Σαββατοκύριακο με δανεικά (9): Ποιοι και γιατί δεν θέλουν εκλογές;

Μπορώ να καταλάβω το αντιπολιτευόμενο κόμμα που δεν θέλει πρόωρες εκλογές. Διαφωνεί στα πάντα με την κυβερνητική πολιτική, αλλά δεν είναι έτοιμο να εμπλακεί στην εκλογική διαδικασία. Τα ποσοστά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις δεν είναι ανθηρά . Θέτει υπεράνω το κομματικό του συμφέρον, αλλά από τέτοια είμαστε συνηθισμένοι. Πολιτικός ρεαλισμός.

Μπορώ να καταλάβω και την αριστερά που λυπάται για την παταγώδη αποτυχία της κυβερνώσας εκδοχής της και αγωνιά για το μέλλον της αριστερής ιδεολογίας  γενικώς. Το σύνθημα «ποτέ πια αριστερά» στοιχειώνει τον ύπνο της και θέλει να δώσει μια ακόμα ευκαιρία στην κυβέρνηση μπας και ανακάμψει. Αναζητά ένα λόγο για να στηρίξει την ανάγκη της συναίνεσης μιας και ως αριστερά της είναι αδύνατο να ανοίξει το δρόμο σε ένα δεξιό - φιλελεύθερο κόμμα. Εδώ προέχει το ιδεολογικό συμφέρον αλλά και από τέτοια είμαστε συνηθισμένοι. Το μέλλον της ευρύτερης παράταξης.

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως την άποψη που θέλει την κυβέρνηση ως «χρήσιμο ηλίθιο» να διατηρείται στην εξουσία προκειμένου να περάσει νόμους και διατάξεις που οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση θα αδυνατούσε λόγω της λαϊκής κατακραυγής. Θα το καταλάβαινα αν η παρούσα κυβέρνηση προωθούσε μεταρρυθμίσεις. Αν μετέβαλε την Ελλάδα σε μια φιλελεύθερη σύγχρονη  δημοκρατία. Αν συγκρουόταν με τις συντεχνίες. Αν άνοιγε την οικονομία. Αν πιεζόμενη από τη συγκυρία ή τους πιστωτές έπραττε το σωστό. Πρόκειται περί αυτού;

Δεν θέλουμε εκλογές; Είμαστε ικανοποιημένοι ως πολίτες από τα όσα προωθούνται αυτή τη στιγμή στη χώρα; Μας αρέσει το πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ για άγνωστο χρονικό διάστημα και τα 4,5 δις νέα μέτρα; Μήπως γίνονται τίποτα μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις που θα κάνουν την  οικονομία μας ανταγωνιστική; Μήπως καλλιεργείται κλίμα προσέλκυσης ξένων επενδύσεων; Μήπως δίνονται κίνητρα για να ανοίξουν οι δουλειές και να μειωθεί η ανεργία. Μήπως η κυβέρνηση πιέζεται να εκσυγχρονίσει την Παιδεία μας; Μήπως προτείνονται κάποιες βιώσιμες λύσεις στο προσφυγικό; Μήπως οι επιβαλλόμενες πολιτικές κυβέρνησης και δανειστών μας καταστρέφουν;

Φόροι επιβάλλονται και η φτώχεια αυγαταίνει. Καταστρέφεται η ιδιωτική οικονομία. Το πουγκί του Έλληνα αδειάζει για να καλύπτονται τα πλεονάσματα και να συντηρείται το πελατειακό κράτος. 6 δις είναι τα χρέη του κράτους προς τους ιδιώτες.  Ποια αναδιάρθρωση του Δημοσίου και ποιοι περιορισμοί λειτουργικών εξόδων; Ποια ενίσχυση της επιχειρηματικότητας όταν οι εισφορές προς το κράτος αγγίζουν το 70%; Ποια διευθέτηση των κόκκινων δανείων και ποια λίστα Λανγκάρντ;  Τα ιμάτια των πολιτών διαμοιράζονται για να κλείνουν δήθεν οι αξιολογήσεις και για να κάνει παροχές η κυβέρνηση προκειμένου να βελτιώσει την εικόνα της. Για να βαυκαλίζονται οι δανειστές ότι το πρόγραμμα εφαρμόζεται και προχωράει.  Μια ανακύκλωση χρήματος για να συντηρούνται πληθυσμιακές ομάδες φιλικές προς την κυβέρνηση και να βυθίζεται η χώρα στην καταστροφή.

