Κυβέρνηση: μια αυθεντική αντιμνημονιακή δύναμη

Πως κάνεις την κρίση ευκαιρία;

Δύσκολο, ειδικά όταν δεν θέλεις και στη χώρα αυτή είναι πολλοί αυτοί που δεν θέλουν.

Και πρώτη απ’ όλους είναι η κυβέρνηση. 18 μήνες τώρα πασχίζει να αποδείξει ότι οι βαθιές και δομικές μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει το μνημόνιο  είναι αδύνατο να γίνουν πράξη.

Η κυβέρνηση φαντάζει σήμερα ως η πιο συνεπής και αποτελεσματική αντιμνημονιακή δύναμη. Την ώρα που η οικονομική ύφεση στεγνώνει από χρήμα την αγορά, πολλές  επιχειρήσεις κλείνουν ή αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, η ανεργία σαρώνει και οι αδύναμοι είναι έκθετοι στην εξαθλίωση, ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, οι Δήμοι και οι ΔΕΚΟ συνεχίζουν τη σπατάλη, το φαγοπότι, τη διανομή προνομίων και προσόδων προς όλες τις κατευθύνσεις, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη και μακρινή την έξοδο από την κρίση.  

Οργανισμοί, γραμματείες και επιτροπές, που υπήρχαν μόνο για να εξυπηρετούν το πελατειακό κράτος, συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά. Οι μετατάξεις βαλτώνουν μεταξύ υπογραφής και συνταγματικότητας. Μήπως είδατε ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ή ακούσατε ότι καταργήθηκαν στο Δήμο σας οι απίθανες δημοτικές επιχειρήσεις; Αντιθέτως, «μεταμεσονύκτιες πονηρές τροπολογίες, νόμοι που ψηφίστηκαν αλλά δεν εφαρμόζονται, ή εφαρμόζονται κατά τρόπο χαλαρό, ή περιμένουν υπογραφή των προεδρικών διαταγμάτων για να εφαρμοστούν και άλλα τέτοια όμορφα που γράφει και ο Μανδραβέλης στην Καθημερινή 7/04/2011. Τουλάχιστον εκείνες οι επιτροπές που στα 2010, ακόμα συνεδρίαζαν παχυλά αμειβόμενες, με θέμα τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, καταργήθηκαν επιτέλους;

Οι ΔΕΚΟ της εργατικής αριστοκρατίας, με τους σκανδαλωδώς πολλούς και παράλογα αμειβόμενους διευθυντές, με τα προκλητικά επιδόματα και προνόμια, με την ατέλειωτη φραπεδιά στο πλαστικό,  μένουν αλώβητες και συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, όχι βέβαια στο λαό, αλλά στα ίδια τα στελέχη τους και τη συνδικαλιστική τους νομεκλατούρα. Ο Γεωργελές γράφει στην ΑV(6/04/) ότι ετοιμάζονται νέες εθελούσιες έξοδοι για να αποτελειώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία τους και να κληθεί μετά το κράτος να τα καλύψει με λεφτά των φορολογουμένων. Με τα ψέματα 18 ΔΕΚΟ μείωσαν τις ζημιές τους κατά 137 εκατ. Ευρώ στο δίμηνο Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου το 2011. Ας φανταστούμε το βάθος του πλιάτσικου.

Οι συναλλαγές των προμηθευτών του δημοσίου και των εργολάβων των δημοσίων έργων δεν φαίνεται να έχουν περάσει σε άλλο καθεστώς. Μήπως νιώσατε να αδυνατίζουν οι εξοπλισμοί και το πανηγύρι που στήνεται γύρω τους; Μήπως οι τράπεζες δέχθηκαν να σπρώξουν στην αγορά το ζεστό χρήμα που θα πάρουν από τα δημόσια ταμεία, για να τονώσουν την οικονομία; Κανείς δεν φαίνεται ικανός να τους το επιβάλλει. Η υπόθεση μιας κρατικής τράπεζας που θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο και κάποια στιγμή εξαγγέλθηκε, ξεχάστηκε, γιατί ο επιχειρηματίας θεωρείται στη χώρα αυτή, a priori, απατεώνας και ο κομματικός μανδαρίνος, a priori, φίλος του λαού.

Τα κλειστά επαγγέλματα που θα άνοιγαν και θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη και θα έδιναν νέες θέσεις εργασίας, παραμένουν ακόμα κλειστά. Ο νόμος ψηφίστηκε, αλλά δεν βλέπουμε να ανοίγει τίποτα.   

