Σπύρος Πανταζής: Το δικαίωμα στο θάνατο



Από τον τοίχο του Σπύρου στο fb

Θα μπορούσα πολλά να γράψω για το δικαίωμα στο θάνατο καθότι αποτέλεσε και το πεδίο της ερευνητικής μου εξειδίκευσης κατά τρόπο παράδοξο όμως μου είναι δύσκολο να το συνθέσω σε άρθρο με τρόπο ικανοποιητικό οπότε ας δούμε μερικά σχηματικά και εκλαϊκευμένα.

1.Τα άτομα που επιλέγουν να δώσουν ένα τέλος στη ζωή τους θέλουν με αυτό τον συμβολικό τρόπο να προασπίσουν τις αξίες που χαρακτήρισαν την ύπαρξη τους. Επιλέγουν τον χρόνο και το μέρος λαμβάνοντας μία αυτόνομη απόφαση προστατεύοντας την αξιοπρέπεια τους. Ο φόβος τους δεν είναι ο θάνατος αλλα μία ζωή χωρίς νόημα, μια διάρκεια πόνου, μία ροή ανυπόφορη. 


2.Σε αυτές τις περιπτώσεις όταν η απόφαση είναι αποκλειστικά δική τους και δεν γίνεται υπό τα κράτος συγγενικής πίεσης παρουσιάζονται μπροστά στο νομικό και ιατρικό σύστημα ως οι απόλυτοι ικέτες που επιζητούν με σεβασμό το δικαίωμα στην επιλογή.


3.Τα προβλήματα που ανακύπτουν στις χώρες που απαγορεύεται η ευθανασία -για παράδειγμα στην Αγγλια- είναι πολλαπλά. Πρώτα από όλα παραβιάζεται η αρχή της ισότητας καθότι μόνο οικονομικά ευκατάστατοι μπορούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό και δη στην κλινική Ντιγκιντας προκειμένου να ολοκληρώσουν τον σκοπό τους. Αμέσως αποκλείονται οι ασθενέστεροι. Ταυτογχρονα τα καθημερινά προβλήματα και η δυναμική του πόνου -είτε σωματικού είτε ψυχολογικού-είναι αδυσώπητα. Πολλές φορές βίαιες αυτοκτονίες συμβαίνουν εξαιτίας του υπάρχοντος state of law. Πολλοί αρνούνται φαγητό και νερό προκειμένου να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Το απότελεσμα είναι η μεγιστοποίηση της οδύνης. Άλλοτε πάλι ενισχύεται η λεγόμενη underground euthanasia με δραματικές συνέπειες.


4.Αρκετές είναι οι χώρες που επιτρέπουν την ενεργητική ευθανασία όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την υποβοηθούμενη η Σουηδία και το Όρεγκον. Εδώ οι διαφοροποιήσεις είναι λίγο τεχνικές η Ολλανδία εφαρμόζει και τα δύο. Οι υποθέσεις Postma, Alkmaar, Chabot είναι σημαντικές για όποιον ενδιαφέρεται. Το ζήτημα είναι ότι πολλοί κατηγορούν την Ολλανδία για την διαμόρφωση της λεγόμενης κουλτούρας του θανάτου και ενός τουρισμού που αυξάνεται εξαιτίας αυτού του λόγου. Η αλήθεια είναι τα στατιστικά του 2010 σημείωσαν αύξηση. Από την άλλη μεριά η τακτική υποβοηθούμενης αυτοκτονίας που εφαρμόστηκε στο Όρεγκον υπήρξε αποτελεσματική. Το σημαντικό και αυτό που το διακρίνει ως ιδεότυπο είναι ότι ενώ υπήρχαν μεγάλοι φόβοι για τους οικονομικά ευάλωτους, τους ηλικιωμένους, όσους δεν είχαν ακαδημαϊκή εκπαίδευση, η έρευνα του 2013 έδειξε πως το 97,4% ήταν λευκοί, το 43,9 % πτυχιούχοι και βέβαια το 75,9% αντιμετώπιζε τον καρκίνο. 


5.Επιλογικά ο κ. Βέλλιος πήρε μία γενναία κατά τη γνώμη μου απόφαση η οποία όμως δεν έχει νόημα να κριθεί από εμάς. Το ίδιο σπουδαίοι είναι και όσοι παλεύουν με την αρρώστια τους, αναμετρώνται με τις αγωνίες, τα βλέμματα και τις ελπίδες των συγγενών τους, το κουράγιο και τις πιθανότητες.
Τα ζητήματα της ύπαρξης είναι μοναχικά και έμεις πολύ μικροί για να κουνάμε το δάχτυλο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία