Αναζητείται ένα κοινό μέτωπο κατά του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, του Λεωνίδα Καστανά

του Λεωνίδα Καστανά

Μόνο τυχαία δεν είναι η αναφορά του Τσίπρα στον Καμένο. Μόνο λάθος δεν είναι στο δικό του προεκλογικό σχεδιασμό. Του φέρνει περισσότερους ψήφους από αυτούς που ίσως του παίρνει. Ο Τσίπρας επισημοποιεί αυτό που ζούμε εδώ και καιρό, το φαιοκόκκινο μέτωπο του άκρατου λαϊκισμού και τυχοδιωκτισμού. Σπάει τα στεγανά άκρας Αριστεράς και άκρας Δεξιάς. Ορίζει κοινωνικές συμμαχίες πάνω στην «πατρίδα» και στο «δεν πληρώνω». Και συσπειρώνει κόσμο. Το ζήτημα είναι, ποιοι και με ποιο τρόπο μπορούν να του αντιπαρατεθούν.

Ας δούμε την ακολουθία των «τυχαίων» συμβάντων.

Στα γεγονότα της κατάληψης της πλατείας Συντάγματος, φασιστοειδή βρίσκονται πλάι - πλάι με κινήσεις αριστερών, κατά δήλωσή τους, αγανακτισμένων πολιτών στις οποίες πρωτοστατούν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν ενοχλείται.

Την εποχή του «δεν πληρώνω»  αν έτυχε να περάσεις από διόδια, μπορούσε να διακρίνεις πλάι-πλάι τα πιο αντίθετα σύμβολα και τις πιο ετερόκλητες φάτσες  να προπηλακίζουν από κοινού τους υπαλλήλους, αλλά και όσους διερχόμενους οδηγούς ήθελαν να πληρώσουν.

Η Χρυσή Αυγή επισκέπτεται το κατειλημμένο από το ΠΑΜΕ εργοστάσιο της Χαλυβουργίας, φέρνει τρόφιμα, βγάζει φιλεργατικό, εθνικο-σοσιαλιστικό λόγο, χειροκροτείται. Στον αγώνα κατά του κεφαλαίου χωρούν όλοι. Δεν υπάρχει επίσημη αντίδραση από κανένα αριστερό κόμμα.

Ο Τσίπρας  δηλώνει ότι ο Παπαδήμος και η κυβέρνησή του δεν είναι Έλληνες.

Στελέχη της «Σπίθας» περιφέρονται ανά την Ελλάδα με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημαράς είναι ένα βήμα από τη συνεργασία μαζί του, αλλά την τελευταία στιγμή οι περισσότεροι τα βρίσκουν με τον Καμένο και μπαίνουν στην ψηφοδέλτιά του.

Η παλιά μέθοδος της ακροδεξιάς, αυτή των προπηλακισμών πολιτικών και μη προσώπων με διαφορετική άποψη και η διάλυση των συγκεντρώσεων αντιφρονούντων υιοθετείται από τις δυνάμεις της ακροαριστεράς ως δίκαιη αντίδραση των αγανακτισμένων πολιτών. Η Χ.Α προπηλακίζει τον Ευθυμίου, όλα τα κόμματα καταδικάζουν και την επόμενη μέρα άγνωστοι αλλά «αριστεροί» διαλύουν προεκλογική συγκέντρωση της Διαμαντοπούλου, αλλά κανείς δεν δηλώνει τίποτα.

Ο Αλέξης δηλώνει ότι θέλει να κυβερνήσει τη χώρα μαζί με τα άλλα αριστερά κόμματα και ότι αν χρειαστεί και 5-10 βουλευτές από τον Καμένο, για να δέσει την κυβέρνησή του δεν θα πει όχι. Αν πάλι τα άλλα αριστερά κόμματα δεν είναι πρόθυμα να συμπράξουν, θα μαζέψει το «λαό» στο Σύνταγμα και αυτός θα τα αναγκάσει να πουν το ναι.

Όλα αυτά γίνονται χωρίς επίσημες αντιδράσεις από τα κόμματα της Αριστεράς, ή τις διάφορες συνιστώσες. Θεωρούνται περίπου προφανή και φυσιολογικά, γιατί ο εχθρός του λαού είναι η κυβέρνηση, η τρόικα, οι Ευρωπαίοι. Όλοι οι αντιμνημονιακοί χωράνε στον αγώνα κατά της «νέας Κατοχής».

Όλα αυτά θα ήταν περίπου γραφικά και για γέλια, αν δεν είχαν ένα ευρύτατο ακροατήριο. Αν δεν είχαν ψηθεί στο κέντρο της Αθήνας σε κάθε διαδήλωση, στα γήπεδα, μεταξύ των φυλών αγανακτισμένων φιλάθλων, στους νερατζοπόλεμους μεταξύ των σχολείων της Γκράβας χωρίς κανένα λόγο, στις καταλήψεις, στα στενά κάτω από την Αχαρνών, εκεί που δέρνονται Αλβανοί, Έλληνες και έγχρωμοι για το πάνω χέρι στις πιάτσες.

