Άρθρο 99. Μήπως το Κόμμα δεν είναι αλάνθαστο;

Μετά την ΙΜΑΚΟ, μια άλλοτε κραταιά εκδοτική εταιρεία, η Τυποεκδοτική, μπήκε στη προστασία του Άρθρου 99. Αν δεν ήταν η εταιρία του ΚΚΕ, ούτε θα το παίρναμε χαμπάρι. Εδώ δεν είναι εκδόσεις lifestyle, μιλάμε για την επιμελητεία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Θα το βλάψει το Κόμμα αυτή η υπόθεση. Δεν είναι κακό που το Κόμμα είχε εταιρεία. Τουλάχιστον έδινε δουλειά σε εκατοντάδες ανθρώπους, παρήγαγε πλούτο, αυτόν τον πλούτο, που «παράνομα» παράγει  κάθε άλλος καπιταλιστής. Απλά έσκασε στα χέρια του η καπιταλιστική φούσκα στον κλάδο του τύπου και άρχισε η εσωτερική υποτίμηση στα οικονομικά και της επανάστασης.

Δεν είναι κακό που το Κόμμα κατέφυγε στο άρθρο 99. Ούτε θα ισχυριστώ ποτέ ότι το έκανε για να φάει τα δεδουλευμένα των εργατών, ή τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Δεν θα τολμούσε, έστω και αν δεν είχε πραγματικά να τα πληρώσει. Μπορεί να θεωρεί ότι το άρθρο 99 είναι ένα ακόμα όπλο του αστικού συστήματος στην υπηρεσία του καπιταλισμού, αλλά το κόμμα είναι υποχρεωμένο να εκμεταλλεύεται κάθε δυνατότητα που του δίνει η αστική νομιμότητα. Για την επανάσταση πάντα.

'Για τους εργαζόμενους, το άρθρο 99 σημαίνει ότι χάνουν τα πάντα, δεδουλευμένα, αποζημιώσεις, ασφαλιστικές εισφορές, δικαίωμα εγγραφής στο Ταμείο ανεργίας, με παράλληλους εκβιασμούς από την εργοδοσία για να αποχωρήσουν, παίρνοντας μισή αποζημίωση ή και με επιβολή εκ περιτροπής εργασίας, ή μερικής απασχόλησης και όλα αυτά για να σωθούν τα κέρδη της εταιρείας.' Από ανακοίνωση του ΠΑΜΕ τον Νοέμβριο του 2010 για την υπαγωγή των Σούπερ Μάρκετ Ατλάντικ στο συγκεκριμένο άρθρο.

Ούτε θα ψάξω τις πληροφορίες που λένε ότι το 2006-07  επιδοτήθηκε με 1 εκατομμύριο Ευρώ και συμπλήρωσε το υπόλοιπο κόστος της επένδυσης με τραπεζικό δανεισμό. Αυτά κάνουν όλες οι επιχειρήσεις. Όσο αφορά τις δικαιολογίες τις καταλαβαίνω:

Η κλαδική κρίση, που πλήττει εδώ και μια εξαετία τουλάχιστον τις εκδόσεις και τα έντυπα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παράλληλα με τη γενικευμένη οικονομική κρίση στην Ελλάδα και παγκόσμια, επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση της εταιρείας. Ο οξύς ανταγωνισμός εντάθηκε. Τα μονοπώλια του κλάδου πρωταγωνίστησαν στην κατακόρυφη πτώση των τιμών, αξιοποιώντας το οπλοστάσιο των αντεργατικών ρυθμίσεων που νομοθέτησαν οι αστικές κυβερνήσεις. Η «Τυποεκδοτική» έχασε μεγάλο μέρος των εργασιών της. Σε αυτό συντέλεσε καθοριστικά και η γενικότερη πολιτική επίθεση που έχει δεχτεί από διάφορες κατευθύνσεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της ιδιότητας του κύριου μετόχου της. Από το ΒΗΜΑ

Τι να πεις όταν είσαι κομμουνιστικό κόμμα και συμμετέχεις στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό με δική σου τεράστια επένδυση που πριν μερικά χρόνια ήταν leader στο χώρο των εκδόσεων; Τι να πεις όταν έχεις το μεγαλύτερο εκτυπωτικό συγκρότημα των Βαλκανίων και τώρα βαράς κανόνι;  Τι να πεις, όταν πρέπει να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα;

Το θέμα είναι αλλού. Το κόμμα έχασε και αυτό δύσκολα καταπίνεται.

