Πολιτικό slalom

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς ενόψει της ανάγνωσης των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης

Η νέα κυβέρνηση, συμψηφιστική ρύθμιση στο πλαίσιο ενός τμήματος του πολιτικού συστήματος, βρίσκεται μπροστά στην ευθύνη να λάβει άμεσα μέτρα για τη στήριξη των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων που δεινοπαθούν, να ανασχέσει την καλπάζουσα ανεργία, να στηρίξει τα ασφαλιστικά ταμεία, να εφαρμόσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, να πατάξει τη φοροδιαφυγή και να αποτρέψει την περαιτέρω συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος.

14/ 11 / 2011

Η σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα ελάχιστη πολιτική συνεννόηση προκαλεί τριγμούς στα πολιτικά κόμματα. Διαγραφές στη ΝΔ, θέμα ηγεσίας στο ΠαΣόκ, παραιτήσεις από την ΚΕ της ΔΗΜΑΡ. Το πολιτικό σύστημα ξαφνιάστηκε και αντιδρά σπασμωδικά, μην αναγνωρίζοντας τον εαυτό του. Οι εκλογές θα του ταίριαζαν καλύτερα. Θα έδιναν ένα ισχυρό προβάδισμα στη ΝΔ για να απαιτήσει την εξουσία, μια ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία στην Αριστερά για να καταγγέλλει από θέση μιας κάποιας ισχύος και στο ΠαΣοκ την ευκαιρία να αναζητήσει τη νέα ηγετική του ομάδα. Το πιο πιθανό τελικό αποτέλεσμα θα ήταν μια κυβέρνηση της δεξιάς πολυκατοικίας, σε μια χώρα που μόλις θα είχε βρεθεί εκτός της Ευρωζώνης, πτωχή και χρεωμένη, με το λαό στο δρόμο.   Τώρα, δυστυχώς για αυτά, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα θα πρέπει  να κάνουν σοβαρή πολιτική,  και να πάρουν αποφάσεις μπροστά στα δύσκολα προβλήματα. Και δεν το θέλουν, γιατί έτσι αποκαλύπτονται. Αποκαλύπτουν την αδυναμία τους να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις και κυρίως εφικτές, όταν μάλιστα αυτές συγκρούονται με τις διαθέσεις των ψηφοφόρων - πελατών τους.

Ο ΓΑΠ προσπάθησε για ένα πρωθυπουργό μαριονέτα, ο Σαμαράς σύρθηκε αφού γελοιοποιήθηκε και τώρα δεν υπογράφει, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν καινούργιο εχθρό για να ανατρέψουν, η ΔΗΜΑΡ καταψηφίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μονάχα ο Καρατζαφέρης είναι ενθουσιασμένος που ξεκίνησε ως «τηλεοπτικός αστέρας» στο ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ και βρέθηκε να παίζει τις τύχες της χώρας στα χέρια του.

Και ο λαός; Αυτός αποδέχεται κατά 70% την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά δίνει και ένα 30% στην αντικυβερνητική Αριστερά. Θέλει να σωθεί η χώρα με μια νέα δανειακή σύμβαση, αλλά σιγοντάρει και τις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Δεν θέλει να πτωχεύσει, αλλά δεν θέλει και να πληρώσει. Για την κοινή γνώμη φταίνε οι «άλλοι».

Αυτή ακριβώς η αμφισημία κομμάτων και  λαού αντικατοπτρίζεται και στις δυνάμεις της υπεύθυνης Αριστεράς.

Από τη μια, αν θες να λέγεσαι αριστερά δεν μπορείς να ανέχεσαι μια κυβέρνηση του σάπιου πολιτικού συστήματος, προϊόν συμψηφισμών, πόσο μάλλον αν περιλαμβάνει και το ΛΑΟΣ. Από την άλλη αν θες να είσαι υπεύθυνη και δημοκρατική  δεν μπορεί παρά να αγωνίζεσαι για τη διάσωση της χώρας και την παραμονή της στο Ευρώ.

Και τότε τι κάνεις; Δοκιμασμένη συνταγή, κάνεις πολιτικό σλάλομ.

