Κυβέρνηση: μια αυθεντική αντιμνημονιακή δύναμη




Πως κάνεις την κρίση ευκαιρία;

Δύσκολο, ειδικά όταν δεν θέλεις και στη χώρα αυτή είναι πολλοί αυτοί που δεν θέλουν.
Και πρώτη απ’ όλους είναι η κυβέρνηση. 18 μήνες τώρα πασχίζει να αποδείξει ότι οι βαθιές και δομικές μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει το μνημόνιο  είναι αδύνατο να γίνουν πράξη.
Η κυβέρνηση φαντάζει σήμερα ως η πιο συνεπής και αποτελεσματική αντιμνημονιακή δύναμη. Την ώρα που η οικονομική ύφεση στεγνώνει από χρήμα την αγορά, πολλές  επιχειρήσεις κλείνουν ή αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, η ανεργία σαρώνει και οι αδύναμοι είναι έκθετοι στην εξαθλίωση, ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, οι Δήμοι και οι ΔΕΚΟ συνεχίζουν τη σπατάλη, το φαγοπότι, τη διανομή προνομίων και προσόδων προς όλες τις κατευθύνσεις, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη και μακρινή την έξοδο από την κρίση.  

Οργανισμοί, γραμματείες και επιτροπές, που υπήρχαν μόνο για να εξυπηρετούν το πελατειακό κράτος, συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά. Οι μετατάξεις βαλτώνουν μεταξύ υπογραφής και συνταγματικότητας. Μήπως είδατε ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ή ακούσατε ότι καταργήθηκαν στο Δήμο σας οι απίθανες δημοτικές επιχειρήσεις; Αντιθέτως, «μεταμεσονύκτιες πονηρές τροπολογίες, νόμοι που ψηφίστηκαν αλλά δεν εφαρμόζονται, ή εφαρμόζονται κατά τρόπο χαλαρό, ή περιμένουν υπογραφή των προεδρικών διαταγμάτων για να εφαρμοστούν και άλλα τέτοια όμορφα που γράφει και ο Μανδραβέλης στην Καθημερινή 7/04/2011. Τουλάχιστον εκείνες οι επιτροπές που στα 2010, ακόμα συνεδρίαζαν παχυλά αμειβόμενες, με θέμα τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, καταργήθηκαν επιτέλους;

Οι ΔΕΚΟ της εργατικής αριστοκρατίας, με τους σκανδαλωδώς πολλούς και παράλογα αμειβόμενους διευθυντές, με τα προκλητικά επιδόματα και προνόμια, με την ατέλειωτη φραπεδιά στο πλαστικό,  μένουν αλώβητες και συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, όχι βέβαια στο λαό, αλλά στα ίδια τα στελέχη τους και τη συνδικαλιστική τους νομεκλατούρα. Ο Γεωργελές γράφει στην ΑV(6/04/) ότι ετοιμάζονται νέες εθελούσιες έξοδοι για να αποτελειώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία τους και να κληθεί μετά το κράτος να τα καλύψει με λεφτά των φορολογουμένων. Με τα ψέματα 18 ΔΕΚΟ μείωσαν τις ζημιές τους κατά 137 εκατ. Ευρώ στο δίμηνο Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου το 2011. Ας φανταστούμε το βάθος του πλιάτσικου.

Οι συναλλαγές των προμηθευτών του δημοσίου και των εργολάβων των δημοσίων έργων δεν φαίνεται να έχουν περάσει σε άλλο καθεστώς. Μήπως νιώσατε να αδυνατίζουν οι εξοπλισμοί και το πανηγύρι που στήνεται γύρω τους; Μήπως οι τράπεζες δέχθηκαν να σπρώξουν στην αγορά το ζεστό χρήμα που θα πάρουν από τα δημόσια ταμεία, για να τονώσουν την οικονομία; Κανείς δεν φαίνεται ικανός να τους το επιβάλλει. Η υπόθεση μιας κρατικής τράπεζας που θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο και κάποια στιγμή εξαγγέλθηκε, ξεχάστηκε, γιατί ο επιχειρηματίας θεωρείται στη χώρα αυτή, a priori, απατεώνας και ο κομματικός μανδαρίνος, a priori, φίλος του λαού.

Τα κλειστά επαγγέλματα που θα άνοιγαν και θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη και θα έδιναν νέες θέσεις εργασίας, παραμένουν ακόμα κλειστά. Ο νόμος ψηφίστηκε, αλλά δεν βλέπουμε να ανοίγει τίποτα.   

Οι υποθέσεις διαφθοράς δικάζονται ακόμα με τον 1608/50 περί καταχραστών του ελληνικού δημοσίου, ένα νόμο που δεν δίνει κίνητρα στον δικαζόμενο να συνεργαστεί με τους ανακριτές του και να «δώσει» υψηλά ιστάμενους υπεύθυνους. Το κράτος δεν δείχνει καμιά διάθεση να αντιμετωπίσει το σύνθετο και σύγχρονο οικονομικό έγκλημα που έχει σημαντικές οικονομικές, αλλά και πολιτικές διαστάσεις. Οι μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς, από τα υποβρύχια μέχρι το Βατοπέδι και τη Siemens είναι σαφές ότι δεν προχωρούν ή έχουν ήδη μπει στο αρχείο. Πολιτικό χρήμα ρέει δεξιά και αριστερά, αδύνατο να το παρακολουθήσεις, αλλά και αδύνατο να κάνεις πως δεν το βλέπεις. Όλοι όμως νιώθουν  ότι αφού και τώρα θα τη γλιτώσουν,  δεν θα τιμωρηθούν ποτέ. Λουφάζουν και προετοιμάζονται για νέα κόλπα.

