Χρήστος Παπαγεωργίου: ΤΡΑΜΠ Κίνδυνος ή Ευκαιρία ?

Διαβάζοντας διάφορες αναλύσεις ειδικών και μη σχετικά με την νέα πολιτική των ΗΠΑ λόγω της εκλογής του Τραμπ και τις επιπτώσεις από αυτήν στα Ελληνικά πράγματα , θα προσπαθήσω συνοπτικά να διατυπώσω και εγώ τις δικές μου απόψεις επιθυμώντας να συμβάλω στην ορθολογική διερεύνηση του θέματος και θέλω να πιστεύω χωρίς ιδεολογική φόρτιση.

Κατ’ αρχήν ας ξεκινήσω λέγοντας ότι οι εξτρεμιστικές απόψεις του Τραμπ στην προεκλογική περίοδο σε συνδυασμό με την υπεροψία και τον πολυτελή βίο του είχαν δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο τείχος που εμπόδιζε κάθε Ευρωπαίο διανοούμενο να τον δει με συμπάθεια ή με κατανόηση.

Εκ των υστέρων και εκτιμώντας καλύτερα την προσπάθεια του να συνδυάσει την ακραία προεκλογική ρητορική του με πιο ρεαλιστικές θέσεις βλέπω ότι οι προεκλογικές απόψεις του ήταν ένα προπαγανδιστικό νέφος που του επέτρεψε να βγει νικητής σε έναν αγώνα ενάντια στο Στρατιωτικό & Βιομηχανικό κατεστημένο που είχε καταφέρει να ελέγξει το Δημοκρατικό Κόμμα και την μαχητική και υπερβολικά φιλόδοξη Χίλαρυ Κλίντον.

Αυτό το Στρατιωτικό & Βιομηχανικό κατεστημένο που προσπάθησε να εξοντώσει ηθικά τον Μπιλ Κλίντον (με το σκάνδαλο Λεβίνσκυ) και κατάφερε να εκλέξει (πιθανόν και με νοθεία) τον δικό του Τζωρτζ Μπους τον νεώτερο απέναντι στον εξαιρετικό Αλ Γκορ.

Τον Τζώρτζ Μπους ο οποίος αφού δεν υπήρχαν φανεροί εχθροί (όπως οι Ρώσοι ή οι κινέζοι π.χ) εφηύρε τον Σαντάμ και έκανε μια τεράστια στρατιωτική επιχείρηση με την οποία το Στρατιωτικό & Βιομηχανικό κατεστημένο σε συμμαχία με τις εταιρίες πετρελαίου («7 αδελφές») κυριολεκτικά θησαύρισαν.

Αυτό το Στρατιωτικό & Βιομηχανικό κατεστημένο καρπούται σήμερα ένα μεγάλο μέρος από την τεράστια αμυντική δαπάνη των ΗΠΑ (500 δις $ ετησίως) και φυσικά χρειάζεται εχθρούς. Έτσι μετά το Ιράκ οι ΗΠΑ «ανακάλυψαν» τον νέο μεγάλο εχθρό, την Ρωσία του αυταρχικού Πούτιν και σταδιακά και την Κίνα, αυτό βέβαια είναι αναγκαίο για να για να διατηρηθεί το τεράστιο επίπεδο εξοπλισμών των ΗΠΑ.

Η νέα αυτή όμως στρατηγική είχε όμως αρνητικές συνέπειες για άλλα μεγάλα οικονομικά Γκρουπ συμφερόντων στις ΗΠΑ, αναφέρω δυο χαρακτηριστικά, τον Κατασκευαστικό τομέα, που τα έφερνε δύσκολα αφού η Αμερικάνικη διοίκηση δεν προχωρούσε σε έργα ανανέωσης των γερασμένων υποδομών των ΗΠΑ προτιμώντας να σπαταλά τα κονδύλια σε μεγαλεπήβολα αμυντικά προγράμματα, και οι «7 αδελφές» που λόγω και της διαμάχης με τον Πούτιν είδαν τις τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου να κατακρημνίζονται και τα κέρδη τους να εξαφανίζονται.