Οι υποθέσεις διαφθοράς δικάζονται ακόμα με τον 1608/50 περί καταχραστών του ελληνικού δημοσίου, ένα νόμο που δεν δίνει κίνητρα στον δικαζόμενο να συνεργαστεί με τους ανακριτές του και να «δώσει» υψηλά ιστάμενους υπεύθυνους. Το κράτος δεν δείχνει καμιά διάθεση να αντιμετωπίσει το σύνθετο και σύγχρονο οικονομικό έγκλημα που έχει σημαντικές οικονομικές, αλλά και πολιτικές διαστάσεις. Οι μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς, από τα υποβρύχια μέχρι το Βατοπέδι και τη Siemens είναι σαφές ότι δεν προχωρούν ή έχουν ήδη μπει στο αρχείο. Πολιτικό χρήμα ρέει δεξιά και αριστερά, αδύνατο να το παρακολουθήσεις, αλλά και αδύνατο να κάνεις πως δεν το βλέπεις. Όλοι όμως νιώθουν  ότι αφού και τώρα θα τη γλιτώσουν,  δεν θα τιμωρηθούν ποτέ. Λουφάζουν και προετοιμάζονται για νέα κόλπα.

Η φοροδιαφυγή καλά κρατεί. Η δίωξη των ήδη αποδεδειγμένων φοροφυγάδων δεν έχει προχωρήσει. Κανένα άνοιγμα λογαριασμών, καμιά συμφωνία με τις Ελβετικές τράπεζες. Μόνο από τους διαφυγόντες φόρους των προηγούμενων χρόνων για τα σκάφη αναψυχής, το κράτος έχει λαμβάνει 500 εκ Ευρώ. Και δεν τα λαμβάνει. Γράφει ο Τάσος Τέλογλου στο Protagon:

 «4,7 εκατομμύρια Έλληνες δηλώνουν στην εφορία εισοδήματα κάτω από 10.000 ευρώ. Ανάμεσα σε αυτούς τους «φτωχούς» υπάρχουν εκατομμύρια «φτωχοί μαϊμού» που απλά εκμεταλλεύονται την απίστευτη ανικανότητα της ελληνικής φορολογικής διοίκησης. Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των φτωχών βρίσκονται 300.000 ελεύθεροι επαγγελματίες και περισσότεροι από 380.000 έμποροι και βιοτέχνες, ενώ υπάρχουν μόλις 69 αγρότες με εισοδήματα άνω των 50.000 ευρώ.   

Φυσικά και το πρόβλημα δεν είναι να πάνε μόνο κάποιοι φυλακή, το ζήτημα είναι να μαζευτούν οι φόροι για να καλύψουμε το έλλειμμα. Αλλά και η εφαρμογή της δικαιοσύνης πέρα του γεγονότος ότι λειτουργεί αποτρεπτικά, δίνει και στο λαό κουράγιο για να συνεχίσει την προσπάθεια, δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη κανόνες και τηρούνται.  

Ο βιασμός του περιβάλλοντος συνεχίζεται απρόσκοπτα. Η δικής μας Φουκοσίμα είναι ο Ασωπός, όπως σωστά γράφει η Βασιλίκα Σαριλάκη στο blog «Αριστερή Στρουθοκάμηλος». Το εξασθενές χρώμιο απλώνεται παντού, ήδη εμφανίστηκε και στον Ασπρόπυργο. Όλα τα αγροτικά προϊόντα που έρχονται από την περιοχή της Βοιωτίας στο πιάτο μας είναι ακατάλληλα προς βρώση. Το νερό της περιοχής είναι μολυσμένο, ο καρκίνος θερίζει. Η Αθήνα, τώρα που καλοκαιριάζει, θα μετατραπεί και πάλι σε μια βρωμερή χαβούζα με τον αέρα της γεμάτο από βλαβερά μικροσωματίδια και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, λες και το νέφος μας έχει εγκαταλείψει. Οι φιλόδοξες εξαγγελίες της ΥΠΕΚΑ, πριν ένα χρόνο περίπου, για την περιοχή του Ασωπού έμειναν στα χαρτιά. Όλες οι ρυπαίνουσες βιομηχανίες συνεχίζουν το έργο τους κανονικά. Που είναι οι ελεγκτές του περιβάλλοντος;  Οι περιοχές Νatura μένουν απροστάτευτες από την αλόγιστη δόμηση υπό τις ιαχές των διαπλεκομένων πολιτικών, πολιτών, εργολάβων και λοιπών συγγενών.