Η φοροδιαφυγή καλά κρατεί. Η δίωξη των ήδη αποδεδειγμένων φοροφυγάδων δεν έχει προχωρήσει. Κανένα άνοιγμα λογαριασμών, καμιά συμφωνία με τις Ελβετικές τράπεζες. Μόνο από τους διαφυγόντες φόρους των προηγούμενων χρόνων για τα σκάφη αναψυχής, το κράτος έχει λαμβάνει 500 εκ Ευρώ. Και δεν τα λαμβάνει. Γράφει ο Τάσος Τέλογλου στο Protagon:
 «4,7 εκατομμύρια Έλληνες δηλώνουν στην εφορία εισοδήματα κάτω από 10.000 ευρώ. Ανάμεσα σε αυτούς τους «φτωχούς» υπάρχουν εκατομμύρια «φτωχοί μαϊμού» που απλά εκμεταλλεύονται την απίστευτη ανικανότητα της ελληνικής φορολογικής διοίκησης. Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των φτωχών βρίσκονται 300.000 ελεύθεροι επαγγελματίες και περισσότεροι από 380.000 έμποροι και βιοτέχνες, ενώ υπάρχουν μόλις 69 αγρότες με εισοδήματα άνω των 50.000 ευρώ.   
Φυσικά και το πρόβλημα δεν είναι να πάνε μόνο κάποιοι φυλακή, το ζήτημα είναι να μαζευτούν οι φόροι για να καλύψουμε το έλλειμμα. Αλλά και η εφαρμογή της δικαιοσύνης πέρα του γεγονότος ότι λειτουργεί αποτρεπτικά, δίνει και στο λαό κουράγιο για να συνεχίσει την προσπάθεια, δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη κανόνες και τηρούνται.  

Ο βιασμός του περιβάλλοντος συνεχίζεται απρόσκοπτα. Η δικής μας Φουκοσίμα είναι ο Ασωπός, όπως σωστά γράφει η Βασιλίκα Σαριλάκη στο blog «Αριστερή Στρουθοκάμηλος». Το εξασθενές χρώμιο απλώνεται παντού, ήδη εμφανίστηκε και στον Ασπρόπυργο. Όλα τα αγροτικά προϊόντα που έρχονται από την περιοχή της Βοιωτίας στο πιάτο μας είναι ακατάλληλα προς βρώση. Το νερό της περιοχής είναι μολυσμένο, ο καρκίνος θερίζει. Η Αθήνα, τώρα που καλοκαιριάζει, θα μετατραπεί και πάλι σε μια βρωμερή χαβούζα με τον αέρα της γεμάτο από βλαβερά μικροσωματίδια και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, λες και το νέφος μας έχει εγκαταλείψει. Οι φιλόδοξες εξαγγελίες της ΥΠΕΚΑ, πριν ένα χρόνο περίπου, για την περιοχή του Ασωπού έμειναν στα χαρτιά. Όλες οι ρυπαίνουσες βιομηχανίες συνεχίζουν το έργο τους κανονικά. Που είναι οι ελεγκτές του περιβάλλοντος;  Οι περιοχές Νatura μένουν απροστάτευτες από την αλόγιστη δόμηση υπό τις ιαχές των διαπλεκομένων πολιτικών, πολιτών, εργολάβων και λοιπών συγγενών.

Τα σκουπίδια μας περιμένουν κάποιον να τα διαχειριστεί. Το κράτος δείχνει ανίκανο να βρει μια λύση στην Κερατέα, όταν ο ΧΥΤΑ της Φυλής έχει φτάσει στα όριά του. Πολιτικοί και παπάδες ευλογούν τα μπλόκα και τους κλεισμένους δρόμους, χρήματα από επιδοτήσεις κινδυνεύουν να χαθούν, τα πρόστιμα πέφτουν βροχή, ένας απίθανος λαϊκισμός κυριαρχεί παντού, το κράτος πληρώνει τα ΜΑΤ για να παίζουν τους κλέφτες και αστυνόμους με τους κατοίκους, κανείς από την κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει να πάει και να μιλήσει με τους πολίτες και τους φορείς τους, να βρεθεί μια λύση. Όλοι φοβούνται το πολιτικό κόστος, όλοι κοιτάνε τι θα κερδίσουν. Σε λίγο στο νέο Κούγκι, τον κόμβο της ΒΙΟΠΑ, θα πάνε και υπουργοί για να δηλώσουν τη συμπαράστασή στους αγωνιζόμενους, εκλογές έρχονται.

Το υπουργείο Παιδείας είπε να διορθώσει τα κακώς κείμενα της μέσης εκπαίδευσης, αλλά δεν κατάφερε να βρει μια βιώσιμη λύση, παρόλο το στρατό των «ειδικών» που επιστράτευσε. Η πρότασή του για το Νέο λύκειο είναι μια επιστροφή σε παλαιότερα αποτυχημένα συστήματα. Η άμεση σύνδεση του σχολείου με τις εισαγωγικές εξετάσεις και όσα αρνητικά αυτή επιφέρει, φαίνεται ότι είναι αδύνατο να λυθεί. Η παραπαιδεία θα συνεχίσει να ανθεί, η ελληνική οικογένεια θα καταριέται την ώρα και τη στιγμή που τα παιδιά της έφτασαν στο τέλος του λυκείου,  οι επιδόσεις των μαθητών μας θα είναι χαμηλές, το άγχος θα μαραζώνει τα βλαστάρια μας πριν την ώρα τους, η παιδεία θα συνεχίζει να είναι ζητούμενη, ανάμεσα από εξειδικεύσεις, κατευθύνσεις, εμβαθύνσεις και άλλα παρόμοια. Να μην αλλάξουμε τις συνήθειές μας, ειδικά όταν είναι κακές.

Ταυτόχρονα, η κρίση βαθαίνει και αποκαλύπτει όλες τις παθολογίες της κοινωνίας μας, την έκπτωση της πολιτικής, την έλλειψη αλληλεγγύης. Για παράδειγμα, η κατάσταση στο Δήμο της Αθήνας με την κατάληψη του Δημαρχείου από τους συμβασιούχους μας χαρίζει μια έγχρωμη φωτογραφία αριστερών, δεξιών και ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων μέσα στο ίδιο λαϊκίστικο κάδρο. Κανένα δεν φαίνεται να ενοχλεί το σάπιο σύστημα που τρώει το Δήμο από μέσα, παρά μονάχα τον Καμίνη που είναι και «άγαρμπος» εκτός των άλλων;

Η κρίση δεν βρίσκεται ούτε καν στην αρχή της. Ο δρόμος εξόδου είναι μακρύς. Με κούρεμα ή με αναθεώρηση, ή με κάθε πιθανό προτεινόμενο συνδυασμό, δεν λύνεται το πρόβλημα των πρωτογενών ελλειμμάτων. Ακόμα και αν το χρέος και τα τοκοχρεολύσια εξαφανίζονταν μαγικά, υπάρχει πάντα ένα 6,5% που θα έπρεπε να καλύψουμε, έλλειμμα δομικό και πρωτογενές της οικονομίας μας. Η κυβέρνηση που έδειξε αρχικά ότι αντιλαμβάνεται το πρόβλημα δεν δείχνει τώρα ικανή, όχι απλά να το λύσει, αλλά και να δρομολογήσει κάποιες σοβαρές απόπειρες λύσεων. Το βαθύ κράτος και το πολιτικό κόστος την ανατρέπουν καθημερινά. Η ατολμία της την εκθέτει.