Πιστεύω λοιπόν ότι ο δαιμόνιος Τραμπ είδε το πρόβλημα και χρησιμοποιώντας μια ιδιοφυή προεκλογική εκστρατεία κατάφερε να βγει νικητής. Τι μας περιμένει λοιπόν ?

Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι θα προσπαθήσει να ψαλιδίσει τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ, για να αποσπάσει κονδύλια για Δημόσια έργα ώστε να ενισχύσει τον Κατασκευαστικό τομέα (στον οποίο συμμετέχουν και οι εταιρίες του) και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας.

Παράλληλα θα εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Ρωσία του Πούτιν ώστε αφενός να δικαιολογείται η περικοπή των εξοπλιστικών προγραμμάτων (αφού οι εχθροί λιγοστεύουν), αφετέρου και με συνεννόηση των 7 αδελφών και των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, στο Γκρουπ των οποίων ο Υπουργός εξωτερικών του και CEO της EXXON MOBIL κατέχει περίοπτη θέση, θα φροντίσει για την άνοδο των τιμών πετρελαίου-φυσικού αερίου.

Οι εμπορικοί αντίπαλοι των ΗΠΑ (κυρίως ΚΙΝΑ, και Ε.Ε. ) θα πληρώσουν τις νέες αυξημένες τιμές ενέργειας για την κατασκευή των προϊόντων τους και θα εξασθενήσουν έναντι των ΗΠΑ που διαθέτουν τεράστια σχιστολιθικά αποθέματα πετρελαίου.

Κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η πολιτική του για τις ανανεώσιμες και την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Επειδή από την μέχρι τώρα πορεία αντιλαμβάνομαι ότι έχουμε μια επιχειρηματική διάνοια, άρα έναν γνήσιο οικονομικά τουλάχιστον φιλελεύθερο, πιστεύω ότι θα αφήσει την αγορά να λύσει το πρόβλημα. Επειδή μάλιστα οι τιμές ορυκτών καυσίμων θα ανέβουν οι ανανεώσιμες θα υπερισχύσουν και επομένως στην πράξη οι περιορισμοί για τις ΗΠΑ από την συνθήκη του Παρισιού θα ικανοποιηθούν χωρίς ανάγκη ειδικών μέτρων.

Η Ελλάδα όπως και η Κύπρος και το Ισραήλ φυσικά θα υποστηριχτούν ως προχωρημένες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, ο δε Ερντογάν θα προσπαθήσει να διασωθεί μέσω του Πούτιν και αν είναι έξυπνος θα τα καταφέρει, βεβαίως τα μεγαλο-ιδεάτικα όνειρα του πρέπει να τα ξεχάσει.

Η Ελληνική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βυθισμένη στις «Σοβιετικές» της φαντασιώσεις, είχε καταφέρει με την προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ να βρει κάποιους δίαυλους επικοινωνίας κυρίως μέσω πανεπιστημιακών «φιλομαρξιστικών» κύκλων (Παπαδημητρίου π.χ.) που έχουν σημαντική αλλά περιορισμένη επιρροή μόνον στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αλλά τώρα είναι σε πλήρη σύγχυση.

Το ταξίδι του Τσίπρα στην Κούβα για να αποχαιρετήσει τον Δισεκατομμυριούχο-Κομμουνιστή Κάστρο και οι αόρατες σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το καταρρέον καθεστώς του Μαδούρο τους φέρνουν αναγκαστικά σε τροχιά σύγκρουσης με τη νέα Κυβέρνηση των ΗΠΑ και ίσως αυτός να είναι ένας επιπλέον λόγος που σχεδιάζουν απόδραση μέσω εκλογών.

ΑΘΗΝΑ 28/12/2016

Καθ. Χρήστος Παπαγεωργίου PhD Imperial College