Take a walk on the wild side of Athens

Tην αφήσαμε και μας άφησε. Τώρα θέλουμε πολύ περισσότερο έργο για να τη ξαναβρούμε. Για την Αθήνα ο λόγος. Όπως όλα τα ανοικτά θερμοδυναμικά συστήματα αναζητούν καταστάσεις μεγίστης εντροπίας (αταξίας), έτσι και οι πόλεις. Το βέλος του χρόνου τις οδηγεί αργά η γρήγορα σε καταστάσεις, όπου η ποιότητα της ενέργειας, άρα και η ποιότητα της ζωής είναι υποβαθμισμένη. Είναι νομοτέλεια όσο και ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος.

Ολόκληρη η δυτική πλευρά της πόλης κύλησε στο χάος και στην ανομία, γιατί πρώτοι εμείς αφήσαμε ζωτικό χώρο στη πρέζα, στο παραεμπόριο, στην πορνεία, στην εξαθλίωση. Οι φυλές της παραβατικότητας  κατέλαβαν ένα χώρο που ήταν ήδη κενός και ερειπωμένος και αναπτύχθηκαν, ανδρώθηκαν απέκτησαν δεσμούς, έφτιαξαν μια δική τους πόλη μέσα στην πόλη. Τώρα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον να επανακαθορίσεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Το σύστημα εκτονώνεται ελεύθερα και οδηγείται ολοένα και σε πιο χαοτικές καταστάσεις και απειλεί ολόκληρη την πόλη.

Οι «ξένοι», οι νεοφερμένοι, οι «μαύροι», ή οι Κινέζοι δεν έδιωξαν κανένα, δεν ευθύνονται για το χάος. Ποτέ οι μετανάστες δεν είχαν δύναμη να επιβάλλουν τους κανόνες τους. Οι αυτόχθονες, άρα οι ισχυρότεροι, είναι αυτοί που τους οδηγούν με άρρητους κανόνες, στη θέση τους, αυτοί που τους επιτρέπουν ή τους επιβάλλουν να κάνουν το παιχνίδι τους, παιχνίδι που αυτοί αναγκάστηκαν να μάθουν για να επιβιώσουν.

Η εξουσία, η δημοτική αρχή, η αστυνομία με τα κατασταλτικά μέτρα, τις απελάσεις, τους ελέγχους, ποτέ δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την πορεία μιας πόλης. Χρειάζεται πολιτική και αυτή με τη σειρά της χρειάζεται πολίτες που θα πολιτεύονται στην πόλη τους.

Αν η δυτική πλευρά της πόλης, δεν ήταν πυκνοδομημένη, αν τα παλιά σπίτια είχαν ανακαινιστεί, ή γκρεμιστεί για να μείνει ελεύθερος χώρος, αν οι παλιές δραστηριότητες είχαν αντικατασταθεί από καινούργιες, αν η περιοχή ζούσε, θα ήταν αδύνατο να καταληφθεί ολοσχερώς. Η Αθήνα έκλεισε τα «σκουπίδια» μεταξύ Βάθης, Κολιάτσου, Μεταξουργείου και Ακαδημίας Πλάτωνος και νόμισε ότι καθάρισε. Έκανε ότι δεν έβλεπε και τώρα που βαδίζει στην πλατεία Βικτωρίας και βλέπει, νιώθει φρίκη και διαμαρτύρεται, αλλά είναι αργά.

Αν όμως πριμοδοτούσε νέους ανθρώπους να μείνουν, να δουλέψουν, να διασκεδάσουν εκεί, αν έβαφε, μερεμέτιζε, φύτευε, πότιζε και πάνω απ’ όλα καθάριζε τους δύσκολους δρόμους, θα είχε ένα πολιτικό δυναμικό για να αντιμετωπίσει την εισβολή και δεν θα είχε ανάγκη  την αστυνομία.

Αντίθετα φαίνεται ότι ένας ολόκληρος σκοτεινός μηχανισμός είδε στα πρόσωπα των εξαθλιωμένων τα delivery boys της παρανομίας. Συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες πόλεις όλου του κόσμου. Αν στο Κολωνάκι η πορνεία είναι σινιέ και γκλαμουράτη, στη Βάθης είναι μαύρη και άραχνη. Αν η κόκα κόβεται με golden diners και σνιφάρεται με κάποιο στυλ στα βόρεια προάστια, η πρέζα στην Ομόνοια, ή στην Αχαρνών, αλλάζει βρώμικα χέρια δίπλα σε σκατά και σε διαλυμένες ζωές, μέσα σε ερείπια. Κάποιοι ελέγχουν το κόλπο και κάποιοι τους αβαντάρουν. Μάταιο να ζητάμε από την εξουσία την κάθαρση, να ελπίζουμε στο δήμαρχο και την αστυνομία. Είναι και αυτοί μέρος του προβλήματος.  Τους πολίτες αναζητούμε να δώσουν τη λύση, αλλά αυτοί είναι φευγάτοι από καιρό.