Η πολυπόθητη ανάπτυξη που όλοι επικαλούνται δεν είναι καθόλου εύκολο να επέλθει από τη μια στιγμή στην άλλη, σε κατάσταση χρεοκοπίας. Χρειάζονται ιδιωτικές επενδύσεις, παραγωγή, εξαγωγές, τόνωση του ανταγωνισμού, ανάπτυξη του τουρισμού, απορρόφηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ, αξιοποίηση και όχι σκότωμα της δημόσιας περιουσίας. Είναι δυνατόν σε καθεστώς ληστρικής έμμεσης φορολογίας, με ΦΠΑ 23% και με καύσιμα στα ύψη, να επιτευχθεί ανάπτυξη; Είναι δυνατόν, χωρίς άμεση εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και περιορισμού της σπατάλης, χωρίς την είσπραξη των φόρων, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανάκαμψης; Και τι θα γίνει με το δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους άνεργους και τους πραγματικά αδύναμους; Πως θα εξοικονομηθούν οι πόροι της αλληλεγγύης, όταν η κρατική μηχανή συνεχίζει το δρόμο της σαν να μην τρέχει τίποτα;

Αλλά ποια κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είναι δυνατόν να παλέψει για να βγει αλώβητη από αυτήν, χωρίς ομοψυχία; Βρισκόμαστε σε «πόλεμο». Πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να νικήσουμε όταν κυριαρχεί η ιδεολογία ενός ακραίου ατομισμού; Όταν η κάθε συντεχνία και κοινωνική ομάδα αγωνίζεται με κάθε τρόπο να διατηρήσει τα κεκτημένα άλλων εποχών;  Όταν όλοι απλά σπρώχνουμε το χρόνο;

Με λίγα λόγια, πολλά από αυτά που επιβάλει το μνημόνιο δεν υλοποιούνται, ή αλλάζουν κατά την ψήφιση, ή καθυστερούν, ή μπλέκονται νομικά. Η κυβέρνηση κάνει ότι περνά από το χέρι της για να μην τα εφαρμόσει, είναι η πιο δραστήρια αντιμνημονιακή δύναμη. Δεν καταλαβαίνω γιατί την κατηγορούν οι αντίπαλοί της, δεξιοί και αριστεροί, ως μνημονιακή κυβέρνηση της αναλγησίας. Αυτό που βιώνει η σημερινή μας κοινωνία είναι η βαθιά ύφεση της οικονομίας, απόρροια της γενικότερης κρίσης, που οδηγεί σε κλείσιμο των επιχειρήσεων, σε ελαστικό ωράριο, σε ανεργία και μείωση αποδοχών. Και αυτό αφορά τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και όχι του εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ, ούτε τη νομεκλατούρα των κλειστών επαγγελμάτων, που συνεχίζουν να απολαμβάνουν των προνομίων τους. Μάλιστα, επειδή οι ΔΥ έχουν υποστεί εκείνη την αρχική οριζόντια μείωση μισθών, δώρων κλπ πολλοί από αυτούς, όπως οι εργαζόμενοι στις εφορίες, κάνουν ένα είδος λευκής απεργίας. 

Η Αριστερά επικαλείται συνεχώς τις ταξικές σχέσεις και τις αναπόφευκτες συγκρούσεις που αυτές συνεπάγονται. Καμιά αντίρρηση. Αλλά ποιος είναι ο χειρότερος ταξικός εχθρός, αν δεν είναι η ίδια η κρίση; Πριν ανατρέψουμε το σύστημα, μήπως θα πρέπει να διατηρηθούμε στη ζωή, σύντροφοι;
Ποιους εξαθλιώνει πρώτιστα η χρεοκοπία, αν όχι τους πιο αδύναμους, την ίδια την εργατική τάξη; Ποιους θα διαλύσει η ανοικτή χρεοκοπία, αν όχι τους μισθωτούς και τους μικρούς επιχειρηματίες τους μικροκαταθέτες των τραπεζών; Μήπως αυτούς που έχουν ήδη βγάλει τα υπερκέρδη τους, από την  προηγούμενη περίοδο, στο εξωτερικό; Ποιοι θίγονται από τις ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας, μήπως αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τις ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας; Ποιοι υποφέρουν από το σκουπιδομάνι στο κέντρο της Αθήνας, μήπως οι κάτοικοι των βορείων προαστίων; Πως είναι δυνατόν να κλείνουμε τα δημόσια σχολεία με την παραμικρή αφορμή, αφαιρώντας από τα παιδιά του λαού την όποια δυνατότητα να πάρουν τη δωρεάν εκπαίδευση που δικαιούνται;
Γιατί η Αριστερά δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και εμμένει σε ένα καταγγελτισμό εκ τους ασφαλούς, που τόσα χρόνια τώρα δεν έχει επιφέρει κανένα αποτέλεσμα; Γιατί δεν αφουγκράζεται την αγωνία των ανθρώπων και ενδιαφέρεται μονάχα για την εκλογική της επιβίωση;