Καταψηφίζεις την κυβέρνηση, δηλαδή την πολεμάς, θέλεις να πέσει και να πάμε σε εκλογές. Το κάνεις όμως χαλαρά, πολιτισμένα. Ίσως και να μην το εννοείς. Γουστάρει ο αριστερός σου κόσμος, που  βλέπει τα χρώματά σου στο καθ’ ημάς αριστερό κάδρο, έστω ως μια ψυχρή απόχρωση. Γουστάρουν και οι απογοητευμένοι του ΠαΣόκ που δεν θέλουν πια Πάγκαλο, Λοβέρδο ή Ραγκούση, αλλά δεν τους πάνε και τα γιαούρτια. Και σε ψηφίζουν.

Αλλά την ίδια στιγμή ζητάς από την κυβέρνηση, να υλοποιήσει το πρόγραμμά σου, να διασώσει τους αδύναμους, να μειώσει την ανεργία, να στηρίξει τα ταμεία, να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή, να σώσει το μεροκάματο και όλα αυτά μέσα σε 3 μήνες. Δεν ζητάς δηλαδή απλώς να είναι μια αστική κυβέρνηση σωτηρίας και εκταμίευσης της 6^ης δόσης, αλλά μια κυβέρνηση λαϊκών supermen. Της ανεβάζεις τον πήχη, ίσως υστερόβουλα, ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύεις σε αυτήν. Το ίδιο ακριβώς σκέφτονται και οι ψηφοφόροι σου. Η κυβέρνηση είναι κατά 80% ΠαΣόκ, αλλά ο Παπαδήμος είναι εκλεκτός, οπότε μπορούν να ελπίζουν στο εγχείρημα. Και επειδή ελπίζουν  έχουν και απαιτήσεις.

Δεν είναι κακό να ιππεύεις τη συγκυρία. Ειδικά όταν είσαι μέσα στο λαϊκό πνεύμα. Είναι και αυτό ένα είδος πολιτικής. Κουραστικό μεν, γιατί είσαι συνέχεια σε μια εύθραυστη ισορροπία,  αποδοτικό δε, γιατί ανεβάζει τα ποσοστά σου.  Ένα προβληματάκι υπάρχει, όταν θα πρέπει να κατεβάσεις την πολιτική αυτή στους μαζικούς χώρους, που λέγαμε παλιά. Σήμερα η ΟΛΜΕ  μου ζητάει να κλείσω το σχολείο και να κατέβω στο Σύνταγμα για να συμβάλλω στη δημιουργία κλίματος λαϊκής κατακραυγής ενάντια στην κυβέρνηση. Εγώ ως υπεύθυνος αριστερός τι να κάνω; Να κατέβω, πιστός στο πνεύμα της καταψήφισης της κυβέρνησης, ή θα πρέπει να την αφήσω ήσυχη, για να δείξει, αν θέλει να κάνει όλα αυτά που της ζητά το κόμμα μου; Δηλαδή να πέσουν οι κακοί ή να τους αφήσουμε μπας και τα καταφέρουν; Αυτό το είδος της πολιτικής οδηγείται αυτονόητα σε αντιφάσεις. Αλλά μάλλον δεν έχει σημασία, γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει ψιλά γράμματα, ούτε όταν συνάπτει  προσωπικά συμβόλαια.

Χωρίς αμφιβολία, τα καλά δημοσκοπικά ποσοστά της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ότι το πιο ελπιδοφόρο συμβαίνει αυτήν την εποχή στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Αυτό ωστόσο δεν δικαιώνει αυτόματα και εξ ολοκλήρου την επίσημη πολιτική γραμμή της. Η ιστορία είναι γεμάτη από διάττοντες αστέρες που έσβησαν, όχι μόνο γιατί δεν τόλμησαν το «κλικ» την κατάλληλη στιγμή, αλλά γιατί σε κάποια σοβαρή κρίση φοβήθηκαν να πάρουν καθαρή θέση.

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η ρεφορμιστική Αριστερά απλώνεται και ριζώνει σε ευρύτερα ακροατήρια. Η τομή όμως στα πολιτικά πράγματα θα έχει συντελεστεί, όταν δούμε  το ΠαΣόκ να ανακάμπτει και να συσπειρώνεται και τη ΔΗΜΑΡ να μένει ψηλά ή και να ανεβαίνει. Νομίζω όμως, ότι για να γίνει αυτό χρειάζονται περισσότερη τόλμη και ρεφορμιστική γοητεία. Ίδωμεν.