Σαφώς και οι εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια εκτός και αν χάσει η κυβέρνηση τη δεδηλωμένη. Αυτό είναι το νόμιμο. Αλλά είναι και το ηθικό; Όταν τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού έχουν εκλεγεί με πρόγραμμα τελείως αντίθετο από τα όσα ψηφίζουν και μεθοδεύουν; Είτε από απάτη είτε από αυταπάτη. Όταν το 80% της κοινής γνώμης πιστεύει ότι τα πράγματα πάνε προς τη λάθος κατεύθυνση; Όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης πιστεύουν ότι οι ασκούμενες πολιτικές είναι επιζήμιες για τη χώρα τι άλλο τους απομένει εκτός από το να αιτούνται την έστω και πρόωρη προσφυγή στις κάλπες; Μήπως ελπίζουν να πείσουν την κυβέρνηση για το δικό τους δίκιο;

Εκτός αν όλοι αυτοί νομίζουν ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι η σωστή και πρέπει η παρούσα κυβέρνηση να την περάσει για να μην συναντήσει δυσκολίες η επόμενη. Αν είναι έτσι ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρω. Γιατί ξέρουμε καλά ότι τα όσα προωθούνται δεν είναι λύσεις εξόδου από την κρίση. Λύσεις καταστροφής είναι. Δεν το βλέπετε; Τη βρίσκουμε που οι δανειστές στριμώχνουν την κυβέρνηση; Εμάς στριμώχνουν και καταστρέφουν πρωτίστως. Μας ικανοποιεί;

Αν το κράτος δεν φύγει από την οικονομία δεν υπάρχει γιατρειά στη χώρα αυτή. Αν δεν αλλάξει άρδην το ασφαλιστικό σύστημα, χωρίς εξαιρέσεις και παραθυράκια δεν πρόκειται να ανασάνουμε. Αν δεν εφαρμοστεί ενιαίο μισθολόγιο δεν θα μειωθούν τα έξοδα του κράτους. Αν δεν ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια με ταυτόχρονη μείωση και αναδιάρθρωση των δημόσιων δεν θα εκσυγχρονίσουμε την ανώτατη εκπαίδευση. Αν δεν θεσπιστεί η αξιολόγηση δεν θα βελτιώσουμε τη θέση μας στο διαγωνισμό PISA. Αν δεν γίνουν τομές στη δικαιοσύνη δεν θα νικήσουμε την αρνησιδικία. Αν δεν ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Αν δεν απαλλαχθούμε από τους φόρους υπέρ τρίτων. Αν, αν, αν…. Τι από όλα αυτά τα αυτονόητα υλοποιεί αυτή η κυβέρνηση ώστε να θέλουμε, έστω και δόλια, να την κρατήσουμε επάνω;

Μήπως όμως κάποιοι δήθεν φιλοευρωπαίοι και αντιλαϊκιστές δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα; Μήπως θέλουν να εμπεδώσουμε ότι αυτή η χώρα θα πάει έτσι μέχρι το γκρεμό, μέχρι την καθολική φτωχοποίηση της πλειοψηφίας των πολιτών της, έτσι ώστε οι έχοντες τα ευρώ  παρκαρισμένα έξω να μπορούν την επομένη να ελέγξουν  άνετα τις εξελίξεις; Μήπως οι απανταχού κρατιστές κρύβονται τελικά πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενοι ως πολιτικά ορθοί, σωτήρες και συναινετικοί; Μήπως όλοι αυτοί δουλεύουν για το δικό τους μέλλον ως μέλη ενός ενιαίου πολιτικού συστήματος που θα νέμεται τη χώρα στο διηνεκές; Δεν είναι φανερό ότι η χώρα διολισθαίνει σε μια ευρωπαϊκή Βενεζουέλα, σε μια αποικία χρέους, όπου η εγχώρια νομενκλατούρα βολεύεται ενώ ο λαός πένεται;  Τι άλλο χρειάζεται η δημοκρατική αντιπολίτευση ώστε να συνεννοηθεί, να συμμαχήσει, ζητώντας την αλλαγή;