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Η απάντηση είναι γραμμένη στις επαγγελματικές ταυτότητες αυτών που ηγούνται των αριστερών πολιτικών κομμάτων και καθορίζουν τη γραμμή τους. Όταν η πείνα δεν σε αγγίζει, δεν μπαίνει στο στομάχι σου, ότι και να λες είναι λίγο, είναι δωρεάν.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις δείχνουν ανίκανες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Είτε με ευχολόγια, είτε με αντιμνημονιακές κραυγές παρακολουθούν την πτώση και κάνουν σαν να περιμένουν το τζίνι να βγει από το λυχνάρι,  να δώσει τη μαγική λύση. Δεν φαίνεται να περνάει από το μυαλό τους ότι σε κατάσταση ανοιχτής χρεοκοπίας, η χώρα θα οδηγηθεί σε μια βίαιη προσαρμογή στην σκληρή πραγματικότητα με ότι αυτό συνεπάγεται. Ποια είναι η αιτία;
Κανείς τους δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο, αυτή είναι η αιτία. Οι κρατούντες ξέρουν μονάχα το δανεισμό, την αντιαναπτυξιακή διαχείριση, το πολιτικό κόστος, το χάϊδεμα των ισχυρών, την υποχώρηση μπροστά στα συμφέροντα και βέβαια τον πολιτικαντισμό, τις υποσχέσεις, τα λόγια. Οι άλλοι ξέρουν μονάχα να ζητούν διορισμούς, να υπερασπίζονται τους προνομιούχους, να βλέπουν παντού τη «λαομίσητη» αγορά, να οραματίζονται «σοσιαλισμό» και να τρώγονται για τη μικροεξουσία τους, την ίδια στιγμή που έξω πέφτει «ξύλο».  

Κανείς τους δεν κατεβαίνει την Πατησίων, δεν ζει στη Νέα Ιωνία, δεν πίνει νερό από τον Ασωπό, δεν σπουδάζει παιδιά σε ΤΕΙ στη μέση του πουθενά, δεν στήνεται 5 ώρες στα εξωτερικά γιατρεία του Σωτηρία;
Είναι οι πολιτικοί μας, τόσο ξένοι στην ίδια τους τη χώρα; Είναι τόσο, μα τόσο βαθιά η νιρβάνα τους;

Μια λύση που προτείνω είναι να «καταλάβει» ο κόσμος τα  κόμματα. Να πάει μαζικά και να «πυκνώσει τις γραμμές τους».
Να χτυπήσει την πόρτα τους και να πει, ήρθαμε να γραφτούμε και είμαστε τόσοι πολλοί που θα αναγκαστείτε να μας ακούσετε.
Να φέρει το αυτονόητο στα υπουργικά γραφεία, στα τραπέζια των συνεδριάσεων, στα αχτίφ και τα συνέδρια.
Να τους μοστράρει στη μούρη τα καθημερινά του προβλήματα, την αγωνία του να μην κλείσει η επιχείρηση που δουλεύει, το άγχος του από τη δυσκολία της μετακίνησης λόγω των απεργιών, την έγνοια του για τα γράμματα που μαθαίνει το παιδί του, το φόβο του για τη ζωή του, όταν δεν έχει να πληρώσει το φαρμακείο.
Να έρθουν οι πολιτικοί ταγοί μας να ακούσουν  τα παιδιά στα δυτικά προάστια της Αθήνας, να μάθουν πως τη βγάζουν, ποιο μέλλον έχουν, πόσο πληρώνονται μεταφέροντας πίτσες ή νερά στις καφετέριες.
Και επειδή αυτοί δεν θα πάνε ποτέ να ακούσουν, αλλά μονάχα να απαγγείλουν το ξύλινο το ποίημα το μεγάλο, να πάνε αυτά τα παιδιά να τους βρουν, την ώρα που χαλαρά εισπράττουν την βουλευτική αποζημίωση, τους μισθούς τους ή την κρατική επιδότηση, οραματιζόμενοι, δήθεν, μια άλλη Ελλάδα.

Το ξέρω, ότι ακόμα και αν αυτό γίνει, εκείνοι δεν θα τους καταλάβουν, γιατί δεν μιλούν τη γλώσσα τους. Θα απαντήσουν στη διάλεκτο των Χετταίων, που τόσο καλά γνωρίζουν.   Είναι καθήκον όμως του ίδιου του λαού να αποκαλύψει την πραγματικότητα στις Μαρίες Αντουανέτες της πολιτικής, κοιτώντας τις περήφανα στα μάτια. Θα είναι χρήσιμο και για το λαό, να δει από κοντά, πως είναι πραγματικά, να μην έχεις τσίπα.

Σχόλια

  1. Θα συμφωνήσω με τον LLS, χωρίς να χρειαστεί να πω κάτι άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι σεντόνι ήταν αυτό; Αλλά άξιζε τον κόπο. μονορούφι του διάβασα (αν και λαχάνιασα), αλλά το απόλαυσα. Τέλειο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικός ο στοχασμός σου Λεωνίδα!
    Έχω όμως μια επιφύλαξη.
    Γράφεις: "Μια λύση που προτείνω είναι να «καταλάβει» ο κόσμος τα κόμματα." Δεν το βλέπω και τόσο εύκολο.
    Ο κόσμος πήγε στη ΔΗΜ.ΑΡ., 5.500 μέλη, 180 οργανώσεις άν δε κάνω λάθος. Έγινε το συνέδριο και ειπώθηκαν πολλά από τον κόσμο.
    Έχεις την αίσθηση ότι ο κόσμος "κατέλαβε" την ΔΗΜ.ΑΡ.???
    Δεν μου λέει αυτό η σύνθεση της Κ.Ε. και της Ε.Ε.
    Δυστυχώς δημιουργήθηκαν μικρά και μεγάλα ερωτηματικά.
    Κλονίσθηκε η εμπιστοσύνη σε πολλά μέλη, και σε περισσότερα τρεμοσβήνει η ελπίδα που γέννησε η 27 Ιουνίου 2010.

    "είναι μεγάλος ο καημός... κλπ" που λέει και το άσμα.
    Ούτε "καλός ΣΥΝ" δεν φαίνεται να βγαίνει από την άσκηση...

    Δύσκολα τα βλέπω να εξελίσσονται τα πράγματα...