Η δήλωση έχει βαρύτατη πολιτική σημασία. Δεν είναι μια υπερβολή, μια πλάκα. Γεφυρώνει και επίσημα το χάσμα μεταξύ του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού. Μετά από την ταύτιση των μεθόδων, μετά από την κοινή παρουσία και δράση στα κοινωνικά κινήματα, έρχεται και η αναγγελία μιας επίσημης πολιτικής συνεργασίας. Δεν έχει σημασία αν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα, πράγμα απίθανο ούτως ή άλλως. Σημασία έχει η εκφορά του ανοίκειου λόγου.

Εδώ συγκροτείται επίσημα το κοινό μέτωπο του λαϊκισμού και του τυχοδιωκτισμού, της πατριδοκαπηλείας, του απομονωτισμού και του αντιευρωπαϊσμού. Εδώ αποκρύπτεται η δεινή πραγματικότητα και αναδεικνύονται ως κυρίαρχες η αγανάκτηση, η εκδίκηση και η τιμωρία.

 Την ίδια στιγμή που άλλοι αναζητούν τις συνεργασίες μεταξύ φιλελευθέρων, σοσιαλδημοκρατών και αριστερών της ανανέωσης, η «εναλλακτική» αριστερά αναζητά συνεργασίες με ακροδεξιά μορφώματα.

Και οι πολίτες πως θα αντιδράσουν; Κάποιοι δυστυχώς θετικά. Και θα είναι πολλοί, αν δεν υπάρξει ένα αντίπαλο δέος.

Το παραμύθι είναι ελκυστικό. Αριστεροί και Δεξιοί μάχονται κατά της επαχθούς δανειακής σύμβασης. Θα στήσουν δικαστήρια για τους ενόχους που μας έφεραν ως εδώ, θα διώξουν το ΔΝΤ, θα αποκαταστήσουν μισθούς, επιδόματα, προσόδους, θα επαναφέρουν το κοινωνικό κράτος, θα διορίσουν στο δημόσιο, θα γυρίσουν την Ελλάδα εκεί που ήταν και μετά θα την πάνε μπροστά. Με ποια λεφτά; Αυτό δεν έχει σημασία, θα τα πάρουν από το μεγάλο κεφάλαιο και τους ξένους. Με ποιες πολιτικές; Ούτε αυτές έχουν σημασία. Οι πολιτικοί μας πούλησαν.

 Ο Αλέξης ξέρει την ιστορία. Ο Λεπέν πάνω στην ίδια βάση, άλωσε το κομμουνιστικό κόμμα στη Γαλλία. Πριν λοιπόν η Ακροδεξιά αλώσει και το δικό του, της τη βγαίνει από δεξιά και τείνει χέρι συνεργασίας. Απέναντι στα αδύνατα ιδεολογικά μορφώματα των δεξιών ή απολίτικων λαϊκιστών, το δικό του κόμμα, με «στιβαρή  αριστερή ιδεολογική συγκρότηση» και με πινελιές βίας και πατριωτισμού υπερτερεί κατά κράτος.

Οι υπόλοιποι τι έχουν να αντιπαραθέσουν;

Το ΚΚΕ τη μοναξιά του και τον παράδεισο. Την ώρα που ο φτωχός πεινάει και ο φτιαγμένος πουλάει τα χρυσαφικά της μάνας του, ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

Η σοσιαλδημοκρατία κοιτάει τα μαγαζιά της. Αντί να αναλάβει πρωτοβουλίες συνεργασίας επί του πραγματικού, αναζητά τα πρόσημα των μεταρρυθμίσεων και όχι τις ίδιες. Θεωρεί ακόμα αυτούς τους αριστερούς τυχοδιώκτες, ως προοδευτικές δυνάμεις.

 Φιλελεύθεροι, αριστεροί δημοκράτες, πραγματικοί σοσιαλιστές σε όλες τις αναλογίες και διαρθρώσεις, αδυνατούν να υποσχεθούν από κοινού στους πολίτες ότι θα κάτσουν την επόμενη μέρα σε ένα τραπέζι και θα βρουν λύσεις για τη σωτηρία της χώρας. Αποφεύγουν να πουν ότι τα πράγματα είναι ζόρικα και χρειάζονται συναινέσεις.  Αδυνατούν να συγκροτήσουν το δικό τους μέτωπο κατά του λαϊκισμού που κατέστρεψε τη χώρα και τώρα την απειλεί κατά μέτωπο, με άλλα πολύχρωμα προσωπεία.

Ποιοι επιτέλους θα πιάσουν στα χέρια τους τα πραγματικά επίδικα; Το ξέρω καίνε. Αλλά εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατείς στα κάρβουνα.

ΥΓ 

O φίλος μου ο Γιάννης Παγιασλής που παρακολουθεί τα γεγονότα μέσα από ένα δικής του κατασκευής διπλοθλαστικό κρύσταλλο, το είδε και τόγραψε όμορφα με το δικό του πάντα απαράμιλλο τρόπο στο left liberal synthesis.