Σαββατοκύριακο με δανεικά (12): Ποιος νοιάζεται για την πατρίδα ρε;

Ποιος νοιάζεται για την πατρίδα; Για την ανέχεια των περισσοτέρων κατοίκων της. Για τα καλύτερα παιδιά που φεύγουν προς αναζήτηση τύχης. Για τις επιχειρήσεις που μαραζώνουν όταν δεν κλείνουν. Για τα δημόσια σχολεία που υπολειτουργούν; Για τα νοσοκομεία; Για τη διεθνή απομόνωση της χώρας; Για τις αλλαγές που δεν γίνονται και δεν θα γίνουν ίσως ποτέ. Για τη φρίκη των προσφυγικών καταυλισμών. Για το φως που δεν φαίνεται από πουθενά;

Νοιαζόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες, εμείς που ζοριζόμαστε. Νοιάζονται πολλοί γιατροί και  νοσηλευτές που μάχονται το θάνατο στο άθλιο περιβάλλον των δημόσιων νοσοκομείων. Πολλοί δάσκαλοι που βλέπουν την πολιτιστική παρακμή της νεολαίας μας. Πολλοί δημόσιοι λειτουργοί που καταλαβαίνουν ότι η χώρα αποσυντίθεται και οφείλουν να βάλουν μια πλάτη. Πολλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι που τιμούν το επάγγελμά τους έστω κι αν το μεροκάματο είναι γλίσχρο. Εκείνα τα παιδιά που πάνω σε μηχανάκια παίζουν τη ζωή τους κυνηγώντας το έγκλημα που γιγαντώνεται. Αλλά και κείνοι οι εργαζόμενοι που πραγματικά δίνουν τη μάχη στην κόλαση ενός hot spot.

Σίγουρα δεν νοιάζεται το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος, για να μη γράψω όλο και μου πουν ότι ισοπεδώνω. Βλέπω πολιτικούς να μετατοπίζονται με την ταχύτητα του φωτός με μόνο κριτήριο την επανεκλογή τους. Στέλνουν όμως ωραίες επιστολές. Βλέπω προτάσεις και σχέδια για συσπειρώσεις και συγχωνεύσεις κομμάτων με μόνο κριτήριο το ποσοστό στις εκλογές και την κουτάλα της εξουσίας. Βλέπω  πολιτικούς να αναστοχάζονται μόνο όταν χάνουν την υπουργική καρέκλα. Βλέπω ιδέες και σπόντες για συμμαχίες με μόνο κριτήριο τη διατήρηση του υπάρχοντος και του προσωπικού βολέματος. Βλέπω τη σχεδόν καθολική απουσία της πολιτικής πρότασης, γιατί η πατάτα είναι πια υπέρθερμη και δεν είναι φρόνιμο να την κρατάς.

Δεν εκπλήσσομαι πια. Τα θεωρώ όλα λογικά. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι αφελές. Νιώθει πως χάνει τη Μέκκα που το τάισε και ανησυχεί. Αναζητά την πονηρή τη συνταγή που θα το κρατήσει εν ζωή και θα το αναπαράγει. Μόνο που δεν έχει καινούργια εργαλεία κατανόησης της πραγματικότητας και προσπαθεί με τα παλιά. Πελατειακή λογική και των γονέων. Ακόμα και μετά από 7 χρόνια κρίσης. Κάθε ορθολογική πρόταση που σποραδικά ακούγεται βαφτίζεται νεοφιλελευθερισμός και στέλνεται στο πυρ. Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει λένε να έχουν προοδευτικό πρόσημο που σε απλά ελληνικά σημαίνει να ευνοούν τους ήδη ευνοημένους. Η αγωνία επιβίωσης του κρατισμού που έθρεψε τις κάστες και τους πολιτικούς πάτρωνές τους είναι παρούσα και βγάζει μάτια. Να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας έστω και αποψιλωμένα. Ο ελληνικός κομμουνισμός με λεφτά είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Μπορεί όμως να γίνει κομμουνισμός με φτώχεια. Και να πεθάνει τους πολίτες του.

Ο κόσμος αποστρέφεται πλέον καθολικά την πολιτική. Αυτό είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Έκλεισε ένας ολόκληρος ιστορικός δημοσιογραφικός οργανισμός και δεν άνοιξε μύτη. Όχι μόνο στα πολιτικά γραφεία. Αλλά ούτε εκεί έξω στην κοινωνία. Κλείνει η ζωή των πολιτών, το κλείσιμο του ΔΟΛ θα τους νοιάξει; Ανοίγουν όμως νέες πατσαβούρες για να διαβάζουν οι αδαείς. Και αγοράζονται. Ποιος πάει να ψηφίσει σε σωματεία, ποιος παρακολουθεί συνελεύσεις συνδικάτων, ποιος ακούει το λόγο των συνδικαλιστών. Ποιος απεργεί και ποιος διαδηλώνει; Ούτε οι «άρρωστοι» πια. Αποστασιοποίηση και των φανατικών, έχει σημασία. Τα κόμματα κοιτούν τον πάγκο τους και μελαγχολούν. Σχεδόν μόνο προβληματικές περιπτώσεις και απατεώνες τερατολόγοι εμφανίζονται στο προσκήνιο. Τα ΜΜΕ προβάλουν την κάθε ανοησία συχνότερα από ποτέ. Παίζουν ακόμα και δραχμή και δραχμολάγνους πολιτικούς μπας και τρομοκρατήσουν τους θεατές και τους κάνουν να τα προσέξουν.

Το κάθε κόμμα έχει τις δικές του ευθύνες για τη σήψη και την παρακμή. Η κάθε παράταξη δούλεψε σκληρά για να οδηγήσει τη χώρα στο γκρεμό. Συχνά ασυναίσθητα. Όλοι όσοι στρατευθήκαμε κάποια στιγμή έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αυτό που εκπλήσσει είναι ότι  κανένα δεν φαίνεται να έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Αίσθημα καθήκοντος και αποστολής. Θέληση για τη σωτηρία της πατρίδας. Αντίληψη της κατάστασης.  Μονάχα διχασμό, εχθροπάθεια, κενολογία, απόσειση ευθυνών. Σχεδόν μονάχα κοινότυπες ανοησίες. Αν η χώρα στέκεται ακόμα όρθια το οφείλει σε κάποιους από τους πολίτες της. Αυτούς τους πολιτικά ανεκπαίδευτους, ευκολόπιστους πολίτες. Στον αγώνα τους να επιβιώσουν σωματικά αλλά και πνευματικά σώζουν και την πατρίδα κάνοντας το σωστό. Ως πότε;