Τα σκουπίδια μας περιμένουν κάποιον να τα διαχειριστεί. Το κράτος δείχνει ανίκανο να βρει μια λύση στην Κερατέα, όταν ο ΧΥΤΑ της Φυλής έχει φτάσει στα όριά του. Πολιτικοί και παπάδες ευλογούν τα μπλόκα και τους κλεισμένους δρόμους, χρήματα από επιδοτήσεις κινδυνεύουν να χαθούν, τα πρόστιμα πέφτουν βροχή, ένας απίθανος λαϊκισμός κυριαρχεί παντού, το κράτος πληρώνει τα ΜΑΤ για να παίζουν τους κλέφτες και αστυνόμους με τους κατοίκους, κανείς από την κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει να πάει και να μιλήσει με τους πολίτες και τους φορείς τους, να βρεθεί μια λύση. Όλοι φοβούνται το πολιτικό κόστος, όλοι κοιτάνε τι θα κερδίσουν. Σε λίγο στο νέο Κούγκι, τον κόμβο της ΒΙΟΠΑ, θα πάνε και υπουργοί για να δηλώσουν τη συμπαράστασή στους αγωνιζόμενους, εκλογές έρχονται.

Το υπουργείο Παιδείας είπε να διορθώσει τα κακώς κείμενα της μέσης εκπαίδευσης, αλλά δεν κατάφερε να βρει μια βιώσιμη λύση, παρόλο το στρατό των «ειδικών» που επιστράτευσε. Η πρότασή του για το Νέο λύκειο είναι μια επιστροφή σε παλαιότερα αποτυχημένα συστήματα. Η άμεση σύνδεση του σχολείου με τις εισαγωγικές εξετάσεις και όσα αρνητικά αυτή επιφέρει, φαίνεται ότι είναι αδύνατο να λυθεί. Η παραπαιδεία θα συνεχίσει να ανθεί, η ελληνική οικογένεια θα καταριέται την ώρα και τη στιγμή που τα παιδιά της έφτασαν στο τέλος του λυκείου,  οι επιδόσεις των μαθητών μας θα είναι χαμηλές, το άγχος θα μαραζώνει τα βλαστάρια μας πριν την ώρα τους, η παιδεία θα συνεχίζει να είναι ζητούμενη, ανάμεσα από εξειδικεύσεις, κατευθύνσεις, εμβαθύνσεις και άλλα παρόμοια. Να μην αλλάξουμε τις συνήθειές μας, ειδικά όταν είναι κακές.

Ταυτόχρονα, η κρίση βαθαίνει και αποκαλύπτει όλες τις παθολογίες της κοινωνίας μας, την έκπτωση της πολιτικής, την έλλειψη αλληλεγγύης. Για παράδειγμα, η κατάσταση στο Δήμο της Αθήνας με την κατάληψη του Δημαρχείου από τους συμβασιούχους μας χαρίζει μια έγχρωμη φωτογραφία αριστερών, δεξιών και ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων μέσα στο ίδιο λαϊκίστικο κάδρο. Κανένα δεν φαίνεται να ενοχλεί το σάπιο σύστημα που τρώει το Δήμο από μέσα, παρά μονάχα τον Καμίνη που είναι και «άγαρμπος» εκτός των άλλων;

Η κρίση δεν βρίσκεται ούτε καν στην αρχή της. Ο δρόμος εξόδου είναι μακρύς. Με κούρεμα ή με αναθεώρηση, ή με κάθε πιθανό προτεινόμενο συνδυασμό, δεν λύνεται το πρόβλημα των πρωτογενών ελλειμμάτων. Ακόμα και αν το χρέος και τα τοκοχρεολύσια εξαφανίζονταν μαγικά, υπάρχει πάντα ένα 6,5% που θα έπρεπε να καλύψουμε, έλλειμμα δομικό και πρωτογενές της οικονομίας μας. Η κυβέρνηση που έδειξε αρχικά ότι αντιλαμβάνεται το πρόβλημα δεν δείχνει τώρα ικανή, όχι απλά να το λύσει, αλλά και να δρομολογήσει κάποιες σοβαρές απόπειρες λύσεων. Το βαθύ κράτος και το πολιτικό κόστος την ανατρέπουν καθημερινά. Η ατολμία της την εκθέτει.

