μη μαδας τη μαργαριτα

    Ο κεντρώος ή μεσαίος χώρος, δηλαδή το Κέντρο, το προοδευτικό ή φιλελεύθερο κέντρο, η σοσιαλδημοκρατία, η δημοκρατική παράταξη ή όπως αλλιώς ονομάσουμε αυτόν τον κοινωνικοπολιτικό χώρο, μετά τη διάλυση του Ποταμιού, θα έπρεπε να εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό από το ΚΙΝΑΛ, όμως αυτό δεν γίνεται, δεν μπορεί να γίνει και δεν θα γίνει. Το ΚΙΝΑΛ /ΠΑΣΟΚ χάνει τη δύναμή του, φθείρεται και φθίνει, δεν μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, αποδυναμώνεται, έχει πάρει την κάτω βόλτα από πολιτική άποψη (ακόμη κι αν συγκεντρώσει κάποιον όχι ευκαταφρόνητο αριθμό ψήφων, νομοτελειακά, υπό την ηγεσία της Φ.Γεννηματά, θα γίνει κάτι σαν την Ε.Κ. του Μαύρου ή του Ζίγδη, ή μάλλον έχει ήδη γίνει...) Τι φταίει; Νομίζω, τελικά, πως η Φ.Γεννηματά απλά δεν μπορεί να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, να συγκροτήσει ένα ζωντανό, δυναμικό, λειτουργικό, φρέσκο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το οποίο έχει ανάγκη η χώρα, που θα παρεμβαίνει στα κοινωνικοπολιτικά πράγματα και τα οικονομικά δρώμενα της χώρας με ρε

ο Κίμων Χατζημπίρος από το books Journal Κινδύνων φόβος Η ανησυχία για τους κινδύνους από την τεχνολογική δραστηριότητα εκδηλώνεται επί δεκαετίες, ενσωματώνοντας την παραδοσιακή τεχνοφοβία, καθώς και λανθάνουσες ενοχές του ανθρώπου της βιομηχανικής εποχής περί αλλοίωσης της φύσης και της αυθεντικότητας των πρωτόγονων κοινωνιών. Με την τάση υποχώρησης της πυρηνικής ενέργειας, την αυξανόμενη προστασία των βιομηχανικών εγκαταστάσεων και τον βελτιούμενο έλεγχο των χημικών ουσιών, η τεχνολογική διακινδύνευση αντικειμενικά μειώνεται. Αντιμετωπίζονται όμως δεόντως από την ανθρωπότητα οι μεγάλοι κίνδυνοι από την φύση; Η τρέχουσα κρίση αναδεικνύει μια σχετική ολιγωρία, αλλά, παράλληλα, την σημασία επιστήμης και τεχνολογίας ως ασφαλή μέσα σωτηρίας. Η ιστορία του πολιτισμού είναι, κατά μεγάλο μέρος, ιστορία τεχνολογικών αλλαγών, που γεννούν κοινωνικές μεταβολές αλλά και νέους κινδύνους. Πιθανότατα, κατά τις επόμενες δεκαετίες, θα αναδυθούν καινούργιες δυναμικές τεχνολογίες, πο