Σαββατοκύριακο με δανεικά: Γιατί όλα είναι χρήμα ακόμα και τα κλάματα

της «μαργαρίτας» Γιατί όλα είναι χρήμα ακόμα και τα κλάματα

Ο καπιταλισμός αγαπητοί μου έχει τον τρόπο να νικάει χωρίς να προσπαθήσει και πολύ. Τρανταχτό παράδειγμα η Καταλονία. Μόλις οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις άρχισαν να τα φορτώνουν για άλλες πολιτείες, ο θίασος των εθνικιστών βάρεσε υποχώρηση και κατέβηκε από το πάλκο της ανεξαρτησίας. Δυστυχώς κάποιοι αφελείς έβαλαν τα κλάματα γιατί έχασαν την ευκαιρία να νιώσουν επιτέλους «ελεύθεροι» και «ανεξάρτητοι». Γιατί όλα είναι χρήμα, ακόμα και τα κλάματα. Το χρέος της όμορφης αυτής επαρχίας της Ισπανίας είναι 77 δισεκατομμύρια Euro εκ των οποίων τα 52 στη Μαδρίτη που έβαλε το χέρι στην τσέπη και τη δάνεισε απλόχερα όταν αυτή δεν μπορούσε να βγει αυτόνομα στις αγορές.  Που να πάει ο Πουτσδαίμων ή όπως αλλιώς τον προφέρουν; Όπου και ο Καραμήτρος ή ο δικός μας.  Σε μια εποχή που στην Ευρώπη όλοι ψάχνουν συμμάχους και συσπειρώσεις μπας και βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν την Ανατολή, μια εθνικιστική μειοψηφία αποφάσισε να βγει μοναχή στ’ αγκάθια. Πόνεσε και το μάζεψε. Καλώς. Κάπως σαν και μας.

ΔΝΤ και κρυπτονόμισμα (από το FACT)

Ήρθε η ώρα οι κεντρικές τράπεζες και οι ρυθμιστικές αρχές του πλανήτη να ασχοληθούν σοβαρά με τα ψηφιακά νομίσματα, δήλωσε σε συνέντευξη που έδωσε στο δίκτυο CNBC η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Christine Lagarde με αφορμή το ετήσιο συνέδριο του ταμείου στην Ουάσιγκτον.
Μάλιστα, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο το ΔΝΤ να αναπτύξει κάποια στιγμή το δικό του κρυπτονόμισμα. Ανέφερε ως παράδειγμα τα ειδικά  δικαιώματα ανάληψης (Special Drawing Right - SDR), δηλαδή, το αποθεματικό περιουσιακό στοιχείο το οποίο δημιούργησε το ΔΝΤ ως εναλλακτική μορφή των υφιστάμενων επίσημων συναλλαγματικών διαθεσίμων των χωρών-μελών του, το οποίο θα μπορούσε να ενσωματώσει τεχνολογία παρόμοια με αυτήν των ψηφιακών νομισμάτων.

Ο φίλος Τέλης Σαμαντάς για την αείμνηστη Λούλα Αναγνωστάκη:

Πλαγιοκοπώντας την πραγματικότητα και την Ιστορία

Αυτό που σίγουρα δεν θα ήθελε η Λούλα Αναγνωστάκη να συνοδεύει την αναγγελία του θανάτου της θα ήταν τα γνωστά και τετριμμένα «Φτωχότερο το θέατρο», «Δυσαναπλήρωτο κενό» και τα παρόμοια. Τι θα ήθελε; Ουδείς γνωρίζει. Όπως άλλωστε έλεγε (πριν ενάμιση χρόνο στη Σόνια Ζαχαράτου, για το «Βήμα»): «Δεν πρέπει, και δεν θέλω οι άλλοι να σκέπτονται αυτό που σκέπτομαι εγώ. Δεν θέλω να καταλαβαίνουν. Την κρύβω τη σκέψη μου». Ας αναλάβουμε, λοιπόν την ευθύνη, όχι να ερμηνεύσουμε αυτό που η Λούλα Αναγνωστάκη θα ήθελε αλλά αυτό που αυθόρμητα μας έρχεται στο μυαλό διατρέχοντας εν τάχει, όχι το ίδιο το έργο της σπουδαίας δραματουργού (δεν είναι άλλωστε της ώρας και δεν είναι η δουλειά μας) αλλά την αποτύπωση του στη δική μας μνήμη: « Πλαγιοκοπώντας τις πολλαπλές όψεις της νεοελληνικής πραγματικότητας». «Πλαγιοκοπώντας» αλλά και συγχρόνως «ανατέμνοντας» και «αναδεικνύοντας». Αναδεικνύοντας τις πολλαπλές επιπτώσεις στις ανθρώπινες καταστάσεις των ήχων –και των απόηχων- από τα βήματα της Ιστορίας. «Επιπτώσεις» όμως βαθιές, που και σήμερα μας «λένε πράγματα». Ή, όπως η ίδια έλεγε: «Μου αρέσει το κόκκινο, αλλά να είναι φιλοσοφημένο. Να είναι βαθύ, να λέει πράγματα. Οχι το οποιοδήποτε κόκκινο».

O φίλος μας Θανάσης Γεωργακόπουλος διερωτάται από τον τοίχο του στο fb.

Προς τι το ΜΙΣΟΣ και ο ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΓΜΟΣ;

Δεν ξέρω αν προσβλήθηκα από ανίατο... κεντρισμό αλλά δε συμμερίζομαι καμία από τις πλειοψηφικές απόψεις που κυκλοφορούν όσον αφορά τη συζήτηση και την ψηφοφορία στη Βουλή για την "ταυτότητα φύλου".
Ούτε με την καταδίκη του Ποταμιού ως χορηγού του Τσίπρα ούτε με τα Ωσαννά στον Στ. Θεοδωράκη επειδή έσωσε "την τιμή του προοδευτικού χώρου".
Ούτε με τη γκρίνια για τη ΔΗΣΥ είτε για την αρχική της θέση είτε για την ψήφο του παρών για το άρθρο 3. Όσο για την επικριτική διαπίστωση πως ο "χώρος" δεν είχε ενιαία στάση, σιγά το νέο. Που να δούν όσοι το ανακάλυψαν... έκπληκτοι, τις διαφορές σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής και προγραμματικής ταυτότητας. Η μόνη εύστοχη κριτική νομίζω πως αφορούσε τη διπλωματική απουσία της κ. Γεννηματά.
Ούτε με την κριτική για την εμφάνιση του Κυρ. Μητσοτάκη πως ξεπούλησε τον φιλελευθερισμό του, καθώς η ομιλία του μου φάνηκε συνεπής με τις ιδέες του αλλά και με τη θέση του ως ηγέτη ενός μεγάλου πολυσυλλεκτικού κόμματος. Όσο για εκείνους που ανακάλυψαν πως στη Ν.Δ. παρεπιδημούν στελέχη της συντηρητικής, λαϊκής δεξιάς (και όχι ακροδεξιάς, όπως θέλει η τσιπρική μονταζιέρα) και πάλι σιγά το νέο.
Σε ένα "δύσκολο" θέμα, όπως έδειξε και το κοντράστ από τη μια των πανηγυρισμών των διεμφυλικών κι από την άλλη των αποτελεσμάτων της δημοσκόπησης της MRB (72% κατά του ορίου των 15 ετών και κοντά 60% κατά συνολικά), επιτρέπεται, για να μην πω επιβάλλεται, οι βουλευτές να μην αποτελούν πειθαρχημένα στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Ας αφήσουμε πως αυτό θα έπρεπε να ισχύει και ευρύτερα.
Κι αυτό δε θα έκρυβε -ίσα, ίσα θα αναδείκνυε και το πολιτικό πρόβλημα της κυβερνητικής συμμαχίας, όπως, άλλωστε, και έγινε τελικά.

Αν υπήρξαν κάποια σοβαρά προβλήματα αυτά, κατά την άποψή μου είναι πως:
1) Είναι απαράδεκτο σε τέτοιου είδους θέματα η συζήτηση να διεξάγεται αφενός χωρίς να προηγείται διακομματική διαβούλευση και αφετέρου χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη ειδικών επιστημόνων. Η ακρόαση των ενδιαφερομένων και μόνο, κατάλοιπο της συντεχνιακής νομοπαραγωγής, δεν αρκεί. Και η ευθύνη γι αυτό βαρύνει πρωτίστως την κυβέρνηση που προφανώς ήθελε να στήσει μικροκομματικό παιχνίδι γύρω από το θέμα αλλά και τις "αντιπολιτεύσεις" που δε ζήτησαν εξ αρχής μια διαφορετική διαδικασία.
2) Είναι κρίμα και καταθλιπτικό αυτό το σοβαρό και ευαίσθητο ζήτημα να συνθλίβεται ανάμεσα στη Σκύλλα ενός ακραίου μεταμοντέρνου σχετικισμού (τι άλλο ήταν αλήθεια η ρητορία περί ενός απροϋπόθετου "δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού" του κ. Τσίπρα;) και της Χάρυβδης της μεσαιωνικής αντίδρασης της Εκκλησίας (την οποία ορισμένοι εκ των συντηρητικών βουλευτών έσπευσαν να υιοθετήσουν).

Η Γιούλη Επακοίλη και το γράμμα από τα Εξάρχεια, τη γενέθλια γη μας, δηλαδή

Ολο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, άνθρωποι που ζουν στα Εξάρχεια, μόνιμοι κάτοικοι εδώ και χρόνια, εκφράζουν την αγωνία τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η γειτονιά τους. Περιγράφουν αφόρητες, «τοξικές» καταστάσεις, συνθήκες χειρότερες από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Αρκετοί δεν έχουν αντέξει, επιλέγοντας να αλλάξουν τόπο κατοικίας. Οσοι μένουν, ελπίζουν ότι κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει και η καθημερινότητά τους θα αποκτήσει μια κάποια κανονικότητα. Είναι αρκετός καιρός που τα Εξάρχεια λειτουργούν ως η «παιδική χαρά» των μπαχαλάκηδων. Το πεδίο εκτόνωσής τους. Η απουσία του κράτους, είτε από ανικανότητα είτε από στρατηγική επιλογή, έχει οδηγήσει πολλούς κατοίκους σε απόγνωση. Ο λόγος που επέλεξα να δημοσιεύσω σήμερα ολόκληρη αυτή την επιστολή, είναι γιατί συμπυκνώνει όλα όσα έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα από Εξαρχειώτες που αγαπούν τη γειτονιά τους. Είναι μια πολύτιμη μαρτυρία. Τα στοιχεία του αποστολέα είναι στη διάθεση της εφημερίδας. Αν κανείς ενδιαφέρεται...

Η επιστολή στο link.

Το FACT  και Τα highlights του debate της Κεντροαριστεράς

Όλα τα επιτελεία ευτυχή και οι υποστηρικτές ικανοποιημένοι αν και μ'ενα διακριτό τόνο ανακούφισης στα σχόλιά τους για το γεγονός ότι στο χθεσινό, πρώτο debate των υποψηφίων για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, ο "χώρος δεν εκτέθηκε". Ήταν όντως ένα σοβαρό και μετρημένο θέαμα.

Ένα καλό δημοσιογραφικό ρεπορτάζ για τη ροή του debate μπορείτε να διαβάσετε εδώ, στο σάιτ του Action24 που διοργάνωσε και το debate.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης εξαπέλυσε επίθεση κατά της Φώφης Γεννηματά για την απόρριψη της εξ αποστάσεως ηλεκτρονικής ψηφοφορίας αλλά και για την στάση της στην ψηφοφορία για αλλαγή φύλου στα 15 λέγοντας ότι "κρύβεται". Tόνισε  ότι ο μεγάλος προοδευτικός χώρος χωράει και σοσιαλιστές και δημοκράτες και φιλελεύθερους ακτιβιστές λέγοντας  "Αν εκλεγώ θα υπάρχει χώρος για όλους: από δεξιά μέχρι αριστερά. Τα άλλα είναι λογική μικρού κόμματος".

Ο Γιώργος Καμίνης εξέφρασε την άποψη ότι πρέπει να διαλυθούν τα κόμματα που απαρτίζουν τον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς και να γίνει πολυτασικός. Σε ερώτηση του Στ. Θεοδωράκη αν θα εγκαταλείψει το δημαρχιακό θώκο εφόσον εκλεγεί, απάντησε αρνητικά, επικαλούμενος τα παραδείγματα των Ρέντσι, Σιράκ και Μιτεράν. Είπε "Δεν έχω στο μυαλό μου ένα αρχηγικό κόμμα αλλά πρωτίστως ένα κόμμα ανοιχτό. Ένα κόμμα διαφορετικό από αυτά που μας έχει κληρονομήσει η Μεταπολίτευση".

Ο Νίκος Ανδρουλάκης σημείωσε ως λάθος της κυβέρνησης Παπανδρέου ότι έπρεπε να έχει ενοχοποιηθεί πλήρως η περίοδος του Κ. Καραμανλή. Σημείωσε δε ότι "πρέπει το νέο κόμμα να φέρει μπροστά τις θετικές στιγμές της παράταξης: τις μεταρρυθμίσεις, το κοινωνικό κράτος, την πατριωτική στάση" αλλά και "να αφήσουμε και κάποια πράγματα πίσω όπως η δημαγωγία, το πελατειακό κράτος, φαινόμενα διαφθοράς".

Ο Γιάννης Ραγκούσης πρότεινε να μην δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης σε κυβέρνηση Μητσοτάκη εφόσον δεν συγκεντρώσει 151 βουλευτές. Παράλληλα, δήλωσε ότι όταν παραιτήθηκε από το ΠΑΣΟΚ δεν μετακόμισε σε άλλο κόμμα. "Όπως όλοι οι Ελληνες και εγώ είχα ανάγκη τις 7.000 ευρώ της βουλευτικής αποζημίωσης. Έφυγα όμως και πήγα σπίτι μου, όχι σε άλλο φορέα", είπε χαρακτηριστικά.

Ο Γιάννης Μανιάτης τόνισε ότι "μέσα στα Μνημόνια το ΠΑΣΟΚ στάθηκε όρθιο και κατάφερε να κρατήσει και την χώρα όρθιο" και υποστήριξε ότι ως υπουργός έδωσε το στίγμα του και κατέβαλε σημαντική προσπάθεια να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά η χώρα.