    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φιλαράκια σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλή άνοιξη και μακρυά από σκοτούρες και αρρώστιες καταρχήν.
    Παναγιώτη, έχεις εν μέρει δίκιο, αν όμως τα 5500 μέλη ερχόντουσταν στο συνέδριο, που ήμασταν μαζί, και το "πολιορκούσαν" με απόψεις, προτάσεις, αιτήματα, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αφήνουμε τις ηγεσίες να αποφασίζουν για μας σε όλα τα επίπεδα. Θέλω να πω πως η επανάσταση σήμερα είναι αυτό ακριβώς, η παρέμβαση στα κόμματα, εκεί που είναι δύσκολο να σου πουν δεν περνάς, δεν μπαίνεις, εκτός ίσως από το ΚΚΕ. Αναγκάστε τις ηγεσίες να σας ακούσουν, Φαίνεται λαικίστικο, μπορεί και να είναι αλλά είναι κάτι που δεν έχουμε δοκιμάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε Λεωνίδα,

    Συμμετείχα στην λεγόμενη οργανωτική επιτροπή.
    Εγώ και κάποιοι άλλοι εκφράσαμε, μεταξύ των άλλων, και την άποψη ότι πρέπει να γίνει ένα ανοικτό συνέδριο με συμμετοχή όλων των μελών.
    Εγώ, γιατί για μένα μπορώ να μιλήσω, είχα την σκέψη ότι έτσι διασφαλίζεται, στο ιδρυτικό συνέδριο τουλάχιστον, ένα μίνιμουμ: να ακουστούν τα μέλη, να ακουστεί η κοινωνία, να πιεστεί η ηγεσία, να εξουδετερωθούν οι μηχανισμοί κλπ, , σκέψεις στην ίδια κατεύθυνση με αυτό που σωστά αναφέρεις. Τι έγινε όμως???
    Το πρόσχημα: «δεν έχουμε λεφτά για τέτοια πράγματα». Έγινε «μάχη» για να υπάρχουν τουλάχιστον δύο ημέρες για να ακουστούν οι σύνεδροι.
    Και έγινε το συνέδριο όπως έγινε… «διαδικαστικό με παράλληλους μονολόγους και επικύρωση των προδιαγεγραμμένων μοιρασμάτων θέσεων ισχύος και ελέγχου»…μία από τα ίδια…
    Δεν έγινε το ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑ…και όπως φαίνεται ούτε η ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ξεκίνησε όπως θα έπρεπε!
    Ίσως πολύ σύντομα θα υποχρεωθούμε να πούμε: «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλοιώς»….

    Παναγιώτης Κουτσοπίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μία ακόμη συνεπέστατη αντιμνημονιακή δύναμη είναι τα ΜΜΕ, με εξαίρεση τον SKY. Ιδιαίτερα το MEGA επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους και με πρωταγωνιστή τον Πρετεντέρη πως το μνημόνιο "δεν βγαίνει", αποσιωπώντας σκανδαλωδώς ό,τι οι διαρθρωτικές αλλαγές που προτείνει το μνημόνιο δεν εφαρμόζονται και ό,τι η μεταρρύθμιση κινδυνεύει να μετατραπεί λόγω του παλαιοκομματικού συστήματος διακυβέρνησης σε μια ακόμη φούσκα.
    Δημόπουλος Ευθύμης (Dimef)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τα ΜΜΕ για άλλα κόπτονται, για τις μίζες και τα μπόνους που χάσανε. Ιδιαίτερα το MEGA, με αρχιμάστορα τον Πρετεντέρη έχει αναλάβει εργολαβία ακριβώς αυτό, να διαχυθεί η εθνική κατάθλιψη, μόνο και μόνο για να μην περάσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές και χαλάσει η σούπα τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φουρτούνες εδώ, φουρτούνες εκεί, φουρτούνες παραπέρα, παντού φουρτούνες.
    Λεωνίδα σου εύχομαι από καρδιάς ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Προφανώς και το δάκρυ είναι για το πάρτυ που έστω και αν δεν τέλειωσε είναι φτωχότερο.
    Χρήστο ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, αλλά οι φουρτούνες της θάλασσας τι να πούνε στις φουρτούνες της οικονομίας και της χώρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. To απόσπασμα που τιμητικά έβαλες δεν είναι δικό μου, αλλά του Ηλία Καραβολιά , αρθρογράφου και blogger (Cognitariato).Εγω το προσυπέγραψα.
    Δες το ιστολόγιο του είναι πολύ ενδιαφέρον


    "Κινήματα και ομάδες δρουν με ιδιοκτησιακή (κτητική) και αχαλίνωτη θέσμιση,κυταρροποιώντας την δυναμική των όποιων εξεγέρσεων και αντιστάσεων, γι αυτο στεγανοποιούνται και ταυτόχρονα αυτομαραζώνουν. Κοινώς , δεν συμπυκνώνουν την ορμή του Πλήθους...
    Δεν βραζει το καζάνι, απλά δεν εφάπτεται καλά το καπάκι ..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φίλε Λεό,

    θα κάνω κάποια σχόλια...

    Στις παραγράφους με τις μωβ επικεφαλίδες που περιγράφεις τα πεπραγμένα των 18 μηνών κυβέρνησης του Πασόκ, καλά τα λές. Έτσι είναι.

    Αλλά αυτό ΕΙΝΑΙ το ΠαΣοκ. Αν είχε την πρόθεση να πραγματοποιήσει όλες αυτές τις μεταρυθμίσεις και να σώσει τον τόπο από τη χρεοκοπία δε θα χρειαζόταν καν να μπούμε στο μνημόνιο.

    Δηλαδή τι; Περιμένει κανείς ότι ο λύκος θα φυλάξει τα πρόβατα; Ή ότι το Πασόκ θα κάνει χαρακίρι; Αφού οι άνθρωποι αυτοί κατέστρεψαν την πατρίδα μας και δε δρώνει τ' αυτί τους. Αν τους ένοιαζε έστω και στο ελάχιστο η Ελλάδα δε θα μας είχαν φτάσει ως εδώ!

    Αυτό ας το σκεφτούν οι Κύριοι της ΔΗΜΑΡ που φλερτάρουν με το ΠαΣόκ.

    Τέλος, συμφωνώ απόλυτα με το ότι οι πολίτες πρέπει να πυκνώσουν τις τάξεις των κομμάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμε αυτή η μαλακία, και sorry για την έκφραση, με το φλερτ με το ΠΑΣΟΚ να σταματήσει. Σήμερα φιλοπασοκικές είναι όλες οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται με κάθε τρόπο τη μεταρρύθμιση. Η ΔΗΜΑΡ είναι η μόνη που ζητάει εδώ και τώρα μεταρρυθμίσεις.
    Η πασοκική ιδεολογία του παρελθόντος έχει απλωθεί παντού και κυβερνάει τη χώρα αλλά και την αριστερά 40 χρόνια τώρα. Επιτέλους να πούμε άλλα πράγματα, δεξιότερα ή αριστερότερα, αλλά διαφορετικά και κυρίως να τα δοκιμάσουμε στην πράξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το αστείο είναι πως οι υπερασπιστές της λαικίστικης πολιτικής του 80 του ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν ως φιλοπασόκ όποιον ζητάει σήμερα να μεταρρυθμιστεί αυτό το μπάχαλο που λέγεται Ελλάδα.

