Πολιτικοί από τη βάση

Κανένα πολιτικό κόμμα και κανένας πολιτικός δεν τολμά να τους ακουμπήσει. Οι ιερές αγελάδες της χώρας. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Όλοι τους χτυπούν φιλικά στην πλάτη τους σφίγγουν το χέρι. Χτες τους μάζεψαν τα ΜΑΤ, τους πήγαν μέσα, γιατί έκαναν κατάληψη σε δημόσιο ίδρυμα. Είναι κάτι, κάτι θετικό. (leo) 


της 'Aννας Δαμιανίδη από το protagon

Νέοι πολιτικοί γεννιούνται από τη βάση, από τους αγέρωχους συνδικαλιστές. Ας πούμε η ΔΕΗ τόσα χρόνια, πόσα χρόνια αλήθεια, πολλά μα πολλά χρόνια, κατέβαζε τους διακόπτες κάθε φορά που διεκδικούσε κάτι παραπάνω για τους μισθούς, τα επιδόματα και τα λοιπά βοηθήματα για μια καλύτερη ζωή του προσωπικού της. Δεν δικαιούνταν οι άνθρωποι να έχουν μια καλύτερη ζωή; Τη στιγμή που εργάζονταν στην καρδιά και στην ουσία της προόδου, εκεί που παράγεται και διανέμεται το ηλεκτρικό ρεύμα; Ποιος δεν τους καταλάβαινε όταν απεργούσαν κάθε τρεις και λίγο; Ποιος δεν καταλάβαινε και τη λάμψη, τη συναισθηματική επίδραση που είχε στις καρδιές μας η λέξη απεργία; Όλα καλά καμωμένα, ζεστά και φωτεινά σαν καλοριφέρ αλογόνου, απεργίες και αυξήσεις σκόρπιζαν θαλπωρή σαν πρωινός καφές, σαν τοστιέρες ανοιχτές.

Και πέρασαν τα χρόνια και συνηθίσαμε τα μπλακάουτ και τους εκβιασμούς, όπως συνηθίζεις το ηλεκτρικό ρεύμα και σου κακοφαίνεται να επιστρέψεις στη φουφού. Μια μικρή τεχνολογική αυτοκρατορία εντός της οικίας μας, που μας δικτύωνε με το υπόλοιπο ηλεκτροφόρο περιβάλλον. Το ιδιωτικό εντός του δημοσίου και τούμπαλιν, το μεγάλο μονοπώλιο, η ζεστή αγκαλιά του κράτους, όλα αυτά δεν τα έχουν ακόμα αναλύσει επαρκώς ούτε οικονομολόγοι ούτε ηλεκτρολόγοι. Ήρθε ο μισθός στη ΔΕΗ κι έγινε κάτι το δυσθεώρητο, ένας ηλεκτρικός άγγελος, ένα ηλεκτροσόκ προς όλους. Οι συντάξεις εξασφάλισαν ποιότητα ζωής σε επίπεδα που δεν τολμά να φανταστεί ο άλλος του ΙΚΑ, με την περικοπή στο δοξαπατρί απροειδοποίητα. Γιατί αν το φανταστεί θα τον διαπεράσει άλλου είδους ηλεκτροσόκ, μια επίγνωση αβάσταχτη σε καθεστώς δημοκρατίας, και δεν κάνει.

Δεν κάνει να σου περνάει από το μυαλό ότι οι συνδικαλιστές των δημόσιων οργανισμών έχουν μισθούς που δεν θα δεις ούτε στον ύπνο σου και λένε τόσο ωραία αγωνιστικά λόγια, γιατί τότε πού να στραφείς, τι να σκεφτείς, τι γλώσσα τότε εσύ, τι λόγια να χρησιμοποιήσεις; Τι τρέλα να αντέξεις, και πώς να τη θεραπεύσεις, με την ψυχανάλυση έτσι πανάκριβη; Γι αυτό οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, έξυπνοι σαν τον εφευρέτη Κύρο με το γλόμπο βοηθό, είχαν τη φαεινή να δηλώνουν πως ταυτίζονται με τους φτωχούς όταν μπήκε στο λογαριασμό της ΔΕΗ το τέλος ακινήτου. Η γενικότερη συγκίνηση ήρθε κι έδεσε. Έλειπε όμως κάτι ακόμα, μια πινελιά σαν το κέτσαπ. Πέμπτη, πρωί νωρίς στην τηλεόραση, η σύλληψη Φωτόπουλου ήταν το γλυκόξινο αυτό κόκκινο κέτσαπ στα τριήμερα καταλήψεων, επαναστατικής ρητορικής, απεργιών και δεν συμμαζεύεται. Δάφνες και πικροδάφνες που σε κάνουν να ξεχνάς τα νούμερα. Να ξεχνάς ότι το χρέος και η καταστροφή είναι νούμερα, οι συντάξεις του ενός και του άλλου, οι περικοπές του ενός και οι μη περικοπές του άλλου, δεν είναι δάφνες και μεγάλα λόγια. Υποδεχτείτε λοιπόν πίσω από τα κάγκελα, στο ηρωικό αυτό πλάνο, έναν ηγέτη να γεννιέται. Ή κάντε λογαριασμούς, πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό, διαίρεση...