μη μαδας τη μαργαριτα

Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η εθνική ανωριμότητα *Οι πρόσφατες κρίσεις στα Ίμια και την ΑΟΖ της Κύπρου έχουν κάνει κάποιους να εκφράζοντα κριτικά και ειρωνικά προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία υποτίθεται “δεν κάνει τίποτε”, λέει “μόνο λόγια”, “κρατάει ίσες αποστάσεις”, “τους ενδιαφέρουν μόνο τα συμφέροντά τους” και διάφορα άλλα τέτοια καφενειακού επιπέδου σχόλια. Και το ερώτημα που προφανώς τίθεται είναι “έχει υποχρέωση η Ευρωπαϊκή Ένωση να δράσει υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου;” Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε “τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση”. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος με μια ενιαία κυριαρχία, όπως είναι πχ οι ΗΠΑ. Πρόκειται για 27 (μέχρι το 2019 28) κυρίαρχα κράτη που έχουν συνάψει μια συνομοσπονδία. Και αυτό σημαίνει ότι κάθε ένα από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ είναι το ίδιο πρωτίστως υπεύθυνο για την υπεράσπιση της κυριαρχίας του. Αυτή είναι και μια βασική αρχή της ΕΕ:

1968, του Τάσου Μπουλμέτη κριτική του Θόδωρου Σούμα Ένα αθλητικοκοινωνικό γεγονός και μια καλή καλλιτεχνική και αθλητική ταινία, είναι το πετυχημένο docufiction φιλμ (μείγμα ντοκιμαντέρ και αφήγησης με υπόθεση και ηθοποιούς), το "1968", του προικισμένου και ταλαντούχου Τάσου Μπουλμέτη («Νοτιάς», 2016, και «Πολίτικη κουζίνα», 2003). Η ταινία έχει ως αφετηρία της τον ευρωπαϊκό τελικό κυπελλούχων μπάσκετ του 1968 στο υπερπλήρες Καλλιμάρμαρο στάδιο, μεταξύ της ΑΕΚ και της Σλάβια Πράγας. Αγώνας που έληξε με την αναπάντεχη και σχεδόν ηρωική νίκη του αουτσάιντερ, της ΑΕΚ, χάρη στη φοβερή απόδοση των διακεκριμμένων παικτών της – Αμερικάνου, Τρόντζου, Ζούπα, Βασιλειάδη, Λαρεντζάκη, Χρήστου, Τσάβα - και στην αποφασιστική ενίσχυση των 80.000 Ελλήνων θεατών! Αλλά ας μην ξεχάσουμε και τη σπουδαία συμβολή του πρόωρα αδικοχαμένου, από καρκίνο, ταλαντούχου και θαρραλέου πλεϊμέικερ Μόσχου, που οδήγησε μέχρι εκεί την ομάδα (ο οποίος μνημονεύεται σε μια δραματοποιημένη σκηνή του Μ

Από την Καθημερινή  Η σημερινή συγκυρία για την επίλυση του μακεδονικού ζητήματος είναι ιστορικά η πλέον θετική. Αναφέρω ενδεικτικά ορισμένους λόγους: 1 . Υπάρχει πίεση και άμεσο συμφέρον από τους ισχυρούς του δυτικού κόσμου να αναχαιτίσουν την επιρροή της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια, στα οποία συνυπάρχουν η ένταση μεταξύ Κοσόβου και Σερβίας, οι αναταραχές στους αλβανικούς πληθυσμούς, η δραστηριοποίηση ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων και η αύξηση της διεθνούς φύσεως εγκληματικότητας. 2 . Στη γειτονική μας χώρα εξελέγη ύστερα από πολλά χρόνια μια κυβέρνηση έτοιμη και πρόθυμη να προχωρήσει στην επίλυση του ζητήματος σε συνεργασία με τον διεθνή παράγοντα και την ελληνική κυβέρνηση. 3 . Στην Ελλάδα μετά 25 χρόνια κομματικών περιπετειών, η συντριπτική πλειονότητα των κομμάτων της Βουλής έχει αποδεχθεί ως βάση τη σύνθετη ονομασία με ταυτόχρονα πολιτική αποτροπή του αλυτρωτισμού (εθνότητα, γλώσσα κ.λπ.) με πολιτειακά θεσμικό τρόπο. Σημαντικά ζητήματα παραμένουν η μη προετοιμασ