Αγγέλα Καστρινάκη: «Ω, ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν»

από το fb

Γερμανοί, Γερμανίδες, καμιά εξηνταριά, ήρθαν να γιορτάσουν τα γενέθλια βερολινέζας φίλης στη Θεσσαλονίκη (ξοδεύοντας τα χρήματά τους στην Ελλάδα, όπως είπε μια ψυχή που είδε τον εορτασμό από την …οικονομική του σκοπιά). Έπιασα συζήτηση με μια δικηγόρο, άγνωστή μου ως τότε, περιγράφοντάς της την κατάσταση διχασμού στην Ελλάδα, όπου δεν μπορούμε να μιλήσουμε πια με τους παλιούς μας φίλους που (ακόμα) συμβαίνει να υποστηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. 

Το ίδιο, μου είπε, ισχύει και στη Γερμανία ανάμεσα σε όσους βλέπουν με σκεπτικισμό το ογκούμενο κύμα μεταναστών και σε όσους δεν θέλουν να δουν το πρόβλημα που δημιουργείται. Ο γιος της, είπε, πάει σε μια τάξη λυκείου κι έχει μόνο τρεις γερμανούς συμμαθητές. Η ίδια αισθάνεται να την υποβλέπουν οι τυλιγμένες μέσα στις μπούργκες τους γυναίκες, σαν να της λένε πως η ίδια είναι άσεμνα ντυμένη∙ τους μιλάει στο σούπερ μάρκετ και δεν της απαντούν, τους χαμογελάει κι αυτές την προσπερνούν. Ανήκε πάντα στη σοσιαλδημοκρατία, δήλωσε, αλλά τώρα πια είναι αδύνατο να συνεννοηθεί με τους παλιούς ομοϊδεάτες της. Η ένταση στις παρέες είναι τόση, που προτιμούν να μη συναντιούνται ή τουλάχιστον να μη συζητούν αυτό το ζήτημα. Άλλοτε υποστήριζε τους μετανάστες – είχε υπάρξει άλλωστε και δικηγόρος πολλών από αυτούς εκ μέρους του κράτους. Τώρα οι αριθμοί είναι τέτοιοι που αισθάνεται πια ξένη στη χώρα της.

Αλήθεια, ρώτησα τη βερολινέζα φίλη, επίσης δικηγόρο και επίσης σοσιαλδημοκράτισσα, είναι τόσο έντονο το χάσμα ανάμεσά σας; Μου το επιβεβαίωσε. Αλλά αντέτεινε σε όσα είπε η φίλη της την ιδιαίτερα απαξιωτική ή και βαριά ρατσιστική συμπεριφορά ορισμένων Γερμανών απέναντι στους ξένους. Μου μίλησε με εικόνες και παραδείγματα. Αυτή η εχθρότητα, είπε, είναι πιο φοβερή και επικίνδυνη από όλα όσα περιγράφει η φίλη μου Σ. Πώς ξέρει, άλλωστε, ότι οι γυναίκες που βλέπει στο σούπερ μάρκετ δεν της χαμογελούν κάτω από τη μπούργκα τους;

Ακραία διχασμένη κοινωνία, εκρηκτικά διχασμένη. Παρά ταύτα οι παλιές φίλες το παλεύουν ακόμα, να μην απομακρυνθούν τελείως. Το ίδιο κι εμείς εδώ… Την επόμενη μέρα συναντήθηκα με παλιά μου καθηγήτρια. Υποστηρίζεις ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ; ρώτησα υπομειδιώντας, όταν είχαμε τελειώσει τα πανεπιστημιακά και φιλολογικά. «Ω, ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν», είπε εκείνη. Το σεβάστηκα. Ο χρόνος σε μας θα κάνει τη δουλειά του και είμαι βέβαιη πως με τους τίμιους εξ αυτών θα ξανασμίξουμε, όταν αντέξουν να παραδεχτούν ότι η αριστερά τους εδώ έχει μονάχα το όνομα. Στη Γερμανία δυστυχώς δεν θα είναι το ίδιο εύκολο.