Οι προβληματικές, στρεβλές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ

του Γιώργου Σ. Αντωνίου

Γράφαμε προεκλογικά, λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα ριζοσπαστικό, νεοκομμμουνιστικό κόμμα εθνολαϊκιστικής και αριστερής κρατικίστικης πολιτικής. Η άφρων προκήρυξη του δημοψηφίσματος που έθεσε σε αμφισβήτηση την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και δίχασε αδίκως και ανοήτως τους Έλληνες, επιβεβαίωσε αυτή τη δυσοίωνη εκτίμηση. Η ανοησία της ασύνετης, τυχοδιωκτικής και διχαστικής προκήρυξης του δημοψηφίσματος επικυρώθηκε από την όλο πανικό μεταστροφή του Τσίπρα που μετέτρεψε το νικητήριο ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όταν συνειδητοποίησε πως -παρ'όλες τις προβλέψεις του Βαρουφάκη- οι καπιταλιστικές αγορές δεν πανικοβλήθηκαν, ούτε “γονάτισαν” ενώπιον του εκβιασμού της αντιμνημονιακής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυβέρνησης... Το ασύνετο δημοψήφισμα οδήγησε στον πανικό μόνο τους καταθέτες των ελληνικών τραπεζών και στην ταχεία ανάληψη από αυτές μεγάλων ποσών, ώστε να οδηγηθούν αναγκαστικά για αυτοπροστασία τους σε κλείσιμο και κατόπιν στα τρομερά επώδυνα για τις επιχειρήσεις και την οικονομία, capital controls... Η συνολική ζημιά από τις αυθαίρετες κινήσεις των ανενδοίαστων, κυβερνητικών μαθητευόμενων μάγων, ανήλθαν στα 100-200 δις ευρώ...

Ακολούθησε η αμετροεπής προσπάθεια της εθνικολαϊκιστικής κυβέρνησης να ελέγξει και να μειώσει τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια (που την εποχή εκείνη την επέκριναν), με αντισυνταγματικό, αυθαίρετο τρόπο, που υποδήλωνε σκληρή καθεστωτική λογική με άρωμα ολοκληρωτισμού. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έκρινε -σύμφωνα με ό,τι τη συνέφερε- πως τα ιδιωτικά κανάλια έπρεπε να περιοριστούν μόνο σε 4! Η δογματική κι απολυταρχική απόφασή της, όμως, δεν μπόρεσε ευτυχώς να εφαρμοστεί, γιατί κρίθηκε αντισυνταγματική από το Συμβούλιο της Επικρατείας...

Από το παραπάνω συνάγεται πως η κυβέρνηση αντιλήφθηκε πως καθοριστικός παράγοντας σχετικά με την αδιάκοπη προσπάθειά της να ελέγξει ολοκληρωτικά το κράτος, αποτελεί ο θεσμός της Δικαιοσύνης. Επιδόθηκε λοιπόν σε έναν συνεχή αγώνα να ελέγξει τη Δικαιοσύνη με κάθε μέσο, αθέμιτο και θεμιτό, χρησιμοποιώντας τις προαγωγές, τις επιλεκτικές προωθήσεις σε σημαντικές θέσεις, τους παραγκωνισμούς και τις αποστρατεύσεις αρκετών δικαστικών λειτουργών ώστε να πετύχει τον σκοπό της, την πολιτική χειραγώγηση και χρησιμοποίησή της... Ο αγώνας της συνεχίζεται ασμένως και ασέμνως...

Άλλη στρεβλή κυβερνητική επιλογή που οφείλουμε να επικρίνουμε στον τομέα της Δικαιοσύνης αλλά και της ασφάλειας, είναι η εφαρμογή του περιβόητου, υπερανεκτικού νόμου Παρασκευόπουλου που επέτρεψε την απελευθέρωση πολλών κακοποιών (στατιστικά κυρίως αλλοδαπών), οι οποίοι έτσι μπόρεσαν να συνεχίσουν την εγκληματική δραστηριότητά τους ανά την επικράτεια...

Να σημειώσουμε ακόμη πως οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν ενίοτε τους φορολογικούς ελέγχους ώστε να στριμώξουν, απειλήσουν, εκβιάσουν ή εκφοβίσουν διάφορα δημόσια πρόσωπα ή επιχειρηματίες που ενέχονται σε ΜΜΕ, ώστε να τους φέρουν τελικά με τα νερά τους...

Στον τομέα της παιδείας, η κυβέρνηση τείνει να καταργήσει την αριστεία όπου μπορεί και να οδηγήσει μαθητές και σπουδαστές σε ένα είδος εξισωτισμού με βάση τον κατώτερο μέσο όρο. Να σημειώσουμε πως επιβεβαίωσε την επικράτηση του πανεπιστημιακού ασύλου για τους λογής λογής παραβατικούς, πρεζάκια, βίαιους αντιεξουσιαστές κ.λπ. που εμποδίζουν τη δημοκρατία και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα ΑΕΙ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο με την πατίνα και την αύρα του νέου, την οποία διέψευσε πανηγυρικά: Μεταξύ των αλλαγών που υποτίθεται πως θα προωθούσε ήταν και η πάταξη του παραδοσιακού πελατειακού κράτους. Στην πράξη όμως ακολούθησε την πεπατημένη, άρχισε να διορίζει τους δικούς του ανθρώπους, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, με μοναδικό κριτήριο την κομματική ένταξη των νεοδιορισμένων και αποκλειστικούς σκοπούς την άλωση του κράτους και την εξασφάλιση, το βόλεμα των ημέτερων ψηφοφόρων. Η κρατικίστικη πολιτική συμπεριφορά του αναδείχτηκε πιο φαύλη από αυτήν των παραδοσιακών αστοδημοκρατικών κομμάτων, που εν πάση περιπτώσει σεβάστηκαν τον ΑΣΕΠ...

Ένα σημαντικό χάντικαπ της ακολουθούμενης, κυβερνητικής, οικονομικής πολιτικής, που σημειωτέον δεν μας επεβλήθηκε από τους εταίρους μας, είναι η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων, των ελεύθερων επαγγελματιών και της μεσαίας τάξης γενικότερα. Η υπερφορολόγηση αυτή γίνεται με υψηλότατους συντελεστές σχετικά με την υπόλοιπη Ευρώπη και οδηγεί αναπόδραστα στη φθορά και οικονομική εξόντωση της μεσαίας τάξης... Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται κατόπιν και θεσπίζει διάφορα ισχνά επιδόματα προς τους αναξιοπαθούντες ανέργους και φτωχούς (εν πολλοίς φτωχοποιημένους πρώην μικροαστούς), αναδιανέμοντας και κατευθύνοντας έτσι τους πόρους της υπερφορολόγησης προς κατώτερα στρώματα που βρίσκονται εγγύτερα πολιτικά προς αυτήν (κι οδηγώντας στην παρακμή τη μεσαία τάξη που βρίσκεται, εκ παραδόσεως, ιδεολογικοπολιτικά μακριά από την αριστερά).