    Μακάρι το κείμενό σου να ήταν απόφαση του συνεδρίου της ΔΗΜ.ΑΡ.

    Δυστυχώς μάλλον επικράτησαν οι μέσοι όροι και ο φόβος του πολιτικού κόστους.

    Προσωπικά μου είναι παντελώς αδιάφορα αν η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι στην επόμενη βουλή.

    Θέλω ένα κόμμα που να λέει τα πράγματα όπως είναι κι ας πάρει και 0.5%.

    Έχουμε πολύ δρόμο λοιπόν ακόμη μπροστά μας.

    Αλέξανδρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αλέξανδρε, ο φόβος του πολιτικού κόστους μας κυβερνάει δεκαετίες. Η διατήρηση στην εξουσία για τους μεν, η είσοδος στη βουλή για τους δε, το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα για άλλους. Η αναφορά σε ένα λαό φθαρμένο από την κατανάλωση και τα δανεικά, χωρίς φρένα και όρια. Και βέβαια υπάρχει δρόμος αρκεί να είναι δημιουργικός, να συνενώνει τα ρεύματα σκέψης και να τα κρατά σε συνεχή διάλογο με το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που μπορεί να στοχαστεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Συνεχίζοντας τον προβληματισμό του κ. Κουτσοπίνη και του Αλέξανδρου και πιστεύοντας στο διάλογο, όσο κι αν διαφωνούμε, θα καταθέσω κι εγώ τον δικό μου προβληματισμό για τη ΔΗΜ.ΑΡ.
    Όταν δημιουργήθηκε, αποτέλεσε μια μεγάλη ελπίδα για όλους εμάς τους ανένταχτους της Ανανεωτικής Αριστεράς, που είχαμε απογοητευτεί από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε χώρος πολιτικός για να καλύψει και κόσμος της Αριστεράς για να τον εκφράσει. Ποιο ήταν το ζητούμενο, ποια ήταν η αιτία της δημιουργίας της; Η «άλλη Αριστερά». Κι αυτό το «άλλη» ξέραμε όλοι πολύ καλά σε ποιους και σε ποιες απόψεις και ιδέες αναφερόταν. Πού προέκυψε το πρόβλημα; Στην πορεία και την προσπάθειά της να είναι «άλλη», λησμόνησε να είναι Αριστερά! Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που, πάντα κατά την άποψή μου, δείχνουν κάτι τέτοιο. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες και να γράφω σελίδες. Ο χώρος όμως εδώ δεν επαρκεί. Μόνο ένα παράδειγμα: μνημόνιο! Ακούγονται και γράφονται, και μάλιστα από στελέχη της Κ.Ε. της ΔΗΜ.ΑΡ., απόψεις τόσο φιλομνημονιακές και τόσο ενσωματωμένες στην κυρίαρχη λογική σχετικά με τις αγορές κλπ., που αν καλύψεις τα ονόματα των υπογραφόντων, νομίζεις ότι γράφει ή μιλάει ο Προβόπουλος ή κάποιος σύμβουλος του Παπακωνσταντίνου. Δεν εννοώ απόψεις για τις μεταρρυθμίσεις, που έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνουν, ανεξάρτητα από το μνημόνιο. Μιλάω για το μνημόνιο καθεαυτό. Βλ. κείμενα του Π. Ματσαγγάνη ή άρθρο έξι πανεπιστημιακών, μελών της Κ.Ε., στο The Books’ Journal.
    Κι όμως, είναι τόσο απλό το να υπάρξει μια άλλη Αριστερά! Γιατί να πρέπει το «άλλη» και το «Αριστερά» να μη μπορούν να συνυπάρξουν; Γιατί να πρέπει να έχουμε άλλη μια διάψευση ελπίδων τόσου κόσμου;

    Σπύρος Τσαλαβούτας
    Καθηγητής Δ.Ε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Φίλε Λεό,

    Θα χωρίσω αυτά που θέλω να πω σε μέρη γιατί δεν χωράνε αλλιώς.

    (1) "Ανώνυμε αυτή η μαλακία, και sorry για την έκφραση, με το φλερτ με το ΠΑΣΟΚ να σταματήσει."

    Δυστυχώς αυτό μπορεί να το σταματήσουν μόνο τα μέλη και η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ. Όσο φλερτάρουν με το Πασόκ, τόσο θα συνεχίζεται αυτή η παπαρολογία.

    "Σήμερα φιλοπασοκικές είναι όλες οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται με κάθε τρόπο τη μεταρρύθμιση."

    Συμφωνώ. Όπως όμως συμπεραίνεις και στο κείμενο σου, η πιο φιλοπασοκική δύναμη είναι το ίδιο το Πασοκ, εφόσον 18 μήνες τώρα στην εξουσία δεν έχει προχωρήσει καθόλου τις καίριες μεταρυθμίσεις, ούτε έχει χτυπήσει τα ρετιρέ των ΔΕΚΟ, δεν έχει διστάσει να χτυπήσει τον απλό κόσμο και να αυξήσει τη φορολογία.

    Εσύ πιστεύεις ότι το Πασόκ έχει αλλάξει;
    Πιστεύεις ότι υπάρχουν δύο Πασόκ;
    Το βαθύ και το καλό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. (2) Εγώ πιστεύω ότι το Πασόκ είναι μέρος του προβλήματος, και μάλιστα το κυριότερο, αφού αυτό είναι ο δημιουργός στο μεγαλύτερο βαθμό του υπερτροφικού και σάπιου ρουσφετοκρατικισμού και της διαπλοκής με την δήθεν επιχειρηματική κοινότητα η οποία αντί να επενδύει τα κέρδη τα τρώει και τα βγάζει σε τράπεζες στο εξωτερικό.

    Το μεν βαθύ Πασόκ εκφράζει τα συμφέροντα των ψευτο-συνδικαλιστών και του υπερτροφικού δημοσίου ενώ το "άλλο" Πασόκ εκφράζει τα συμφέροντα των ΜΜΕργολάβων και Σια.