Το ΚΚΕ έχει δομήσει την εικόνα ενός σιδηρού ιδεολογικού και πολιτικού μηχανισμού, με αξιωματικά θεμελιωμένη ιδεολογία, τέλεια οργάνωση, μέγιστη αποτελεσματικότητα. Είναι μονολιθικό, δεν επιτρέπει διαφωνίες, οι οποίες ακόμα και όταν υπάρχουν, δεν βγαίνουν ποτέ προς τα έξω. Εδώ δεν υπάρχει τούπα, μούπες, σούπα. Ξέρει από πριν πόσους και ποιους θα εκλέξει σε κάθε είδους εκλογές. Δεν επιτρέπει στο αστικό κράτος να ελέγξει τους χρηματοδότες του κάτι που απαιτεί να γίνεται για όλα τα άλλα κόμματα. Μπορεί να κλείσει λιμάνια, να καταλάβει δημόσιες υπηρεσίες, να αποκλείσει μεγάλα ξενοδοχεία, να μπλοκάρει εργοστάσια, να προπηλακίσει δημόσιους λειτουργούς, χωρίς καν αστυνομική σύσταση, χωρίς έναν υπαινιγμό από τον τύπο.

Στις διαδηλώσεις, τα μπλοκ του είναι απροσπέλαστα σαν τη λοξή φάλαγγα. Έχει τη δύναμη να μετατρέπει την μετωπική του συνδικαλιστική οργάνωση σε μαζικό συνδικάτο.  Μπορεί να συνομιλεί με δικτατορίες τύπου Κορέας και να χειροκροτείται από τα μέλη και τους ψηφοφόρους του. Μπορεί να εκδίδει σχολικά τετράδια με τη μούρη του Στάλιν στο εξώφυλλο και να μην ασχολείται κανείς. Μπορεί να φτύνει όλες τις όμορές του πολιτικές δυνάμεις και αυτές σαν απατημένοι καψούρηδες να του τραγουδούν «λίγα ψίχουλα συνεργασίας σου γυρεύω και ως την άλλη τη ζωή θα σε λατρεύω». Μπορεί να επιβάλλει στην κοινή γνώμη, τον χαρακτηρισμό αντικομμουνιστής ως τη χείριστη των πολιτικών ύβρεων. Μπορεί να ισχυρίζεται ανοικτά ότι δεν σέβεται το σύνταγμα, αλλά να απαιτεί να το σέβονται και να το τηρούν όλοι οι άλλοι.

Και ξαφνικά μια ήττα. Κλείνει η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ. Οι σύντροφοι εδώ δεν τα κατάφεραν. Έχασαν. Είναι σαν να έχασε το χρυσό σε αγώνες των 110+, ο Σοβιετικός αρσιβαρίστας  Βασίλι Αλεξέγιεφ. Αδύνατο. Η κρίση ανέδειξε μια αδυναμία του κόμματος. Μια ρωγμή σε ένα απόλυτα επιτυχημένο image. Μήπως είναι η αρχή μια γενικότερης κατάρρευσης;  Δηλαδή, στα επιχειρηματικά το κόμμα χωλαίνει; Μήπως οι οικονομολόγοι του δεν είναι οι καλύτεροι; Πως δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τέτοια καταστροφή, αυτοί που εδώ και χρόνια έχουν προβλέψει όλες τις κρίσεις του καπιταλισμού και τα βρωμερά κόλπα που αυτός θα επινοήσει εις βάρος της εργατικής τάξης για να ανακάμψει;  Μήπως το κόμμα γέρασε; Μήπως χρειάζεται ανανέωση; Μήπως έχασε το μπούσουλα; Μήπως τελικά δεν είναι αλάνθαστο;