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ συνεχώς προαναγγέλλει την έναρξη και τον ερχομό επενδύσεων στην Ελλάδα, αδυνατεί να πραγματώσει αυτόν τον απαραίτητο για την οικονομία μας στόχο, βραχυκυκλωμένη κι η ίδια και το αριστερό κυβερνόν κόμμα, στις φοβίες και τις ιδεοληψίες τους. Η κυβερνητική μεταχείριση των επενδύσεων ιδίως στο Ελληνικό, στο Ιόνιο και αλλού, δείχνει τη δυσκαψία, τη διστακτικότητα και την κωλυσιεργία του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των επιτακτικών αναγκών για επενδύσεις που θα ξαναζεστάνουν τη μηχανή της ελληνικής οικονομίας (πεδίο προνομιακό για τη ΝΔ). Ο ΣΥΡΙΖΑ απλά δεν πιστεύει στην καπιταλιστική, ελεύθερη οικονομία, παρ'όλα αυτά έχει αναλάβει, κακήν κακώς, τη διαχείρησή της, με αρνητικά κι επώδυνα αποτελέσματα... Εάν φανταστούμε πως ο λαός έχει την ατυχή έμπνευση να τοποθετήσει επί κεφαλής της πράσινης ΠΑΕ έναν ερυθρόλευκο παράγοντα (ή τούμπαλιν), αυτός θα μπει στον πειρασμό να διαλύσει την ομάδα του ΠΑΟ, ή ενδεχομένως, αντίθετα, να τη διαχειριστεί συνετά (όχι το πιθανότερο σενάριο). Σε αυτό το δίλημμα βρίσκονται και τα αντίστοιχα στελέχη της αριστεράς, να τρέξουν την καπιταλιστική οικονομία ή να την ...αποδομήσουν; Με τι καρδιά να κάνουν οι δύσμοιροι τη βρώμικη δουλειά;

Τέλος, το περίφημο, εξιδανικευμένο κυβερνητικό αφήγημα περί εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, είναι στην ουσία επικίνδυνο και δυσμενέστερο από την τωρινή κατάσταση: Ενυπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να ανεβάσει πολύ το χρέος, επειδή ο δανεισμός από τους εταίρους μας ήταν έντονα χαμηλότοκος, ενώ ο νέος δανεισμός, από τις αγορές, θα έχει δυστυχέστατα υψηλούς τόκους... (Κάτω από αυτές τις οικονομικές συνθήκες, η δημιουργία μιας πιστοληπτικής γραμμής δανεισμού θα είναι πιθανά απαραίτητη, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις κ.τ.λ.).

Και ορισμένες σκέψεις, μετά τους παραπάνω συλλογισμούς, για τη στάση που θα πρέπει να κρατήσει μετεκλογικά το ΚΙΝ.ΑΛ. αναφορικά με το ενδεχόμενο να μην αποκτήσει, μετεκλογικά, αυτοδυναμία η ΝΔ: Η πολιτική των ίσων αποστάσεων που πρεσβεύουν αρκετά μεγαλοστελέχη του ΚΙΝ.ΑΛ. ενέχει τον κίνδυνο της ακυβερνησίας και του χάους (επαναληπτικές εκλογές με απλή αναλογική) εάν η ΝΔ βγει νικήτρια χωρίς αυτοδυναμία. Στην περίπτωση αυτή το ΚΙΝ.ΑΛ. θα βρεθεί ενώπιον κρίσιμων κι αποφασιστικών ευθυνών για το μέλλον της Ελλάδας και απαγορεύεται να κωφεύσει, αλλιώς θα τιμωρηθεί κι αυτό και η χώρα... Αντικρίζοντας ρεαλιστικά μια τέτοια περίσταση, το ΚΙΝ.ΑΛ. οφείλει να συνδράμει οπωσδήποτε στο σχηματισμό κυβέρνησης, βρίσκοντας έναν κάποιο τρόπο συνεργασίας με τη ΝΔ και δίνοντας στη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, είτε χωρίς δικούς του υπουργούς, είτε προτείνοντας ως υπουργούς μη κομματικούς προοδευτικούς ανθρώπους της ευρύτερης επιρροής του, είτε υπουργοποιώντας δικά του στελέχη. Γιατί όπως είπε κι ο ευνοϊκός προς τον ΣΥΡΙΖΑ, Ραγκούσης, η δημοκρατική προοδευτική παράταξη δεν πρέπει να ξανακάνει το λάθος να ισχυριστεί “τι Παπάγος, τι Πλαστήρας”. Ας κατανοήσουμε λοιπόν πως σήμερα, με βάση τις αντιδημοκρατικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ που εκθέσαμε πιο πάνω, ο Πλαστήρας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Παπάγος οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ...