Ένα άλλο μεσοπρόθεσμο είναι εφικτό

Χωρίς περιστροφές. Η χώρα χρειάζεται ένα μεσοπρόθεσμο σταθεροποιητικό πρόγραμμα. Όχι απλά γιατί το επιβάλλουν οι δανειστές της, αλλά γιατί το έχει ανάγκη προκειμένου να περιορίσει τα ελλείμματα, να υφάνει ένα δίχτυ προστασίας των αδυνάμων, να περιορίσει την ανεργία, να βρει μια αναπτυξιακή διέξοδο, να παράγει πλούτο για όλους.

Το μεσοπρόθεσμο που παρουσίασε η κυβέρνηση είναι κακό και άδικο και δίκαια συναντά την σχεδόν καθολική άρνηση. Το οριζόντιο κούρεμα μισθών και συντάξεων, οι κεφαλικοί φόροι, η αύξηση των έμμεσων φόρων δεν είναι μόνο άδικα μέτρα είναι και αναποτελεσματικά. Είναι μέτρα που συναντούν ισχυρές αντιστάσεις, αυξάνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια, δημιουργούν κλίμα ζόφου και απελπισίας και κυρίως αφαιρούν από την κυβέρνηση την όποια πολιτική νομιμοποίηση έχει. Η ανοχή του λαού προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που τόσο απλόχερα της δόθηκε για να υλοποιήσει το μνημόνιο, τώρα αίρεται δραματικά. Ακόμα και το προτεινόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα είναι αμφίβολο κατά πόσο θα υλοποιηθεί από μια παραπαίουσα, φοβική και σπαρασσόμενη  κυβέρνηση.

Το πολιτικό σύστημα, είτε ως συμπολίτευση, είτε ως αντιπολίτευση, προκειμένου να περισώσει το κομματικό και πελατειακό του κράτος, ακόμα και την ύστατη στιγμή, δεν διστάζει να  παίζει με την καταστροφή της χώρας και την έξοδο από την Ευρωζώνη. Αρνείται καθαρά να μειώσει τη φοροδιαφυγή, να σταματήσει την αιμορραγία της υποστήριξης των ευγενών ταμείων, να ξηλώσει τις εστίες διαφθοράς στα υψηλά κλιμάκια του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Αρνείται να καταργήσει άχρηστες ΔΕΚΟ, κρατικές υπηρεσίες και επιτροπές, που το ίδιο το σύστημα, δημιούργησε προκειμένου να εξυπηρετεί τους πελάτες του.  Αρνείται να περιορίσει τη σπατάλη στην υγεία, στην εθνική άμυνα, στους Δήμους, για να μη θιγούν τα συμφέροντα των συναλλασσόμενων με αυτό προμηθευτών. Αντί αυτών συνεχίζει να βάζει εμπόδια παντός είδους στην υγιή επιχειρηματικότητα. Εδώ και 30 χρόνια συνεχίζει αδιάλειπτα το σαμποτάζ στη βιομηχανική ανάπτυξη, την επιστημονική έρευνα, και τη σύγχρονη (βιολογική) γεωργία, για να μη θιγούν τα συμφέροντα των εργολάβων, των ραντιέριδων και των κομπραδόρων. Αν κάτι έχει ανάγκη η χώρα από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι η ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας.

Γι’ αυτό και αρνήθηκε και θα συνεχίσει να αρνείται να υλοποιήσει όσα θετικά επέβαλε το μνημόνιο, όπως την απελευθέρωση των επενδύσεων, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τις στοχευμένες ιδιωτικοποιήσεις, το χτύπημα της φοροδιαφυγής. Αντίθετα σπεύδει να προωθήσει την υπερφορολόγηση και το στράγγισμα της αγοράς, να βαθύνει την ύφεση, διασώζοντας τη νομενκλατούρα του.

Με τόσο χρήμα που έχει δραπετεύσει και δραπετεύει καθημερινά από τη χώρα είναι βάσιμη πια η υποψία ότι κάποιοι οδηγούν τη χώρα εκτός Ευρώ, προκειμένου την επ’ αύριο να την αγοράσουν, μαζί με το λαό της.

Η Αριστερά, κατώτερη των περιστάσεων, δεν βλέπει το παιχνίδι που παίζεται και επιμένει σε ένα στείρο αντιμνημονιακό καταγγελτισμό χαϊδεύοντας τα αυτιά του πόπολου και αναμένοντας την ψήφο του. Το μόνο που απασχολεί τις ηγεσίες της είναι η επανεκλογή στη βουλή. Το θέμα δεν είναι να καταψηφίσει το συγκεκριμένο μεσοπρόθεσμο μαζί με εξέχοντα μέλη του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ και τη δεξιά. Το θέμα είναι να προτείνει και να διαπραγματευτεί ένα άλλο μεσοπρόθεσμο   πρόγραμμα που θα επιβάλλει αφενός μεν μια δίκαιη και αριστερή λιτότητα, αλλά ταυτόχρονα θα προσελκύει διεθνή επενδυτικά κεφάλαια και θα ενθαρρύνει  την επανεκκίνηση του ιδιωτικού τομέα, πάντοτε μέσα στα πλαίσια κανόνων. Η θεώρηση του διεφθαρμένου κράτους ως αναπτυξιακής λοκομοτίβας έχει αποτύχει, είναι αυτή ακριβώς που μας έφερε εδώ. Οι μαφιόζικες κρατικές δομές δεν θα εξυγιανθούν με πολιτικές αποφάσεις. Θα ατροφήσουν και θα πεθάνουν όταν ακριβώς χάσουν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν αυτές την οικονομία της χώρας. 

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε θα περίμενε κανείς ότι οι ηγέτες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς θα είχαν εγκατασταθεί στο γραφείο του πρωθυπουργού αναζητώντας λύσεις μαζί με το κυβερνητικό επιτελείο, προκειμένου να σώσουν την εργατική τάξη που πρώτα και πάνω απ’ όλους κινδυνεύει. Αντίθετα τους βλέπει στο μετερίζι του αρνητισμού, λες και πρόκειται για αθώους ιδεολογικούς διαξιφισμούς, λες και η πτώση δεν τους αφορά. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» δεν τους έμαθε τίποτα, αντίθετα τους έφτιαξε τη διάθεση να το καπελώσουν. Η παραδοσιακή Αριστερά δεν έχει λύσεις γιατί είναι μέρος του πολιτικού συστήματος και βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του. Γιατί έχει συνδέσει τα συμφέροντά της με το κρατικιστικό μοντέλο που πεθαίνει.

Νομίζω, πως μια μεικτή κυβέρνηση τεχνοκρατών και πολιτικών παραγόντων, με ένα άλλο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και σε συνεργασία με τους δανειστές μας και την ΕΕ είναι η μόνη ελπίδα για να αποκτήσει η υπόθεση ενδιαφέρον. Αλλιώς …..