν έχει έννοιες και όρους, δεν μοιάζει με τίποτα ακριβώς από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, που έχει κι αυτός μεν τα δικά του θεματα, αλλά τις θεσμικές του άμυνες τις διατηρεί, το κρατος δικαίου το υπερασπίζεται ακόμη, υπάρχουν κάποια ιερά και όσια. Εδώ το γκρέμισμα είναι καθημερινό πλέον, το ξήλωμα υποχθόνιο, από ανθρώπους που δεν θα τους είχαμε κανονικά ούτε να τους φτύνουμε, από θλιβερες φιγούρες κάποτε καινούργιες και θρασείς, κάποτε που έρχονται από ένα παρελθόν που παλεύαμε να το ξεχάσουμε. Είμαστε χωροχρονικά back to the future, σε ενα καθεστώς προ-μετα-νεωτερικότητας. Κοίτα να δεις τώρα:

Η ελεύθερη και πολυφωνική ενημέρωση, συνταγματικά κατοχυρωμένη, δέχεται ένα πλήγμα από την παρούσα εξουσία με τον πιο παραδοσιακό και κλασικό τροπο που ξέρουν να επιβάλλονται οι εξουσίες, δλδ με την οικοδόμηση ενός νέου καθεστωτισμού, με την απλή μεταμόρφωση της διαπλοκής, που τωρα όμως έχει το πρόσωπο ολιγαρχών, σκοτεινών προσώπων, με αδιευκρίνιστο παρελθόν και πλούτο. Την ίδια ώρα όμως, αυτό γίνεται ενώ υπάρχει παραπλεύρως ένα περιβάλλον όπως το ψηφιακό απολύτως ανοικτό στην ενημέρωση και την πολυφωνία, από τη φύση του εκτός οποιουδήποτε ελέγχου πλην των περιπτώσεων δικτατορίας. Παραδοσιακός έλεγχος μαζί με μετανεωτερική ελευθεροασυδοσία,το αποτέλεσμα θα είναι εκρηκτικό...

Στο ελληνικό πανεπιστήμιο, το υπόγειο ξήλωμα του πουλόβερ από το Φιλη και την γνωστή παρέα, μας οδηγεί ολοταχώς πίσω στο 1982. Ο,τι συντεχνιακό και αρρωστημένα οπισθοδρομικό, ανταμοίβεται, ενώ παράλληλα απίθανες τροπολογίες καταφανώς φωτογραφικές περνιούνται νύχτα για συζύγους, ξαδέρφια και φίλους. Λάθος, δεν είμαστε στο 1982, αλλά στο 19ο αιώνα (αν και βεβαια εκεί αντίστοιχος ΕΔΙΠ θα ήταν κάποιος του επιπέδου του Παλαμά...). Μόνο που όλα αυτά γίνονται σε ένα πανεπιστήμιο του οποίου η ανθρωπογεωγραφία έχει αλλάξει, οι εκσυγχρονιστές πλέον πλειοψηφούν (όσοι ζούμε τα ιδρύματα το ξέρουμε βιωματικά), άσχετα αν δεν είναι οργανωμένοι και δεν μιλούν. Πως θα συνυπάρξει εδώ η παραδοσιοκρατία με τον πολυπόθητο και πλειοψηφικό μεταρρυθμισμό;

Στο γκέτο των Εξαρχείων πάλι η κρατική εξουσία έχει μεταβιβάσει κανονικότατα (επίσημα σχεδόν) τα ηνία στις μετά εξουσίες του δρόμου, ταυτόχρονα παλιές και νέες: ψευδοαναρχικοί σε αγαστή σύμπνοια με εμπόρους ναρκωτικών και εκβιαστές (καμιά φορά φαγώνονται και μεταξύ τους αλλά έτσι είναι οι μπίζνες), δολοφονουν οποιον τους ενοχλεί, ξυλοκοπούν διοικητές αστυνομίας, εκβιάζουν μαγαζάτορες, και κάθε Σάββατο κάνουν κι ένα πάρτυ καίγοντας και κλέινοντας τους δρόμους, στο δικό τους γκέτο, στο κτήμα τους. Κι όμως την ίδια ώρα τα Εξάρχεια και ο πληθυσμός τους είναι ο παραδοσιακός μικροαστικός πληθυσμός κανονικών ανθρώπων, που θέλουν να χαίρονται την πόλη τους και το δημόσιο χώρο της, να περπατάνε τη νύχτα και να πηγαίνουν τη μέρα τα παιδιά τους βόλτα στους κούνιες. Μονο σε αυτούς ανήκουν τα Εξάρχεια και σε κανέναν άλλο. Μια φρικτή μετα-εξουσία μεταβιβασμένη από έναν ανεκδιήγητο υπουργο Δημοσίας Ταξης που συνεργάστηκε με τους Νοου Μπορντερς το καλοκαίρι για τη διαλυση του ΑΠΘ (ναι, στην ουσία συνεργάστηκε), ταυτόχρονα μεταμοντέρνα αλλά και παραδοσιακή: όπως όταν ο Οθωμανός μεταβίβαζε εξουσιες των δερβενίων στους αρματωλούς. Και πλάι σε όλα, η 55αρα κυρία που ζει 35 χρόνια στα Εξάρχεια και δεν γουστάρει να μετακομίσει γιατί εκεί θέλει να ζει. Σε ποιον ανήκει τελικά η πόλη;
Σε αυτό το μεταίχμιο είμαστε, κανείς δεν ξέρει που πάμε. Ούτε μπρος ούτε πισω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε εισέλθει στο φάσμα του μεταχρόνου, σε μια μαύρη τρύπα που ο χρόνος είναι σχετικός. Οι ταχύτητες των αλλαγών εκπληκτικές, το προχωρημα όμως αδύνατο.