    Και το μείγμα πολιτικής που βγαίνει δεν είναι καλό.

    Επειδή ακριβώς πιστεύω ότι το Πασόκ εκφράζει όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι κάθε διάλογος περί συνεργασίας με το Πασόκ κάνει κακό στη ΔΗΜΑΡ.

    Το ότι δε μου αρέσει η όλη ιδέα του διαλόγου με το Πασόκ δε σημαίνει ότι είμαι ενάντια στο να γίνουν μεταρυθμίσεις. Μη βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Ένας από τους ρόλους του συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ ήταν και να προταθούν τέτοιες μεταρυθμίσεις από τα μέλη της ΔΗΜΑΡ. Περιμένω να διαβάσω το κείμενο με τις θέσεις του κόμματος όταν βγει τυπωμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. (3) Επίσης μην κάνετε αυθαίρετες ταυτίσεις. Δεν είναι δυνατόν, το Πασόκ σε όλη την ιστορία του να έχει ακολουθήσει μία συγκεκριμένη καταστροφική πολιτική εώς και τώρα, και μια στιγμή, από το πουθενά να θεωρείτε ότι το Πασόκ αντιπροσωπεύει κάτι "άλλο" από αυτό που είναι! Αυτό είναι μία ιδιότυπη διαστροφή της έννοιας των λέξεων, και συγκεκριμένα της λέξης ΠαΣοΚ.
    Όπως ακριβώς πάτε να ταυτίσεται κάποιον που δε θέλει διάλογο με το Πασόκ με κάποιον που δε θέλει αλλαγή.

    Βέβαια, να τονίσω εδώ, ότι επειδή δεν υπάρχει το απόλυτο μαύρο και το απόλυτο άσπρο, θετικά μέτρα που λαμβάνει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως ταμπελών προσδιορισμού χώρου και χρώματος θα πρέπει να στηρίζονται.

    Αυτό, όμως πάλι δε σημαίνει διάλογο με το Πασόκ. Ειδικά πριν καλά καλά κάνουμε εμείς πρώτα εσωτερικό διάλογο για τις δικές μας θέσεις, όπως μας είπαν εν' ολίγοις και οι Οικολόγοι Πράσινοι όταν τους προτείναμε συνεργασία.

    Πράγματι, πρέπει πρώτα να έχουμε καθαρές θέσεις. Οι θέσεις τώρα κατα πόσο είναι διαπραγματεύσιμες; Μπορούν τέτοιες διαπραγματεύσεις να γίνονται χωρίς συνέδριο του κόμματος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. (4) "Η ΔΗΜΑΡ είναι η μόνη που ζητάει εδώ και τώρα μεταρρυθμίσεις."

    Οχι. Είναι και άλλα κόμματα που ζητάνε μεταρυθμίσεις, όμως η Δημ. Συμ., η Δράση, οι Οικολόγοι Πράσινοι... Βασικά όλοι ζητούν μεταρυθμίσεις ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις τους, και, δυστυχώς, τα συμφέροντα που εκφράζουν, ή που προσπαθούν να εκφράσουν.

    Ας ελπίσουμε ότι η ΔΗΜΑΡ θα γίνει ένα κόμμα που δε θα εκφράσει ιδιωτικά συμφέροντα αλλά ένα κόμμα πραγματικής πολιτικής. Και λέω ας ελπίσουμε γιατί πραγματικά δεν είναι εύκολο, όπως δείχνει η πρόσφατη ιστορία. Για αυτό και πραγματικά χρειάζεται να πυκνώσουν οι πολίτες τις τάξεις των κομμάτων.

    "Η πασοκική ιδεολογία του παρελθόντος έχει απλωθεί παντού και κυβερνάει τη χώρα αλλά και την αριστερά 40 χρόνια τώρα."

    Συμφωνώ απολύτως, και επιπλέον αυτή η ιδεολογία πρέπει να ξεριζωθεί επειγόντως, διότι έχουμε φτάσει σε τέλμα. Και μαζί βέβαια πρέπει να ξεριζωθούν και να λογοδοτήσουν οι διαπλεκόμενοι στα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.

    Γιατί δυστυχώς, η ατιμώρησια οδηγεί στην ανομία. Αυτή η ατιμωρησία είναι η ρίζα της εκολαπτόμενης ανομίας και όχι η ατιμωρησία του Δεν Πληρώνω και των κατοίκων της Κερατέας, η οποία είναι απλή συνέπεια της ατιμωρησίας των συνταγματικά υπεράνω του νόμου βολεμένων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. (5) "Επιτέλους να πούμε άλλα πράγματα, δεξιότερα ή αριστερότερα, αλλά διαφορετικά ..."

    Συμφωνώ απολύτως. Μόνο με μια άλλη πολιτική, θα πάμε μπροστά αφού το δοκιμασμένο έχουμε δει όλοι που μας έχει φέρει.
    Επίσης δε με πολυ-ενδιαφέρουν οι ταμπέλες, αλλά οι βασικές αρχές και αξίες που κρύβονται πίσω από τις σημαίες. Πάντως σύμφωνα με τον προσδιορισμό των αρχών και των αξιών της αριστεράς όπως εκφράστηκαν στο συνέδριο, προτιμώ να είμαστε αριστεροί.

    "και κυρίως να τα δοκιμάσουμε στην πράξη."

    Εδώ χρειαζόμαστε και το λαό μαζί μας. Αλλιώς τα μόνα που μπορούμε να δοκιμάσουμε είναι στην εσωτερική λειτουργία του κόμματος, το οποίο έχει και αυτό μεγάλη αξία. Εδώ πιστεύω επίσης ότι η πραγματικά δημοκρατική λειτουργία του κόμματος θα πληθύνει τις τάξεις των μελών του.

    Και εδώ βρίσκεται μία απογοήτευση μου από το συνέδριο, το οποίο παρατήρησα σχεδόν όλο από το διαδίκτυο. Τουλάχιστον στο μέρος της αίθουσας που έδειχνε η κάμερα οι θέσεις ήταν άδειες. Μου θύμησε λίγο την κατάντια της βουλής. Επίσης κράτησαν πολύ λίγο οι διαδικασίες ώστε να γίνει πραγματικός δημοκρατικός διάλογος και ζύμωση ιδεών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. (6) Υ.Γ. (Κάποια ακόμη σχόλια, μιας και δε σπαταλάμε χαρτί, και το PC θα ήταν έτσι κι αλλιώς ανοικτό αφού ακόυω μουσική.)

