μη μαδας τη μαργαριτα

Την τελευταία εβδομάδα, με αφορμή το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος του Γαβρόγλου για την κλήρωση των σημαιοφόρων επανήλθε η συζήτηση για τη βαθμολόγηση μαθητών στο Δημοτικό σχολείο και μαζί της τα αποπροσανατολιστικά συνθήματα του παιδαγωγικού λαϊκισμού στα οποία τόσο πρόθυμα κατέφυγε ο υπουργός Παιδείας.   Ας δούμε πρώτα τι ισχύει σήμερα στο δημοτικό σχολείο ως προς τη βαθμολόγηση των μαθητών. Στις τέσσερις πρώτες τάξεις (Α΄- Δ΄ τάξη) δεν υπάρχουν βαθμοί αλλά μια υποτυπώδης αξιολόγηση τριών βαθμίδων: Α, Β, Γ. Στις δύο τελευταίες τάξεις (Ε΄ και ΣΤ΄) οι μαθητές βαθμολογούνται με πραγματική κλίμακα 8 – 10. Ουσιαστικά στις εργασίες, στα τεστ και στους ελέγχους υπάρχουν μόνο τρεις βαθμοί: 8, 9 και 10. Επιπλέον, αν και όλοι γνωρίζουν ότι ένα στοιχειώδες κριτήριο αντικειμενικής βαθμολόγησης είναι η φυσιολογική διασπορά της βαθμολογίας των μαθητών της τάξεως (Καμπύλη του Gaus), στο ελληνικό δημοτικό σχολείο το ποσοστό μαθητών που βαθμολογούνται με 10 ή Α είναι πάντα πολύ μεγαλύ...

Υπονόμευση του πανεπιστημιακού θεσμόύ και της λειτουργίας των ιδρυμάτων. Αυτός είναι ο στόχος πλέον. Προετοιμασία της επόμενης μέρας. Αδύναμη δημοκρατία και φτωχή κοινωνία ως στόχος μιας νέας αντεπίθεσης.  από την Καθημερινή Τα πανεπιστήμια είναι από τους παλαιότερους θεσμούς που υπάρχουν. Εχουν ιστορία περίπου χιλίων χρόνων. Και επιβίωσαν σχεδόν απαράλλακτα στους αιώνες, διότι με τη μία ή την άλλη μορφή διατήρησαν τη σχετική αυτονομία τους. Ετσι μπορούσαν με σχετική ευελιξία να αντιμετωπίζουν κάθε φορά τις προκλήσεις της νέας εποχής. Μπορούσαν να προσαρμόζονται αλλά και να ανοίγουν νέους δρόμους στη σκέψη, στη γνώση, στην οικονομική και στη δημόσια ζωή. Σε όλον τον κόσμο σήμερα που όλα είναι πιο διεθνοποιημένα και διασυνδεδεμένα από ποτέ, που τα πάντα, από πληροφορίες έως ανθρώπους, κινούνται με μεγάλες ταχύτητες, τα σοβαρά πανεπιστήμια σε όλη τη γη ανοίγονται στο μέλλον, ξεπερνούν τα όρια των πανεπιστημιουπόλεων και των εθνικών κρατών, μοιράζονται ερευνητικά δεδομένα...

Ξέρουν ότι φεύγουν. Μπορεί και σύντομα. Οτιδήποτε νομοθετούν έχει την πρόθεση ναρκοθέτησης της δημοκρατικής κοινωνίας. Η υπόθεση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι μια από αυτές. Επιτρέπει και πάλι σε όποιον θέλει να καταστρέφει την εκπαιδευτική διαδικασία χωρίς ποινικές επιπτώσεις. Σιγή ασυρμάτου από τα πανεπιστήμια. Ευνόητη. Η επιστροφή στα 80s άρεσε. Ξεκουράζει. Πολύ πολύ δύσκολα και με πολλές αντιστάσεις εκ μέρους της κάθε Αριστεράς θα ξαναδούμε προοδευτικό και σύγχρονο νόμο πλαίσιο στα ΑΕΙ. Ολοι αυτοί που τώρα ανέχονται ή επικροτούν την καταστροφή, τότε θα βγουν στο μεϊντάνι να υπερασπιστούν το δικαίωμα του κάθε άρρωστου να σπάει. Εδώ θα είμαστε και θα τα ζήσουμε. Ακολουθεί ένα θαυμάσιο κείμενο περί ασύλου. Νικόλαος Μπιτζιλέκης από την Καθημερινή Η​​ διάταξη για το άσυλο στον νέο νόμο για τα ΑΕΙ δεν θα είχε κάποια ιδιαίτερη αξία (τα δικαιώματα που αναγνωρίζει για την ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία είναι ήδη συνταγματικά κατοχυρωμένα για όλους στο άρθρο 16) αν...