Η πολυπόθητη ανάπτυξη που όλοι επικαλούνται δεν είναι καθόλου εύκολο να επέλθει από τη μια στιγμή στην άλλη, σε κατάσταση χρεοκοπίας. Χρειάζονται ιδιωτικές επενδύσεις, παραγωγή, εξαγωγές, τόνωση του ανταγωνισμού, ανάπτυξη του τουρισμού, απορρόφηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ, αξιοποίηση και όχι σκότωμα της δημόσιας περιουσίας. Είναι δυνατόν σε καθεστώς ληστρικής έμμεσης φορολογίας, με ΦΠΑ 23% και με καύσιμα στα ύψη, να επιτευχθεί ανάπτυξη; Είναι δυνατόν, χωρίς άμεση εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και περιορισμού της σπατάλης, χωρίς την είσπραξη των φόρων, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανάκαμψης; Και τι θα γίνει με το δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους άνεργους και τους πραγματικά αδύναμους; Πως θα εξοικονομηθούν οι πόροι της αλληλεγγύης, όταν η κρατική μηχανή συνεχίζει το δρόμο της σαν να μην τρέχει τίποτα;

Αλλά ποια κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είναι δυνατόν να παλέψει για να βγει αλώβητη από αυτήν, χωρίς ομοψυχία; Βρισκόμαστε σε «πόλεμο». Πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να νικήσουμε όταν κυριαρχεί η ιδεολογία ενός ακραίου ατομισμού; Όταν η κάθε συντεχνία και κοινωνική ομάδα αγωνίζεται με κάθε τρόπο να διατηρήσει τα κεκτημένα άλλων εποχών;  Όταν όλοι απλά σπρώχνουμε το χρόνο;

Με λίγα λόγια, πολλά από αυτά που επιβάλει το μνημόνιο δεν υλοποιούνται, ή αλλάζουν κατά την ψήφιση, ή καθυστερούν, ή μπλέκονται νομικά. Η κυβέρνηση κάνει ότι περνά από το χέρι της για να μην τα εφαρμόσει, είναι η πιο δραστήρια αντιμνημονιακή δύναμη. Δεν καταλαβαίνω γιατί την κατηγορούν οι αντίπαλοί της, δεξιοί και αριστεροί, ως μνημονιακή κυβέρνηση της αναλγησίας. Αυτό που βιώνει η σημερινή μας κοινωνία είναι η βαθιά ύφεση της οικονομίας, απόρροια της γενικότερης κρίσης, που οδηγεί σε κλείσιμο των επιχειρήσεων, σε ελαστικό ωράριο, σε ανεργία και μείωση αποδοχών. Και αυτό αφορά τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και όχι του εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ, ούτε τη νομεκλατούρα των κλειστών επαγγελμάτων, που συνεχίζουν να απολαμβάνουν των προνομίων τους. Μάλιστα, επειδή οι ΔΥ έχουν υποστεί εκείνη την αρχική οριζόντια μείωση μισθών, δώρων κλπ πολλοί από αυτούς, όπως οι εργαζόμενοι στις εφορίες, κάνουν ένα είδος λευκής απεργίας. 

Η Αριστερά επικαλείται συνεχώς τις ταξικές σχέσεις και τις αναπόφευκτες συγκρούσεις που αυτές συνεπάγονται. Καμιά αντίρρηση. Αλλά ποιος είναι ο χειρότερος ταξικός εχθρός, αν δεν είναι η ίδια η κρίση; Πριν ανατρέψουμε το σύστημα, μήπως θα πρέπει να διατηρηθούμε στη ζωή, σύντροφοι;

Ποιους εξαθλιώνει πρώτιστα η χρεοκοπία, αν όχι τους πιο αδύναμους, την ίδια την εργατική τάξη; Ποιους θα διαλύσει η ανοικτή χρεοκοπία, αν όχι τους μισθωτούς και τους μικρούς επιχειρηματίες τους μικροκαταθέτες των τραπεζών; Μήπως αυτούς που έχουν ήδη βγάλει τα υπερκέρδη τους, από την  προηγούμενη περίοδο, στο εξωτερικό; Ποιοι θίγονται από τις ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας, μήπως αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τις ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας; Ποιοι υποφέρουν από το σκουπιδομάνι στο κέντρο της Αθήνας, μήπως οι κάτοικοι των βορείων προαστίων; Πως είναι δυνατόν να κλείνουμε τα δημόσια σχολεία με την παραμικρή αφορμή, αφαιρώντας από τα παιδιά του λαού την όποια δυνατότητα να πάρουν τη δωρεάν εκπαίδευση που δικαιούνται;

Γιατί η Αριστερά δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και εμμένει σε ένα καταγγελτισμό εκ τους ασφαλούς, που τόσα χρόνια τώρα δεν έχει επιφέρει κανένα αποτέλεσμα; Γιατί δεν αφουγκράζεται την αγωνία των ανθρώπων και ενδιαφέρεται μονάχα για την εκλογική της επιβίωση;

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Η απάντηση είναι γραμμένη στις επαγγελματικές ταυτότητες αυτών που ηγούνται των αριστερών πολιτικών κομμάτων και καθορίζουν τη γραμμή τους. Όταν η πείνα δεν σε αγγίζει, δεν μπαίνει στο στομάχι σου, ότι και να λες είναι λίγο, είναι δωρεάν.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις δείχνουν ανίκανες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Είτε με ευχολόγια, είτε με αντιμνημονιακές κραυγές παρακολουθούν την πτώση και κάνουν σαν να περιμένουν το τζίνι να βγει από το λυχνάρι,  να δώσει τη μαγική λύση. Δεν φαίνεται να περνάει από το μυαλό τους ότι σε κατάσταση ανοιχτής χρεοκοπίας, η χώρα θα οδηγηθεί σε μια βίαιη προσαρμογή στην σκληρή πραγματικότητα με ότι αυτό συνεπάγεται. Ποια είναι η αιτία;

Κανείς τους δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο, αυτή είναι η αιτία. Οι κρατούντες ξέρουν μονάχα το δανεισμό, την αντιαναπτυξιακή διαχείριση, το πολιτικό κόστος, το χάϊδεμα των ισχυρών, την υποχώρηση μπροστά στα συμφέροντα και βέβαια τον πολιτικαντισμό, τις υποσχέσεις, τα λόγια. Οι άλλοι ξέρουν μονάχα να ζητούν διορισμούς, να υπερασπίζονται τους προνομιούχους, να βλέπουν παντού τη «λαομίσητη» αγορά, να οραματίζονται «σοσιαλισμό» και να τρώγονται για τη μικροεξουσία τους, την ίδια στιγμή που έξω πέφτει «ξύλο».  

Κανείς τους δεν κατεβαίνει την Πατησίων, δεν ζει στη Νέα Ιωνία, δεν πίνει νερό από τον Ασωπό, δεν σπουδάζει παιδιά σε ΤΕΙ στη μέση του πουθενά, δεν στήνεται 5 ώρες στα εξωτερικά γιατρεία του Σωτηρία;

Είναι οι πολιτικοί μας, τόσο ξένοι στην ίδια τους τη χώρα; Είναι τόσο, μα τόσο βαθιά η νιρβάνα τους;

Μια λύση που προτείνω είναι να «καταλάβει» ο κόσμος τα  κόμματα. Να πάει μαζικά και να «πυκνώσει τις γραμμές τους».

Να χτυπήσει την πόρτα τους και να πει, ήρθαμε να γραφτούμε και είμαστε τόσοι πολλοί που θα αναγκαστείτε να μας ακούσετε.

Να φέρει το αυτονόητο στα υπουργικά γραφεία, στα τραπέζια των συνεδριάσεων, στα αχτίφ και τα συνέδρια.

Να τους μοστράρει στη μούρη τα καθημερινά του προβλήματα, την αγωνία του να μην κλείσει η επιχείρηση που δουλεύει, το άγχος του από τη δυσκολία της μετακίνησης λόγω των απεργιών, την έγνοια του για τα γράμματα που μαθαίνει το παιδί του, το φόβο του για τη ζωή του, όταν δεν έχει να πληρώσει το φαρμακείο.

Να έρθουν οι πολιτικοί ταγοί μας να ακούσουν  τα παιδιά στα δυτικά προάστια της Αθήνας, να μάθουν πως τη βγάζουν, ποιο μέλλον έχουν, πόσο πληρώνονται μεταφέροντας πίτσες ή νερά στις καφετέριες.

Και επειδή αυτοί δεν θα πάνε ποτέ να ακούσουν, αλλά μονάχα να απαγγείλουν το ξύλινο το ποίημα το μεγάλο, να πάνε αυτά τα παιδιά να τους βρουν, την ώρα που χαλαρά εισπράττουν την βουλευτική αποζημίωση, τους μισθούς τους ή την κρατική επιδότηση, οραματιζόμενοι, δήθεν, μια άλλη Ελλάδα.

Το ξέρω, ότι ακόμα και αν αυτό γίνει, εκείνοι δεν θα τους καταλάβουν, γιατί δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Θα απαντήσουν στη διάλεκτο των Χετταίων, που τόσο καλά γνωρίζουν.   Είναι καθήκον όμως του ίδιου του λαού να αποκαλύψει την πραγματικότητα στις Μαρίες Αντουανέτες της πολιτικής, κοιτώντας τις περήφανα στα μάτια. Θα είναι χρήσιμο και για το λαό, να δει από κοντά, πως είναι πραγματικά, να μην έχεις τσίπα.