    1. Θέλω να ξανατονίσω ότι, και εγώ, όπως και όλοι οι νοήμοντες Έλληνες, είμαι υπέρ μεταρυθμίσεων. Αλλά όχι μεταρυθμίση κι ότι να 'ναι!. Διάβασα σε πρωτοσέλιδο του έθνους ότι οι κυβέρνηση θα χαρίσει αγροτική γη σε ακτήμωνες και μικροκαλλιεργητές. Δε διάβασα περαιτέρω λεπτομέρειες αλλά μου ακούγεται πολύ θετικό. Δε θα μπορούσε ένα τέτοια μέτρο να συνδιαστεί και με μία εθελούσια έξοδο από το δημόσιο και ανάπτυξη της βιολογικής καλλιέργιας και των εξαγωγών αγροτικών προιόντων;

    2. Όσον αφορά την "αναφορά σε ένα λαό φθαρμένο από την κατανάλωση και τα δανεικά, χωρίς φρένα και όρια,"

    πρέπει να αναρωτηθούμε κυρίως για τα αίτια αυτής της κατάστασης. Μήπως π.χ. φταίει η παιδεία; Μήπως φταίνε τα προβαλόμενα πρότυπα από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ; Μήπως οι πολίτικοι είναι υπεύθυνοι για το επίπεδο του λαού μέσω της παιδείας και των θεσμών;

    Ούτως ή άλλως, ο απλός λαός, πιστεύω, γνωρίζει τα λάθη του και είναι διατεθειμένος να αλλάξει. Δεν είναι χαζός να μην καταλαβαίνει την κατάσταση. Απλά πρέπει να βρει κάποιον να εμπιστευθεί. Θα γίνει η Δημοκρατική Αριστερά αυτός ο φορέας; Η ζωή θα μας δείξει.

    Αυτα... Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ανώνυμε συμφωνούμε, η ζωή θα δείξει.
    Μια μικρή παρατήρηση. Συζητώ με όλους ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ, άσχετα αν διαφωνώ ή δεν ελπίζω να συμφωνήσω. Έχουμε χρέος να ανοίξουμε τη συζήτηση προς όλες τις κατευθύνσεις. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μέσα στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν δυνάμεις που επιζητούν κυβερνητικές συμπλεύσεις. Αντιθέτως πιστεύω ότι και στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν δυνάμεις που δεν θέλουν βαθιές μεταρρυθμίσεις. Η δύναμη της αδράνειας.
    Αλλά πάρε τώρα και την αντίφαση.
    Αν είναι κατά της μεταρρύθμισης μήπως τελικά είναι Πασοκ και δεν το ξέρουν; Γέλια.
    Καλό απόγευμα. Το ονοματάκι σου; ένα κάτι για να μην αναφέρομαι σε ανώνυμο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φίλε Σπύρο
    Σκέφτηκες μήπως στο σημείο που φτάσαμε κάτι σαν το μνημόνιο είναι η μόνη μεταρρύθμιση που θα μπορούσαν οι άλλοι να μας επιβάλουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Φίλε Λεωνίδα
    Αυτό ισχύει για τα δύο κόμματα εξουσίας, που δε θέλουν τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για την ελληνική κοινωνία. Ο ρόλος όμως της αριστεράς είναι άλλος: να προτείνει αυτές τις μεταρρυθμίσεις, χωρίς τη συνοδεία του μνημονίου. Κάτι το οποίο είναι απόλυτα εφικτό νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. SpyrosT
    δεν διαφωνώ, η αριστερά έπρεπε να τις είχε προτείνει εν σώματι εδώ και χρόνια. Παγιδεύτηκε στα αιτήματα της μεσαίας τάξης και των αγροτικών στρωμάτων που εγκατέλειπαν την ύπαιθρο και εισέρρεαν στην Αθήνα, αναζητώντας θέση στο δημόσιο. Αγνόησε την εργατική τάξη και αποχωρίστηκε από τον ορθολογισμό. Κόλλησε το λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ. Σταδιακά η αρρώστια της είναι ανίατη.Οι σημερινές κραυγές της είναι σημάδι της βαθιάς της ιδεολογικής κρίσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. καλώς ή κακώς η ΔΗΜΑΡ κουβαλάει όλη την παθολογία της αριστεράς και του ΣΥΝ.

    πολλοί από την ηγετική ομάδα αλλά και τους συμμετέχοντες θέλουν απλά έναν ΣΥΝ χωρίς Τσίπρα ή έναν ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τις συνιστώσες.

    είμαστε αρκετοί άλλοι όπως φαίνεται που με την δημιουργία της ΔΗΜΑΡ αρχίσαμε να λέμε όσα σκεφτόμασταν και δεν τα λέγαμε ξεκάθαρα.

    κάποια στιγμή με το που συνειδητοποιήσαμε την χρεοκοπία κατανοήσαμε πόσο εκτός τόπου και χρόνου βρισκόταν η επιχειρηματολογια του ΣΥΝ (να θυμήσω πως η χώρα χρεοκόπησε και ο ΣΥΝ έλεγε πως είναι μύθος για να κόψουν επιδόματα)

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. προσωπικά αν δεν είχε δημιουργηθεί η ΔΗΜ.ΑΡ. έτσι και αλλιώς θα αποχωρούσα από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ...

    στην ΔΗΜ.ΑΡ. βρήκα απλώς μια ευκαιρία να παλέψω την προσπάθεια μέσα στην Αριστερά

    δυστυχώς υπήρξε διάψευση προσδοκιών για μια ακόμη φορά, όπως ακριβώς διαψεύστηκε η προσωπική μου αυταπάτη με την πορεία και τις επιλογές του Τσίπρα

    πιστεύω πως στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ υπάρχει μια πολύ ισχυρή τάση που θέλει να υποθούν τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό αποδεικνύεται από την συζήτηση και τον προβληματισμό στο διαδίκτυο

    παραμένω λοιπόν εντός της προσπάθειας αλλά αυτή τη φορά χωρίς αυταπάτες!

    Αλέξανδρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία